Πώς ήταν: Όπως την ημέρα που έφυγα από τους Ταλιμπάν

Αναδημοσίευση από την "Αυγή" της 26ης/09/2010
Καλυβιώτη Μαρία


Μία εβδομάδα, περίπου, μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχθηκε από ακροδεξιές συμμορίες του Άγ. Παντελεήμονα, ο Καντίρ Χουσεϊνί μιλά στην "Κυριακάτικη Αυγή" και μας βοηθά να κατανοήσουμε το τι θα πει στην πράξη η καθημερινή επιβίωση ενός μετανάστη. Φοβισμένος και οικτρά απογοητευμένος, μας καλεί να ζήσουμε “με αγάπη, ειρήνη, χωρίς φόβο. Σαν άνθρωποι”. Το γεγονός αξιολογεί και ερμηνεύει καιο Γιάννης Μουζάλας, μέλος του Δ.Σ. των Γιατρών του Κόσμου, φίλος και συνεργάτης του Καντίρ, ενώ μας προϊδεάζει και για τις επόμενες κινήσεις της οργάνωσης.

Αν ο... Άγιος Παντελεήμονας εκραγεί η έκρηξη θα είναι μεγάλη και θα γενικευτεί. Εδώ, είναι πραγματικά σαν πόλεμος


* Τι συνέβη εκείνο το βράδυ;

Ήταν Σάββατο βράδυ και βγήκα με δύο φίλους για να πάρουμε τσιγάρα. Ο ένας ήταν με μηχανάκι και οι άλλοι δύο ήμαστε πεζή. Κάποια στιγμή βλέπω στα σκαλοπάτια της εκκλησίας να κατεβαίνουν άνθρωποι. Από το καφενείο μπροστά στην πλατεία ακούστηκε κάποιος να λέει: “Έρχονται!”. Ο φίλος μου ήταν πιο πίσω και μόλις το άκουσε πρόλαβε να φύγει, τον χτύπησαν μόνο ελαφρά στο πρόσωπο. Ενώ προχωρούσα για να φτάσω στο σπίτι μου, μέχρι που έρχονται 4-5 άτομα και με χτυπούν στο κεφάλι. Φορούσα την μπλούζα των Γιατρών του Κόσμου. Βλέπω μπροστά μου και είναι άλλα 3-4 άτομα. Ήταν όλοι νέοι άνθρωποι, δεν ήταν σκουρόχρωμοι, ήταν λευκοί. Προσπάθησα να φύγω και δεν με άφησαν. Το δεύτερο χτύπημα ήταν στο μάτι. Εκεί ήταν που λιποθύμησα. Κάποια στιγμή, βλέπω ότι είμαι στην αστυνομία, στον Άγ. Παντελεήμονα. Ένας αστυνομικός είναι μπροστά μου με μία σακούλα πάγο και μου λέει να την βάλω στο μάτι μου. Ρωτάω: “Τι έχει γίνει; Γιατί εγώ βρέθηκα εδώ;” και μου λέει ότι ήρθα μόνος μου. Μα αποκλείεται. Το πρώτο μέρος που θα πήγαινα θα ήταν το σπίτι μου. Γιατί να πήγαινα στην αστυνομία;

Από το αστυνομικό τμήμα κάλεσαν ασθενοφόρο και πήγα στο νοσοκομείο. Μου έκαναν εξετάσεις και είδαν ότι τα κόκαλά μου ήταν εντάξει, μπορούσα να φύγω. Όμως εγώ δεν μπορούσα και να μιλήσω, δεν έβγαινε η φωνή μου. Τους το είπα και μου έκαναν εξετάσεις. Τότε ήταν που κατάλαβαν ότι είχα σοβαρό πρόβλημα και μου είπαν να μείνω στο νοσοκομείο. Είχα αιμορραγία στον λαιμό και πρόβλημα στον λάρυγγα. Έμεινα στο νοσοκομείο μέχρι την Τετάρτη. Το μάτι μου έχει πρόβλημα, βλέπω σαν να πέφτουν κουρτίνες.



* Μία εβδομάδα μετά την επίθεση, πώς αντιμετωπίζεις το γεγονός της επίθεσης;

Μένω στον Άγ. Παντελεήμονα 6 χρόνια τώρα. Πριν να γίνει αυτό σε εμένα, τα παιδιά μου έλεγαν ότι μετά τις 21.00, όταν πηγαίνουν στην πλατεία, έρχονται σαν ομάδες και τους δέρνουν, καθημερινά.

Ο φόβος που μου έχει μείνει, είναι ακριβώς ο ίδιος που είχα την ημέρα που έφυγα από τους Ταλιμπάν, γύρισα σπίτι μου και δεν υπήρχε τίποτα. Κανένας. Ούτε η μητέρα, ούτε ο πατέρας, ούτε τα αδέρφια, δεν ήταν κανείς εκεί και βρέθηκα ολομόναχος. Τον ίδιο φόβο νιώθω και τώρα.

Φοβάμαι να πάω σπίτι μου, δεν μπορώ να περπατήσω. Είναι τόσο ενοχλητικό, τόσο τρομακτικό. Συνέχεια βγαίνουν το βράδυ και δέρνουν. Είμαι 8,5 χρόνια στην Ελλάδα. Έχω καταφέρει να ζω σαν άνθρωπος εδώ. Και τώρα είναι σαν να έχω χάσει την ελπίδα μου για την Ελλάδα, σκέφτομαι να φύγω πάλι για αλλού. Ο μετανάστης θα είναι πάντα μετανάστης. Ό,τι και να κάνει. Μόνο έτσι θα κρίνεται. Αυτό είναι. Είναι πραγματικά σαν πόλεμος εδώ. Ελπίζω πως δεν θα ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Όπως έζησα στην Ελλάδα και εγώ μέχρι χθες, να ζούμε με αγάπη, ειρήνη, να μην έχουμε φόβο. Δηλαδή να είμαστε άνθρωποι, να ζούμε σαν άνθρωποι.



Γιάννης Μουζάλας: Αν ο Άγ. Παντελεήμονας εκραγεί, η έκρηξη θα είναι βαθιά και γενικευμένη

* Τι σημαίνει η επίθεση στον Καντίρ;

Το θέμα του Καντίρ αναδεικνύει ένα πολύ μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα. Ο Καντίρ υπήρξε πριν από τον Καντίρ και θα υπάρχει και μετά τον Καντίρ. Έχει δημιουργηθεί μία στάση της τοπικής κοινωνίας με την οποία είναι προφανές ότι εμείς είμαστε αντίθετοι και είναι προφανές ότι αυτή η βία δεν μπορεί να λυθεί με μία άλλη βία. Νομίζω ότι αυτά τα φαινόμενα θα οδηγήσουν σε έκρηξη. Θα υπάρξουν νεκροί, είτε από την πλευρά των μεταναστών, είτε από την πλευρά των “ιθαγενών”. Αν εκραγεί ο Άγ. Παντελεήμονας, η έκρηξη θα είναι βαθιά, πολύ μεγάλη και θα απλωθεί, θα γενικευθεί. Εμείς έχουμε υπόψιν μας να κινηθούμε σαν Γιατροί του Κόσμου σε μία ευρεία γκάμα παρεμβάσεων, θεωρώντας αυτονόητη την κρατική βοήθεια και την αστυνομική προστασία στις κινήσεις μας.



* Ποιες θα είναι αυτές οι κινήσεις;

Δημιουργήσαμε παρατηρητήριο καταγραφής των συμβάντων. Αυτό σημαίνει ότι οι μετανάστες έχουν όνομα, επώνυμο, πατέρα, μητέρα και παιδιά, όπως ακριβώς είναι οι μετανάστες. Πιστεύουμε ότι μέσα από αυτό θα καταδειχθεί ότι η βία ενάντια στους “ανώνυμους” μετανάστες πρακτικά σημαίνει βία που ασκείται σε βάρος νόμιμων ή όχι εργαζομένων, στις γυναίκες και στα παιδιά τους. Για κάθε γεγονός που θα καταγράφεται, θα υποβάλλονται μηνύσεις. Τα πολυιατρεία μας διατίθενται και θα υπάρξουν άνθρωποι για την καταγραφή και παρακολούθηση των περιστατικών, αλλά φυσικά και για την παροχή Α' βοηθειών. Θα ζητήσουμε να παρέμβουμε στα σχολεία της περιοχής με θέματα τη μετανάστευση, τον ρατσισμό, τα δικαιώματα, το Σύνταγμα της Ελλάδος.

Για τους Γιατρούς του Κόσμου υπάρχει η αντίθεση ανάμεσα στη βία και τη μη βία, την εγκληματικότητα και τη μη εγκληματικότητα και όχι η αντίθεση ανάμεσα στον Έλληνα, τον Αφγανό και τον Αλβανό.



* Υπάρχει γενεσιουργός αιτία για τον ρατσισμό;

Θεωρούμε ότι πηγή του ρατσισμού και της φασιστικής βίας και ο τρόπος με τον οποίο μπορούν να την ενθυλακώσουν τα κοινωνικά στρώματα είναι η φτώχεια και η ανασφάλεια που αυτή δημιουργεί. Η παρέμβαση ενάντια σε αυτές τις γενεσιουργούς αιτίες μπορεί να είναι αποτελεσματική αν ξεκινήσει από το κράτος. Τα κινήματα και οι οργανώσεις σαν κι εμάς μπορούν να αναδεικνύουν ζητήματα και να ζητούν μέτρα, αλλά προφανώς δεν μπορούν να λύσουν αυτό το ζήτημα, την φτώχεια και τη βία που γεννά. Αυτό με τη σειρά του θέτει υποχρεώσεις στο κράτος, όπως η δημιουργία ξενώνων και κοινωνικών υπηρεσιών άξιων της εμπιστοσύνης των μεταναστών.

Ας υποθέσουμε ότι στον όποιον Άγ. Παντελεήμονα, η εικόνα ήταν αντίθετη. Δηλαδή, οι μετανάστες έφτιαχναν συμμορίες, οργανώνονταν κάτω από τις δικές τους σημαίες, χτυπούσαν και έδερναν τους κατοίκους, δεν τους άφηναν να πάνε στα σπίτια τους και στην εκκλησία, τους έσπαγαν τα αυτοκίνητα. Η αστυνομία θα είχε άλυτο αυτό το πρόβλημα;