Στην αρμοδιότητα του Υπουργείου Εργασίας σε λίγο τα ζητήματα μετανάστευσης

Αναδημοσίευση από www.medium.gr

Πέμπτη, 09 Σεπτέμβριος 2010
Είναι διαχρονικός ο καημός όλων των υπουργών για αρμοδιότητες. Τις βλέπουν κάτι σαν παράσημα και δυστυχώς περισσότερο τις γυαλίζουν παρά τις ασκούν.


--------------------------------------------------------------------------------

Να συμφωνήσουμε ότι οι περισσότεροι καταναλωτές είναι εργαζόμενοι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η προστασία τους πρέπει να περάσει στο υπουργείο Εργασίας. Διότι με την ίδια λογική και οι αστυνομικοί εργαζόμενοι είναι, άρα η ΕΛ. ΑΣ. έπρεπε να μεταταχθεί επίσης στο υπουργείο Εργασίας και οι στρατιωτικοί το ίδιο, οπότε δεν θα χρειαζόμασταν το υπουργείο Εθνικής Αμυνας κ. ο. κ. Το περίεργο, λοιπόν, δεν είναι ότι η κ. Κατσέλη ζήτησε τις αρμοδιότητες προστασίας καταναλωτή, μετανάστευσης, νέας γενιάς· η εν λόγω υπουργός είναι το ιδεότυπο του βουλιμικού για αρμοδιότητες πολιτικού. Το περίεργο είναι ότι της δόθηκαν.

Εδώ, όμως, προκύπτουν κάποια ερωτήματα. 1) Ηταν τόσο πετυχημένη η κ. Κατσέλη στον τομέα της προστασίας του καταναλωτή που πρέπει να κουβαλήσει την αρμοδιότητα σε ένα άσχετο υπουργείο, όπως είναι το Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων; Αυτό δεν φάνηκε πουθενά, αλλά ακόμη και στην περίπτωση που η επιτυχία της ήταν κρυφή (από όλους, και κυρίως από τους καταναλωτές), γιατί να μην πάρει ο Χρυσοχοΐδης στο υπουργείο Ανάπτυξης και την αντιτρομοκρατική; 2) Τι ακριβώς είναι οι αρμοδιότητες; Κάδρα στους τοίχους των υπουργών, τα οποία μπορούν να μεταφερθούν από υπουργείο σε υπουργείο, επειδή κάποιος υπουργός δεν μπορεί να τα αποχωριστεί; Η γραφειοκρατία μόνο που απαιτείται για τη μεταφορά αρμοδιοτήτων είναι ένας πολύ καλός λόγος για να γίνεται με φειδώ. 3) Πόσα γραφεία, πόσα κτίρια και πόσες αρμοδιότητες χρειάζεται η κ. Κατσέλη για να νιώσει καλά; Η εν λόγω υπουργός από τα τρία υπουργικά γραφεία που είχε σε ισάριθμα κτίρια, τώρα πρέπει να συντονίζει υπαλλήλους σε οκτώ (8!) διαφορετικά μέρη. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι η κ. Κατσέλη είναι ο αποτελεσματικότερος άνθρωπος στον κόσμο (κάτι που επίσης έμεινε κρυφό), με τι θα πρωτοασχοληθεί; Με την εργασία; Με τη μετανάστευση; Με τον καταναλωτή; Με τη νέα γενιά; Με την κοινωνική καινοτομία; ΄Η μήπως τελικά με τίποτα και θα αρχίσει η αντίστροφη πορεία αφαίρεσης αρμοδιοτήτων, όπως έγινε μετά το τέλμα στη ναυτιλία;

Είναι διαχρονικός ο καημός όλων των υπουργών για αρμοδιότητες. Τις βλέπουν κάτι σαν παράσημα και δυστυχώς περισσότερο τις γυαλίζουν παρά τις ασκούν.

Είναι ίσως ανθρώπινο και σίγουρα μικροπολιτικό. Οσες περισσότερες αρμοδιότητες έχει κάποιος τόσο περισσότεροι υπάλληλοι του υποκλίνονται, τόσο περισσότερες ευκαιρίες για ρουσφέτια υπάρχουν. Αλλά στο τέλος της ημέρας, αυτή είναι η συνταγή της πολιτικής καταστροφής. «Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης», έλεγαν οι παλιότεροι και δεν απέκλειαν από τον αφορισμό τους υπουργούς. Οι τελευταίοι με όσα περισσότερα ασχολούνται, τόσο λιγότερο καλά κάνουν το καθένα. Τελικά οδηγούνται στην πολιτική τους απαξία, αλλά αυτό είναι δικός τους πονοκέφαλος. Το δικό μας πρόβλημα είναι ότι οι πολίτες στο τέλος πληρώνουμε τον λογαριασμό της πολυτεχνίας τους και τα δικά μας σπίτια κινδυνεύουν να μείνουν έρημα.

Κάποτε ο Ζορζ Πομπιντού είπε: «Εθνικό κεφάλαιο είναι ένας πολιτικός που θέτει τον εαυτό του στην υπηρεσία του έθνους. Πολιτικός είναι ένα εθνικό κεφάλαιο που θέτει το έθνος στην υπηρεσία του». Δεν ξέρουμε αν η κ. Κατσέλη ανήκει στους δεύτερους, αλλά δεν απέμεινε και πολύ έθνος που να μην είναι στην αρμοδιότητά της.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 9.9.2010