Αναδημοσίευση από εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" (29/04/10)
Στα κρατητήρια του αεροδρομίου που είχαν σχεδιαστεί για 19 άτομα, χθες κρατούνταν 339!
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Στέλιος Βραδέλης
Σε αποθήκη ανθρώπων έχουν μετατραπεί τα κρατητήρια του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος», με την ανοχή της Πολιτείας. Σε χώρο που έχει σχεδιαστεί αρχικά να «φιλοξενεί» 19 άτομα, χθες κρατούνταν 339 άνθρωποι. Μεταξύ τους και 20 παιδιά ηλικίας από 5 έως 12 ετών. Για όλους αυτούς τους ανθρώπους, που χθες κατέφυγαν στην αποχή συσσιτίου, στην αποκαλούμενη από τους αστυνομικούς ως «τρύπα» αντιστοιχούν μόλις 2 τουαλέτες και 3 φύλακες!
Στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, οι 339 μοιράζονται τα 20 τετραγωνικά που έχουν διατεθεί για τη λειτουργία των κρατητηρίων στο διεθνές αεροδρόμιο. «Ανδρες, γυναίκες και παιδιά, ο ένας κοιμάται πάνω στον άλλον, αν βέβαια σταθεί τυχερός και βρει μέρος. Γιατί δεν λείπουν και οι περιπτώσεις ανθρώπων που περνούν όλη την ημέρα όρθιοι στον τοίχο, περιμένοντας τον διπλανό τους να πάει στην τουαλέτα για να του “κλέψουν” μερικά εκατοστά χώρου», καταγγέλλει αστυνομικός που υπηρετεί στο αεροδρόμιο.
Οπως περιγράφει, η αρχική χωρητικότητα των κρατητηρίων ήταν για 19 άτομα, και ύστερα από διάφορες χωροταξικές παρεμβάσεις η χωρητικότητα αυξήθηκε στα 26. Από την αρχή επίσης δεν είχε προβλεφθεί χώρος προαυλισμού για τους κρατούμενους με αποτέλεσμα να περνούν όλη τους την ημέρα «σαρδελοποιημένοι». Η μοναδική τους έξοδος είναι όταν μεταφέρονται με τις κλούβες της Αστυνομίας στα δικαστήρια, οι οποίες λόγω του αριθμού αλλά και του τρόπου μεταφοράς των επιβατών τους θυμίζουν περισσότερο λεωφορεία σε χωριά της Ινδίας και του Πακιστάν. «Οι θέσεις καθήμενων στα λεωφορεία μας είναι για 15-20 άτομα. Στα δικαστήρια όμως εμείς προχθές μεταφέραμε 110 άτομα. Οταν ζητήσαμε επιπλέον λεωφορεία μάς είπαν να βάλουμε ιμάντες χειρολαβών και να πιάνονται από εκεί. Αν φρενάρει όμως απότομα το όχημα μάλλον κανείς δεν σκέπτεται τι θα συμβεί στους ανθρώπους αυτούς», λέει ο ίδιος αστυνομικός.
Μεταδοτικές ασθένειες
Στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» οι συλλήψεις αλλοδαπών που προσπαθούν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα με πλαστά ταξιδιωτικά έγγραφα και με προορισμό κάποια χώρα της Δυτικής ή της Βόρειας Ευρώπης σπάνια πέφτουν κάτω από τις 40 την ημέρα. Το διάστημα κράτησής τους κυμαίνεται από 1 ημέρα μέχρι και 1 μήνα. Το αποτέλεσμα είναι λόγω της «πολυκοσμίας» συχνά να ξεσπούν μεταδοτικές ασθενείς. Πριν από μερικές εβδομάδες κρατούμενος που έπασχε από φυματίωση μετέδωσε την ασθένεια και σε άλλους κρατουμένους, χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα να μπει ο χώρος σε καραντίνα. «Τέτοια φαινόμενα δυστυχώς είναι πολύ συχνά. Στην καλύτερη θα έχουμε προβλήματα με ψώρα, στη χειρότερη να αντιμετωπίσουμε φυματίωση ή ηπατίτιδα», αναφέρει αστυνομικός που υπηρετεί στο αεροδρόμιο.
Η Ελληνική Αστυνομία πολλές φορές δέχθηκε τις παρατηρήσεις διεθνών οργανισμών για την κατάσταση που επικρατεί στα κρατητήρια του μεγαλύτερου αεροδρομίου της χώρας και μιας από τις μεγαλύτερες πύλες εισόδου και εξόδου για την Ελλάδα. Το μοναδικό μέτρο που έχει ληφθεί είναι να «κρύβεται» η πραγματικότητα κάθε φορά που επισκέπτεται την Ελλάδα κλιμάκιο του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες ή της Διεθνούς Αμνηστίας, με την κατεπείγουσα μεταφορά των κρατουμένων σε άλλα κρατητήρια. Σε αρκετές μάλιστα περιπτώσεις αστυνομικοί «καρφώνουν» σε οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων τι συμβαίνει στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» για να προκαλέσουν την επίσκεψή τους. «Η πρότασή μας ήταν να μεταφερθούν τα κρατητήρια στο Μαρκόπουλο, όπου βρίσκεται το σκοπευτήριο της ΕΛ.ΑΣ., αλλά και μεγάλοι χώροι που μπορούν να μετατραπούν σε κρατητήρια, με ανθρώπινες συνθήκες κράτησης», λέει στα «ΝΕΑ» ο κ. Αντώνης Λιακόπουλος, μέλος της Ενωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής.
Πέμπτη 29 Απριλίου 2010
Τρίτη 27 Απριλίου 2010
Ο Αγγελιοφόρος της Κυριακής για τη Χορωδία της Ουτοπίας
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Αγγελιοφόρος" της Κυριακής της 25ης/4/2010
ΤΗΣ ΠΑΥΛΙΝΑΣ ΕΞΑΔΑΚΤΥΛΟΥ
pexadaktilou@ekdotiki.gr
Μια χορωδία με παιδιά χωρίς πατρίδα, παιδιά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα, αλλά νιώθουν ξένα. Παιδιά προσφύγων, παιδιά των δρόμων, παιδιά που δε βρίσκουν έναν τόπο γι' αυτά. Η μη κυβερνητική οργάνωση Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα «Πλειάδες» δημιούργησε πρόσφατα τη «Χορωδία της Ουτοπίας». Πρόκειται για μια πολυπολιτισμική χορωδία για παιδιά από έξι έως δεκαπέντε ετών. Τα παιδιά αυτά είναι διάφορων εθνικοτήτων, συνήθως περιθωριοποιημένα και ανήκουν σε ιδιαίτερα ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, όπως εξηγεί η πρόεδρος της οργάνωσης, Ηλέκτρα - Λήδα Κούτρα. Οι «Πλειάδες» είναι μια νέα οργάνωση, πολύ δραστήρια σε παρεμβάσεις για τη νομοθεσία και τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η οργάνωση παρέχει νομικές συμβουλές σε ευάλωτες ομάδες, ατομική νομική υποστήριξη σε περιπτώσεις παραβιάσεων, ιατρικές υπηρεσίες σε άτομα που δεν έχουν πρόσβαση στο εθνικό σύστημα υγείας, εκπαιδευτική και κοινωνική υποστήριξη σε μειονοτικές ομάδες.
Ου τόπος...
Τα μέλη της ΜΚΟ αποφάσισαν να ονομάσουν τη χορωδία «Χορωδία της Ουτοπίας», αφού τα παιδιά που την απαρτίζουν αισθάνονται ότι δεν έχουν τόπο, ότι δεν ανήκουν κάπου. Μέσω της μουσικής, λοιπόν, γίνεται μια προσπάθεια καταπολέμησης της ξενοφοβίας, του ρατσισμού και των διακρίσεων. «Είναι παιδιά που προέρχονται από άλλες χώρες. Μπορεί να έχουν γεννηθεί μάλιστα στην Ελλάδα και να μην έχουν πάει καν στη χώρα καταγωγής τους. Να μην τη γνωρίζουν και να μην την αισθάνονται ως πατρίδα τους», τονίζει η κ. Κούτρα. Τα παιδιά κατάγονται ως επί το πλείστον από το Ιράκ, το Ιράν, το Αφγανιστάν, την Ουκρανία, τη Μολδαβία και τη Νιγηρία. Η οργάνωση επικοινώνησε με όλες τις μη κυβερνητικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται σε ζητήματα μεταναστών και προσφύγων καθώς και με σχετικά διαδικτυακά περιοδικά, ώστε να ενημερωθούν σχετικά οι γονείς των παιδιών. «Μέχρι στιγμής έχουμε είκοσι ένα παιδιά. Ενα παιδί για να γίνει δεκτό θα πρέπει να έχει μια στοιχειώδη μουσική ικανότητα. Ολα τα παιδιά που αγαπούν τη μουσική μπορούν να έρθουν στη χορωδία. Φυσικά προϋποτίθεται ότι προέρχονται από μια οικογένεια με κακή οικονομική κατάσταση», σημειώνει η ίδια. Σπουδαίοι μουσικοί πλαισιώνουν τα παιδιά και τους κάνουν μάθημα, όπως, για παράδειγμα, ο Γιώργος Πέτρου, ο νέος μαέστρος της Καμεράτα. Η καλλιτεχνική επιτροπή της χορωδίας στελεχώνεται, μεταξύ άλλων, από τον Νίκο Αθηναίο, τον Θανάση Αποστολόπουλο, τη λυρική τραγουδίτρια Μαίρη Ελεν Νέζη, το σκηνογράφο - σκηνοθέτη Πάρη Μέξη και άλλους.
«Ευκαιρία ν' αλλάξουν ζωή»
Η οργάνωση, πέρα από τις μουσικές γνώσεις που παρέχει στα παιδιά, εξετάζει επίσης τη νομική τους κατάσταση. Σε περίπτωση, για παράδειγμα, που δεν έχουν τα απαραίτητα έγγραφα, τους βοηθούν να τα αποκτήσουν. Επίσης, δίνεται η δυνατότητα να κάνουν τα παιδιά μαθήματα ελληνικών, αφού πολλά αντιμετωπίζουν σημαντικές δυσκολίες με το ζήτημα της γλώσσας. Παρέχεται ακόμη ιατρική υποστήριξη, καθώς και φαγητό μετά το τέλος κάθε μαθήματος. Τα περισσότερα από τα παιδιά της πολυπολιτισμικής χορωδίας δεν ασχολούνταν μέχρι πρότινος με τη μουσική, με εξαίρεση τρία, τέσσερα. «Τα παιδιά είναι ενθουσιασμένα. Πολλά μας λένε “εγώ θέλω να γίνω διάσημος μουσικός”. Το βλέπουν ως μια διέξοδο, ως μια ευκαιρία να κάνουν κάτι με τη ζωή τους. Το καταλαβαίνουν και οι γονείς τους αυτό. Προσπαθούν να μην εκπληρώσουν την προφητεία που τα θέλει να μένουν στο δρόμο», εξηγεί η κ. Κούτρα.
Tα ευγενικά παιδιά της Βενεζουέλας
Η Μαρία Λογαρά, διοικητική υπεύθυνη στη ΜΚΟ, παρακολούθησε τις ακροάσεις από την πρώτη στιγμή. Η ίδια εξηγεί ότι το κλίμα ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό και η διαδικασία των ακροάσεων δε θύμιζε σε τίποτε μια τυπική διαδικασία ακρόασης. «Μου έκανε εντύπωση η ευγένεια των παιδιών και των γονιών τους. Μείναμε όλοι γοητευμένοι από την ευγένεια αυτών των ανθρώπων. Η διάθεση των γονιών ήταν να ενταχθούν τα παιδιά τους κάπου, να ανήκουν σε μια ομάδα. Να κάνουν ό,τι κάνουν και τα υπόλοιπα παιδιά, να μη διαφέρουν». Η ιδέα για τη «Χορωδία της Ουτοπίας» προέκυψε από το αντίστοιχο παράδειγμα της Βενεζουέλας. Τριάντα πέντε χρόνια πριν, ο οικονομολόγος και ερασιτέχνης μουσικός Jose Antonio Abreu «φαντάστηκε» μια συμφωνική ορχήστρα γεμάτη παιδιά από υποβαθμισμένες περιοχές. Την πρώτη ημέρα η χορωδία αριθμούσε κιόλας έντεκα μέλη, τα οποία την επομένη τετραπλασιάστηκαν. Σήμερα, οι αριθμοί φαίνεται πως δικαιώνουν το όραμα του Abreu. Στη Βενεζουέλα υπάρχουν αυτήν τη στιγμή 60 παιδικές ορχήστρες για παιδιά από 2 έως 12 ετών, 120 νεανικές για παιδιά άνω των 12 ετών, 30 επαγγελματικές, 120 κέντρα εκπαίδευσης, αμέτρητα μουσικά σύνολα και η «Simon Bolivar Youth Orchestra of Venezuela». Σε όλη αυτήν την προσπάθεια εμπλέκονται περίπου 250.000 μαθητές, δάσκαλοι, συνθέτες, καθώς και οργανοποιοί. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 80% των παιδιών που συμμετείχαν σε αυτήν την προσπάθεια εξακολουθούν να ασχολούνται με τη μουσική. Υπολογίζεται δε ότι, μέχρι το 2015, το «El Sistema», αυτή δηλαδή η δομή με τις παιδικές χορωδίες, θα έχει γίνει μέρος κάθε σχολείου και θα στηρίζει τουλάχιστον 500.000 παιδιά.
ΤΗΣ ΠΑΥΛΙΝΑΣ ΕΞΑΔΑΚΤΥΛΟΥ
pexadaktilou@ekdotiki.gr
Μια χορωδία με παιδιά χωρίς πατρίδα, παιδιά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα, αλλά νιώθουν ξένα. Παιδιά προσφύγων, παιδιά των δρόμων, παιδιά που δε βρίσκουν έναν τόπο γι' αυτά. Η μη κυβερνητική οργάνωση Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα «Πλειάδες» δημιούργησε πρόσφατα τη «Χορωδία της Ουτοπίας». Πρόκειται για μια πολυπολιτισμική χορωδία για παιδιά από έξι έως δεκαπέντε ετών. Τα παιδιά αυτά είναι διάφορων εθνικοτήτων, συνήθως περιθωριοποιημένα και ανήκουν σε ιδιαίτερα ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, όπως εξηγεί η πρόεδρος της οργάνωσης, Ηλέκτρα - Λήδα Κούτρα. Οι «Πλειάδες» είναι μια νέα οργάνωση, πολύ δραστήρια σε παρεμβάσεις για τη νομοθεσία και τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η οργάνωση παρέχει νομικές συμβουλές σε ευάλωτες ομάδες, ατομική νομική υποστήριξη σε περιπτώσεις παραβιάσεων, ιατρικές υπηρεσίες σε άτομα που δεν έχουν πρόσβαση στο εθνικό σύστημα υγείας, εκπαιδευτική και κοινωνική υποστήριξη σε μειονοτικές ομάδες.
Ου τόπος...
Τα μέλη της ΜΚΟ αποφάσισαν να ονομάσουν τη χορωδία «Χορωδία της Ουτοπίας», αφού τα παιδιά που την απαρτίζουν αισθάνονται ότι δεν έχουν τόπο, ότι δεν ανήκουν κάπου. Μέσω της μουσικής, λοιπόν, γίνεται μια προσπάθεια καταπολέμησης της ξενοφοβίας, του ρατσισμού και των διακρίσεων. «Είναι παιδιά που προέρχονται από άλλες χώρες. Μπορεί να έχουν γεννηθεί μάλιστα στην Ελλάδα και να μην έχουν πάει καν στη χώρα καταγωγής τους. Να μην τη γνωρίζουν και να μην την αισθάνονται ως πατρίδα τους», τονίζει η κ. Κούτρα. Τα παιδιά κατάγονται ως επί το πλείστον από το Ιράκ, το Ιράν, το Αφγανιστάν, την Ουκρανία, τη Μολδαβία και τη Νιγηρία. Η οργάνωση επικοινώνησε με όλες τις μη κυβερνητικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται σε ζητήματα μεταναστών και προσφύγων καθώς και με σχετικά διαδικτυακά περιοδικά, ώστε να ενημερωθούν σχετικά οι γονείς των παιδιών. «Μέχρι στιγμής έχουμε είκοσι ένα παιδιά. Ενα παιδί για να γίνει δεκτό θα πρέπει να έχει μια στοιχειώδη μουσική ικανότητα. Ολα τα παιδιά που αγαπούν τη μουσική μπορούν να έρθουν στη χορωδία. Φυσικά προϋποτίθεται ότι προέρχονται από μια οικογένεια με κακή οικονομική κατάσταση», σημειώνει η ίδια. Σπουδαίοι μουσικοί πλαισιώνουν τα παιδιά και τους κάνουν μάθημα, όπως, για παράδειγμα, ο Γιώργος Πέτρου, ο νέος μαέστρος της Καμεράτα. Η καλλιτεχνική επιτροπή της χορωδίας στελεχώνεται, μεταξύ άλλων, από τον Νίκο Αθηναίο, τον Θανάση Αποστολόπουλο, τη λυρική τραγουδίτρια Μαίρη Ελεν Νέζη, το σκηνογράφο - σκηνοθέτη Πάρη Μέξη και άλλους.
«Ευκαιρία ν' αλλάξουν ζωή»
Η οργάνωση, πέρα από τις μουσικές γνώσεις που παρέχει στα παιδιά, εξετάζει επίσης τη νομική τους κατάσταση. Σε περίπτωση, για παράδειγμα, που δεν έχουν τα απαραίτητα έγγραφα, τους βοηθούν να τα αποκτήσουν. Επίσης, δίνεται η δυνατότητα να κάνουν τα παιδιά μαθήματα ελληνικών, αφού πολλά αντιμετωπίζουν σημαντικές δυσκολίες με το ζήτημα της γλώσσας. Παρέχεται ακόμη ιατρική υποστήριξη, καθώς και φαγητό μετά το τέλος κάθε μαθήματος. Τα περισσότερα από τα παιδιά της πολυπολιτισμικής χορωδίας δεν ασχολούνταν μέχρι πρότινος με τη μουσική, με εξαίρεση τρία, τέσσερα. «Τα παιδιά είναι ενθουσιασμένα. Πολλά μας λένε “εγώ θέλω να γίνω διάσημος μουσικός”. Το βλέπουν ως μια διέξοδο, ως μια ευκαιρία να κάνουν κάτι με τη ζωή τους. Το καταλαβαίνουν και οι γονείς τους αυτό. Προσπαθούν να μην εκπληρώσουν την προφητεία που τα θέλει να μένουν στο δρόμο», εξηγεί η κ. Κούτρα.
Tα ευγενικά παιδιά της Βενεζουέλας
Η Μαρία Λογαρά, διοικητική υπεύθυνη στη ΜΚΟ, παρακολούθησε τις ακροάσεις από την πρώτη στιγμή. Η ίδια εξηγεί ότι το κλίμα ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό και η διαδικασία των ακροάσεων δε θύμιζε σε τίποτε μια τυπική διαδικασία ακρόασης. «Μου έκανε εντύπωση η ευγένεια των παιδιών και των γονιών τους. Μείναμε όλοι γοητευμένοι από την ευγένεια αυτών των ανθρώπων. Η διάθεση των γονιών ήταν να ενταχθούν τα παιδιά τους κάπου, να ανήκουν σε μια ομάδα. Να κάνουν ό,τι κάνουν και τα υπόλοιπα παιδιά, να μη διαφέρουν». Η ιδέα για τη «Χορωδία της Ουτοπίας» προέκυψε από το αντίστοιχο παράδειγμα της Βενεζουέλας. Τριάντα πέντε χρόνια πριν, ο οικονομολόγος και ερασιτέχνης μουσικός Jose Antonio Abreu «φαντάστηκε» μια συμφωνική ορχήστρα γεμάτη παιδιά από υποβαθμισμένες περιοχές. Την πρώτη ημέρα η χορωδία αριθμούσε κιόλας έντεκα μέλη, τα οποία την επομένη τετραπλασιάστηκαν. Σήμερα, οι αριθμοί φαίνεται πως δικαιώνουν το όραμα του Abreu. Στη Βενεζουέλα υπάρχουν αυτήν τη στιγμή 60 παιδικές ορχήστρες για παιδιά από 2 έως 12 ετών, 120 νεανικές για παιδιά άνω των 12 ετών, 30 επαγγελματικές, 120 κέντρα εκπαίδευσης, αμέτρητα μουσικά σύνολα και η «Simon Bolivar Youth Orchestra of Venezuela». Σε όλη αυτήν την προσπάθεια εμπλέκονται περίπου 250.000 μαθητές, δάσκαλοι, συνθέτες, καθώς και οργανοποιοί. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 80% των παιδιών που συμμετείχαν σε αυτήν την προσπάθεια εξακολουθούν να ασχολούνται με τη μουσική. Υπολογίζεται δε ότι, μέχρι το 2015, το «El Sistema», αυτή δηλαδή η δομή με τις παιδικές χορωδίες, θα έχει γίνει μέρος κάθε σχολείου και θα στηρίζει τουλάχιστον 500.000 παιδιά.
Σάββατο 24 Απριλίου 2010
Η Χορωδία της Ουτοπίας», ένα ελληνικό El Systema
Αναδημοσίευση από την Ελευθεροτυπία, Σάββατο 24 Απριλίου 2010
Μια ξανθόμαλλη «ζουμπουρλού» 6χρονη από την Αλβανία δοκιμάζει με τη φωνή της τις κλίμακες που της υποδεικνύει στο πιάνο γλυκά και ήρεμα η Ματίνα Βενετιάδου. Και μια ακόμα πιο μικρή, χαριτωμένη Αλβανή, η Χριστίνα, με τα μάγουλα των τεσσάρων της χρόνων ροδοκόκκινα, παίζει ρυθμικά τα ποδαράκια της στις άκρες της καρέκλας της, που της πέφτει μεγάλη. Τρώει ένα σοκολατένιο ντόνατ και πασαλείβεται με απόλαυση όσο τα μεγαλύτερα αδέλφια της, η Τζουλιάνα και ο Αγγελος, υπό την επίβλεψη του μπαμπά τους, ετοιμάζονται για την πρώτη ακρόαση της ζωής τους.
Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ
Μια «διηπειρωτική» παρέα κοριτσιών παίζει στο μπαλκόνι που βλέπει στον Κεραμεικό. Μέσα, 4-5 δεκάχρονα αγοράκια ανταλλάσσουν αστεία προφανώς, μια που γελάνε δυνατά σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνουμε. Μια κούκλα μαυρούλα από την Τανζανία ακουμπάει στον λευκό τοίχο του «Κενού Χώρου», μαζί με δύο φίλες της από την Γκάνα και τη Νιγηρία, ψιθυρίζοντας μυστικά.Μια ξανθόμαλλη «ζουμπουρλού» 6χρονη από την Αλβανία δοκιμάζει με τη φωνή της τις κλίμακες που της υποδεικνύει στο πιάνο γλυκά και ήρεμα η Ματίνα Βενετιάδου. Και μια ακόμα πιο μικρή, χαριτωμένη Αλβανή, η Χριστίνα, με τα μάγουλα των τεσσάρων της χρόνων ροδοκόκκινα, παίζει ρυθμικά τα ποδαράκια της στις άκρες της καρέκλας της, που της πέφτει μεγάλη. Τρώει ένα σοκολατένιο ντόνατ και πασαλείβεται με απόλαυση όσο τα μεγαλύτερα αδέλφια της, η Τζουλιάνα και ο Αγγελος, υπό την επίβλεψη του μπαμπά τους, ετοιμάζονται για την πρώτη ακρόαση της ζωής τους.
Από αυτή την απόψη, ο «Κενός Χώρος» είναι μια απόλυτα δημοκρατική no man's land, χωρίς σύνορα, επιφυλάξεις, κομματικούς υπαινιγμούς περί ελεγχόμενης ιθαγένειας, ακροδεξιές κορόνες και ρατσιστικές απειλές. Είναι, έστω και για το μικρό διάστημα που διαρκεί μια εξέταση στο πιάνο, ένας θύλακας τρυφερού εθελοντισμού και καλωσορίσματος, προστατευμένος από τη σκληρότητα, τις ανισότητες και τις αγριότητες που ενδέχεται να εγκυμονεί η ζωή και η πραγματικότητα από το κατώφλι της οδού Αγησιλάου και πέρα, μέχρι τις φτωχογειτονιές των μεταναστών στο Γκαζοχώρι. Κι ακόμα πιο πέρα. Σε κάθε γωνιά της πόλης που έγινε απρόβλεπτα και ξαφνικά μεγαλούπολη, χωρίς να ξέρει πώς να διαχειριστεί το παρόν της.
Εδώ μέσα κάθε παιδάκι εκπροσωπεί μια ελπιδοφόρα μελλοντική προοπτική. Εκεί έξω ένα αμήχανο, πολιτικό πρόβλημα. Πάρτε για παράδειγμα τη Μινερβέ, τη Χανιφέ και τη Μιρέμ, τρία υπαρκτά «χερουβείμ» με τεράστια εκφραστικά σκούρα μάτια και άμεσα αντανακλαστικά στις μουσικές υποδείξεις. Μέσα είναι παιδιά. Εξω είναι μέλη της μουσουλμανικής κοινότητας της Κομοτηνής. Μιλούν ελληνικά, είναι Ελληνίδες υπήκοοι αλλά όταν έρχονται τα δύσκολα, συνεννοούνται μεταξύ τους στα τουρκικά. Πώς το διαχειρίζεσαι πολιτικά αυτό; Ευτυχώς εδώ μέσα η μόνη πολιτική είναι αυτή ενός άνευ συνόρων ανθρωπισμού κι άνευ όρων οράματος. Είναι Ουτοπία; Είναι πάντως η χορωδία της.
Η «Χορωδία της Ουτοπίας» συστήνεται αυτές τις ανοιξιάτικες ημέρες, δίνοντας σάρκα και οστά στο όνειρο της Ηλέκτρας-Λήδας Κούτρα, δικηγόρου και προέδρου της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Πλειάδες» - Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Δραστηριοποιείται σ' όλη την Ελλάδα από τον Φεβρουάριο του 2009, παρέχοντας νομική, ιατροφαρμακευτική, εκπαιδευτική και κοινωνική υποστήριξη σε ευάλωτους κοινωνικά πληθυσμούς. Στους στόχους της οργάνωσης, σύμφωνα με το καταστατικό της, είναι η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης υπέρ της εξάλειψης των διακρίσεων αλλά και η ανάδειξη της τέχνης ως «γέφυρας» επικοινωνίας διαφορετικών εθνικοτήτων και ως μέσο εξάλειψης της ξενοφοβίας.
Εξ ου και η ιδέα που μοιράστηκε η κ. Κούτρα με τον φίλο και συνεργάτη της, πιανίστα Νίκο Λαλιώτη: «Δεν κάνουμε το "El Systema" στην Ελλάδα;». Εννοούσε, φυσικά, την περίφημη ορχήστρα της Βενεζουέλας που ιδρύθηκε το 1975 και, με κρατική στήριξη, εκπαίδευσε ως μουσικούς παιδιά που προέρχονταν από ευπαθείς κοινωνικές ομάδες της χώρας. «Μαζευτήκαμε, το συζητήσαμε και ξεκινήσαμε να φτιάξουμε κατ' αρχήν μια χορωδία - πράγμα πιο εύκολο, αφού δεν χρειάζονται μουσικά όργανα. Τα υπόλοιπα εξελίχθηκαν ως χιονοστιβάδα», λέει ο Νίκος Λαλιώτης.
Εκτός από τον ίδιο τον Νίκο Λαλιώτη, που ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση της χορωδίας, επιστρατεύτηκε εθελοντικά μια καλλιτεχνική επιτροπή με σημαντικές προσωπικότητες: Γιώργος Πέτρου, Νίκος Αθηναίος, Θανάσης Αποστολόπουλος, Ειρήνη Καράγιαννη, Μαίρη-Ελεν Νέζη, Πάρης Μέξης, Ηλίας Σακαλάκ. Η Ματίνα Βενετιάδου, απόφοιτος της Μουσικής Ακαδημίας στη Σόφια και με σημαντική προϋπηρεσία στη διεύθυνση ορχήστρας και χορωδίας, ανέλαβε κι εδώ τη διεύθυνση της χορωδίας. Κι οι εθελοντές της Οργάνωσης κινητοποιήθηκαν φροντίζοντας μέσω του διαπολιτισμικού δημοτικού σχολείου του Βοτανικού ή των κοινοτήτων των μεταναστών να κάνουν γνωστή τη διενέργεια ακροάσεων για κορίτσια ηλικίας 6-20 ετών και για αγόρια 6-11 ετών (η φωνή των αγοριών στην εφηβεία αλλάζει και η φωνητική κόπωση είναι αποτρεπτική για να μην υπάρξουν χρόνιες βλάβες). Τα παιδιά είναι διαφορετικών εθνικοτήτων, περιθωριοποιημένα, ανήκουν στις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες και είναι ουσιαστικά «χωρίς πατρίδα». *
Παρασκευή 23 Απριλίου 2010
ΝΕΑ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟ ΕΔΔΑ - ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΕΠΣΕ
Συγχαρητήρια στο ΕΠΣΕ. Να σημειώσουμε ότι 9 από τις 12 καταδίκες της Ελλάδας για αστρυνομική βία ήρθαν μετά από ενέργειες του ΕΠΣΕ. Ακολουθεί αναλυτικό δελτίο τύπου το οποίο συνιστούμε να διαβάσετε ολόκληρο:
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟΥ ΤΩΝ ΣΥΜΦΩΝΙΩΝ ΤΟΥ ΕΛΣΙΝΚΙ(ΕΠΣΕ)
http://cm.greekhelsinki.gr/
22 Απριλίου 2010
Ευρωκαταδίκη Ελλάδας για κακοποίηση 16χρονου Ρομ στο Αργοστόλι το 2001.
Δωδέκατη καταδίκη για αστυνομική βία.
Το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) εκφράζει τη μεγάλη ικανοποίησή του για τη σημερινή ομόφωνη καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) στην Υπόθεση Στεφάνου. Η σχετική προσφυγή με αριθμό Νο. 2954/07 υποβλήθηκε στο ΕΔΔΑ από το ΕΠΣΕ. Η Ελλάδα, κατά το ΕΔΔΑ, παραβίασε το άρθρο 3 (απαγόρευση των βασανιστηρίων) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ). Στο σχετικό σκεπτικό το ΕΔΔΑ ανέφερε χαρακτηριστικά πως η διερεύνηση των καταγγελιών από την ΕΔΕ και τη δικαιοσύνη ήταν ανεπαρκής. Η Ελλάδα παραβίασε επίσης το άρθρο 6.1 (υπερβολική καθυστέρηση διαδικασίας) γιατί η ποινική διαδικασία ενώπιον δύο βαθμών δικαιοσύνης κράτησε έξι χρόνια και έξι μήνες. Η Ελλάδα πρέπει να καταβάλει 20.000 ευρώ στο θύμα για ηθική βλάβη. Το δελτίο τύπου του ΕΔΔΑ στα αγγλικά επισυνάπτεται. Η απόφαση στα αγγλικά είναι διαθέσιμη στην ιστοσελίδα:
http://cmiskp.echr.coe.int/tkp197/view.asp?action=html&documentId=866810&portal=hbkm&source=externalbydocnumber&table=F69A27FD8FB86142BF01C1166DEA398649.
Περιληπτικά αναφέρεται πως, στις 12 Απριλίου 2006, το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Κεφαλληνίας καταδίκασε τον αστυνομικό Νικόλαο Κανελλόπουλο για παράβαση του άρθρου 137Α ΠΚ παράγραφος 3 σε συνδυασμό με την παράγραφο 1, στις 5 Αυγούστου 2001, για κακομεταχείριση στο ΤΑ Αργοστολίου του τότε δεκαεξάχρονου Θεοδώρου Στεφάνου. Πρόκειται για πολύ σπάνια, αν όχι μοναδική, καταδίκη αστυνομικού με βάση το άρθρο για βασανιστήρια από ελληνικό δικαστήριο. Στη συνέχεια όμως, στις 15 Απριλίου 2008, το Τριμελές Εφετείο Πατρών, μετά από μια συνοπτική δίκη παρωδία κατά την οποία ουσιαστικά δεν άφησε τους Ρομά να καταθέσουν, αθώωσε τον αστυνομικό με βάση ισχυρισμούς όχι κάποιου μάρτυρα αλλά ενός πολίτη στην απαλλακτική ΕΔΕ που είχε γίνει το 2002 και ο οποίος δεν ήταν καν στο δικαστήριο! Τα γεγονότα του 2001-2002 αναφέρονται στο συνημμένο κείμενο της κοινής έκθεσης Διεθνούς Αμνηστίας – Διεθνούς Ομοσπονδίας Ελσίνκι που δημοσιοποιήθηκε το Σεπτέμβριο 2002.
Το ΕΠΣΕ επαναλαμβάνει εδώ με μιαν προσθήκη τη δήλωση του εκπροσώπου του πριν δεκαπέντε μήνες μετά την καταδίκη της Ελλάδας στην υπόθεση Λεωνίδη και πριν τρεις μήνες μετά την καταδίκη της Ελλάδας στην υπόθεση Γκαλότσκιν:
«Η Ελλάδα οφείλει να παραδεχθεί πως έχει πρόβλημα αστυνομικής βίας και ατιμωρησίας το οποίο είναι διαχρονικό αφού τα περιστατικά στις υποθέσεις αυτές συνέβησαν πριν το 2004. Ο δε αρμόδιος –τότε και τώρα- Υπουργός Μιχάλης Χρυσοχοΐδης πρέπει να ζητήσει συγγνώμη από τα θύματα» δήλωσε ο εκπρόσωπος του ΕΠΣΕ Παναγιώτης Δημητράς. «Όσο οι λίγοι αστυνομικοί που χρησιμοποιούν –συχνά θανατηφόρο- βία μένουν ατιμώρητοι, θα κηλιδώνεται ολόκληρο το αστυνομικό σώμα που αποδέχεται αυτές τις πρακτικές. Συνέπεια αυτού είναι να θεωρούνται εν δυνάμει βίαιοι και οι δεκάδες χιλιάδων αστυνομικών που όμως ποτέ δεν χρησιμοποίησαν παρόμοιες μεθόδους. Ως εκπρόσωποι όλων αυτών των αστυνομικών οι συνδικαλιστικοί φορείς τους ας απαιτήσουν από την πολιτεία να δοθεί τέλος στην κατάσταση αυτή, αντί να τρέχουν σχεδόν μετά από κάθε βίαιο συμβάν να δικαιολογούν τις ενέργειες των συναδέλφων του», πρόσθεσε ο Παναγιώτης Δημητράς.
12 καταδίκες για αστυνομική βία και/ή συγκάλυψη επί υπουργίας Χρυσοχοϊδη (1999-2003)
Το ΕΠΣΕ υπενθυμίζει πως πρόκειται για την δωδέκατη καταδίκη της Ελλάδας για αστυνομική βία από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) και την Επιτροπή Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Υπενθυμίζει επίσης πως τα δώδεκα επεισόδια αστυνομικής βίας ή/και η συγκάλυψή τους για τα οποία καταδικάστηκε η Ελλάδα έγιναν κατά την προηγούμενη θητεία του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη ως Υπουργού Δημόσιας Τάξης (1999-2003), σε μερικές περιπτώσεις με τη άμεση κάλυψή του (βλπ. υπογραμμίσεις στη συνέχεια)!
Η πρώτη καταδίκη από το ΕΔΔΑ για κακή χρήση όπλου, στις 20 Δεκεμβρίου 2004, αφορούσε τραυματισμό του Χρήστου Μακαρατζή στις 13 Σεπτεμβρίου 1995. Η υποβολή επιχειρημάτων από την κυβέρνηση, που απέρριπτε οποιαδήποτε ευθύνη, έγινε μεταξύ 1999-2003.
Η δεύτερη καταδίκη, στις 21 Ιουνίου 2007, αφορούσε τραυματισμό που άφησε παράλυτο στις 26 Ιανουαρίου 1998 το 17χρονο Ρομ Γιάννη Καραγιαννόπουλο, για λογαριασμό του οποίου είχε προσφύγει στο ΕΔΔΑ το ΕΠΣΕ. Η τιμωρία (που αποφασίστηκε το 1999 για ελαφρά αμέλεια) του αστυνομικού και δράστη του τραυματισμού ήταν πρόστιμο 90 ευρώ.
Η τρίτη καταδίκη, στις 5 Ιουλίου 2007, αφορούσε το θανάσιμο τραυματισμό, στις 21 Νοεμβρίου 2001, του Αλβανού Gentjan Celniku για λογαριασμό των αδελφών του οποίου είχε προσφύγει στο ΕΔΔΑ το ΕΠΣΕ. Η απαλλακτική ΕΔΕ έγινε μεταξύ 2001-2003.
Η τέταρτη καταδίκη, στις 8 Ιανουαρίου 2009, αφορούσε το θανάσιμο τραυματισμό, στις 25 Μαρτίου 2000, του 18χρονου παλιννοστούντα Νίκου Λεωνίδη, για λογαριασμό του πατέρα του οποίου είχε προσφύγει στο ΕΔΔΑ το ΕΠΣΕ. Σε ενημερωτικό σημείωμα που δόθηκε στη Διεθνή Αμνηστία προσωπικά από τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, το Σεπτέμβριο 2002, (http://www.greekhelsinki.gr/bhr/greek/articles_2003/ai_ihf_27_04_03a.rtf) σε απάντηση των καταγγελιών που περιλαμβάνονταν σε κοινή έκθεση ΔΑ και Διεθνούς Ομοσπονδίας Ελσίνκι (στην οποία συνέβαλε το ΕΠΣΕ), αναφερόταν: «Με αφορμή τον θανάσιμο τραυματισμό του ιδιώτη ΛΕΩΝΙΔΗ Νικολάου από αστυνομικό, που έλαβε χωρά την 24/25.3.2000 στην Άνω Πόλη Θεσσαλονίκης, διενεργήθηκε Ε.Δ.Ε, από την οποία προέκυψε ότι η εκπυρσοκρότηση του όπλου του αστυνομικού προήλθε από τη βίαιη και αιφνίδια επίθεση του θανόντος, εναντίον του αστυνομικού, στην προσπάθειά του να διαφύγει της σύλληψης. Η υπόθεση τέθηκε στο αρχείο».
Υπάρχουν επίσης έξι καταδίκες της Ελλάδας από το ΕΔΔΑ για κακοποίηση πολιτών από αστυνομικούς. Η πρώτη, στις 13 Δεκεμβρίου 2005, για κακοποίηση στις 8 Μαΐου 1998 από αστυνομικούς των Ρομά Λάζαρου Μπέκου και Λευτέρη Κουτρόπουλου για λογαριασμό των οποίων είχε προσφύγει στο ΕΔΔΑ το ΕΠΣΕ. Στο ενημερωτικό σημείωμα που δόθηκε στη Διεθνή Αμνηστία προσωπικά από τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, το Σεπτέμβριο 2002, αναφερόταν: «Από τη διοικητική διερεύνηση της υπόθεσης, παρότι δεν αποδείχθηκε πότε και πώς προκλήθηκαν οι κακώσεις, αποδόθηκαν πειθαρχικές ευθύνες σε έναν Αξιωματικό του Τμήματος Ασφαλείας Μεσολογγίου, γιατί δεν απέτρεψε την κακοποίηση των ανωτέρω συλληφθέντων.» Δεν αναφέρεται πως η τιμωρία (που αποφασίστηκε το 1999) του αστυνομικού και δράστη της κακοποίησης ήταν πρόστιμο 60 ευρώ.
Η δεύτερη, στις 18 Ιανουαρίου 2007, για κακοποίηση του Σύριου μετανάστη Mhn Ghassan Alsayed Allaham στις 8 Σεπτεμβρίου 1998. Το 2000, οι δύο αστυνομικοί, που η ΕΔΕ κατέληξε πως ήταν δράστες της κακοποίησης τιμωρήθηκαν, με πρόστιμο 150 και 300 ευρώ.
Η τρίτη, στις 24 Μαΐου 2007, για κακοποίηση του Δημήτρη Ζελίδη στις 23 Δεκεμβρίου 2001, για λογαριασμό του οποίου είχε προσφύγει στο ΕΔΔΑ το ΕΠΣΕ. Η απαλλακτική ΕΔΕ έγινε το 2002.
Η τέταρτη, στις 6 Δεκεμβρίου 2007, για κακοποίηση της Ρομνί Φανής-Γιανούλας Πετροπούλου-Τσακίρη στις 28 Ιανουαρίου 2002 για λογαριασμό της οποίας είχε προσφύγει στο ΕΔΔΑ το ΕΠΣΕ.
Στο ενημερωτικό σημείωμα που δόθηκε στη Διεθνή Αμνηστία προσωπικά από τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, το Σεπτέμβριο 2002, αναφερόταν: «Με αφορμή έγγραφη καταγγελία του Προεδρείου της Διευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Τσιγγάνων, σύμφωνα με την οποία αστυνομικοί κακοποίησαν αθίγγανους, κατά τη διάρκεια της αστυνομικής επιχείρησης, διενεργήθηκε διοικητική εξέταση, από την οποία προέκυψε ότι η αθιγγανίδα ΤΣΑΚΙΡΗ Γιαννούλα υπέβαλε μήνυση σε βάρος αγνώστου αστυνομικού, τον οποίο κατηγορεί ότι την λάκτισε, με αποτέλεσμα να αποβάλει έμβρυο που κυοφορούσε. Ωστόσο δεν διαπιστώθηκε η βασιμότητα του ισχυρισμού της ΤΣΑΚΙΡΗ (που δεν είχε συλληφθεί κατά τη διάρκεια της επιχείρησης) ούτε των λοιπών καταγγελιών.»
Η πέμπτη, στις 14 Ιανουαρίου 2010, για κακοποίηση του Παναγιώτη Γκαλότσκιν στις 23 Δεκεμβρίου 2001, για λογαριασμό του οποίου είχε προσφύγει στο ΕΔΔΑ το ΕΠΣΕ. Η απαλλακτική ΕΔΕ έγινε το 2002.
Η έκτη καταδίκη, στις 22 Απριλίου 2010, για κακοποίηση του Θεόδωρου Στεφάνου στις 5 Αυγούστου, για λογαριασμό του οποίου είχε προσφύγει στο ΕΔΔΑ το ΕΠΣΕ. Η απαλλακτική ΕΔΕ έγινε το 2002. Στο ενημερωτικό σημείωμα που δόθηκε στη Διεθνή Αμνηστία προσωπικά από τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, το Σεπτέμβριο 2002, αναφερόταν: «Η Παγκόσμια Οργάνωση κατά των βασανιστηρίων (OMCT), στο από 25-4-2001 δελτίο τύπου, αναφέρει ότι, κατά πληροφορίες της, την 4-8-2001, στο Αργοστόλι Κεφαλληνίας, συνελήφθησαν από αστυνομικούς τέσσερις (4) αθίγγανοι με την κατηγορία της κλοπής από περίπτερο και στο Τμήμα Ασφαλείας βασανίσθηκαν από δυο αστυνομικούς, παρουσία του Διοικητού, προκείμενου να ομολογήσουν την πράξη τους. Σύμφωνα με την ίδια καταγγελία, οι συλληφθέντες, ύστερα από βασανιστήρια, αναγκάσθηκαν να ομολογήσουν, ενώ την 6-8-2001, οδηγηθέντες στο αρμόδιο δικαστήριο, απαλλάχθηκαν. Η ίδια Οργάνωση σε άλλο δελτίο τύπου, ανέφερε ότι την 4-5/8/2001 στο Τμήμα Ασφαλείας Αργοστολίου, κακοποιήθηκε ανήλικος αθίγγανος από άγνωστο αστυνομικό, παρουσία του Διοικητή του, προκείμενου να ομολογήσει τη συμμετοχή του στην προαναφερθείσα κλοπή. Διενεργήθηκε Ε.Δ.Ε., από την οποία οι καταγγελίες δεν αποδείχθηκαν βάσιμες.»
Παράλληλα, υπάρχουν και δύο καταδίκες της Ελλάδας από την Επιτροπή Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ (UN Human Rights Committee - HRC) για κακοποίηση πολιτών από αστυνομικούς. Η πρώτη στις 28 Μαρτίου 2006, για ομολογία του Αλέξανδρο Κουΐδη ως αποτέλεσμα κακομεταχείρισης από την αστυνομία, μεταξύ 17 Μαΐου και 27 Ιουνίου 1991. Η υποβολή επιχειρημάτων από την κυβέρνηση, που απέρριπτε οποιαδήποτε ευθύνη, έγινε το 2003.
Η δεύτερη στις 24 Ιουλίου 2008 για κακοποίηση στις 14 Ιουνίου 2001 του Ανδρέα Καλαμιώτη για λογαριασμό του οποίου είχε προσφύγει στην HRC το ΕΠΣΕ. Στο ενημερωτικό σημείωμα που δόθηκε στη Διεθνή Αμνηστία προσωπικά από τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, το Σεπτέμβριο 2002, αναφερόταν: «Ο παραπάνω ιδιώτης κατήγγειλε ότι την 15.6.2001 συνελήφθη αυθαίρετα από αστυνομικούς, οι οποίοι τον κράτησαν στο Α.Τ. Άγιας Παρασκευής και τον κακομεταχειρίσθηκαν. Το συμβάν δημοσιεύθηκε στον τύπο. Με αφορμή τ’ ανωτέρω, διενεργήθηκε άτυπη έρευνα, από την οποία τα καταγγελλόμενα δεν επιβεβαιωθήκαν και ως εκ τουτού δεν ελήφθησαν πειθαρχικά μέτρα, σε βάρος αστυνομικών. Ενημερώθηκε το Ελληνικό Παρατηρητήριο Συμφωνιών του Ελσίνκι και λοιπές εμπλεκόμενες υπηρεσίες, μέσω του ΥΠ. ΕΞ.»
Το ΕΠΣΕ συνοψίζει πως οι εννέα από τις δώδεκα υποθέσεις καταδίκης της Ελλάδας για αστυνομική βία έγιναν μετά από προσφυγές του ΕΠΣΕ. Αναλυτικά στοιχεία για τις εννέα υποθέσεις αυτές καθώς και για τέσσερις άλλες υποθέσεις του ΕΠΣΕ που οδήγησαν συνολικά σε 26 καταδίκες της Ελλάδας στις 13 υποθέσεις του ΕΠΣΕ επισυνάπτονται.
1. Απόσπασμα από την Έκθεση των ΔΑ-ΔΟΕ 2002: «Ελλάδα: Στη σκιά της ατιμωρησίας – Κακομεταχείριση και κακή χρήση πυροβόλων όπλων» [προσωρινή μετάφραση από το Ελληνικό Τμήμα της ΔΑ – φωτογραφίες του ΕΠΣΕ από Αύγουστο και Σεπτέμβριο 2001]
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ: ΑΡΓΟΣΤΟΛΙ ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑΣ
http://greekhelsinki.gr/bhr/english/special_issues/ai-ihf-torture-background/Theodoros%20Stephanou.jpeg
http://greekhelsinki.gr/bhr/english/special_issues/ai-ihf-torture-background/Nikos%20Theodoropoulos.jpeg
Τον Αύγουστο του 2001, έξι νεαροί Ρομά, οι δύο από τους οποίους ανήλικοι, τέθηκαν υπό κράτηση από αστυνομικούς στο Αργοστόλι, μετά την καταγγελία ιδιοκτήτη περιπτέρου ότι του είχαν κλαπεί κάποια χρήματα. Στους δύο ανήλικους δεν απαγγέλθηκαν κατηγορίες, ενώ οι υπόλοιποι τέσσερις στη συνέχεια κρίθηκαν αθώοι για την κλοπή. Όλοι εκτός από έναν κατήγγειλαν αργότερα ότι είχαν υποστεί κακομεταχείριση από αστυνομικούς κατά την κράτηση.
Ένας από τους συλληφθέντες ήταν ο Θεόδωρος Στεφάνου, 16 ετών, από την Πάτρα, ο οποίος είχε ταξιδέψει στο Αργοστόλι με φορτηγό και είχε περάσει τη βραδιά με τον 16χρονο εξάδελφό του, Βασίλη Τσιτσίκο. Σύμφωνα με τον Θεόδωρο Στεφάνου, όταν επέστρεψαν στο φορτηγό για να κοιμηθούν γύρω στη 1.30 π.μ. της 5ης Αυγούστου, η αδελφή του τους είπε ότι είχαν έρθει αστυνομικοί και τον έψαχναν και είχαν ερευνήσει το φορτηγό. Οι δύο νεαροί πήγαν στο αστυνομικό τμήμα, όπου ανακρίθηκαν σε σχέση με την κλοπή. Ο Θεόδωρος Στεφάνου περιέγραψε την ανάκρισή του από τρεις αστυνομικούς (ο ένας από τους οποίους ήταν ο Διοικητής του Αστυνομικού Τμήματος): «…οι αστυνομικοί άρχισαν να μου κάνουν ερωτήσεις πού βρισκόμουν και πού είχα κρύψει τα χρήματα. Αυτό κράτησε περίπου 30 λεπτά. Είχα πραγματικά μπερδευτεί από όλες αυτές τις ερωτήσεις τους, όταν ξαφνικά [ένας από τους αστυνομικούς] άρχισε να με γρονθοκοπεί και να με χαστουκίζει πολύ δυνατά στο πρόσωπο». Ένας από τους αστυνομικούς αποχώρησε εκείνη τη στιγμή από το δωμάτιο, αφήνοντας τον Θεόδωρο Στεφάνου να ανακρίνεται από τον Διοικητή του Αστυνομικού Τμήματος και τον Γ., συνάδελφό τους. Για τα επόμενα 15 λεπτά, ο Θεόδωρος Στεφάνου ανακρινόταν από τον Διοικητή του Αστυνομικού Τμήματος, ενώ δεχόταν επανειλημμένες γροθιές και χαστούκια από τον Γ. Ο Θεόδωρος Στεφάνου και ο Βασίλης Τσιτσικός (που δεν ισχυρίστηκε κακομεταχείριση) αφέθηκαν αργότερα ελεύθεροι χωρίς να τους απαγγελθεί κατηγορία.
Σύμφωνα με τον Θεόδωρο Στεφάνου: «Είχε σχεδόν ξημερώσει όταν αποχώρησα από το Αστυνομικό Τμήμα και λόγω του υπερβολικού πόνου και πρηξίματος στο πρόσωπό μου, είχε επηρεαστεί τόσο πολύ η όρασή μου … ώστε μετά βίας καταλάβαινα προς τα πού πήγαινα. Μόνον χάρη στην αδελφή μου, που με περίμενε καρτερικά όλες αυτές τις ώρες έξω από το Αστυνομικό Τμήμα και με στήριζε σε όλη τη διαδρομή μπόρεσα να επιστρέψω στο φορτηγό μας».
Την ίδια ημέρα (5 Αυγούστου 2001), ο Θεόδωρος Στεφάνου εξετάστηκε από γιατρό στο Γενικό Νομαρχιακό Νοσοκομείο Κεφαλονιάς. Το ιατρικό πιστοποιητικό που εξέδωσε ο γιατρός καταγράφει ότι ο Θεόδωρος Στεφάνου ανέφερε κάκωση κεφαλής που προκλήθηκε από ξυλοδαρμό περίπου 12 ώρες νωρίτερα και ότι παραπονέθηκε για ζαλάδα και σοβαρό πονοκέφαλο. Το πιστοποιητικό σημείωνε επίσης μικρή αδυναμία προσήλωσης του βλέμματος και «μικρό κεφαλαιμάτωμα μετωπιαία αριστερά, οίδημα και ευαισθησία στην πίεση της ράχης της μύτης».
Στις 8 Οκτωβρίου 2001, ο Θεόδωρος Στεφάνου, εκπροσωπούμενος από το ΕΠΣΕ, υπέβαλε μήνυση σε βάρος των αστυνομικών ζητώντας την ποινική τους δίωξη βάσει του Άρθρου 137Α (βασανιστήρια και άλλες προσβολές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας) και του Άρθρου 312 ΠΚ (σωματική βλάβη ανηλίκων). Έχει ξεκινήσει δικαστική ανάκριση. Τον Φεβρουάριο του 2002, ο Συνήγορος του Πολίτη απηύθυνε επιστολή στις αστυνομικές αρχές Αργοστολίου, ρωτώντας εάν διενεργείται πειθαρχική ανάκριση για τους ισχυρισμούς του Θεόδωρου Στεφάνου και, αν ναι, σε ποια συμπεράσματα κατέληξε. Τον Ιούνιο 2002 ο Συνήγορος του Πολίτη, με δεύτερη επιστολή του, σημείωνε την έλλειψη απάντησης από τις αστυνομικές αρχές (κατά παράβαση του Άρθρου 4(5) του Νόμου 2477/1999), τόνιζε τη σπουδαιότητα διεξοδικής έρευνας για τους ισχυρισμούς και ζητούσε απάντηση το αργότερο μέχρι τις 10 Ιουλίου. Στις αρχές Ιουλίου 2002 οι αστυνομικές αρχές απάντησαν ότι είχε διενεργηθεί ΕΔΕ, η οποία βρισκόταν στο στάδιο της επανεξέτασης πριν παραπεμφθεί στο αρμόδιο όργανο για απόφαση.
EUROPEAN COURT OF HUMAN RIGHTS
332
22.04.2010
Press release issued by the Registrar
http://cmiskp.echr.coe.int/tkp197/view.asp?action=html&documentId=866868&portal=hbkm&source=externalbydocnumber&table=F69A27FD8FB86142BF01C1166DEA398649
Chamber Judgment
Stefanou v. Greece (Application no 2954/07)
SIXTEEN-YEAR OLD ROMA ILL-TREATED BY THE POLICE
Unanimously:
Violation of Article 3 (prohibition of inhuman and degrading treatment)
Violation of Article 6 § 1 (right to a fair trial)
of the European Convention on Human Rights
Principal facts
The applicant, Theodoros Stefanou, is a Greek national of Roma origin, who was born in 1985 and lives in Athens. He was sixteen years old at the time of the events.
On 5 August 2001, a kiosk owner in Argostoli, on the island of Cephalonia, reported that approximately 28,000 euros (EUR) had been stolen from him. The police conducted an immediate investigation and arrested in that connection four young persons of Roma origin. They were then tried in summary proceedings on the following day and were acquitted of all charges.
The applicant, who was a friend of the four youths, turned up at the police station spontaneously on 5 August 2001 out of fellow feeling for his friends. He was also shown to the kiosk owner but was not recognised by him.
According to Theodoros, while at the police station, he was questioned about his possible involvement in the theft. He was also punched and slapped hard in the face to make him confess that he had taken part in it. A few hours after his release he was medically examined in a hospital and a certificate was issued to him on the day registering numerous injuries on his head. Two days later Theodoros attempted to lodge a complaint with the prosecutor about the beating but did not do it as the prosecutor was absent from his office.
In September 2001, the World Organisation Against Torture denounced the ill-treatment of Theodoros in the Argostoli police station and in October that year he formally complained to the prosecutor about it. The investigation was carried out by the hierarchical superior police authority to the Argostoli police which was even situated in the same building. Although the first instance criminal court convicted a police officer for having ill-treated the applicant and sentenced him to three years imprisonment, the police officer in question was acquitted on appeal.
Theodoros complained on two occasions, in September 2003 and in July 2005 respectively, to the prosecutors in Cephalonia and Athens about eleven police officers whom he accused among other things of blackmail and forgery. In his complaint he alleged racial bias on the part of the police commander involved in his August 2001 questioning and claimed that he was ill-treated because of his Roma origin. The police officers were never tried, charges having been either not brought against them (by decision of 11 August 2004) or dropped (by a decision of 27 June 2006).
Complaints, procedure and composition of the Court
Relying in particular on Articles 3, 6 § 1 and 14, the applicant complained that he had been seriously ill-treated and that because of his Roma origin, that no effective investigation had been carried out into his complaints and that the criminal proceedings brought as a result of his complaint had lasted too long.
The application was lodged with the European Court of Human Rights on 4 January 2007
Judgment was given by a Chamber of seven, composed as follows:
Nina Vajić (Croatia), President,
Christos Rozakis (Greece),
Khanlar Hajiyev (Azerbaijan),
Dean Spielmann (Luxembourg),
Sverre Erik Jebens (Norway),
Giorgio Malinverni (Switzerland),
George Nicolaou (Cyprus), judges,
and also Søren Nielsen, Section Registrar
Decision of the Court
Ill-treatment (Article 3)
The Court noted that the parties agreed that Theodoros had suffered injuries on or around the date of his arrest but disagreed about whether or not the injuries had been caused by police officers. The Court observed that as soon as the applicant had left the police station his injuries had been recorded by the local hospital. In addition, the first instance criminal court had established that one police officer had repeatedly punched Theodoros in the head and caused him serious bodily harm. While the appeal court had overturned that ruling finding that the applicant had injured his arm during an unrelated fight the previous night, the Court noted that the hospital certificate had only registered head injuries consistent with the applicant’s complaints and had been silent about an arm being broken.
The Court thus had serious doubts about the alleged fight capable of providing a convincing explanation for the origin of Theodoros’s head injuries. The Court considered that these doubts were supported by the inadequacy of the investigation into this particular aspect. A number of shortcomings in the investigation were identified: it had been carried out by a police officer from the Directorate responsible for the police station of the alleged perpetrators; the applicant’s state of health at the time he arrived at the police station had not been established nor recorded anywhere; and no serious attempt had been made to elucidate whether the applicant had actually participated in a previous fight or any other event which could have caused the injuries he had.
The Court further noted that at the time of the events Theodoros had been sixteen years old.
The Court concluded that, in view of the above, Theodoros had been seriously physically harmed by the police. This ill-treatment had inevitably further caused him feelings of fear, anguish and inferiority as a result of his young age. Consequently, there had been a breach of Article 3 of the Convention.
The Court found that it was not necessary to examine separately whether or not the investigation into the ill-treatment would comply with the requirements of Article 3.
Alleged racial discrimination (Article 14)
The Court noted that the Greek prosecuting authorities had decided, on 11 August 2004 and 27 June 2006 respectively, not to press any charges against the police officers accused by Theodoros to have racially profiled him. The applicant had only applied before the Court on 4 January 2007. That had been more than six months after the latest of the above-mentioned decisions by the national authorities on the issue. The applicant had therefore complained too late before the Court about his alleged discrimination, as the Convention allowed for any complaint a maximum of six months after the last domestic decision taken in that respect. Accordingly that part of his application was rejected as inadmissible.
Length of criminal proceedings (Article 6 § 1)
Having noted that the criminal proceedings concerning Theodoros’s ill-treatment had lasted six years, six months and seven days at two levels of jurisdiction, the Court held that this had been an excessively long time, in violation of Article 6 § 1.
***
Under Article 41 (just satisfaction) of the Convention, the Court held that Greece is to pay the applicant 20,000 euros (EUR) in respect of non pecuniary damage.
ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ ΕΠΣΕ ΣΕ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΤΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ:
26 ΚΑΤΑΔΙΚΕΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΕ 13 ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΕΠΣΕ 2005-2010
Α. ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ:
22 ΚΑΤΑΔΙΚΕΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΕ 11 ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΕΠΣΕ 2005-2010
1-3. Μπέκος & Κουτρόπουλος (προσφυγή 15250/02 με Ευρωπαϊκό Κέντρο για τα Δικαιώματα των Ρομά (ERRC) – απόφαση 13/12/05 – θύματα Ρομά). Τρεις παραβιάσεις των άρθρων: 3 (κακομεταχείριση από ΕΛΑΣ), 3 (απουσία αποτελεσματικής έρευνας) και 14 (μη διερεύνηση ρατσιστικού κινήτρου). Απόφαση στα ελληνικά http://www.nsk.gr/edad/ee295.pdf.
Σχετικό δελτίο τύπου ΕΠΣΕ: http://cm.greekhelsinki.gr/index.php?sec=192&cid=1501
4-5. Ζελίλωφ (προσφυγή 17060/03 – απόφαση 24/5/07 – θύμα Ελληνοπόντιος). Δύο παραβιάσεις των άρθρων: 3 (κακομεταχείριση από ΕΛΑΣ) και 3 (απουσία αποτελεσματικής έρευνας). Απόφαση στα ελληνικά http://www.nsk.gr/edad/ee413.pdf.
Σχετικό δελτίο τύπου ΕΠΣΕ: http://cm.greekhelsinki.gr/index.php?sec=192&cid=3135
6-7. Καραγιαννόπουλος (προσφυγή 27850/03 – απόφαση 21/6/07 – θύμα Ρομ). Δύο παραβιάσεις των άρθρων: 2 (τραυματισμός με μόνιμη αναπηρία από ΕΛΑΣ) και 2 (απουσία αποτελεσματικής έρευνας). Απόφαση στα ελληνικά http://www.nsk.gr/edad/ee419.pdf.
Σχετικό δελτίο τύπου ΕΠΣΕ: http://cm.greekhelsinki.gr/index.php?sec=192&cid=3152
8-9. Celniku (προσφυγή 27850/03 – απόφαση 5/7/07 – θύμα Αλβανός). Δύο παραβιάσεις των άρθρων: 2 (θάνατος κατά τη διάρκεια επιχείρησης της ΕΛΑΣ) και 2 (απουσία αποτελεσματικής έρευνας). Απόφαση στα ελληνικά http://www.nsk.gr/edad/ee424.pdf.
Σχετικό δελτίο τύπου ΕΠΣΕ: http://cm.greekhelsinki.gr/index.php?sec=192&cid=3157
10. Gjashta (προσφυγή 4983/04 – απόφαση 18/10/07 – θύμα Αλβανός). Μια παραβίαση του άρθρου: 6 παράγραφος 1 (υπερβολική καθυστέρηση διαδικασίας). Απόφαση στα ελληνικά http://www.nsk.gr/edad/ee436.pdf.
11-12. Πετροπούλου-Τσακίρη (προσφυγή 44803/04 με ERRC – απόφαση 6/12/07 – θύμα Ρομνί). Δύο παραβιάσεις των άρθρων: 3 (απουσία αποτελεσματικής έρευνας για κακομεταχείριση από ΕΛΑΣ) και 14 (μη διερεύνηση ρατσιστικού κινήτρου και ρατσιστική συμπεριφορά). Απόφαση στα ελληνικά http://www.nsk.gr/edad/ee448.pdf.
Σχετικό δελτίο τύπου ΕΠΣΕ: http://cm.greekhelsinki.gr/index.php?sec=192&cid=3201
13-14. Αλεξανδρίδης (προσφυγή 19516/06 – απόφαση 21/2/08 – θύμα άθεος). Δύο παραβιάσεις των άρθρων: 9 (αποκάλυψη θρησκευτικών πεποιθήσεων σε ορκωμοσία στο δικαστήριο) και 13 (απουσία δυνατότητας πραγματικής προσφυγής). Απόφαση στα ελληνικά http://www.nsk.gr/edad/ee453.pdf.
Σχετικό δελτίο τύπου ΕΠΣΕ: http://cm.greekhelsinki.gr/index.php?sec=192&cid=3245
15-16. Σαμπάνης και λοιποί (προσφυγή 32526/05 – απόφαση 5/6/08 – θύματα Ρομά). Δύο παραβιάσεις των άρθρων: 14 (διακριτική μεταχείριση) σε συνδυασμό με το άρθρο 2 του Πρωτοκόλλου 1 (δικαίωμα στην εκπαίδευση) και 13 (απουσία δυνατότητας πραγματικής προσφυγής). Απόφαση στα ελληνικά http://www.nsk.gr/edad/ee494.pdf.
Σχετικό δελτίο τύπου ΕΠΣΕ: http://m.greekhelsinki.gr/index.php?sec=192&cid=3302
17. Λεωνίδης (προσφυγή 43326/05 – απόφαση 8/1/09 – θύμα Ελληνοπόντιος). Μια παραβίαση του άρθρου 2 (θάνατος κατά τη σύλληψη από ΕΛΑΣ). Απόφαση στα ελληνικά: http://www.nsk.gr/edad/ee587.pdf.
Σχετικό δελτίο τύπου ΕΠΣΕ: http://cm.greekhelsinki.gr/index.php?sec=192&cid=3395
18-20. Γκαλότσκιν (προσφυγή 2945/07 – απόφαση 14/1/10 – θύμα Ελληνοπόντιος). Τρεις παραβιάσεις των άρθρων: 3 (κακομεταχείριση από ΕΛΑΣ), 3 (απουσία αποτελεσματικής έρευνας), 6.1 (υπερβολική καθυστέρηση διαδικασίας). Απόφαση στα ελληνικά μη διαθέσιμη – στα αγγλικά: http://cmiskp.echr.coe.int/tkp197/view.aspaction=html&documentId=861025&portal=hbkm&source=externalbydocnumber&table=F69A27FD8FB86142BF01C1166DEA398649
Σχετικό δελτίο τύπου ΕΠΣΕ: http://cm.greekhelsinki.gr/index.php?sec=192&cid=3578
21-22. Στεφάνου (προσφυγή 2954/07 – απόφαση 22/4/10 – θύμα Ρομ). Δύο παραβιάσεις των άρθρων: 3 (κακομεταχείριση από ΕΛΑΣ) και 6.1 (υπερβολική καθυστέρηση διαδικασίας). Απόφαση στα ελληνικά μη διαθέσιμη – στα αγγλικά: http://cmiskp.echr.coe.int/tkp197/view.aspaction=html&documentId=866810&portal=hbkm&source=externalbydocnumber&table=F69A27FD8FB86142BF01C1166DEA398649
Σχετικό δελτίο τύπου ΕΠΣΕ: http://cm.greekhelsinki.gr/index.php?sec=192&cid=3640
Β. ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ:
3 ΚΑΤΑΔΙΚΕΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΕ 1 ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΠΣΕ 2005
1-3. Συλλογική προσφυγή ERRC (προσφυγή 15/03 σε συνεργασία με ΕΠΣΕ – απόφαση 7/2/05). Τρεις παραβιάσεις του άρθρου 16 του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη για α) ανεπάρκεια μόνιμων κατοικιών για Ρομά β) έλλειψη διευκολύνσεων στις περιπτώσεις προσωρινής στάθμευσης Ρομά και γ) αναγκαστική έξωση και άλλες κυρώσεις που επιβάλλονται στους Ρομά. Απόφαση στα ελληνικά http://cm.greekhelsinki.gr/uploads/2007_files/errc_v_greece_decision_greek_official_translation.doc. Σχετικό δελτίο τύπου ΕΠΣΕ: http://cm.greekhelsinki.gr/index.php?sec=192&cid=747
Γ. ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΟΗΕ:
1 ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΕ 1 ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΠΣΕ 2008
1. Καλαμιώτης (αναφορά 1486/0206 με OMCT – απόφαση 24/7/08 – θύμα Ρομ). Παραβίαση του Άρθρου 2 παράγραφος 3 (δικαίωμα για αποτελεσματικό ένδικο μέσο και αποζημίωση) σε συνδυασμό με το Άρθρο 7 (απαγόρευση βασανιστηρίων) του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα. Απόφαση στα ελληνικά: http://www.nsk.gr/dedhe/de2.pdf
Σχετικό δελτίο τύπου ΕΠΣΕ: http://cm.greekhelsinki.gr/index.php?sec=194&cid=3330
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟΥ ΤΩΝ ΣΥΜΦΩΝΙΩΝ ΤΟΥ ΕΛΣΙΝΚΙ(ΕΠΣΕ)
http://cm.greekhelsinki.gr/
22 Απριλίου 2010
Ευρωκαταδίκη Ελλάδας για κακοποίηση 16χρονου Ρομ στο Αργοστόλι το 2001.
Δωδέκατη καταδίκη για αστυνομική βία.
Το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) εκφράζει τη μεγάλη ικανοποίησή του για τη σημερινή ομόφωνη καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) στην Υπόθεση Στεφάνου. Η σχετική προσφυγή με αριθμό Νο. 2954/07 υποβλήθηκε στο ΕΔΔΑ από το ΕΠΣΕ. Η Ελλάδα, κατά το ΕΔΔΑ, παραβίασε το άρθρο 3 (απαγόρευση των βασανιστηρίων) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ). Στο σχετικό σκεπτικό το ΕΔΔΑ ανέφερε χαρακτηριστικά πως η διερεύνηση των καταγγελιών από την ΕΔΕ και τη δικαιοσύνη ήταν ανεπαρκής. Η Ελλάδα παραβίασε επίσης το άρθρο 6.1 (υπερβολική καθυστέρηση διαδικασίας) γιατί η ποινική διαδικασία ενώπιον δύο βαθμών δικαιοσύνης κράτησε έξι χρόνια και έξι μήνες. Η Ελλάδα πρέπει να καταβάλει 20.000 ευρώ στο θύμα για ηθική βλάβη. Το δελτίο τύπου του ΕΔΔΑ στα αγγλικά επισυνάπτεται. Η απόφαση στα αγγλικά είναι διαθέσιμη στην ιστοσελίδα:
http://cmiskp.echr.coe.int/tkp197/view.asp?action=html&documentId=866810&portal=hbkm&source=externalbydocnumber&table=F69A27FD8FB86142BF01C1166DEA398649.
Περιληπτικά αναφέρεται πως, στις 12 Απριλίου 2006, το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Κεφαλληνίας καταδίκασε τον αστυνομικό Νικόλαο Κανελλόπουλο για παράβαση του άρθρου 137Α ΠΚ παράγραφος 3 σε συνδυασμό με την παράγραφο 1, στις 5 Αυγούστου 2001, για κακομεταχείριση στο ΤΑ Αργοστολίου του τότε δεκαεξάχρονου Θεοδώρου Στεφάνου. Πρόκειται για πολύ σπάνια, αν όχι μοναδική, καταδίκη αστυνομικού με βάση το άρθρο για βασανιστήρια από ελληνικό δικαστήριο. Στη συνέχεια όμως, στις 15 Απριλίου 2008, το Τριμελές Εφετείο Πατρών, μετά από μια συνοπτική δίκη παρωδία κατά την οποία ουσιαστικά δεν άφησε τους Ρομά να καταθέσουν, αθώωσε τον αστυνομικό με βάση ισχυρισμούς όχι κάποιου μάρτυρα αλλά ενός πολίτη στην απαλλακτική ΕΔΕ που είχε γίνει το 2002 και ο οποίος δεν ήταν καν στο δικαστήριο! Τα γεγονότα του 2001-2002 αναφέρονται στο συνημμένο κείμενο της κοινής έκθεσης Διεθνούς Αμνηστίας – Διεθνούς Ομοσπονδίας Ελσίνκι που δημοσιοποιήθηκε το Σεπτέμβριο 2002.
Το ΕΠΣΕ επαναλαμβάνει εδώ με μιαν προσθήκη τη δήλωση του εκπροσώπου του πριν δεκαπέντε μήνες μετά την καταδίκη της Ελλάδας στην υπόθεση Λεωνίδη και πριν τρεις μήνες μετά την καταδίκη της Ελλάδας στην υπόθεση Γκαλότσκιν:
«Η Ελλάδα οφείλει να παραδεχθεί πως έχει πρόβλημα αστυνομικής βίας και ατιμωρησίας το οποίο είναι διαχρονικό αφού τα περιστατικά στις υποθέσεις αυτές συνέβησαν πριν το 2004. Ο δε αρμόδιος –τότε και τώρα- Υπουργός Μιχάλης Χρυσοχοΐδης πρέπει να ζητήσει συγγνώμη από τα θύματα» δήλωσε ο εκπρόσωπος του ΕΠΣΕ Παναγιώτης Δημητράς. «Όσο οι λίγοι αστυνομικοί που χρησιμοποιούν –συχνά θανατηφόρο- βία μένουν ατιμώρητοι, θα κηλιδώνεται ολόκληρο το αστυνομικό σώμα που αποδέχεται αυτές τις πρακτικές. Συνέπεια αυτού είναι να θεωρούνται εν δυνάμει βίαιοι και οι δεκάδες χιλιάδων αστυνομικών που όμως ποτέ δεν χρησιμοποίησαν παρόμοιες μεθόδους. Ως εκπρόσωποι όλων αυτών των αστυνομικών οι συνδικαλιστικοί φορείς τους ας απαιτήσουν από την πολιτεία να δοθεί τέλος στην κατάσταση αυτή, αντί να τρέχουν σχεδόν μετά από κάθε βίαιο συμβάν να δικαιολογούν τις ενέργειες των συναδέλφων του», πρόσθεσε ο Παναγιώτης Δημητράς.
12 καταδίκες για αστυνομική βία και/ή συγκάλυψη επί υπουργίας Χρυσοχοϊδη (1999-2003)
Το ΕΠΣΕ υπενθυμίζει πως πρόκειται για την δωδέκατη καταδίκη της Ελλάδας για αστυνομική βία από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) και την Επιτροπή Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Υπενθυμίζει επίσης πως τα δώδεκα επεισόδια αστυνομικής βίας ή/και η συγκάλυψή τους για τα οποία καταδικάστηκε η Ελλάδα έγιναν κατά την προηγούμενη θητεία του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη ως Υπουργού Δημόσιας Τάξης (1999-2003), σε μερικές περιπτώσεις με τη άμεση κάλυψή του (βλπ. υπογραμμίσεις στη συνέχεια)!
Η πρώτη καταδίκη από το ΕΔΔΑ για κακή χρήση όπλου, στις 20 Δεκεμβρίου 2004, αφορούσε τραυματισμό του Χρήστου Μακαρατζή στις 13 Σεπτεμβρίου 1995. Η υποβολή επιχειρημάτων από την κυβέρνηση, που απέρριπτε οποιαδήποτε ευθύνη, έγινε μεταξύ 1999-2003.
Η δεύτερη καταδίκη, στις 21 Ιουνίου 2007, αφορούσε τραυματισμό που άφησε παράλυτο στις 26 Ιανουαρίου 1998 το 17χρονο Ρομ Γιάννη Καραγιαννόπουλο, για λογαριασμό του οποίου είχε προσφύγει στο ΕΔΔΑ το ΕΠΣΕ. Η τιμωρία (που αποφασίστηκε το 1999 για ελαφρά αμέλεια) του αστυνομικού και δράστη του τραυματισμού ήταν πρόστιμο 90 ευρώ.
Η τρίτη καταδίκη, στις 5 Ιουλίου 2007, αφορούσε το θανάσιμο τραυματισμό, στις 21 Νοεμβρίου 2001, του Αλβανού Gentjan Celniku για λογαριασμό των αδελφών του οποίου είχε προσφύγει στο ΕΔΔΑ το ΕΠΣΕ. Η απαλλακτική ΕΔΕ έγινε μεταξύ 2001-2003.
Η τέταρτη καταδίκη, στις 8 Ιανουαρίου 2009, αφορούσε το θανάσιμο τραυματισμό, στις 25 Μαρτίου 2000, του 18χρονου παλιννοστούντα Νίκου Λεωνίδη, για λογαριασμό του πατέρα του οποίου είχε προσφύγει στο ΕΔΔΑ το ΕΠΣΕ. Σε ενημερωτικό σημείωμα που δόθηκε στη Διεθνή Αμνηστία προσωπικά από τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, το Σεπτέμβριο 2002, (http://www.greekhelsinki.gr/bhr/greek/articles_2003/ai_ihf_27_04_03a.rtf) σε απάντηση των καταγγελιών που περιλαμβάνονταν σε κοινή έκθεση ΔΑ και Διεθνούς Ομοσπονδίας Ελσίνκι (στην οποία συνέβαλε το ΕΠΣΕ), αναφερόταν: «Με αφορμή τον θανάσιμο τραυματισμό του ιδιώτη ΛΕΩΝΙΔΗ Νικολάου από αστυνομικό, που έλαβε χωρά την 24/25.3.2000 στην Άνω Πόλη Θεσσαλονίκης, διενεργήθηκε Ε.Δ.Ε, από την οποία προέκυψε ότι η εκπυρσοκρότηση του όπλου του αστυνομικού προήλθε από τη βίαιη και αιφνίδια επίθεση του θανόντος, εναντίον του αστυνομικού, στην προσπάθειά του να διαφύγει της σύλληψης. Η υπόθεση τέθηκε στο αρχείο».
Υπάρχουν επίσης έξι καταδίκες της Ελλάδας από το ΕΔΔΑ για κακοποίηση πολιτών από αστυνομικούς. Η πρώτη, στις 13 Δεκεμβρίου 2005, για κακοποίηση στις 8 Μαΐου 1998 από αστυνομικούς των Ρομά Λάζαρου Μπέκου και Λευτέρη Κουτρόπουλου για λογαριασμό των οποίων είχε προσφύγει στο ΕΔΔΑ το ΕΠΣΕ. Στο ενημερωτικό σημείωμα που δόθηκε στη Διεθνή Αμνηστία προσωπικά από τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, το Σεπτέμβριο 2002, αναφερόταν: «Από τη διοικητική διερεύνηση της υπόθεσης, παρότι δεν αποδείχθηκε πότε και πώς προκλήθηκαν οι κακώσεις, αποδόθηκαν πειθαρχικές ευθύνες σε έναν Αξιωματικό του Τμήματος Ασφαλείας Μεσολογγίου, γιατί δεν απέτρεψε την κακοποίηση των ανωτέρω συλληφθέντων.» Δεν αναφέρεται πως η τιμωρία (που αποφασίστηκε το 1999) του αστυνομικού και δράστη της κακοποίησης ήταν πρόστιμο 60 ευρώ.
Η δεύτερη, στις 18 Ιανουαρίου 2007, για κακοποίηση του Σύριου μετανάστη Mhn Ghassan Alsayed Allaham στις 8 Σεπτεμβρίου 1998. Το 2000, οι δύο αστυνομικοί, που η ΕΔΕ κατέληξε πως ήταν δράστες της κακοποίησης τιμωρήθηκαν, με πρόστιμο 150 και 300 ευρώ.
Η τρίτη, στις 24 Μαΐου 2007, για κακοποίηση του Δημήτρη Ζελίδη στις 23 Δεκεμβρίου 2001, για λογαριασμό του οποίου είχε προσφύγει στο ΕΔΔΑ το ΕΠΣΕ. Η απαλλακτική ΕΔΕ έγινε το 2002.
Η τέταρτη, στις 6 Δεκεμβρίου 2007, για κακοποίηση της Ρομνί Φανής-Γιανούλας Πετροπούλου-Τσακίρη στις 28 Ιανουαρίου 2002 για λογαριασμό της οποίας είχε προσφύγει στο ΕΔΔΑ το ΕΠΣΕ.
Στο ενημερωτικό σημείωμα που δόθηκε στη Διεθνή Αμνηστία προσωπικά από τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, το Σεπτέμβριο 2002, αναφερόταν: «Με αφορμή έγγραφη καταγγελία του Προεδρείου της Διευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Τσιγγάνων, σύμφωνα με την οποία αστυνομικοί κακοποίησαν αθίγγανους, κατά τη διάρκεια της αστυνομικής επιχείρησης, διενεργήθηκε διοικητική εξέταση, από την οποία προέκυψε ότι η αθιγγανίδα ΤΣΑΚΙΡΗ Γιαννούλα υπέβαλε μήνυση σε βάρος αγνώστου αστυνομικού, τον οποίο κατηγορεί ότι την λάκτισε, με αποτέλεσμα να αποβάλει έμβρυο που κυοφορούσε. Ωστόσο δεν διαπιστώθηκε η βασιμότητα του ισχυρισμού της ΤΣΑΚΙΡΗ (που δεν είχε συλληφθεί κατά τη διάρκεια της επιχείρησης) ούτε των λοιπών καταγγελιών.»
Η πέμπτη, στις 14 Ιανουαρίου 2010, για κακοποίηση του Παναγιώτη Γκαλότσκιν στις 23 Δεκεμβρίου 2001, για λογαριασμό του οποίου είχε προσφύγει στο ΕΔΔΑ το ΕΠΣΕ. Η απαλλακτική ΕΔΕ έγινε το 2002.
Η έκτη καταδίκη, στις 22 Απριλίου 2010, για κακοποίηση του Θεόδωρου Στεφάνου στις 5 Αυγούστου, για λογαριασμό του οποίου είχε προσφύγει στο ΕΔΔΑ το ΕΠΣΕ. Η απαλλακτική ΕΔΕ έγινε το 2002. Στο ενημερωτικό σημείωμα που δόθηκε στη Διεθνή Αμνηστία προσωπικά από τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, το Σεπτέμβριο 2002, αναφερόταν: «Η Παγκόσμια Οργάνωση κατά των βασανιστηρίων (OMCT), στο από 25-4-2001 δελτίο τύπου, αναφέρει ότι, κατά πληροφορίες της, την 4-8-2001, στο Αργοστόλι Κεφαλληνίας, συνελήφθησαν από αστυνομικούς τέσσερις (4) αθίγγανοι με την κατηγορία της κλοπής από περίπτερο και στο Τμήμα Ασφαλείας βασανίσθηκαν από δυο αστυνομικούς, παρουσία του Διοικητού, προκείμενου να ομολογήσουν την πράξη τους. Σύμφωνα με την ίδια καταγγελία, οι συλληφθέντες, ύστερα από βασανιστήρια, αναγκάσθηκαν να ομολογήσουν, ενώ την 6-8-2001, οδηγηθέντες στο αρμόδιο δικαστήριο, απαλλάχθηκαν. Η ίδια Οργάνωση σε άλλο δελτίο τύπου, ανέφερε ότι την 4-5/8/2001 στο Τμήμα Ασφαλείας Αργοστολίου, κακοποιήθηκε ανήλικος αθίγγανος από άγνωστο αστυνομικό, παρουσία του Διοικητή του, προκείμενου να ομολογήσει τη συμμετοχή του στην προαναφερθείσα κλοπή. Διενεργήθηκε Ε.Δ.Ε., από την οποία οι καταγγελίες δεν αποδείχθηκαν βάσιμες.»
Παράλληλα, υπάρχουν και δύο καταδίκες της Ελλάδας από την Επιτροπή Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ (UN Human Rights Committee - HRC) για κακοποίηση πολιτών από αστυνομικούς. Η πρώτη στις 28 Μαρτίου 2006, για ομολογία του Αλέξανδρο Κουΐδη ως αποτέλεσμα κακομεταχείρισης από την αστυνομία, μεταξύ 17 Μαΐου και 27 Ιουνίου 1991. Η υποβολή επιχειρημάτων από την κυβέρνηση, που απέρριπτε οποιαδήποτε ευθύνη, έγινε το 2003.
Η δεύτερη στις 24 Ιουλίου 2008 για κακοποίηση στις 14 Ιουνίου 2001 του Ανδρέα Καλαμιώτη για λογαριασμό του οποίου είχε προσφύγει στην HRC το ΕΠΣΕ. Στο ενημερωτικό σημείωμα που δόθηκε στη Διεθνή Αμνηστία προσωπικά από τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, το Σεπτέμβριο 2002, αναφερόταν: «Ο παραπάνω ιδιώτης κατήγγειλε ότι την 15.6.2001 συνελήφθη αυθαίρετα από αστυνομικούς, οι οποίοι τον κράτησαν στο Α.Τ. Άγιας Παρασκευής και τον κακομεταχειρίσθηκαν. Το συμβάν δημοσιεύθηκε στον τύπο. Με αφορμή τ’ ανωτέρω, διενεργήθηκε άτυπη έρευνα, από την οποία τα καταγγελλόμενα δεν επιβεβαιωθήκαν και ως εκ τουτού δεν ελήφθησαν πειθαρχικά μέτρα, σε βάρος αστυνομικών. Ενημερώθηκε το Ελληνικό Παρατηρητήριο Συμφωνιών του Ελσίνκι και λοιπές εμπλεκόμενες υπηρεσίες, μέσω του ΥΠ. ΕΞ.»
Το ΕΠΣΕ συνοψίζει πως οι εννέα από τις δώδεκα υποθέσεις καταδίκης της Ελλάδας για αστυνομική βία έγιναν μετά από προσφυγές του ΕΠΣΕ. Αναλυτικά στοιχεία για τις εννέα υποθέσεις αυτές καθώς και για τέσσερις άλλες υποθέσεις του ΕΠΣΕ που οδήγησαν συνολικά σε 26 καταδίκες της Ελλάδας στις 13 υποθέσεις του ΕΠΣΕ επισυνάπτονται.
1. Απόσπασμα από την Έκθεση των ΔΑ-ΔΟΕ 2002: «Ελλάδα: Στη σκιά της ατιμωρησίας – Κακομεταχείριση και κακή χρήση πυροβόλων όπλων» [προσωρινή μετάφραση από το Ελληνικό Τμήμα της ΔΑ – φωτογραφίες του ΕΠΣΕ από Αύγουστο και Σεπτέμβριο 2001]
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ: ΑΡΓΟΣΤΟΛΙ ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑΣ
http://greekhelsinki.gr/bhr/english/special_issues/ai-ihf-torture-background/Theodoros%20Stephanou.jpeg
http://greekhelsinki.gr/bhr/english/special_issues/ai-ihf-torture-background/Nikos%20Theodoropoulos.jpeg
Τον Αύγουστο του 2001, έξι νεαροί Ρομά, οι δύο από τους οποίους ανήλικοι, τέθηκαν υπό κράτηση από αστυνομικούς στο Αργοστόλι, μετά την καταγγελία ιδιοκτήτη περιπτέρου ότι του είχαν κλαπεί κάποια χρήματα. Στους δύο ανήλικους δεν απαγγέλθηκαν κατηγορίες, ενώ οι υπόλοιποι τέσσερις στη συνέχεια κρίθηκαν αθώοι για την κλοπή. Όλοι εκτός από έναν κατήγγειλαν αργότερα ότι είχαν υποστεί κακομεταχείριση από αστυνομικούς κατά την κράτηση.
Ένας από τους συλληφθέντες ήταν ο Θεόδωρος Στεφάνου, 16 ετών, από την Πάτρα, ο οποίος είχε ταξιδέψει στο Αργοστόλι με φορτηγό και είχε περάσει τη βραδιά με τον 16χρονο εξάδελφό του, Βασίλη Τσιτσίκο. Σύμφωνα με τον Θεόδωρο Στεφάνου, όταν επέστρεψαν στο φορτηγό για να κοιμηθούν γύρω στη 1.30 π.μ. της 5ης Αυγούστου, η αδελφή του τους είπε ότι είχαν έρθει αστυνομικοί και τον έψαχναν και είχαν ερευνήσει το φορτηγό. Οι δύο νεαροί πήγαν στο αστυνομικό τμήμα, όπου ανακρίθηκαν σε σχέση με την κλοπή. Ο Θεόδωρος Στεφάνου περιέγραψε την ανάκρισή του από τρεις αστυνομικούς (ο ένας από τους οποίους ήταν ο Διοικητής του Αστυνομικού Τμήματος): «…οι αστυνομικοί άρχισαν να μου κάνουν ερωτήσεις πού βρισκόμουν και πού είχα κρύψει τα χρήματα. Αυτό κράτησε περίπου 30 λεπτά. Είχα πραγματικά μπερδευτεί από όλες αυτές τις ερωτήσεις τους, όταν ξαφνικά [ένας από τους αστυνομικούς] άρχισε να με γρονθοκοπεί και να με χαστουκίζει πολύ δυνατά στο πρόσωπο». Ένας από τους αστυνομικούς αποχώρησε εκείνη τη στιγμή από το δωμάτιο, αφήνοντας τον Θεόδωρο Στεφάνου να ανακρίνεται από τον Διοικητή του Αστυνομικού Τμήματος και τον Γ., συνάδελφό τους. Για τα επόμενα 15 λεπτά, ο Θεόδωρος Στεφάνου ανακρινόταν από τον Διοικητή του Αστυνομικού Τμήματος, ενώ δεχόταν επανειλημμένες γροθιές και χαστούκια από τον Γ. Ο Θεόδωρος Στεφάνου και ο Βασίλης Τσιτσικός (που δεν ισχυρίστηκε κακομεταχείριση) αφέθηκαν αργότερα ελεύθεροι χωρίς να τους απαγγελθεί κατηγορία.
Σύμφωνα με τον Θεόδωρο Στεφάνου: «Είχε σχεδόν ξημερώσει όταν αποχώρησα από το Αστυνομικό Τμήμα και λόγω του υπερβολικού πόνου και πρηξίματος στο πρόσωπό μου, είχε επηρεαστεί τόσο πολύ η όρασή μου … ώστε μετά βίας καταλάβαινα προς τα πού πήγαινα. Μόνον χάρη στην αδελφή μου, που με περίμενε καρτερικά όλες αυτές τις ώρες έξω από το Αστυνομικό Τμήμα και με στήριζε σε όλη τη διαδρομή μπόρεσα να επιστρέψω στο φορτηγό μας».
Την ίδια ημέρα (5 Αυγούστου 2001), ο Θεόδωρος Στεφάνου εξετάστηκε από γιατρό στο Γενικό Νομαρχιακό Νοσοκομείο Κεφαλονιάς. Το ιατρικό πιστοποιητικό που εξέδωσε ο γιατρός καταγράφει ότι ο Θεόδωρος Στεφάνου ανέφερε κάκωση κεφαλής που προκλήθηκε από ξυλοδαρμό περίπου 12 ώρες νωρίτερα και ότι παραπονέθηκε για ζαλάδα και σοβαρό πονοκέφαλο. Το πιστοποιητικό σημείωνε επίσης μικρή αδυναμία προσήλωσης του βλέμματος και «μικρό κεφαλαιμάτωμα μετωπιαία αριστερά, οίδημα και ευαισθησία στην πίεση της ράχης της μύτης».
Στις 8 Οκτωβρίου 2001, ο Θεόδωρος Στεφάνου, εκπροσωπούμενος από το ΕΠΣΕ, υπέβαλε μήνυση σε βάρος των αστυνομικών ζητώντας την ποινική τους δίωξη βάσει του Άρθρου 137Α (βασανιστήρια και άλλες προσβολές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας) και του Άρθρου 312 ΠΚ (σωματική βλάβη ανηλίκων). Έχει ξεκινήσει δικαστική ανάκριση. Τον Φεβρουάριο του 2002, ο Συνήγορος του Πολίτη απηύθυνε επιστολή στις αστυνομικές αρχές Αργοστολίου, ρωτώντας εάν διενεργείται πειθαρχική ανάκριση για τους ισχυρισμούς του Θεόδωρου Στεφάνου και, αν ναι, σε ποια συμπεράσματα κατέληξε. Τον Ιούνιο 2002 ο Συνήγορος του Πολίτη, με δεύτερη επιστολή του, σημείωνε την έλλειψη απάντησης από τις αστυνομικές αρχές (κατά παράβαση του Άρθρου 4(5) του Νόμου 2477/1999), τόνιζε τη σπουδαιότητα διεξοδικής έρευνας για τους ισχυρισμούς και ζητούσε απάντηση το αργότερο μέχρι τις 10 Ιουλίου. Στις αρχές Ιουλίου 2002 οι αστυνομικές αρχές απάντησαν ότι είχε διενεργηθεί ΕΔΕ, η οποία βρισκόταν στο στάδιο της επανεξέτασης πριν παραπεμφθεί στο αρμόδιο όργανο για απόφαση.
EUROPEAN COURT OF HUMAN RIGHTS
332
22.04.2010
Press release issued by the Registrar
http://cmiskp.echr.coe.int/tkp197/view.asp?action=html&documentId=866868&portal=hbkm&source=externalbydocnumber&table=F69A27FD8FB86142BF01C1166DEA398649
Chamber Judgment
Stefanou v. Greece (Application no 2954/07)
SIXTEEN-YEAR OLD ROMA ILL-TREATED BY THE POLICE
Unanimously:
Violation of Article 3 (prohibition of inhuman and degrading treatment)
Violation of Article 6 § 1 (right to a fair trial)
of the European Convention on Human Rights
Principal facts
The applicant, Theodoros Stefanou, is a Greek national of Roma origin, who was born in 1985 and lives in Athens. He was sixteen years old at the time of the events.
On 5 August 2001, a kiosk owner in Argostoli, on the island of Cephalonia, reported that approximately 28,000 euros (EUR) had been stolen from him. The police conducted an immediate investigation and arrested in that connection four young persons of Roma origin. They were then tried in summary proceedings on the following day and were acquitted of all charges.
The applicant, who was a friend of the four youths, turned up at the police station spontaneously on 5 August 2001 out of fellow feeling for his friends. He was also shown to the kiosk owner but was not recognised by him.
According to Theodoros, while at the police station, he was questioned about his possible involvement in the theft. He was also punched and slapped hard in the face to make him confess that he had taken part in it. A few hours after his release he was medically examined in a hospital and a certificate was issued to him on the day registering numerous injuries on his head. Two days later Theodoros attempted to lodge a complaint with the prosecutor about the beating but did not do it as the prosecutor was absent from his office.
In September 2001, the World Organisation Against Torture denounced the ill-treatment of Theodoros in the Argostoli police station and in October that year he formally complained to the prosecutor about it. The investigation was carried out by the hierarchical superior police authority to the Argostoli police which was even situated in the same building. Although the first instance criminal court convicted a police officer for having ill-treated the applicant and sentenced him to three years imprisonment, the police officer in question was acquitted on appeal.
Theodoros complained on two occasions, in September 2003 and in July 2005 respectively, to the prosecutors in Cephalonia and Athens about eleven police officers whom he accused among other things of blackmail and forgery. In his complaint he alleged racial bias on the part of the police commander involved in his August 2001 questioning and claimed that he was ill-treated because of his Roma origin. The police officers were never tried, charges having been either not brought against them (by decision of 11 August 2004) or dropped (by a decision of 27 June 2006).
Complaints, procedure and composition of the Court
Relying in particular on Articles 3, 6 § 1 and 14, the applicant complained that he had been seriously ill-treated and that because of his Roma origin, that no effective investigation had been carried out into his complaints and that the criminal proceedings brought as a result of his complaint had lasted too long.
The application was lodged with the European Court of Human Rights on 4 January 2007
Judgment was given by a Chamber of seven, composed as follows:
Nina Vajić (Croatia), President,
Christos Rozakis (Greece),
Khanlar Hajiyev (Azerbaijan),
Dean Spielmann (Luxembourg),
Sverre Erik Jebens (Norway),
Giorgio Malinverni (Switzerland),
George Nicolaou (Cyprus), judges,
and also Søren Nielsen, Section Registrar
Decision of the Court
Ill-treatment (Article 3)
The Court noted that the parties agreed that Theodoros had suffered injuries on or around the date of his arrest but disagreed about whether or not the injuries had been caused by police officers. The Court observed that as soon as the applicant had left the police station his injuries had been recorded by the local hospital. In addition, the first instance criminal court had established that one police officer had repeatedly punched Theodoros in the head and caused him serious bodily harm. While the appeal court had overturned that ruling finding that the applicant had injured his arm during an unrelated fight the previous night, the Court noted that the hospital certificate had only registered head injuries consistent with the applicant’s complaints and had been silent about an arm being broken.
The Court thus had serious doubts about the alleged fight capable of providing a convincing explanation for the origin of Theodoros’s head injuries. The Court considered that these doubts were supported by the inadequacy of the investigation into this particular aspect. A number of shortcomings in the investigation were identified: it had been carried out by a police officer from the Directorate responsible for the police station of the alleged perpetrators; the applicant’s state of health at the time he arrived at the police station had not been established nor recorded anywhere; and no serious attempt had been made to elucidate whether the applicant had actually participated in a previous fight or any other event which could have caused the injuries he had.
The Court further noted that at the time of the events Theodoros had been sixteen years old.
The Court concluded that, in view of the above, Theodoros had been seriously physically harmed by the police. This ill-treatment had inevitably further caused him feelings of fear, anguish and inferiority as a result of his young age. Consequently, there had been a breach of Article 3 of the Convention.
The Court found that it was not necessary to examine separately whether or not the investigation into the ill-treatment would comply with the requirements of Article 3.
Alleged racial discrimination (Article 14)
The Court noted that the Greek prosecuting authorities had decided, on 11 August 2004 and 27 June 2006 respectively, not to press any charges against the police officers accused by Theodoros to have racially profiled him. The applicant had only applied before the Court on 4 January 2007. That had been more than six months after the latest of the above-mentioned decisions by the national authorities on the issue. The applicant had therefore complained too late before the Court about his alleged discrimination, as the Convention allowed for any complaint a maximum of six months after the last domestic decision taken in that respect. Accordingly that part of his application was rejected as inadmissible.
Length of criminal proceedings (Article 6 § 1)
Having noted that the criminal proceedings concerning Theodoros’s ill-treatment had lasted six years, six months and seven days at two levels of jurisdiction, the Court held that this had been an excessively long time, in violation of Article 6 § 1.
***
Under Article 41 (just satisfaction) of the Convention, the Court held that Greece is to pay the applicant 20,000 euros (EUR) in respect of non pecuniary damage.
ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ ΕΠΣΕ ΣΕ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΤΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ:
26 ΚΑΤΑΔΙΚΕΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΕ 13 ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΕΠΣΕ 2005-2010
Α. ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ:
22 ΚΑΤΑΔΙΚΕΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΕ 11 ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΕΠΣΕ 2005-2010
1-3. Μπέκος & Κουτρόπουλος (προσφυγή 15250/02 με Ευρωπαϊκό Κέντρο για τα Δικαιώματα των Ρομά (ERRC) – απόφαση 13/12/05 – θύματα Ρομά). Τρεις παραβιάσεις των άρθρων: 3 (κακομεταχείριση από ΕΛΑΣ), 3 (απουσία αποτελεσματικής έρευνας) και 14 (μη διερεύνηση ρατσιστικού κινήτρου). Απόφαση στα ελληνικά http://www.nsk.gr/edad/ee295.pdf.
Σχετικό δελτίο τύπου ΕΠΣΕ: http://cm.greekhelsinki.gr/index.php?sec=192&cid=1501
4-5. Ζελίλωφ (προσφυγή 17060/03 – απόφαση 24/5/07 – θύμα Ελληνοπόντιος). Δύο παραβιάσεις των άρθρων: 3 (κακομεταχείριση από ΕΛΑΣ) και 3 (απουσία αποτελεσματικής έρευνας). Απόφαση στα ελληνικά http://www.nsk.gr/edad/ee413.pdf.
Σχετικό δελτίο τύπου ΕΠΣΕ: http://cm.greekhelsinki.gr/index.php?sec=192&cid=3135
6-7. Καραγιαννόπουλος (προσφυγή 27850/03 – απόφαση 21/6/07 – θύμα Ρομ). Δύο παραβιάσεις των άρθρων: 2 (τραυματισμός με μόνιμη αναπηρία από ΕΛΑΣ) και 2 (απουσία αποτελεσματικής έρευνας). Απόφαση στα ελληνικά http://www.nsk.gr/edad/ee419.pdf.
Σχετικό δελτίο τύπου ΕΠΣΕ: http://cm.greekhelsinki.gr/index.php?sec=192&cid=3152
8-9. Celniku (προσφυγή 27850/03 – απόφαση 5/7/07 – θύμα Αλβανός). Δύο παραβιάσεις των άρθρων: 2 (θάνατος κατά τη διάρκεια επιχείρησης της ΕΛΑΣ) και 2 (απουσία αποτελεσματικής έρευνας). Απόφαση στα ελληνικά http://www.nsk.gr/edad/ee424.pdf.
Σχετικό δελτίο τύπου ΕΠΣΕ: http://cm.greekhelsinki.gr/index.php?sec=192&cid=3157
10. Gjashta (προσφυγή 4983/04 – απόφαση 18/10/07 – θύμα Αλβανός). Μια παραβίαση του άρθρου: 6 παράγραφος 1 (υπερβολική καθυστέρηση διαδικασίας). Απόφαση στα ελληνικά http://www.nsk.gr/edad/ee436.pdf.
11-12. Πετροπούλου-Τσακίρη (προσφυγή 44803/04 με ERRC – απόφαση 6/12/07 – θύμα Ρομνί). Δύο παραβιάσεις των άρθρων: 3 (απουσία αποτελεσματικής έρευνας για κακομεταχείριση από ΕΛΑΣ) και 14 (μη διερεύνηση ρατσιστικού κινήτρου και ρατσιστική συμπεριφορά). Απόφαση στα ελληνικά http://www.nsk.gr/edad/ee448.pdf.
Σχετικό δελτίο τύπου ΕΠΣΕ: http://cm.greekhelsinki.gr/index.php?sec=192&cid=3201
13-14. Αλεξανδρίδης (προσφυγή 19516/06 – απόφαση 21/2/08 – θύμα άθεος). Δύο παραβιάσεις των άρθρων: 9 (αποκάλυψη θρησκευτικών πεποιθήσεων σε ορκωμοσία στο δικαστήριο) και 13 (απουσία δυνατότητας πραγματικής προσφυγής). Απόφαση στα ελληνικά http://www.nsk.gr/edad/ee453.pdf.
Σχετικό δελτίο τύπου ΕΠΣΕ: http://cm.greekhelsinki.gr/index.php?sec=192&cid=3245
15-16. Σαμπάνης και λοιποί (προσφυγή 32526/05 – απόφαση 5/6/08 – θύματα Ρομά). Δύο παραβιάσεις των άρθρων: 14 (διακριτική μεταχείριση) σε συνδυασμό με το άρθρο 2 του Πρωτοκόλλου 1 (δικαίωμα στην εκπαίδευση) και 13 (απουσία δυνατότητας πραγματικής προσφυγής). Απόφαση στα ελληνικά http://www.nsk.gr/edad/ee494.pdf.
Σχετικό δελτίο τύπου ΕΠΣΕ: http://m.greekhelsinki.gr/index.php?sec=192&cid=3302
17. Λεωνίδης (προσφυγή 43326/05 – απόφαση 8/1/09 – θύμα Ελληνοπόντιος). Μια παραβίαση του άρθρου 2 (θάνατος κατά τη σύλληψη από ΕΛΑΣ). Απόφαση στα ελληνικά: http://www.nsk.gr/edad/ee587.pdf.
Σχετικό δελτίο τύπου ΕΠΣΕ: http://cm.greekhelsinki.gr/index.php?sec=192&cid=3395
18-20. Γκαλότσκιν (προσφυγή 2945/07 – απόφαση 14/1/10 – θύμα Ελληνοπόντιος). Τρεις παραβιάσεις των άρθρων: 3 (κακομεταχείριση από ΕΛΑΣ), 3 (απουσία αποτελεσματικής έρευνας), 6.1 (υπερβολική καθυστέρηση διαδικασίας). Απόφαση στα ελληνικά μη διαθέσιμη – στα αγγλικά: http://cmiskp.echr.coe.int/tkp197/view.aspaction=html&documentId=861025&portal=hbkm&source=externalbydocnumber&table=F69A27FD8FB86142BF01C1166DEA398649
Σχετικό δελτίο τύπου ΕΠΣΕ: http://cm.greekhelsinki.gr/index.php?sec=192&cid=3578
21-22. Στεφάνου (προσφυγή 2954/07 – απόφαση 22/4/10 – θύμα Ρομ). Δύο παραβιάσεις των άρθρων: 3 (κακομεταχείριση από ΕΛΑΣ) και 6.1 (υπερβολική καθυστέρηση διαδικασίας). Απόφαση στα ελληνικά μη διαθέσιμη – στα αγγλικά: http://cmiskp.echr.coe.int/tkp197/view.aspaction=html&documentId=866810&portal=hbkm&source=externalbydocnumber&table=F69A27FD8FB86142BF01C1166DEA398649
Σχετικό δελτίο τύπου ΕΠΣΕ: http://cm.greekhelsinki.gr/index.php?sec=192&cid=3640
Β. ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ:
3 ΚΑΤΑΔΙΚΕΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΕ 1 ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΠΣΕ 2005
1-3. Συλλογική προσφυγή ERRC (προσφυγή 15/03 σε συνεργασία με ΕΠΣΕ – απόφαση 7/2/05). Τρεις παραβιάσεις του άρθρου 16 του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη για α) ανεπάρκεια μόνιμων κατοικιών για Ρομά β) έλλειψη διευκολύνσεων στις περιπτώσεις προσωρινής στάθμευσης Ρομά και γ) αναγκαστική έξωση και άλλες κυρώσεις που επιβάλλονται στους Ρομά. Απόφαση στα ελληνικά http://cm.greekhelsinki.gr/uploads/2007_files/errc_v_greece_decision_greek_official_translation.doc. Σχετικό δελτίο τύπου ΕΠΣΕ: http://cm.greekhelsinki.gr/index.php?sec=192&cid=747
Γ. ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΟΗΕ:
1 ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΕ 1 ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΠΣΕ 2008
1. Καλαμιώτης (αναφορά 1486/0206 με OMCT – απόφαση 24/7/08 – θύμα Ρομ). Παραβίαση του Άρθρου 2 παράγραφος 3 (δικαίωμα για αποτελεσματικό ένδικο μέσο και αποζημίωση) σε συνδυασμό με το Άρθρο 7 (απαγόρευση βασανιστηρίων) του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα. Απόφαση στα ελληνικά: http://www.nsk.gr/dedhe/de2.pdf
Σχετικό δελτίο τύπου ΕΠΣΕ: http://cm.greekhelsinki.gr/index.php?sec=194&cid=3330
Σταθερά ομοφοβικές οι αποφάσεις του ΕΣΡ...
... Σε σημείο που αναρωτιέται κανείς αν πράγματι πρόκειται περί "ανεξάρτητης" Αρχής, όπως την απαιτεί το Σύνταγμα της χώρας μας. Δείτε παρακάτω τη σύντομη (αλλά κατατοπιστική) εκπομπή e-legal και επισκεφθείτε το http://elawyer.blogspot.com για πληρέστερη ενημέρωση επί του θέματος:
Τρίτη 20 Απριλίου 2010
Ε.Ε.: Η νομοθετική πρωτοβουλία και στους πολίτες
Δείτε στο http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cmsUpload/st06655-re01.el08.pdf
τη Συνθήκη της Λισαβόνας και παρακάτω το άρθρο 11 αυτής, για το θεσμό της νομοθετικής πρωτοβουλίας των πολιτών:
«Άρθρο 11
1. Τα θεσμικά όργανα δίδουν, με τα κατάλληλα μέσα, στους πολίτες και στις αντιπροσωπευτικές ενώσεις τη δυνατότητα να γνωστοποιούν και να ανταλλάσσουν δημόσια τις γνώμες τους σε όλους τους τομείς δράσης της Ένωσης.
2. Τα θεσμικά όργανα διατηρούν ανοιχτό, διαφανή και τακτικό διάλογο με τις αντιπροσωπευτικές ενώσεις και την κοινωνία των πολιτών.
3. Προκειμένου να εξασφαλίζεται η συνοχή και η διαφάνεια των δράσεων της Ένωσης, η Επιτροπή διεξάγει ευρείες διαβουλεύσεις με τα ενδιαφερόμενα μέρη.
4. Πολίτες της Ένωσης, εφόσον συγκεντρωθεί αριθμός τουλάχιστον ενός εκατομμυρίου, υπήκοοι σημαντικού αριθμού κρατών μελών, μπορούν να λαμβάνουν την πρωτοβουλία να καλούν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων της, να υποβάλλει κατάλληλες προτάσεις επί θεμάτων στα οποία οι εν λόγω πολίτες θεωρούν ότι απαιτείται νομική πράξη της Ένωσης για την εφαρμογή των Συνθηκών.
Οι διαδικασίες και προϋποθέσεις που απαιτούνται για τη διατύπωση της εν λόγω πρωτοβουλίας καθορίζονται σύμφωνα με το άρθρο 24, πρώτο εδάφιο της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.»
τη Συνθήκη της Λισαβόνας και παρακάτω το άρθρο 11 αυτής, για το θεσμό της νομοθετικής πρωτοβουλίας των πολιτών:
«Άρθρο 11
1. Τα θεσμικά όργανα δίδουν, με τα κατάλληλα μέσα, στους πολίτες και στις αντιπροσωπευτικές ενώσεις τη δυνατότητα να γνωστοποιούν και να ανταλλάσσουν δημόσια τις γνώμες τους σε όλους τους τομείς δράσης της Ένωσης.
2. Τα θεσμικά όργανα διατηρούν ανοιχτό, διαφανή και τακτικό διάλογο με τις αντιπροσωπευτικές ενώσεις και την κοινωνία των πολιτών.
3. Προκειμένου να εξασφαλίζεται η συνοχή και η διαφάνεια των δράσεων της Ένωσης, η Επιτροπή διεξάγει ευρείες διαβουλεύσεις με τα ενδιαφερόμενα μέρη.
4. Πολίτες της Ένωσης, εφόσον συγκεντρωθεί αριθμός τουλάχιστον ενός εκατομμυρίου, υπήκοοι σημαντικού αριθμού κρατών μελών, μπορούν να λαμβάνουν την πρωτοβουλία να καλούν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων της, να υποβάλλει κατάλληλες προτάσεις επί θεμάτων στα οποία οι εν λόγω πολίτες θεωρούν ότι απαιτείται νομική πράξη της Ένωσης για την εφαρμογή των Συνθηκών.
Οι διαδικασίες και προϋποθέσεις που απαιτούνται για τη διατύπωση της εν λόγω πρωτοβουλίας καθορίζονται σύμφωνα με το άρθρο 24, πρώτο εδάφιο της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.»
Ν. Διαμαντούρος - Η Ε.Ε. ποτέ δεν θα είναι ένα μεγάλο έθνος - κράτος
Αναδημοσίευση από την Καθημερινή, 18/4/2010
Η Ε.Ε. ποτέ δεν θα είναι ένα μεγάλο έθνος-κράτος
Νικηφόρος Διαμαντούρος, Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής
Ο πιο Ευρωπαίος Ελληνας, ο ρόλος του, η μετανάστευση και η Δημοκρατία σήμερα
Του Τακη Kαμπυλη
Η συνάντηση έγινε λίγες μέρες πριν από το Πάσχα. Το κέντρο της Αθήνας και η αγορά μόνο προετοιμασίες για την αργία δεν φανέρωναν, ενώ ο Τύπος στα περίπτερα κατέγραφε τον ευρωσκεπτικισμό, την απορία ή και την οργή από τη στάση της Γερμανίας.
Ο Νικηφόρος Διαμαντούρος είναι από τους συμπατριώτες μας, που αν ποτέ δημιουργηθεί ένα ευρωπαϊκό «έθνος» θα αποτελεί μάλλον αυτοδίκαια επίλεκτο μέλος του. Αλλά δεν θα δημιουργηθεί. Τουλάχιστον με τα ενοποιητικά στοιχεία, που σήμερα νοούνται περίπου ως προαπαιτούμενα. Ανώτερο στέλεχος ενός μηχανισμού που στη χώρα μας ακόμα περιγράφεται με τον όρο «Βρυξέλλες», είναι ένας Ελληνας καθηγητής που αντίθετα από πολλούς συμπατριώτες του έχει κερδίσει τη θέση του σ’ αυτό που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ενωση.
Ευρωπαϊστής από τους σταθερούς (ακόμη και στα πρώτα δύσκολα χρόνια της Μεταπολίτευσης), ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής (το «Ευρωπαίος Συνήγορος του Πολίτη» δημιουργεί παρανοήσεις), ο Νικηφόρος Διαμαντούρος διευκρινίζει εξαρχής δύο πράγματα: πρώτον, ότι λόγω της θέσης του δεν επιτρέπεται να σχολιάσει τα «ελληνογερμανικά» της συγκυρίας. Δεύτερον, τι ακριβώς εννοούμε όταν μιλάμε για την Ευρώπη.
«Ο τρόπος που κατανοούμε την Ευρωπαϊκή Ενωση πάσχει από ένα σοβαρό πρόβλημα: τείνουμε να προσπαθούμε να κατανοήσουμε αυτό το εγχείρημα χρησιμοποιώντας εργαλεία προερχόμενα από τις ιστορικές εμπειρίες του “έθνους-κράτους”. Δεν είναι η Ε.Ε. ένα μεγάλο έθνος-κράτος. Ποτέ δεν θα είναι».
«Πρόκειται», λέει ο Νικηφόρος Διαμαντούρος, «για ένα υπερεθνικό θεσμικό μόρφωμα με πολλά ίδια χαρακτηριστικά. Παραδείγματος χάρη, διαθέτει δύο νομοθετικά σώματα που εκφράζουν το ένα τη λογική της δημοκρατίας (άμεση εκλογή) και το άλλο μια διακυβερνητική λογική. Είναι (μιλώντας γενικότερα) ένα μόρφωμα ταυτόχρονα εθνικό και υπερεθνικό. Μην ξεχνάμε ότι η αρχική ιδέα ήταν για μία οικονομική ένωση. Βεβαίως, αυτό στηρίχτηκε στην πολιτική βούληση, αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, να μην ξαναζήσει η Ευρώπη τέτοια καταστρεπτικά γεγονότα. Πρώτος στόχος ήταν κατά κάποιο τρόπο να συνδεθούν σε τόσα πολλά επίπεδα η γερμανική και η γαλλική οικονομία, ώστε να μην κινδυνεύσει στο μέλλον η ήπειρός μας από τον μεταξύ τους ανταγωνισμό. Αλλωστε και ο ίδιος ο Ζαν Μονέ υπενθύμιζε ότι “τώρα συζητάμε το οικονομικό”. Αυτό καθόρισε έκτοτε τη φυσιογνωμία του μορφώματος το οποίο, προϊόντος του χρόνου, χαρακτηρίζει μια κολοσσιαία ασυμμετρία μεταξύ οικονομικού και πολιτικού. (Ακόμη και σήμερα, βλέπουμε μια ισχυρή νομισματική ένωση, αλλά μια αδύναμη δημοσιονομική “ένωση”). Υπενθυμίζω ότι η ΕΟΚ ήταν ένα “σχήμα” που οικοδομήθηκε εκ των άνω. Δεν “υπήρχαν” στην αρχική σύλληψη ούτε λαός ούτε πολίτες ούτε βέβαια η στοιχειώδης έννοια λογοδοσίας. Υιοθετήθηκε το γαλλικό υπόδειγμα Δημόσιας Διοίκησης (έμφαση στην ιεραρχία). Η γλώσσα της Δημόσιας Διοίκησης δεν παρέπεμπε σε “πολίτες”, αλλά σε “διοικούμενους” ή σε “χρήστες” ή σε “συνεισφέροντες”. Κι αυτό διότι ο “πολίτης” είναι εξ ορισμού φορέας δικαιωμάτων και μπορεί να απαιτεί έλεγχο και λογοδοσία. Οι “διοικούμενοι” είχαν βέβαια πολλά δικαιώματα. Αλλά δεν αντιμετωπίζονταν ως “πολίτες”, με την έννοια των φορέων δικαιωμάτων, έννοια που παραπέμπει ευθέως στη δημοκρατία. Για πρώτη φορά, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ διαπιστώνεται ευρέως ένα “δημοκρατικό έλλειμμα”, εγώ προτιμώ την έκφραση “έλλειμμα νομιμοποίησης”. Η Ενωμένη Ευρώπη συναντά στο Μάαστριχτ τη Δημοκρατία».
«Δεν είναι το τέλειο πολίτευμα, αλλά το καλύτερο που διαθέτουμε», αναφέρω τα λόγια του Αμερικανού πολιτικού επιστήμονα Ρόμπερτ Νταλ, που επηρέασε σημαντικά και τη γενιά των πολιτικών επιστημόνων στην οποία ανήκει ο Νικηφόρος Διαμαντούρος. Ο καθηγητής ξυπνάει μέσα του (αν είχε ποτέ κοιμηθεί).
– Και σήμερα;
– Κοιτάξτε: τη δεκαετία του ’50 οικοδομήθηκε μια Δημόσια Διοίκηση βασισμένη στο κυρίαρχο τότε υπόδειγμα διοικητικής κουλτούρας, κύριο χαρακτηριστικό του οποίου ήταν η έντονα ιεραρχική του δομή και η ισχυρή πεποίθηση ότι αποστολή της Δημόσιας Διοίκησης είναι να κατευθύνει τους διοικουμένους προς την επίτευξη του «κοινού αγαθού». Την τελευταία δεκαετία, με τη στροφή της Ε.Ε. προς ένα υπόδειγμα διοίκησης, βασισμένο στις έννοιες της δημοκρατίας, του πολίτη, της διαφάνειας και της λογοδοσίας, ο μηχανισμός αυτός εκλήθη να ανταποκριθεί σε μια νέα πραγματικότητα για την οποία δεν δημιουργήθηκε και για τις απαιτήσεις της οποίας δεν ήταν κατάλληλα προετοιμασμένος. Ο δικός μου ο ρόλος είναι να διευκολύνω αυτή τη μετάβαση από ένα ισχυρό «κράτος» δικαίου χωρίς δημοκρατία, χωρίς μηχανισμούς ελέγχου και λογοδοσίας και χωρίς διαφάνεια προς ένα νέο καθεστώς, στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού πλέον κράτους-δικαίου.
Καθήσαμε περίπου δύο ώρες μαζί. Θα ήθελα να τον είχα συνήγορό μου, ποτέ όμως κατήγορο. Είναι ευγενής, ευρυμαθής, αδιαπέραστος.
Οι πολλαπλές ταυτότητες είναι στοιχείο του ελεύθερου ανθρώπου
Ο Νικηφόρος Διαμαντούρος είναι Μωραΐτης στην καταγωγή, Ελληνας στην ιθαγένεια, με σπουδές στο εξωτερικό, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο πρώτος Ελληνας Συνήγορος του Πολίτη και –τώρα– ο Ευρωπαίος Ομπουτσμαν. Η ταυτότητά του λοιπόν είναι σύνθετη, όπως όλο και περισσότερων ανθρώπων σήμερα. Ζει (και) στο Στρασβούργο, την ανθρώπινη αλσατική πόλη που κι αυτή μέχρι πρόσφατα είχε δύο ταυτότητες, ανάλογα από ποιο σημείο του ορίζοντα την όριζες - μέχρι που τις «ενοποίησε» και τις δύο. Η καθημερινότητά του είναι μερικές φορές ένα ταξίδι την ημέρα σε κάποιο από τα κράτη-μέλη. Η πρόσφατη συζήτηση στην Ευρώπη για τις μεταναστευτικές ροές και στην Ελλάδα για τη χορήγηση ιθαγένειας σε οικονομικούς μετανάστες αναπόφευκτα έρχεται στο τραπέζι.
– Ελληνας γεννιέσαι ή γίνεσαι;
– Διεθνώς η τάση είναι να πηγαίνουμε προς την κατεύθυνση του «δικαίου του εδάφους» και όχι του «αίματος». Και αυτό επειδή το δίκαιο δεν ζει έξω και πέρα από τις κοινωνίες, αλλά αποτελεί έκφραση και αντανάκλαση εξελισσόμενων κοινών εμπειριών και πραγματικοτήτων. Στην τρέχουσα ιστορική συγκυρία η πραγματικότητα διαμορφώνεται σε σημαντικό αν όχι μεγάλο βαθμό από ιδιαίτερα έντονες μεταναστευτικές ροές. Μια άλλη πραγματικότητα επίσης είναι πως η Ελλάδα δεν είχε μέχρι πάρα πολύ πρόσφατα αντιμετωπίσει το φαινόμενο της εισροής μεταναστών. Σκεφθείτε πως η ελληνική γλώσσα δεν διαφοροποιεί μεταξύ της έννοιας του εξερχόμενου και του εισερχόμενου μετανάστη. «Μεταναστεύω» στα ελληνικά ιστορικά σημαίνει «φεύγω» κι όχι «έρχομαι». Μια νέα, πιο πρόσφατη πραγματικότητα, συνδεδεμένη με τη σύγχρονη δημοκρατία, είναι επίσης ότι δεν μπορείς να ζητάς από κάποιον να πληρώνει φόρους χωρίς κάποια ανταπόδοση, η οποία να αντανακλάται είτε στον ίδιο είτε στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.
«Προφανώς, σε τέτοιες διαδικασίες χρειάζονται κριτήρια. Το ζήτημα είναι ποια θα είναι αυτά. Δείτε το και ευρύτερα: αν θέσουμε αμιγώς πολιτισμικά κριτήρια για την κοινή Ευρώπη τότε θα μιλάμε σε λάθος βάση. Διότι, η Ευρώπη πάρα πολύ δύσκολα θα πάψει, αν πάψει ποτέ, να είναι (και) Ευρώπη των 27, 28, ή, αύριο, 29 κρατών-μελών, το καθένα από τα οποία θα έχει τις δικές του πολιτισμικές ιδιαιτερότητες. Η Ενωμένη Ευρώπη δεν είναι εύκολο να κτιστεί πολιτισμικά, αλλά μπορεί κάλλιστα να οικοδομηθεί ως πολιτική ένωση στην οποία πολλαπλές πολιτισμικές ταυτότητες θα συνυπάρχουν. Μια σύγχρονη ευρωπαϊκή κοινωνία δεν μπορεί να θέτει αμιγώς πολιτισμικά κριτήρια ένταξης. Αλλωστε η διπλή ταυτότητα, παραδείγματος χάρη, “Ελληνας, Αυστραλός”, “Ελληνας, Καναδός” ή “Ελληνας, Αμερικανός” ωφέλησε και τη χώρα καταγωγής και τον ίδιο. Οι πολλαπλές ταυτότητες είναι εγγενές στοιχείο της νεωτερικότητας. Του ελεύθερου ανθρώπου. Τα φρούρια (σ.σ. του “αίματος”) παραπέμπουν σε εσωστρέφεια που προφανώς δεν συμβαδίζει με την εποχή μας».
Ο πολιτικός επιστήμονας Τσβετάν Τοντόροφ γράφει («Ο φόβος των βαρβάρων», εκδ. Πόλις) πως η «πνευματική ταυτότητα της Ευρώπης δεν συνεπάγεται ότι θα εξαλειφθούν οι επιμέρους κουλτούρες και οι τοπικές μνήμες. Δεν συνίσταται σε έναν κατάλογο κυρίων ονομάτων ή σε ένα ρεπερτόριο γενικών ιδεών, αλλά στην υιοθέτηση μιας κοινής στάσης απέναντι στη διαφορετικότητα». Η οποία όμως πώς θα διαμορφωθεί;
Πολιτικά, όπως προκύπτει από την απάντηση του Νικηφόρου Διαμαντούρου: «Το σύγχρονο κράτος στηρίζεται σε δύο έννοιες: της Δημοκρατίας και του κράτους-δικαίου. Οσο πιο ισορροπημένη είναι αυτή η σχέση, τόσο πιο κοντά στο επιθυμητό αποτέλεσμα θα οδηγηθούμε. Αυξάνοντας τον βαθμό λογοδοσίας και διαφάνειας, αυξάνοντάς τα, κατά τον Νίκο Αλιβιζάτο, “θεσμικά αντίβαρα” στην εκτελεστική εξουσία (π.χ. ανεξάρτητες αρχές), οδηγούμαστε σε μια πιο “εξευγενισμένη”, μια υψηλότερης ποιότητας δημοκρατία όπου ο δημόσιος λειτουργός αφενός μαθαίνει να ελέγχεται και να λογοδοτεί και αφετέρου λειτουργεί με γνώμονα την αρχή ότι οφείλει να φέρεται καλά στον πολίτη, ακόμη και αν ο πολίτης δεν του έχει φερθεί καλά!»
Ομπουτσμαν με οργανωτικές και διοικητικές ικανότητες
Είχα ακούσει για τον Νικηφόρο Διαμαντούρο πως το ιδιαίτερο προσόν του είναι οι οργανωτικές και διοικητικές του ικανότητες. «Είναι περισσότερο μάνατζερ παρά ακαδημαϊκός», έλεγε γνωστός του πολιτικός επιστήμονας. Και μάλιστα επιτυχημένος «μάνατζερ». Ο διάδοχός του, ο Γιώργος Καμίνης, ανέπτυξε με τη σειρά του τις δυνατότητες και την εμβέλεια της συγκεκριμένης ανεξάρτητης αρχής, κάτι που με χαρά αναφέρει στη διάρκεια του γεύματος ο Ν. Διαμαντούρος.
Βέβαια, η δική του δουλειά είναι σήμερα πολύ διαφορετική από αυτήν του Γιώργου Καμίνη. Οπως ο ίδιος εξηγεί, «ο Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής έχει άλλες αρμοδιότητες, οι κυριότερες από τις οποίες είναι η διασφάλιση των συνθηκών που επιτρέπουν την ελεύθερη πρόσβαση των Ευρωπαίων πολιτών σε επίσημα έγγραφα και πληροφορίες και που εγγυώνται την ακεραιότητα των διαδικασιών που αφορούν τις προσλήψεις, τη διεξαγωγή μειοδοτικών και πλειοδοτικών διαγωνισμών και τις καταγγελίες “για παράβαση της Συνθήκης”, δηλαδή το δικαίωμα κάθε πολίτη να μπορεί να καταγγείλει στην Κομισιόν κάθε κράτος - μέλος, που ο ίδιος ή η ίδια θεωρεί ότι παραβιάζει τις συνθήκες που έχουν υπογραφεί από όλα τα κράτη - μέλη».
Η ξενάγηση στην ιστορία αυτού του θεσμού με οδηγό τον Νικηφόρο Διαμαντούρο είναι συναρπαστική. Σκανδιναβικής προέλευσης (το μαρτυράει, άλλωστε, και ο όρος «όμπουτσμαν») με ρίζες στην εποχή του Σουηδού βασιλιά Καρόλου του 12ου, αρχές 18ου αιώνα. (Μετά το γεύμα, έμαθα ότι ο Κάρολος είχε περάσει και κάμποσους μήνες «φιλοξενούμενος» –ήτοι φυλακισμένος– του σουλτάνου στο Διδυμότειχο, όπου ακόμη και σήμερα μνημονεύεται η «σπηλιά του Καρόλου», εκεί όπου υποτίθεται ότι είχε παραμείνει έγκλειστος για κάμποσους μήνες.) Ο Νικηφόρος Διαμαντούρος επιμένει σε μία παρατήρηση: «Βλέπουμε ότι ο “όμπουτσμαν” δεν συνδέεται κατ’ ανάγκη με τη δημοκρατία. Ωστόσο, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η ταχύτατη ανάπτυξη της δημόσιας διοίκησης στο πλαίσιο της δημιουργίας και της εξάπλωσης του κράτους πρόνοιας οδήγησε στη διαπίστωση πως τα δικαστήρια δεν επαρκούσαν πλέον για να ρυθμίσουν τα ζητήματα διαφορών που προέκυπταν μεταξύ πολιτών και κράτους. Υπ’ αυτές τις συνθήκες εμπεδώθηκε ο “όμπουτσμαν” ως αποτελεσματικός εξωδικαστικός μηχανισμός επίλυσης διαφορών και, με την πάροδο του χρόνου, ως αναπόσπαστο κομμάτι της Δημοκρατίας και του Κοινωνικού Κράτους».
Oι σταθμοί του
1967
Το πραξικόπημα των συνταγματαρχών και το τέλος της φιλελεύθερης «άνοιξης» του μεταπολεμικού κοινοβουλευτικού καθεστώτος.
1974
Πτώση του αυταρχικού καθεστώτος των συνταγματαρχών και εγκαθίδρυση της πρώτης αυθεντικής δημοκρατίας στη νεότερη ελληνική ιστορία.
1976, 1979
Oι χρονολογίες γέννησης των παιδιών του.
1989
Πτώση του Τείχους του Βερολίνου και αρχή της διαδικασίας επανένωσης της Ευρώπης.
1992
Εκλογή του ως τακτικού καθηγητή της Συγκριτικής Πολιτικής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών.
1998
Aναλαμβάνει ως ο πρώτος Συνήγορος του Πολίτη στην Ελλάδα.
2003
Εκλέγεται από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ως Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής.
Η συνάντηση
Cellier, Πανεπιστημίου 10. Για αρχή, μια δροσερή σαλάτα τη μοιραστήκαμε με τον κ. Διαμαντούρο (ο Ν. Πηλός προτίμησε κάτι σαν μεζέ και μετά ψητά μανιτάρια), μία μερίδα χορτόπιτες (ωραιότατες), από μία μερίδα σφυρίδα (και οι τρεις), δύο ποτήρια λευκό κρασί (και μία βότκα –πάντα «Μπελβεντέρε»– ο Ν. Πηλός), τρεις εσπρέσο (και μία κρεμ μπριλέ ο «γνωστός άγνωστος») και ελπίζω ότι δεν θα με κοιτάξουν στα μάτια στο λογιστήριο όταν δουν την απόδειξη με τα 200 ευρώ.
Η Ε.Ε. ποτέ δεν θα είναι ένα μεγάλο έθνος-κράτος
Νικηφόρος Διαμαντούρος, Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής
Ο πιο Ευρωπαίος Ελληνας, ο ρόλος του, η μετανάστευση και η Δημοκρατία σήμερα
Του Τακη Kαμπυλη
Η συνάντηση έγινε λίγες μέρες πριν από το Πάσχα. Το κέντρο της Αθήνας και η αγορά μόνο προετοιμασίες για την αργία δεν φανέρωναν, ενώ ο Τύπος στα περίπτερα κατέγραφε τον ευρωσκεπτικισμό, την απορία ή και την οργή από τη στάση της Γερμανίας.
Ο Νικηφόρος Διαμαντούρος είναι από τους συμπατριώτες μας, που αν ποτέ δημιουργηθεί ένα ευρωπαϊκό «έθνος» θα αποτελεί μάλλον αυτοδίκαια επίλεκτο μέλος του. Αλλά δεν θα δημιουργηθεί. Τουλάχιστον με τα ενοποιητικά στοιχεία, που σήμερα νοούνται περίπου ως προαπαιτούμενα. Ανώτερο στέλεχος ενός μηχανισμού που στη χώρα μας ακόμα περιγράφεται με τον όρο «Βρυξέλλες», είναι ένας Ελληνας καθηγητής που αντίθετα από πολλούς συμπατριώτες του έχει κερδίσει τη θέση του σ’ αυτό που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ενωση.
Ευρωπαϊστής από τους σταθερούς (ακόμη και στα πρώτα δύσκολα χρόνια της Μεταπολίτευσης), ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής (το «Ευρωπαίος Συνήγορος του Πολίτη» δημιουργεί παρανοήσεις), ο Νικηφόρος Διαμαντούρος διευκρινίζει εξαρχής δύο πράγματα: πρώτον, ότι λόγω της θέσης του δεν επιτρέπεται να σχολιάσει τα «ελληνογερμανικά» της συγκυρίας. Δεύτερον, τι ακριβώς εννοούμε όταν μιλάμε για την Ευρώπη.
«Ο τρόπος που κατανοούμε την Ευρωπαϊκή Ενωση πάσχει από ένα σοβαρό πρόβλημα: τείνουμε να προσπαθούμε να κατανοήσουμε αυτό το εγχείρημα χρησιμοποιώντας εργαλεία προερχόμενα από τις ιστορικές εμπειρίες του “έθνους-κράτους”. Δεν είναι η Ε.Ε. ένα μεγάλο έθνος-κράτος. Ποτέ δεν θα είναι».
«Πρόκειται», λέει ο Νικηφόρος Διαμαντούρος, «για ένα υπερεθνικό θεσμικό μόρφωμα με πολλά ίδια χαρακτηριστικά. Παραδείγματος χάρη, διαθέτει δύο νομοθετικά σώματα που εκφράζουν το ένα τη λογική της δημοκρατίας (άμεση εκλογή) και το άλλο μια διακυβερνητική λογική. Είναι (μιλώντας γενικότερα) ένα μόρφωμα ταυτόχρονα εθνικό και υπερεθνικό. Μην ξεχνάμε ότι η αρχική ιδέα ήταν για μία οικονομική ένωση. Βεβαίως, αυτό στηρίχτηκε στην πολιτική βούληση, αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, να μην ξαναζήσει η Ευρώπη τέτοια καταστρεπτικά γεγονότα. Πρώτος στόχος ήταν κατά κάποιο τρόπο να συνδεθούν σε τόσα πολλά επίπεδα η γερμανική και η γαλλική οικονομία, ώστε να μην κινδυνεύσει στο μέλλον η ήπειρός μας από τον μεταξύ τους ανταγωνισμό. Αλλωστε και ο ίδιος ο Ζαν Μονέ υπενθύμιζε ότι “τώρα συζητάμε το οικονομικό”. Αυτό καθόρισε έκτοτε τη φυσιογνωμία του μορφώματος το οποίο, προϊόντος του χρόνου, χαρακτηρίζει μια κολοσσιαία ασυμμετρία μεταξύ οικονομικού και πολιτικού. (Ακόμη και σήμερα, βλέπουμε μια ισχυρή νομισματική ένωση, αλλά μια αδύναμη δημοσιονομική “ένωση”). Υπενθυμίζω ότι η ΕΟΚ ήταν ένα “σχήμα” που οικοδομήθηκε εκ των άνω. Δεν “υπήρχαν” στην αρχική σύλληψη ούτε λαός ούτε πολίτες ούτε βέβαια η στοιχειώδης έννοια λογοδοσίας. Υιοθετήθηκε το γαλλικό υπόδειγμα Δημόσιας Διοίκησης (έμφαση στην ιεραρχία). Η γλώσσα της Δημόσιας Διοίκησης δεν παρέπεμπε σε “πολίτες”, αλλά σε “διοικούμενους” ή σε “χρήστες” ή σε “συνεισφέροντες”. Κι αυτό διότι ο “πολίτης” είναι εξ ορισμού φορέας δικαιωμάτων και μπορεί να απαιτεί έλεγχο και λογοδοσία. Οι “διοικούμενοι” είχαν βέβαια πολλά δικαιώματα. Αλλά δεν αντιμετωπίζονταν ως “πολίτες”, με την έννοια των φορέων δικαιωμάτων, έννοια που παραπέμπει ευθέως στη δημοκρατία. Για πρώτη φορά, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ διαπιστώνεται ευρέως ένα “δημοκρατικό έλλειμμα”, εγώ προτιμώ την έκφραση “έλλειμμα νομιμοποίησης”. Η Ενωμένη Ευρώπη συναντά στο Μάαστριχτ τη Δημοκρατία».
«Δεν είναι το τέλειο πολίτευμα, αλλά το καλύτερο που διαθέτουμε», αναφέρω τα λόγια του Αμερικανού πολιτικού επιστήμονα Ρόμπερτ Νταλ, που επηρέασε σημαντικά και τη γενιά των πολιτικών επιστημόνων στην οποία ανήκει ο Νικηφόρος Διαμαντούρος. Ο καθηγητής ξυπνάει μέσα του (αν είχε ποτέ κοιμηθεί).
– Και σήμερα;
– Κοιτάξτε: τη δεκαετία του ’50 οικοδομήθηκε μια Δημόσια Διοίκηση βασισμένη στο κυρίαρχο τότε υπόδειγμα διοικητικής κουλτούρας, κύριο χαρακτηριστικό του οποίου ήταν η έντονα ιεραρχική του δομή και η ισχυρή πεποίθηση ότι αποστολή της Δημόσιας Διοίκησης είναι να κατευθύνει τους διοικουμένους προς την επίτευξη του «κοινού αγαθού». Την τελευταία δεκαετία, με τη στροφή της Ε.Ε. προς ένα υπόδειγμα διοίκησης, βασισμένο στις έννοιες της δημοκρατίας, του πολίτη, της διαφάνειας και της λογοδοσίας, ο μηχανισμός αυτός εκλήθη να ανταποκριθεί σε μια νέα πραγματικότητα για την οποία δεν δημιουργήθηκε και για τις απαιτήσεις της οποίας δεν ήταν κατάλληλα προετοιμασμένος. Ο δικός μου ο ρόλος είναι να διευκολύνω αυτή τη μετάβαση από ένα ισχυρό «κράτος» δικαίου χωρίς δημοκρατία, χωρίς μηχανισμούς ελέγχου και λογοδοσίας και χωρίς διαφάνεια προς ένα νέο καθεστώς, στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού πλέον κράτους-δικαίου.
Καθήσαμε περίπου δύο ώρες μαζί. Θα ήθελα να τον είχα συνήγορό μου, ποτέ όμως κατήγορο. Είναι ευγενής, ευρυμαθής, αδιαπέραστος.
Οι πολλαπλές ταυτότητες είναι στοιχείο του ελεύθερου ανθρώπου
Ο Νικηφόρος Διαμαντούρος είναι Μωραΐτης στην καταγωγή, Ελληνας στην ιθαγένεια, με σπουδές στο εξωτερικό, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο πρώτος Ελληνας Συνήγορος του Πολίτη και –τώρα– ο Ευρωπαίος Ομπουτσμαν. Η ταυτότητά του λοιπόν είναι σύνθετη, όπως όλο και περισσότερων ανθρώπων σήμερα. Ζει (και) στο Στρασβούργο, την ανθρώπινη αλσατική πόλη που κι αυτή μέχρι πρόσφατα είχε δύο ταυτότητες, ανάλογα από ποιο σημείο του ορίζοντα την όριζες - μέχρι που τις «ενοποίησε» και τις δύο. Η καθημερινότητά του είναι μερικές φορές ένα ταξίδι την ημέρα σε κάποιο από τα κράτη-μέλη. Η πρόσφατη συζήτηση στην Ευρώπη για τις μεταναστευτικές ροές και στην Ελλάδα για τη χορήγηση ιθαγένειας σε οικονομικούς μετανάστες αναπόφευκτα έρχεται στο τραπέζι.
– Ελληνας γεννιέσαι ή γίνεσαι;
– Διεθνώς η τάση είναι να πηγαίνουμε προς την κατεύθυνση του «δικαίου του εδάφους» και όχι του «αίματος». Και αυτό επειδή το δίκαιο δεν ζει έξω και πέρα από τις κοινωνίες, αλλά αποτελεί έκφραση και αντανάκλαση εξελισσόμενων κοινών εμπειριών και πραγματικοτήτων. Στην τρέχουσα ιστορική συγκυρία η πραγματικότητα διαμορφώνεται σε σημαντικό αν όχι μεγάλο βαθμό από ιδιαίτερα έντονες μεταναστευτικές ροές. Μια άλλη πραγματικότητα επίσης είναι πως η Ελλάδα δεν είχε μέχρι πάρα πολύ πρόσφατα αντιμετωπίσει το φαινόμενο της εισροής μεταναστών. Σκεφθείτε πως η ελληνική γλώσσα δεν διαφοροποιεί μεταξύ της έννοιας του εξερχόμενου και του εισερχόμενου μετανάστη. «Μεταναστεύω» στα ελληνικά ιστορικά σημαίνει «φεύγω» κι όχι «έρχομαι». Μια νέα, πιο πρόσφατη πραγματικότητα, συνδεδεμένη με τη σύγχρονη δημοκρατία, είναι επίσης ότι δεν μπορείς να ζητάς από κάποιον να πληρώνει φόρους χωρίς κάποια ανταπόδοση, η οποία να αντανακλάται είτε στον ίδιο είτε στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.
«Προφανώς, σε τέτοιες διαδικασίες χρειάζονται κριτήρια. Το ζήτημα είναι ποια θα είναι αυτά. Δείτε το και ευρύτερα: αν θέσουμε αμιγώς πολιτισμικά κριτήρια για την κοινή Ευρώπη τότε θα μιλάμε σε λάθος βάση. Διότι, η Ευρώπη πάρα πολύ δύσκολα θα πάψει, αν πάψει ποτέ, να είναι (και) Ευρώπη των 27, 28, ή, αύριο, 29 κρατών-μελών, το καθένα από τα οποία θα έχει τις δικές του πολιτισμικές ιδιαιτερότητες. Η Ενωμένη Ευρώπη δεν είναι εύκολο να κτιστεί πολιτισμικά, αλλά μπορεί κάλλιστα να οικοδομηθεί ως πολιτική ένωση στην οποία πολλαπλές πολιτισμικές ταυτότητες θα συνυπάρχουν. Μια σύγχρονη ευρωπαϊκή κοινωνία δεν μπορεί να θέτει αμιγώς πολιτισμικά κριτήρια ένταξης. Αλλωστε η διπλή ταυτότητα, παραδείγματος χάρη, “Ελληνας, Αυστραλός”, “Ελληνας, Καναδός” ή “Ελληνας, Αμερικανός” ωφέλησε και τη χώρα καταγωγής και τον ίδιο. Οι πολλαπλές ταυτότητες είναι εγγενές στοιχείο της νεωτερικότητας. Του ελεύθερου ανθρώπου. Τα φρούρια (σ.σ. του “αίματος”) παραπέμπουν σε εσωστρέφεια που προφανώς δεν συμβαδίζει με την εποχή μας».
Ο πολιτικός επιστήμονας Τσβετάν Τοντόροφ γράφει («Ο φόβος των βαρβάρων», εκδ. Πόλις) πως η «πνευματική ταυτότητα της Ευρώπης δεν συνεπάγεται ότι θα εξαλειφθούν οι επιμέρους κουλτούρες και οι τοπικές μνήμες. Δεν συνίσταται σε έναν κατάλογο κυρίων ονομάτων ή σε ένα ρεπερτόριο γενικών ιδεών, αλλά στην υιοθέτηση μιας κοινής στάσης απέναντι στη διαφορετικότητα». Η οποία όμως πώς θα διαμορφωθεί;
Πολιτικά, όπως προκύπτει από την απάντηση του Νικηφόρου Διαμαντούρου: «Το σύγχρονο κράτος στηρίζεται σε δύο έννοιες: της Δημοκρατίας και του κράτους-δικαίου. Οσο πιο ισορροπημένη είναι αυτή η σχέση, τόσο πιο κοντά στο επιθυμητό αποτέλεσμα θα οδηγηθούμε. Αυξάνοντας τον βαθμό λογοδοσίας και διαφάνειας, αυξάνοντάς τα, κατά τον Νίκο Αλιβιζάτο, “θεσμικά αντίβαρα” στην εκτελεστική εξουσία (π.χ. ανεξάρτητες αρχές), οδηγούμαστε σε μια πιο “εξευγενισμένη”, μια υψηλότερης ποιότητας δημοκρατία όπου ο δημόσιος λειτουργός αφενός μαθαίνει να ελέγχεται και να λογοδοτεί και αφετέρου λειτουργεί με γνώμονα την αρχή ότι οφείλει να φέρεται καλά στον πολίτη, ακόμη και αν ο πολίτης δεν του έχει φερθεί καλά!»
Ομπουτσμαν με οργανωτικές και διοικητικές ικανότητες
Είχα ακούσει για τον Νικηφόρο Διαμαντούρο πως το ιδιαίτερο προσόν του είναι οι οργανωτικές και διοικητικές του ικανότητες. «Είναι περισσότερο μάνατζερ παρά ακαδημαϊκός», έλεγε γνωστός του πολιτικός επιστήμονας. Και μάλιστα επιτυχημένος «μάνατζερ». Ο διάδοχός του, ο Γιώργος Καμίνης, ανέπτυξε με τη σειρά του τις δυνατότητες και την εμβέλεια της συγκεκριμένης ανεξάρτητης αρχής, κάτι που με χαρά αναφέρει στη διάρκεια του γεύματος ο Ν. Διαμαντούρος.
Βέβαια, η δική του δουλειά είναι σήμερα πολύ διαφορετική από αυτήν του Γιώργου Καμίνη. Οπως ο ίδιος εξηγεί, «ο Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής έχει άλλες αρμοδιότητες, οι κυριότερες από τις οποίες είναι η διασφάλιση των συνθηκών που επιτρέπουν την ελεύθερη πρόσβαση των Ευρωπαίων πολιτών σε επίσημα έγγραφα και πληροφορίες και που εγγυώνται την ακεραιότητα των διαδικασιών που αφορούν τις προσλήψεις, τη διεξαγωγή μειοδοτικών και πλειοδοτικών διαγωνισμών και τις καταγγελίες “για παράβαση της Συνθήκης”, δηλαδή το δικαίωμα κάθε πολίτη να μπορεί να καταγγείλει στην Κομισιόν κάθε κράτος - μέλος, που ο ίδιος ή η ίδια θεωρεί ότι παραβιάζει τις συνθήκες που έχουν υπογραφεί από όλα τα κράτη - μέλη».
Η ξενάγηση στην ιστορία αυτού του θεσμού με οδηγό τον Νικηφόρο Διαμαντούρο είναι συναρπαστική. Σκανδιναβικής προέλευσης (το μαρτυράει, άλλωστε, και ο όρος «όμπουτσμαν») με ρίζες στην εποχή του Σουηδού βασιλιά Καρόλου του 12ου, αρχές 18ου αιώνα. (Μετά το γεύμα, έμαθα ότι ο Κάρολος είχε περάσει και κάμποσους μήνες «φιλοξενούμενος» –ήτοι φυλακισμένος– του σουλτάνου στο Διδυμότειχο, όπου ακόμη και σήμερα μνημονεύεται η «σπηλιά του Καρόλου», εκεί όπου υποτίθεται ότι είχε παραμείνει έγκλειστος για κάμποσους μήνες.) Ο Νικηφόρος Διαμαντούρος επιμένει σε μία παρατήρηση: «Βλέπουμε ότι ο “όμπουτσμαν” δεν συνδέεται κατ’ ανάγκη με τη δημοκρατία. Ωστόσο, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η ταχύτατη ανάπτυξη της δημόσιας διοίκησης στο πλαίσιο της δημιουργίας και της εξάπλωσης του κράτους πρόνοιας οδήγησε στη διαπίστωση πως τα δικαστήρια δεν επαρκούσαν πλέον για να ρυθμίσουν τα ζητήματα διαφορών που προέκυπταν μεταξύ πολιτών και κράτους. Υπ’ αυτές τις συνθήκες εμπεδώθηκε ο “όμπουτσμαν” ως αποτελεσματικός εξωδικαστικός μηχανισμός επίλυσης διαφορών και, με την πάροδο του χρόνου, ως αναπόσπαστο κομμάτι της Δημοκρατίας και του Κοινωνικού Κράτους».
Oι σταθμοί του
1967
Το πραξικόπημα των συνταγματαρχών και το τέλος της φιλελεύθερης «άνοιξης» του μεταπολεμικού κοινοβουλευτικού καθεστώτος.
1974
Πτώση του αυταρχικού καθεστώτος των συνταγματαρχών και εγκαθίδρυση της πρώτης αυθεντικής δημοκρατίας στη νεότερη ελληνική ιστορία.
1976, 1979
Oι χρονολογίες γέννησης των παιδιών του.
1989
Πτώση του Τείχους του Βερολίνου και αρχή της διαδικασίας επανένωσης της Ευρώπης.
1992
Εκλογή του ως τακτικού καθηγητή της Συγκριτικής Πολιτικής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών.
1998
Aναλαμβάνει ως ο πρώτος Συνήγορος του Πολίτη στην Ελλάδα.
2003
Εκλέγεται από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ως Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής.
Η συνάντηση
Cellier, Πανεπιστημίου 10. Για αρχή, μια δροσερή σαλάτα τη μοιραστήκαμε με τον κ. Διαμαντούρο (ο Ν. Πηλός προτίμησε κάτι σαν μεζέ και μετά ψητά μανιτάρια), μία μερίδα χορτόπιτες (ωραιότατες), από μία μερίδα σφυρίδα (και οι τρεις), δύο ποτήρια λευκό κρασί (και μία βότκα –πάντα «Μπελβεντέρε»– ο Ν. Πηλός), τρεις εσπρέσο (και μία κρεμ μπριλέ ο «γνωστός άγνωστος») και ελπίζω ότι δεν θα με κοιτάξουν στα μάτια στο λογιστήριο όταν δουν την απόδειξη με τα 200 ευρώ.
Δευτέρα 19 Απριλίου 2010
Κατάθεση νομοσχεδίου για την εργασιακή ασφάλεια και Ν.3386/05
Δείτε το κείμενο της εισηγητικής έκθεσης του νομοσχεδίου με τίτλο Εγγυήσεις για την εργασιακή ασφάλεια και άλλες διατάξεις, που κατατέθηκε στις 13/4/2010 εδώ: http://www.parliament.gr/ergasies/nomosxedia/Fototypies/1413/aitiologikhekuesh.pdf
Στο άρθρο 14 παρατηρείται η δεύτερη απόπειρα της Κυβέρνησης να τροποποιήσει άρθρο του Ν.3386/05. Πέραν των τυχόν υποβληθεισομένων παρατηρήσεων επί του νομοσχεδίου, κατά το στάδιο της διαβούλευσης, επισημαίνουμε την ανάγκη ΣΥΝΟΛΙΚΗΣ –και όχι αποσπασματικής- τροποποίησης του μεταναστευτικού Νόμου στην Ελλάδα.
Στο νομοσχέδιο για την εργασιακή ασφάλεια που κατατέθηκε στην Βουλή μεταξύ άλλων περιλαμβάνονται:
- Ορίζεται στο 50% η επιπλέον αμοιβή για την εργασία την 6η ημέρα της εβδομάδας (στην περίπτωση 5νθήμερης εβδομάδας εργασίας) από διπλασιασμό της αμοιβής που αρχικά προβλεπόταν.
-Σχέση εργασίας με πλήρη απασχόληση θα τεκμαίρεται ότι καλύπτει και οποιαδήποτε ατομική σύμβαση για ημερήσια, εβδομαδιαία, 15ήμερη ή μηνιαία εργασία εφόσον δεν γνωστοποιείται εντός 8 ημερών στην Επιθεώρηση Εργασίας.
- Προβλέπονται πρόστιμα από 3.000 έως 15.000 ευρώ για όποιον απασχολεί παράνομα (σ.σ.δεν «δηλώνει» τον εργαζόμενο ή ο εργαζόμενος δεν διαθέτει νομιμοποιητικά της παραμονής του έγγραφα) αλλοδαπούς.
Στο άρθρο 14 παρατηρείται η δεύτερη απόπειρα της Κυβέρνησης να τροποποιήσει άρθρο του Ν.3386/05. Πέραν των τυχόν υποβληθεισομένων παρατηρήσεων επί του νομοσχεδίου, κατά το στάδιο της διαβούλευσης, επισημαίνουμε την ανάγκη ΣΥΝΟΛΙΚΗΣ –και όχι αποσπασματικής- τροποποίησης του μεταναστευτικού Νόμου στην Ελλάδα.
Στο νομοσχέδιο για την εργασιακή ασφάλεια που κατατέθηκε στην Βουλή μεταξύ άλλων περιλαμβάνονται:
- Ορίζεται στο 50% η επιπλέον αμοιβή για την εργασία την 6η ημέρα της εβδομάδας (στην περίπτωση 5νθήμερης εβδομάδας εργασίας) από διπλασιασμό της αμοιβής που αρχικά προβλεπόταν.
-Σχέση εργασίας με πλήρη απασχόληση θα τεκμαίρεται ότι καλύπτει και οποιαδήποτε ατομική σύμβαση για ημερήσια, εβδομαδιαία, 15ήμερη ή μηνιαία εργασία εφόσον δεν γνωστοποιείται εντός 8 ημερών στην Επιθεώρηση Εργασίας.
- Προβλέπονται πρόστιμα από 3.000 έως 15.000 ευρώ για όποιον απασχολεί παράνομα (σ.σ.δεν «δηλώνει» τον εργαζόμενο ή ο εργαζόμενος δεν διαθέτει νομιμοποιητικά της παραμονής του έγγραφα) αλλοδαπούς.
ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ: Ευρωκανονισμός φυλακίζει τους πρόσφυγες στην Ελλάδα
Αναδημοσίευση από τη Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία (φύλλο 17ης/4/2010)
του άρθρου με τίτλο "Ευρωκανονισμός φυλακίζει τους πρόσφυγες στην Ελλάδα"
Της ΗΛΕΚΤΡΑΣ-ΛΗΔΑΣ ΚΟΥΤΡΑ*
Αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί οι πρόσφυγες συνωστίζονται σε «πύλες εξόδου» όπως το λιμάνι της Πάτρας;
Γνωρίζουμε, άραγε, πως ούτε το 10% των προσφύγων που βρίσκονται στη χώρα μας δεν θα παρέμεναν στην Ελλάδα, αν είχαν δικαίωμα επιλογής, ή ότι, ακόμα κι αν τα καταφέρουν να προχωρήσουν βαθύτερα στην Ευρώπη, τα υπόλοιπα κράτη της Ε.Ε. θα μας τους «επιστρέψουν»;
Ετσι ορίζει ο Ευρωπαϊκός Κανονισμός «Δουβλίνο ΙΙ», που οι πολιτικοί μας ψήφισαν άκριτα το 2003 και στη συνέχεια, όταν διαπίστωσαν την απάνθρωπη κατάσταση που δημιουργήθηκε, δεν φρόντισαν να του αντιλέξουν σθεναρά και συντονισμένα. Σε εφαρμογή του, έχουν επιστραφεί τα τελευταία χρόνια από άλλες ευρωπαϊκές χώρες χιλιάδες αιτούντες άσυλο, αφού «αποκλειστικά αρμόδιο για την εξέταση και διεκπεραίωση ενός αιτήματος ασύλου είναι το πρώτο κράτος-μέλος» στο οποίο βρέθηκε ο αναζητητής διεθνούς προστασίας. Η Ελλάδα, λόγω της γεωγραφικής της θέσης, είναι συνήθως αυτή η «πρώτη χώρα, όπου υποχρεώνεται ο αιτών να παραμείνει μέχρι να εξετασθεί το αίτημά του. Μέχρι τότε, η χώρα μας υποχρεούται να εγγυηθεί την ασφάλεια και την αξιοπρεπή διαβίωσή του, να του παράσχει δωρεάν στέγη, τροφή, παιδεία, διερμηνεία, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, νομική αρωγή, πρόσβαση στην αγορά εργασίας. Ομως, ο πρόσφυγας στη χώρα μας κινδυνεύει να επαναπροωθηθεί παράνομα, τα ποσοστά έγκρισης των αιτημάτων είναι μηδενικά, οι διαδικασίες εξέτασης δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να χαρακτηρισθούν «δίκαιες», ενώ δεν υπάρχει η υποδομή συνθηκών υποδοχής. Ηδη εκκρεμούν στο ΕΔΔΑ (Στρασβούργο) πάνω από 350 υποθέσεις (ενώ το θέμα έχει παραπεμφθεί και στο Grand Chamber), προκειμένου να αποτραπεί η επιστροφή «Δουβλινέζων» στη χώρα μας. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι η Ελλάδα του 2010 δεν είναι σε θέση να εγγυηθεί τα δικαιώματα των αιτούντων άσυλο.
Δεν θέλει, όμως, να το παραδεχθεί!
Σε ερωτήματα από φορείς άλλων χωρών, προκειμένου να «επιστρέψουν» Δουβλινέζους (έχει αυτόνομη ευθύνη το κάθε κράτος που θα μετακινήσει πρόσφυγα, ότι δεν παραβιάζονται τα δικαιώματά του από τη μετακίνηση), απαντάμε πως οι εκάστοτε αφιχθησόμενοι θα έχουν «άμεση πρόσβαση στις διαδικασίες ασύλου, στέγαση, σίτιση, ιατροφαρμακευτική κάλυψη» και τα συναφή. Ετσι επιτάσσει, άλλωστε, το νομοθετικό πλαίσιο για τους αιτούντες άσυλο, που ενσωμάτωσε -πλημμελώς, ας σημειώσουμε, όσο και εκπρόθεσμα- τις σχετικές κοινοτικές Οδηγίες.
Για την πλειοψηφία των εκπροσώπων της ευάλωτης αυτής ομάδας, που ευελπιστούσαν ότι, πατώντας το πόδι τους στην Ευρώπη, θα βιώσουν τα δικαιώματά τους, οι παροχές που τους «εγγυώμαστε» δεν είναι παρά μια μακρινή ευχή, ίσως μόνο ένα παραμύθι.
Η παραδοχή της αδυναμίας μας να διαχειριστούμε τα προβλήματα και το διάβημά μας στην Ε.Ε. για αναστολή κάθε επιστροφής αιτούντος άσυλο είναι μια ικανή αρχή.
Η κυβέρνηση οφείλει, αντί να διαβεβαιώνει ότι προβαίνει σε -αδύνατες, άλλωστε, να πραγματοποιηθούν- παροχές, να εξοπλιστεί με τα άφθονα και καταλυτικά κατά της εφαρμογής του Δουβλίνου ΙΙ επιχειρήματα και να προχωρήσει σε σθεναρή διεκδίκηση της κατάργησής του. Απαξ και μπήκε στην Ευρώπη ο πρόσφυγας, θα πρέπει να μπορεί να διαλέξει ο ίδιος πού θα εξεταστεί το αίτημά του, με μόνη δυνατότητα περιορισμού της επιλογής του τον πραγματικό κορεσμό της χώρας-μέλους, σε σημείο κινδύνου καταστρατήγησης των υπέρ του τεθεισών εγγυήσεων. Είναι μέγιστο πολιτικό ζητούμενο, εκφράζει δε τόσο τους πολίτες εκείνους που θέλουν να βλέπουν τους πρόσφυγες ασφαλείς, τη διεθνή και εσωτερική εικόνα τους ακέραια και τα ανθρώπινα δικαιώματα να γίνονται σεβαστά στη χώρα, όσο και τους πολίτες που θέλουν μόνο να δουν την Ελλάδα να αποσυμφορείται από τα μεγάλα μεγέθη αλλογενών που την κατοικούν.
Πρόκειται, άλλωστε, για μια ρύθμιση διαδικαστική και πολυδάπανη για τα κράτη-μέλη, έναν Κανονισμό που παραβιάζει τα δικαιώματα που εγγυάται το Διεθνές Δίκαιο στους πρόσφυγες, που επιβαρύνει υπέρμετρα μικρό αριθμό κρατών-μελών που βρίσκονται στα ευρωπαϊκά σύνορα, έναν Κανονισμό αποτυχημένο στην πράξη και αυταπόδεικτα λανθασμένο στη βάση του, αφού προϋποθέτει ισοδύναμα επίπεδα προστασίας των αιτούντων σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη. Είμαστε, όμως, μακριά από ένα κοινό Ευρωπαϊκό Σύστημα Ασύλου.
Οπως καταδείχθηκε και από την πρόσφατη στάση των Ευρωπαίων εταίρων απέναντι στα οικονομικά της χώρας μας, η αναγκαία για την ενοποίηση και διακηρυχθείσα «αλληλεγγύη» μεταξύ των κρατών-μελών της Ευρώπης καλείται πανταχόθεν να επαναπροσδιορίσει έμπρακτα το περιεχόμενό της.
* Δικηγόρος και πρόεδρος της ΜΚΟ «Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα»
του άρθρου με τίτλο "Ευρωκανονισμός φυλακίζει τους πρόσφυγες στην Ελλάδα"
Της ΗΛΕΚΤΡΑΣ-ΛΗΔΑΣ ΚΟΥΤΡΑ*
Αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί οι πρόσφυγες συνωστίζονται σε «πύλες εξόδου» όπως το λιμάνι της Πάτρας;
Γνωρίζουμε, άραγε, πως ούτε το 10% των προσφύγων που βρίσκονται στη χώρα μας δεν θα παρέμεναν στην Ελλάδα, αν είχαν δικαίωμα επιλογής, ή ότι, ακόμα κι αν τα καταφέρουν να προχωρήσουν βαθύτερα στην Ευρώπη, τα υπόλοιπα κράτη της Ε.Ε. θα μας τους «επιστρέψουν»;
Ετσι ορίζει ο Ευρωπαϊκός Κανονισμός «Δουβλίνο ΙΙ», που οι πολιτικοί μας ψήφισαν άκριτα το 2003 και στη συνέχεια, όταν διαπίστωσαν την απάνθρωπη κατάσταση που δημιουργήθηκε, δεν φρόντισαν να του αντιλέξουν σθεναρά και συντονισμένα. Σε εφαρμογή του, έχουν επιστραφεί τα τελευταία χρόνια από άλλες ευρωπαϊκές χώρες χιλιάδες αιτούντες άσυλο, αφού «αποκλειστικά αρμόδιο για την εξέταση και διεκπεραίωση ενός αιτήματος ασύλου είναι το πρώτο κράτος-μέλος» στο οποίο βρέθηκε ο αναζητητής διεθνούς προστασίας. Η Ελλάδα, λόγω της γεωγραφικής της θέσης, είναι συνήθως αυτή η «πρώτη χώρα, όπου υποχρεώνεται ο αιτών να παραμείνει μέχρι να εξετασθεί το αίτημά του. Μέχρι τότε, η χώρα μας υποχρεούται να εγγυηθεί την ασφάλεια και την αξιοπρεπή διαβίωσή του, να του παράσχει δωρεάν στέγη, τροφή, παιδεία, διερμηνεία, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, νομική αρωγή, πρόσβαση στην αγορά εργασίας. Ομως, ο πρόσφυγας στη χώρα μας κινδυνεύει να επαναπροωθηθεί παράνομα, τα ποσοστά έγκρισης των αιτημάτων είναι μηδενικά, οι διαδικασίες εξέτασης δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να χαρακτηρισθούν «δίκαιες», ενώ δεν υπάρχει η υποδομή συνθηκών υποδοχής. Ηδη εκκρεμούν στο ΕΔΔΑ (Στρασβούργο) πάνω από 350 υποθέσεις (ενώ το θέμα έχει παραπεμφθεί και στο Grand Chamber), προκειμένου να αποτραπεί η επιστροφή «Δουβλινέζων» στη χώρα μας. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι η Ελλάδα του 2010 δεν είναι σε θέση να εγγυηθεί τα δικαιώματα των αιτούντων άσυλο.
Δεν θέλει, όμως, να το παραδεχθεί!
Σε ερωτήματα από φορείς άλλων χωρών, προκειμένου να «επιστρέψουν» Δουβλινέζους (έχει αυτόνομη ευθύνη το κάθε κράτος που θα μετακινήσει πρόσφυγα, ότι δεν παραβιάζονται τα δικαιώματά του από τη μετακίνηση), απαντάμε πως οι εκάστοτε αφιχθησόμενοι θα έχουν «άμεση πρόσβαση στις διαδικασίες ασύλου, στέγαση, σίτιση, ιατροφαρμακευτική κάλυψη» και τα συναφή. Ετσι επιτάσσει, άλλωστε, το νομοθετικό πλαίσιο για τους αιτούντες άσυλο, που ενσωμάτωσε -πλημμελώς, ας σημειώσουμε, όσο και εκπρόθεσμα- τις σχετικές κοινοτικές Οδηγίες.
Για την πλειοψηφία των εκπροσώπων της ευάλωτης αυτής ομάδας, που ευελπιστούσαν ότι, πατώντας το πόδι τους στην Ευρώπη, θα βιώσουν τα δικαιώματά τους, οι παροχές που τους «εγγυώμαστε» δεν είναι παρά μια μακρινή ευχή, ίσως μόνο ένα παραμύθι.
Η παραδοχή της αδυναμίας μας να διαχειριστούμε τα προβλήματα και το διάβημά μας στην Ε.Ε. για αναστολή κάθε επιστροφής αιτούντος άσυλο είναι μια ικανή αρχή.
Η κυβέρνηση οφείλει, αντί να διαβεβαιώνει ότι προβαίνει σε -αδύνατες, άλλωστε, να πραγματοποιηθούν- παροχές, να εξοπλιστεί με τα άφθονα και καταλυτικά κατά της εφαρμογής του Δουβλίνου ΙΙ επιχειρήματα και να προχωρήσει σε σθεναρή διεκδίκηση της κατάργησής του. Απαξ και μπήκε στην Ευρώπη ο πρόσφυγας, θα πρέπει να μπορεί να διαλέξει ο ίδιος πού θα εξεταστεί το αίτημά του, με μόνη δυνατότητα περιορισμού της επιλογής του τον πραγματικό κορεσμό της χώρας-μέλους, σε σημείο κινδύνου καταστρατήγησης των υπέρ του τεθεισών εγγυήσεων. Είναι μέγιστο πολιτικό ζητούμενο, εκφράζει δε τόσο τους πολίτες εκείνους που θέλουν να βλέπουν τους πρόσφυγες ασφαλείς, τη διεθνή και εσωτερική εικόνα τους ακέραια και τα ανθρώπινα δικαιώματα να γίνονται σεβαστά στη χώρα, όσο και τους πολίτες που θέλουν μόνο να δουν την Ελλάδα να αποσυμφορείται από τα μεγάλα μεγέθη αλλογενών που την κατοικούν.
Πρόκειται, άλλωστε, για μια ρύθμιση διαδικαστική και πολυδάπανη για τα κράτη-μέλη, έναν Κανονισμό που παραβιάζει τα δικαιώματα που εγγυάται το Διεθνές Δίκαιο στους πρόσφυγες, που επιβαρύνει υπέρμετρα μικρό αριθμό κρατών-μελών που βρίσκονται στα ευρωπαϊκά σύνορα, έναν Κανονισμό αποτυχημένο στην πράξη και αυταπόδεικτα λανθασμένο στη βάση του, αφού προϋποθέτει ισοδύναμα επίπεδα προστασίας των αιτούντων σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη. Είμαστε, όμως, μακριά από ένα κοινό Ευρωπαϊκό Σύστημα Ασύλου.
Οπως καταδείχθηκε και από την πρόσφατη στάση των Ευρωπαίων εταίρων απέναντι στα οικονομικά της χώρας μας, η αναγκαία για την ενοποίηση και διακηρυχθείσα «αλληλεγγύη» μεταξύ των κρατών-μελών της Ευρώπης καλείται πανταχόθεν να επαναπροσδιορίσει έμπρακτα το περιεχόμενό της.
* Δικηγόρος και πρόεδρος της ΜΚΟ «Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα»
Νομική ποστήριξη νέων γονέων προς άρση παράνομης κατακράτησης βρέφους σε μαιευτήριο
Αναδημοσίευση από την Ελευθεροτυπία
ΓΟΝΕΙΣ ΕΦΤΑΣΑΝ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΠΙΣΩ ΤΟ ΒΡΕΦΟΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΙΕΥΤΗΡΙΟ...
Της Κατερίνας Κατή
Καταγγελία γονιών για παράνομη κατακράτηση σε γνωστό ιδιωτικό μαιευτήριο της νεογέννητης κόρης τους προκάλεσε την παρέμβαση της Δικαιοσύνης, με τον αρμόδιο εισαγγελέα να διατάσσει τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης με τον χαρακτηρισμό της κατεπείγουσας.
Σε βάρος των υπευθύνων του νοσοκομείου κατατέθηκε προχθές το βράδυ μήνυση σε Αστυνομικό Τμήμα από τη μητέρα του νεογνού καθώς -όπως καταγγέλλεται- είχε εξαντληθεί κάθε περιθώριο συνεννόησης με διοικητικό προσωπικό και γιατρούς, που «αρνούνταν να μας δώσουν το παιδί υποστηρίζοντας ότι πρέπει να παραμείνει στη θερμοκοιτίδα για δέκα ημέρες, χωρίς όμως να μας εξηγούν τον λόγο».
Οταν όμως -λένε οι γονείς- «υποβάλαμε μήνυση για παράνομη κατακράτηση της κόρης μας», οι υπεύθυνοι -που επέμεναν για την αναγκαιότητα της θερμοκοιτίδας (σ.σ. κοστίζει περί τα 300 ευρώ η κάθε ημέρα παραμονής), ανέκρουσαν πρύμναν και εμφανίστηκαν να διαβεβαιώνουν τις αστυνομικές αρχές, πλέον, ότι «είναι σταθερό κι αν όλα πάνε καλά μπορούμε αύριο (σ.σ. χθες) να το πάρουμε».
Σοκαριστική είναι η καταγγελία της μητέρας του βρέφους Χ.Μ., λεχώνας λίγων ημερών και μάλιστα χειρουργημένης, καθώς υποβλήθηκε σε καισαρική τομή, η οποία μεταξύ άλλων υποστηρίζει ότι για ένα 24ωρο μετά τη γέννα ουδείς ήταν σε θέση να τη διαβεβαιώσει αν το νεογνό ήταν καλά στην υγεία του.
«Τους ρωτούσα αν ζει και η απάντηση ήταν "λείπει ο υπεύθυνος, θα σας πούμε αύριο"», υποστηρίζει.
Αναφέρει στη μήνυσή της:
«...Γέννησα στις 06/01/2010. Οπως συμβαίνει συνήθως, πολλά παιδιά μετά από καισαρική παρουσιάζουν ελαφρά ταχύπνοια και γι' αυτό το παιδί μου εισήχθη στη Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών του μαιευτηρίου. Μετά από μια ημέρα νοσηλείας στη Μονάδα, μας είπαν ότι αποκαταστάθηκε το πρόβλημα της ταχύπνοιας, που ήταν η αιτία εισαγωγής. Εκτοτε και μέχρι σήμερα (προχθές το βράδυ) το παιδί παραμένει στη θερμοκοιτίδα και σιτίζεται με δικό μου γάλα απ' ό,τι πληροφορούμαι, καθώς δεν μου επιτρέπουν να το δω. Από την πρώτη ημέρα της εισαγωγής του, οι γιατροί αρνούνταν να με ενημερώσουν για την κατάσταση της υγείας του.
Απ' όταν είδαμε στις 08/01 ότι αποκαταστάθηκε το πρόβλημα και παρέμενε στη θερμοκοιτίδα για άγνωστο λόγο και χωρίς να μας έχουν αιτιολογήσει, αποφασίσαμε να το μεταφέρουμε με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στο Παίδων, όπου γνωρίζαμε και εμπιστευόμαστε το τμήμα που παρακολουθεί νεογνά. Οι υπεύθυνοι του ΕΚΑΒ μας είπαν ότι δεν μπορούν να προβούν σε μεταφορά παρά μόνο αν το μαιευτήριο δηλώνει πληρότητα ή αδυναμία να χειριστεί ένα ιατρικό πρόβλημα, γιατί υπάρχει έλλειψη στις κλίνες και σχετική συμφωνία Δημοσίου με ιδιωτικά μαιευτήρια. Παρακάλεσα να ετοιμάσουν το παιδί να βγει με μένα σήμερα που έπαιρνα εξιτήριο, όμως το αρνήθηκαν ρητά. Ρώτησα αν διατρέχει κίνδυνο, μου είπαν «όχι, μην ανησυχείς, γιατί δεν το αφήνεις εδώ να το βλέπουμε;»...
Από την πλευρά της, υπεύθυνη του νοσοκομείου υποστήριξε εξεταζόμενη από αστυνομικό ότι «οι γονείς είχαν πλήρη και σωστή ενημέρωση».
Η δικηγόρος των γονέων, που έσπευσε στο νοσοκομείο και τους παραστάθηκε στην υποβολή της καταγγελίας, Ηλέκτρα Κούτρα, δήλωσε στην «Ε»:
«Είναι σημαντικό να δίνεται στους γονείς ενδελεχής ενημέρωση για την κατάσταση υγείας των νεογνών, που για οποιονδήποτε λόγο εισάγονται στις ΜΕΝΝ. Το δικαίωμα των γονέων ν' αποφασίσουν σε ποιο γιατρό θ' αναθέσουν τη θεραπεία του παιδιού τους, εφόσον δεν προκαλείται κίνδυνος ζωής από τη μετακίνηση, θα πρέπει να θεωρείται αυτονόητο.
Δυστυχώς, το νομοθετικό και θεσμικό πλαίσιο σχετικά με τις μετακινήσεις βρεφών από ΜΕΝΝ δεν ευνοεί την ακώλυτη άσκηση των γονεϊκών δικαιωμάτων, δημιουργεί ομιχλώδες και αμφίβολης συνταγματικότητας τοπίο, που μπορεί να οδηγήσει τον εκάστοτε υπεύθυνο ιατρό της Μονάδας σε παρεξήγηση της έκτασης της "εξουσίας" του πάνω στα βρέφη».
ΓΟΝΕΙΣ ΕΦΤΑΣΑΝ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΠΙΣΩ ΤΟ ΒΡΕΦΟΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΙΕΥΤΗΡΙΟ...
Της Κατερίνας Κατή
Καταγγελία γονιών για παράνομη κατακράτηση σε γνωστό ιδιωτικό μαιευτήριο της νεογέννητης κόρης τους προκάλεσε την παρέμβαση της Δικαιοσύνης, με τον αρμόδιο εισαγγελέα να διατάσσει τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης με τον χαρακτηρισμό της κατεπείγουσας.
Σε βάρος των υπευθύνων του νοσοκομείου κατατέθηκε προχθές το βράδυ μήνυση σε Αστυνομικό Τμήμα από τη μητέρα του νεογνού καθώς -όπως καταγγέλλεται- είχε εξαντληθεί κάθε περιθώριο συνεννόησης με διοικητικό προσωπικό και γιατρούς, που «αρνούνταν να μας δώσουν το παιδί υποστηρίζοντας ότι πρέπει να παραμείνει στη θερμοκοιτίδα για δέκα ημέρες, χωρίς όμως να μας εξηγούν τον λόγο».
Οταν όμως -λένε οι γονείς- «υποβάλαμε μήνυση για παράνομη κατακράτηση της κόρης μας», οι υπεύθυνοι -που επέμεναν για την αναγκαιότητα της θερμοκοιτίδας (σ.σ. κοστίζει περί τα 300 ευρώ η κάθε ημέρα παραμονής), ανέκρουσαν πρύμναν και εμφανίστηκαν να διαβεβαιώνουν τις αστυνομικές αρχές, πλέον, ότι «είναι σταθερό κι αν όλα πάνε καλά μπορούμε αύριο (σ.σ. χθες) να το πάρουμε».
Σοκαριστική είναι η καταγγελία της μητέρας του βρέφους Χ.Μ., λεχώνας λίγων ημερών και μάλιστα χειρουργημένης, καθώς υποβλήθηκε σε καισαρική τομή, η οποία μεταξύ άλλων υποστηρίζει ότι για ένα 24ωρο μετά τη γέννα ουδείς ήταν σε θέση να τη διαβεβαιώσει αν το νεογνό ήταν καλά στην υγεία του.
«Τους ρωτούσα αν ζει και η απάντηση ήταν "λείπει ο υπεύθυνος, θα σας πούμε αύριο"», υποστηρίζει.
Αναφέρει στη μήνυσή της:
«...Γέννησα στις 06/01/2010. Οπως συμβαίνει συνήθως, πολλά παιδιά μετά από καισαρική παρουσιάζουν ελαφρά ταχύπνοια και γι' αυτό το παιδί μου εισήχθη στη Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών του μαιευτηρίου. Μετά από μια ημέρα νοσηλείας στη Μονάδα, μας είπαν ότι αποκαταστάθηκε το πρόβλημα της ταχύπνοιας, που ήταν η αιτία εισαγωγής. Εκτοτε και μέχρι σήμερα (προχθές το βράδυ) το παιδί παραμένει στη θερμοκοιτίδα και σιτίζεται με δικό μου γάλα απ' ό,τι πληροφορούμαι, καθώς δεν μου επιτρέπουν να το δω. Από την πρώτη ημέρα της εισαγωγής του, οι γιατροί αρνούνταν να με ενημερώσουν για την κατάσταση της υγείας του.
Απ' όταν είδαμε στις 08/01 ότι αποκαταστάθηκε το πρόβλημα και παρέμενε στη θερμοκοιτίδα για άγνωστο λόγο και χωρίς να μας έχουν αιτιολογήσει, αποφασίσαμε να το μεταφέρουμε με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στο Παίδων, όπου γνωρίζαμε και εμπιστευόμαστε το τμήμα που παρακολουθεί νεογνά. Οι υπεύθυνοι του ΕΚΑΒ μας είπαν ότι δεν μπορούν να προβούν σε μεταφορά παρά μόνο αν το μαιευτήριο δηλώνει πληρότητα ή αδυναμία να χειριστεί ένα ιατρικό πρόβλημα, γιατί υπάρχει έλλειψη στις κλίνες και σχετική συμφωνία Δημοσίου με ιδιωτικά μαιευτήρια. Παρακάλεσα να ετοιμάσουν το παιδί να βγει με μένα σήμερα που έπαιρνα εξιτήριο, όμως το αρνήθηκαν ρητά. Ρώτησα αν διατρέχει κίνδυνο, μου είπαν «όχι, μην ανησυχείς, γιατί δεν το αφήνεις εδώ να το βλέπουμε;»...
Από την πλευρά της, υπεύθυνη του νοσοκομείου υποστήριξε εξεταζόμενη από αστυνομικό ότι «οι γονείς είχαν πλήρη και σωστή ενημέρωση».
Η δικηγόρος των γονέων, που έσπευσε στο νοσοκομείο και τους παραστάθηκε στην υποβολή της καταγγελίας, Ηλέκτρα Κούτρα, δήλωσε στην «Ε»:
«Είναι σημαντικό να δίνεται στους γονείς ενδελεχής ενημέρωση για την κατάσταση υγείας των νεογνών, που για οποιονδήποτε λόγο εισάγονται στις ΜΕΝΝ. Το δικαίωμα των γονέων ν' αποφασίσουν σε ποιο γιατρό θ' αναθέσουν τη θεραπεία του παιδιού τους, εφόσον δεν προκαλείται κίνδυνος ζωής από τη μετακίνηση, θα πρέπει να θεωρείται αυτονόητο.
Δυστυχώς, το νομοθετικό και θεσμικό πλαίσιο σχετικά με τις μετακινήσεις βρεφών από ΜΕΝΝ δεν ευνοεί την ακώλυτη άσκηση των γονεϊκών δικαιωμάτων, δημιουργεί ομιχλώδες και αμφίβολης συνταγματικότητας τοπίο, που μπορεί να οδηγήσει τον εκάστοτε υπεύθυνο ιατρό της Μονάδας σε παρεξήγηση της έκτασης της "εξουσίας" του πάνω στα βρέφη».
TRAFFICKING - ΔΩΡΕΑΝ ΝΟΜΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΘΥΜΑΤΟΣ
Αναδημοσίευση από την Ελευθεροτυπία, φύλλο 19ης Απριλίου 2010
Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΗΝΥΣΗ ΝΕΑΡΗΣ ΑΠΟ ΤΗ ΛΕΤΟΝΙΑ
«Ζούσα με τον φόβο των εμπόρων σάρκας»
Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΚΑΤΗ
«...Τέσσερα χρόνια έζησα «κρυμμένη» μες στο σπίτι... Είχα πάθει φοβία, μήπως με ανακαλύψει κάποιος από τα κυκλώματα των τράφικερς και με σκοτώσει. Για ενάμιση χρόνο, μάλιστα, μέχρι να «ξεχάσουν» κάπως το ότι αποτελώ απειλή, είχα καταφέρει να φέρω και την κόρη μου εδώ, γιατί φοβόμουν και για τη δική της σωματική ακεραιότητα, αν την άφηνα στη Λετονία.
»Επειδή έχω ξεπεράσει πια τον τρόμο μου και είμαι πλέον σε θέση να σας τα καταθέσω όλα επώνυμα ζητώντας την παραδειγματική τιμωρία των δραστών.
»Επειδή η εξακολούθηση της δραστηριότητας των παραπάνω εγκληματικών κυκλωμάτων είναι σε θέση να καταστρέψει τις ζωές ανύποπτων κοριτσιών, όπως ήμουν εγώ, αλλά και των οικογενειών τους.
»Επειδή τα όσα αναφέρω είναι πέρα για πέρα αληθινά και με έχουν στην κυριολεξία καταρρακώσει ως άνθρωπο, ως νέα γυναίκα και ως μάνα.
»Ζητώ να προβείτε στις δέουσες κατά νόμον ενέργειες και να παραγγείλετε την προστασία μου ως μάρτυρος-πολιτικώς ενάγουσας».
Είναι ο επίλογος της μήνυσης που η νεαρή Κ.S., συνοδευόμενη από τη δικηγόρο Ηλέκτρα-Λήδα Κούτρα, βρήκε το θάρρος να καταθέσει ενώπιον του εισαγγελέα Πρωτοδικών Αθήνας. Μια μήνυση συγκλονιστική στην οποία περιγράφει τον γολγοθά που έζησε αφότου ήρθε στην Ελλάδα προκειμένου να εργαστεί «ως σερβιτόρα όπως μου είχαν πει» για να καταφέρει να ζήσει το δύο χρόνων, τότε, κοριτσάκι της, και την άνεργη μητέρα της, αλλά κατέληξε όμηρος κυκλώματος τράφικινγκ. Τα μέλη του την ανάγκαζαν με απειλές, και κρατώντας την φυλακισμένη σε διάφορα «σπίτια» και ξενοδοχεία, να εκδίδεται, όπως και πολλές άλλες κοπέλες που είχαν στη «δούλεψή τους», υπό την «προστασία» μάλιστα, όπως καταγγέλλεται, και κάποιων αστυνομικών, οι οποίοι ειδοποιούσαν για τις εφόδους.
Η γυναίκα που κατάφερε να ξεφύγει από τα νύχια τους «με τη βοήθεια ενός πελάτη, συνταξιούχου δικηγόρου», δίνει στη Δικαιοσύνη στοιχεία ικανά να οδηγήσουν στη σύλληψη των μηνυομένων, καθώς αναφέρει τα ονόματά τους αλλά και τα ξενοδοχεία της Καλλιθέας «κοντά στη λ. Συγγρού», όπως και τις διευθύνσεις των σπιτιών και των μπαρ στα οποία κρατούνταν οι γυναίκες.
Η περιπέτειά της ξεκίνησε το 2001, όταν «μέσω Φρανκφούρτης μάς έφεραν με τη φίλη μου Ελ... στην Ελλάδα, όπου μας οδήγησαν σε ένα ξενοδοχείο στην Καλλιθέα. Η συμφωνία ήταν ότι θα πηγαίναμε στην Κρήτη για να δουλέψουμε σερβιτόρες σε καφέ (εργασία ημέρας). Μόλις φτάσαμε ήρθαν δύο άτομα "σαν ντουλάπες", Πόντιοι, που μας πρότειναν να πιούμε ένα ποτό και μετά "να μας δοκιμάσουν"."Τι εννοείτε να μας δοκιμάσετε;" τους είπα "πώς σερβίρουμε;".
"Καλά, δεν ξέρεις γιατί είσαι εδώ;" απάντησαν, "ποια σερβιτόρα; Στην Αθήνα θα μείνετε και θα δουλέψετε πουτάνες σε μπαρ"».
Οταν η κοπέλα ζήτησε να φύγει «μου είπαν μην ξεχνάς ότι έχουμε διεύθυνση, έχεις μια κόρη κι έναν μικρό αδερφό κι αν θέλεις να 'ναι καλά θα κάνεις ό,τι σου λέμε».
Κι αφού «μας μέτρησαν στήθος, περιφέρεια κ.λπ. για να μας φέρουν εσώρουχα» ξεκίνησαν «οι βίζιτες».
**«Μ' έστελναν ακόμη και σ' ένα μαγαζί με είδη κουζίνας-νεροχύτες, όπου ο ιδιοκτήτης ήθελε να διακόπτει την πώληση με πελάτες του, να με έχει κλεισμένη στην τουαλέτα και να επιστρέφει μετά πέντε λέπτων συνουσίας σ' αυτούς».
**«Μας πούλησαν σε μια Κατερίνα, που είχε βίλα στον Αγ. Στέφανο, όπου στεγαζόταν η "οικογενειακή τους επιχείρηση"... όταν αντέδρασα έστειλαν κάποιους στο σπίτι της μητέρας μου στη Λετονία, έσπασαν την πόρτα και της είπαν "βάλε μυαλό στην κόρη σου γιατί την επόμενη φορά θα σας χαλάσουμε το πρόσωπο με βιτριόλι"».
**Οι ρυθμοί «εργασίας» ήταν κάτι το αφόρητο. Υπήρχαν μέρες που δεν προλάβαινα ούτε να φάω ανάμεσα στις «συνεδρίες».
**«Στα ξενοδοχεία που μας πήγαιναν, δύο φορές την εβδομάδα, όταν ερχόταν η αστυνομία (για κάποιο λόγο το γνώριζαν από πριν) μας πήγαιναν στην ταράτσα». *
Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΗΝΥΣΗ ΝΕΑΡΗΣ ΑΠΟ ΤΗ ΛΕΤΟΝΙΑ
«Ζούσα με τον φόβο των εμπόρων σάρκας»
Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΚΑΤΗ
«...Τέσσερα χρόνια έζησα «κρυμμένη» μες στο σπίτι... Είχα πάθει φοβία, μήπως με ανακαλύψει κάποιος από τα κυκλώματα των τράφικερς και με σκοτώσει. Για ενάμιση χρόνο, μάλιστα, μέχρι να «ξεχάσουν» κάπως το ότι αποτελώ απειλή, είχα καταφέρει να φέρω και την κόρη μου εδώ, γιατί φοβόμουν και για τη δική της σωματική ακεραιότητα, αν την άφηνα στη Λετονία.
»Επειδή έχω ξεπεράσει πια τον τρόμο μου και είμαι πλέον σε θέση να σας τα καταθέσω όλα επώνυμα ζητώντας την παραδειγματική τιμωρία των δραστών.
»Επειδή η εξακολούθηση της δραστηριότητας των παραπάνω εγκληματικών κυκλωμάτων είναι σε θέση να καταστρέψει τις ζωές ανύποπτων κοριτσιών, όπως ήμουν εγώ, αλλά και των οικογενειών τους.
»Επειδή τα όσα αναφέρω είναι πέρα για πέρα αληθινά και με έχουν στην κυριολεξία καταρρακώσει ως άνθρωπο, ως νέα γυναίκα και ως μάνα.
»Ζητώ να προβείτε στις δέουσες κατά νόμον ενέργειες και να παραγγείλετε την προστασία μου ως μάρτυρος-πολιτικώς ενάγουσας».
Είναι ο επίλογος της μήνυσης που η νεαρή Κ.S., συνοδευόμενη από τη δικηγόρο Ηλέκτρα-Λήδα Κούτρα, βρήκε το θάρρος να καταθέσει ενώπιον του εισαγγελέα Πρωτοδικών Αθήνας. Μια μήνυση συγκλονιστική στην οποία περιγράφει τον γολγοθά που έζησε αφότου ήρθε στην Ελλάδα προκειμένου να εργαστεί «ως σερβιτόρα όπως μου είχαν πει» για να καταφέρει να ζήσει το δύο χρόνων, τότε, κοριτσάκι της, και την άνεργη μητέρα της, αλλά κατέληξε όμηρος κυκλώματος τράφικινγκ. Τα μέλη του την ανάγκαζαν με απειλές, και κρατώντας την φυλακισμένη σε διάφορα «σπίτια» και ξενοδοχεία, να εκδίδεται, όπως και πολλές άλλες κοπέλες που είχαν στη «δούλεψή τους», υπό την «προστασία» μάλιστα, όπως καταγγέλλεται, και κάποιων αστυνομικών, οι οποίοι ειδοποιούσαν για τις εφόδους.
Η γυναίκα που κατάφερε να ξεφύγει από τα νύχια τους «με τη βοήθεια ενός πελάτη, συνταξιούχου δικηγόρου», δίνει στη Δικαιοσύνη στοιχεία ικανά να οδηγήσουν στη σύλληψη των μηνυομένων, καθώς αναφέρει τα ονόματά τους αλλά και τα ξενοδοχεία της Καλλιθέας «κοντά στη λ. Συγγρού», όπως και τις διευθύνσεις των σπιτιών και των μπαρ στα οποία κρατούνταν οι γυναίκες.
Η περιπέτειά της ξεκίνησε το 2001, όταν «μέσω Φρανκφούρτης μάς έφεραν με τη φίλη μου Ελ... στην Ελλάδα, όπου μας οδήγησαν σε ένα ξενοδοχείο στην Καλλιθέα. Η συμφωνία ήταν ότι θα πηγαίναμε στην Κρήτη για να δουλέψουμε σερβιτόρες σε καφέ (εργασία ημέρας). Μόλις φτάσαμε ήρθαν δύο άτομα "σαν ντουλάπες", Πόντιοι, που μας πρότειναν να πιούμε ένα ποτό και μετά "να μας δοκιμάσουν"."Τι εννοείτε να μας δοκιμάσετε;" τους είπα "πώς σερβίρουμε;".
"Καλά, δεν ξέρεις γιατί είσαι εδώ;" απάντησαν, "ποια σερβιτόρα; Στην Αθήνα θα μείνετε και θα δουλέψετε πουτάνες σε μπαρ"».
Οταν η κοπέλα ζήτησε να φύγει «μου είπαν μην ξεχνάς ότι έχουμε διεύθυνση, έχεις μια κόρη κι έναν μικρό αδερφό κι αν θέλεις να 'ναι καλά θα κάνεις ό,τι σου λέμε».
Κι αφού «μας μέτρησαν στήθος, περιφέρεια κ.λπ. για να μας φέρουν εσώρουχα» ξεκίνησαν «οι βίζιτες».
**«Μ' έστελναν ακόμη και σ' ένα μαγαζί με είδη κουζίνας-νεροχύτες, όπου ο ιδιοκτήτης ήθελε να διακόπτει την πώληση με πελάτες του, να με έχει κλεισμένη στην τουαλέτα και να επιστρέφει μετά πέντε λέπτων συνουσίας σ' αυτούς».
**«Μας πούλησαν σε μια Κατερίνα, που είχε βίλα στον Αγ. Στέφανο, όπου στεγαζόταν η "οικογενειακή τους επιχείρηση"... όταν αντέδρασα έστειλαν κάποιους στο σπίτι της μητέρας μου στη Λετονία, έσπασαν την πόρτα και της είπαν "βάλε μυαλό στην κόρη σου γιατί την επόμενη φορά θα σας χαλάσουμε το πρόσωπο με βιτριόλι"».
**Οι ρυθμοί «εργασίας» ήταν κάτι το αφόρητο. Υπήρχαν μέρες που δεν προλάβαινα ούτε να φάω ανάμεσα στις «συνεδρίες».
**«Στα ξενοδοχεία που μας πήγαιναν, δύο φορές την εβδομάδα, όταν ερχόταν η αστυνομία (για κάποιο λόγο το γνώριζαν από πριν) μας πήγαιναν στην ταράτσα». *
Κυριακή 18 Απριλίου 2010
Το tvxs για τη Χορωδία της Ουτοπίας
Αναδημοσίευση από www.tvxs.gr
Μια πολυπολιτισμική χορωδία για παιδιά «χωρίς πατρίδα» δημιούργησε η ΜΚΟ Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα «Πλειάδες.» Ο λόγος για την παιδική «Χορωδία της Ου-τοπίας», η οποία «αποτελείται από παιδιά ηλικίας 6-15 ετών, διαφόρων εθνικοτήτων, περιθωριοποιημένα και ανήκοντα σε ιδιαίτερα ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.»
Όπως δήλωσε στην Καθημερινή η πρόεδρος της ΜΚΟ, κ. Ηλέκτρα-Λήδα Κούτρα, στόχος της πρωτοβουλίας αυτής είναι η δημιουργία «μιας χορωδίας υψηλών προδιαγραφών με μέλη παιδιά περιθωριοποιημένα που ζουν μακριά από την πατρίδα τους, τα οποία, ωστόσο, κουβαλούν μαζί τους μια σημαντική πολιτισμική κληρονομιά.»
Η οργάνωση υπόσχεται να φροντίσει όχι μόνο για τα παιδιά-μέλη της «Ου-τοπίας», αλλά και για τις οικογένειές τους, με την εξασφάλιση στέγης και την παροχή βοήθειας για έκδοση των απαιτούμενων επίσημων εγγράφων.
Οι εμπνευστές της «Ου-τοπίας» αναφέρονται επίσης στον εντυπωσιακό αντίκτυπο ανάλογων προσπαθειών στο εξωτερικό, με πρώτη τη Βενεζουέλα, όπου σήμερα στη Βενεζουέλα, όπου σήμερα λειτουργούν με αυτή τη φιλοσοφία 60 παιδικές ορχήστρες, 120 νεανικές, 30 επαγγελματικές, 120 κέντρα εκπαίδευσης, καθώς και η Simon Bolivar Youth Orchestra of Venezuela.
Η οργάνωση πραγματοποιεί το Σάββατο 17 Απριλίου τη δεύτερη ακρόαση για συμμετοχή στη χορωδία, ενώ ως κριτήριο επιλογής των μελών προσδιορίζεται «η αγάπη για τη μουσική, η αίσθηση του μη ανήκειν στην ελληνική κοινωνία, καθώς και η κοινωνικοοικονομική κατάσταση της οικογένειας.» Από την πρώτη ακρόαση, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 20 Μαρτίου επελέγησαν 12 παιδιά, από διαφορετικά πολιτισμικά υπόβαθρα.
Η ακρόαση θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο, 17 Απριλίου 2010 και ώρα 10 π.μ έως και τις 3μ.μ στον Πολιτιστικό Χώρο «ΚΕΝΟΣ ΧΩΡΟΣ» Αγησιλάου 77Α , Κεραμεικός, στη συμβολή των οδών Πειραιώς και Ιεράς Οδού. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να καλέσετε στο 210 6920141. Επίσης http://hellenicaction.blogspot.com/2010/02/blog-post_7377.html
Μια πολυπολιτισμική χορωδία για παιδιά «χωρίς πατρίδα» δημιούργησε η ΜΚΟ Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα «Πλειάδες.» Ο λόγος για την παιδική «Χορωδία της Ου-τοπίας», η οποία «αποτελείται από παιδιά ηλικίας 6-15 ετών, διαφόρων εθνικοτήτων, περιθωριοποιημένα και ανήκοντα σε ιδιαίτερα ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.»
Όπως δήλωσε στην Καθημερινή η πρόεδρος της ΜΚΟ, κ. Ηλέκτρα-Λήδα Κούτρα, στόχος της πρωτοβουλίας αυτής είναι η δημιουργία «μιας χορωδίας υψηλών προδιαγραφών με μέλη παιδιά περιθωριοποιημένα που ζουν μακριά από την πατρίδα τους, τα οποία, ωστόσο, κουβαλούν μαζί τους μια σημαντική πολιτισμική κληρονομιά.»
Η οργάνωση υπόσχεται να φροντίσει όχι μόνο για τα παιδιά-μέλη της «Ου-τοπίας», αλλά και για τις οικογένειές τους, με την εξασφάλιση στέγης και την παροχή βοήθειας για έκδοση των απαιτούμενων επίσημων εγγράφων.
Οι εμπνευστές της «Ου-τοπίας» αναφέρονται επίσης στον εντυπωσιακό αντίκτυπο ανάλογων προσπαθειών στο εξωτερικό, με πρώτη τη Βενεζουέλα, όπου σήμερα στη Βενεζουέλα, όπου σήμερα λειτουργούν με αυτή τη φιλοσοφία 60 παιδικές ορχήστρες, 120 νεανικές, 30 επαγγελματικές, 120 κέντρα εκπαίδευσης, καθώς και η Simon Bolivar Youth Orchestra of Venezuela.
Η οργάνωση πραγματοποιεί το Σάββατο 17 Απριλίου τη δεύτερη ακρόαση για συμμετοχή στη χορωδία, ενώ ως κριτήριο επιλογής των μελών προσδιορίζεται «η αγάπη για τη μουσική, η αίσθηση του μη ανήκειν στην ελληνική κοινωνία, καθώς και η κοινωνικοοικονομική κατάσταση της οικογένειας.» Από την πρώτη ακρόαση, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 20 Μαρτίου επελέγησαν 12 παιδιά, από διαφορετικά πολιτισμικά υπόβαθρα.
Η ακρόαση θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο, 17 Απριλίου 2010 και ώρα 10 π.μ έως και τις 3μ.μ στον Πολιτιστικό Χώρο «ΚΕΝΟΣ ΧΩΡΟΣ» Αγησιλάου 77Α , Κεραμεικός, στη συμβολή των οδών Πειραιώς και Ιεράς Οδού. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να καλέσετε στο 210 6920141. Επίσης http://hellenicaction.blogspot.com/2010/02/blog-post_7377.html
Εξεταστική Επιτροπή στο Ευρωκοινοβούλιο για τον τρόπο διαχείρισης της "νέας γρίπης"
Η Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα συγχαίρει τον κ. Τρεμόπουλο για τη συμμετοχή στην πρωτοβουλία κι εκφράζει την ευχή ν' ακολουθήσουν όλοι οι Ευρωβουλευτές μας. Η υπόθεση έχει εγκληματικές κατά της ανθρωπότητας διαστάσεις.
Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα www.ecogreens.gr
ΝΕΑ ΓΡΙΠΗ: Συγκεντρώθηκε ο απαιτούμενος αριθμός υπογραφών για την Εξεταστική Επιτροπή στο Ευρωκοινοβούλιο
Παρασκευή, 16 Απριλίου 2010
•Πρωτοβουλία από ελληνικής πλευράς του Ευρωβουλευτή των Οικολόγων Πράσινων Μιχάλη Τρεμόπουλου
•Επιστολή του προς τους Έλληνες ευρωβουλευτές
Βέβαιη θεωρείται η σύσταση εξεταστικής επιτροπής στο ευρωκοινοβούλιο για τους όρους διαχείρισης της νέας γρίπης Α(Η1Ν1) στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τα θεσμικά της όργανα, καθώς έχει ήδη υπερκαλυφθεί ο απαραίτητος αριθμός υπογραφών ευρωβουλευτών.
Η σχετική πρωτοβουλία είχε ξεκινήσει από τους Πράσινους στις 9 Μαρτίου με πρόταση 11 ευρωβουλευτών από όλο το πολιτικό φάσμα. Ο Μιχάλης Τρεμόπουλος ήταν η μόνη παρουσία από την Ελλάδα στην ομάδα αυτή.
Μέχρι το πρωί της Παρασκευής 16.4. είχαν συγκεντρωθεί 200 υπογραφές ευρωβουλευτών, έναντι 183 που απαιτούνται. Όμως από τη χώρα μας, μόλις 4 ευρωβουλευτές (πέρα από τον Μ. Τρεμόπουλο) έχουν συνυπογράψει μέχρι στιγμής.
Για το θέμα αυτό, ο ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων έστειλε σήμερα επιστολή στους Έλληνες συναδέλφους του, καλώντας τους να προσυπογράψουν την πρόταση. Στην επιστολή τονίζεται η ιδιαίτερη σημασία του θέματος και για την Ελλάδα, που αναγκάστηκε να δαπανήσει εκατομμύρια ευρώ σε περίοδο οικονομικής κρίσης και ότι μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας οδηγήθηκαν να δεχθούν στον οργανισμό τους εμβόλια που δεν είχαν επαρκώς δοκιμαστεί πριν κυκλοφορήσουν στην αγορά.
«Το αίτημα για σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τη διαχείριση της νέας γρίπης, έρχεται να ενισχύσει την προσπάθεια για πλήρη διαφάνεια στο χώρο της ευρωπαϊκής πολιτικής για την υγεία», δήλωσε ο Μιχάλης Τρεμόπουλος. «Στις πλάτες των Ευρωπαίων και Ελλήνων πολιτών κηρύχθηκε ένας λανθασμένος συναγερμός πανδημίας, που κόστισε δισεκατομμύρια ευρώ σε όλη την Ε.Ε. και έκανε τους πολίτες πειραματόζωα, με εμβόλια που κανονικά προορίζονταν μόνο για πειραματικές εφαρμογές. Έχουμε όλοι δικαίωμα να μάθουμε τι δεν πήγε σωστά και να ζητήσουμε ευθύνες. Οι Έλληνες ευρωβουλευτές οφείλουμε να δείξουμε ευαισθησία τουλάχιστον ανάλογη με εκείνη των ευρωβουλευτών από τις υπόλοιπες χώρες».
(ακολουθεί ολόκληρη η επιστολή του Μιχ. Τρεμόπουλου)
Βρυξέλλες, 16.4.2010
Αγαπητοί/ές συνάδελφοι,
Όπως γνωρίζετε, στις 9 Μαρτίου είχα παρουσιάσει από κοινού με άλλους 10 ευρωβουλευτές από όλες σχεδόν τις πολιτικές ομάδες, την πρωτοβουλία για σύσταση εξεταστικής επιτροπής του ευρωκοινοβουλίου, με θέμα τους όρους διαχείρισης της γρίπης Α(Η1Ν1) στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τα θεσμικά της όργανα.
Το θέμα αφορά όλες τις χώρες, που αναγκάστηκαν να δαπανήσουν μεγάλα ποσά σε συνθήκες οικονομικής κρίσης ενώ εκατομμύρια συμπολίτες μας οδηγήθηκαν να δεχθούν στον οργανισμό τους εμβόλια που δεν είχαν επαρκώς δοκιμαστεί πριν κυκλοφορήσουν στην αγορά. Πανδημία ποτέ δεν υπήρξε και τεράστιες ποσότητες εμβολίων έμειναν αδιάθετες.
Η πρωτοβουλία αυτή συνάντησε σημαντική υποστήριξη μεταξύ των ευρωβουλευτών όλων των χωρών, και ήδη έχει υπερκαλυφθεί ο απαιτούμενος αριθμός υπογραφών για να κατατεθεί την άλλη βδομάδα στο Στρασβούργο το αίτημα της σύστασης εξεταστικής επιτροπής.
Από την πλευρά μου θεωρώ, όμως, σημαντικό να υπάρξει ανάλογη υποστήριξη και μεταξύ των Ελλήνων ευρωβουλευτών, κάτι που δυστυχώς μέχρι τώρα δεν έχει συμβεί παρά σε μικρή μόνο έκταση.
Καθώς λοιπόν η συγκέντρωση των υπογραφών πλησιάζει στο τέλος της (είμαστε στις 200 υπογραφές), θα ήθελα να σας καλέσω μέχρι τη Δευτέρα να προσυπογράψετε το αίτημα για τη σύσταση της συγκεκριμένης εξεταστικής επιτροπής, ενισχύοντας την προσπάθεια για πλήρη διαφάνεια στον ευαίσθητο χώρο της πολιτικής για την υγεία.
Με εκτίμηση
Μιχάλης Τρεμόπουλος
Ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων
Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα www.ecogreens.gr
ΝΕΑ ΓΡΙΠΗ: Συγκεντρώθηκε ο απαιτούμενος αριθμός υπογραφών για την Εξεταστική Επιτροπή στο Ευρωκοινοβούλιο
Παρασκευή, 16 Απριλίου 2010
•Πρωτοβουλία από ελληνικής πλευράς του Ευρωβουλευτή των Οικολόγων Πράσινων Μιχάλη Τρεμόπουλου
•Επιστολή του προς τους Έλληνες ευρωβουλευτές
Βέβαιη θεωρείται η σύσταση εξεταστικής επιτροπής στο ευρωκοινοβούλιο για τους όρους διαχείρισης της νέας γρίπης Α(Η1Ν1) στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τα θεσμικά της όργανα, καθώς έχει ήδη υπερκαλυφθεί ο απαραίτητος αριθμός υπογραφών ευρωβουλευτών.
Η σχετική πρωτοβουλία είχε ξεκινήσει από τους Πράσινους στις 9 Μαρτίου με πρόταση 11 ευρωβουλευτών από όλο το πολιτικό φάσμα. Ο Μιχάλης Τρεμόπουλος ήταν η μόνη παρουσία από την Ελλάδα στην ομάδα αυτή.
Μέχρι το πρωί της Παρασκευής 16.4. είχαν συγκεντρωθεί 200 υπογραφές ευρωβουλευτών, έναντι 183 που απαιτούνται. Όμως από τη χώρα μας, μόλις 4 ευρωβουλευτές (πέρα από τον Μ. Τρεμόπουλο) έχουν συνυπογράψει μέχρι στιγμής.
Για το θέμα αυτό, ο ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων έστειλε σήμερα επιστολή στους Έλληνες συναδέλφους του, καλώντας τους να προσυπογράψουν την πρόταση. Στην επιστολή τονίζεται η ιδιαίτερη σημασία του θέματος και για την Ελλάδα, που αναγκάστηκε να δαπανήσει εκατομμύρια ευρώ σε περίοδο οικονομικής κρίσης και ότι μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας οδηγήθηκαν να δεχθούν στον οργανισμό τους εμβόλια που δεν είχαν επαρκώς δοκιμαστεί πριν κυκλοφορήσουν στην αγορά.
«Το αίτημα για σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τη διαχείριση της νέας γρίπης, έρχεται να ενισχύσει την προσπάθεια για πλήρη διαφάνεια στο χώρο της ευρωπαϊκής πολιτικής για την υγεία», δήλωσε ο Μιχάλης Τρεμόπουλος. «Στις πλάτες των Ευρωπαίων και Ελλήνων πολιτών κηρύχθηκε ένας λανθασμένος συναγερμός πανδημίας, που κόστισε δισεκατομμύρια ευρώ σε όλη την Ε.Ε. και έκανε τους πολίτες πειραματόζωα, με εμβόλια που κανονικά προορίζονταν μόνο για πειραματικές εφαρμογές. Έχουμε όλοι δικαίωμα να μάθουμε τι δεν πήγε σωστά και να ζητήσουμε ευθύνες. Οι Έλληνες ευρωβουλευτές οφείλουμε να δείξουμε ευαισθησία τουλάχιστον ανάλογη με εκείνη των ευρωβουλευτών από τις υπόλοιπες χώρες».
(ακολουθεί ολόκληρη η επιστολή του Μιχ. Τρεμόπουλου)
Βρυξέλλες, 16.4.2010
Αγαπητοί/ές συνάδελφοι,
Όπως γνωρίζετε, στις 9 Μαρτίου είχα παρουσιάσει από κοινού με άλλους 10 ευρωβουλευτές από όλες σχεδόν τις πολιτικές ομάδες, την πρωτοβουλία για σύσταση εξεταστικής επιτροπής του ευρωκοινοβουλίου, με θέμα τους όρους διαχείρισης της γρίπης Α(Η1Ν1) στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τα θεσμικά της όργανα.
Το θέμα αφορά όλες τις χώρες, που αναγκάστηκαν να δαπανήσουν μεγάλα ποσά σε συνθήκες οικονομικής κρίσης ενώ εκατομμύρια συμπολίτες μας οδηγήθηκαν να δεχθούν στον οργανισμό τους εμβόλια που δεν είχαν επαρκώς δοκιμαστεί πριν κυκλοφορήσουν στην αγορά. Πανδημία ποτέ δεν υπήρξε και τεράστιες ποσότητες εμβολίων έμειναν αδιάθετες.
Η πρωτοβουλία αυτή συνάντησε σημαντική υποστήριξη μεταξύ των ευρωβουλευτών όλων των χωρών, και ήδη έχει υπερκαλυφθεί ο απαιτούμενος αριθμός υπογραφών για να κατατεθεί την άλλη βδομάδα στο Στρασβούργο το αίτημα της σύστασης εξεταστικής επιτροπής.
Από την πλευρά μου θεωρώ, όμως, σημαντικό να υπάρξει ανάλογη υποστήριξη και μεταξύ των Ελλήνων ευρωβουλευτών, κάτι που δυστυχώς μέχρι τώρα δεν έχει συμβεί παρά σε μικρή μόνο έκταση.
Καθώς λοιπόν η συγκέντρωση των υπογραφών πλησιάζει στο τέλος της (είμαστε στις 200 υπογραφές), θα ήθελα να σας καλέσω μέχρι τη Δευτέρα να προσυπογράψετε το αίτημα για τη σύσταση της συγκεκριμένης εξεταστικής επιτροπής, ενισχύοντας την προσπάθεια για πλήρη διαφάνεια στον ευαίσθητο χώρο της πολιτικής για την υγεία.
Με εκτίμηση
Μιχάλης Τρεμόπουλος
Ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων
Το ΔΕΚ "νομιμοποίησε" απώλεια δεδουλευμένων: Ο αντικοινοτικός Νόμος τροποποιήθηκε αλλά ο προσφεύγων έχασε επιδόματα ετών
Ένα «παράξενο» δεδικασμένο δημιούργησε προ ημερών το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, περί παραγραφής του δικαιώματος λήψης επιδομάτων πολυετίας.
Η απόφαση αφορούσε στην υπόθεση του Φρίντριχ Μπαρθ, Γερμανού υπήκοου, ο οποίος εργάστηκε αρχικά σε γερμανικό πανεπιστήμιο ως καθηγητής και στη συνέχεια μετανάστευσε στην Αυστρία, όπου συνέχισε την εργασία του και έλαβε την αυστριακή υπηκοότητα. Όμως οι περίοδοι υπηρεσίας που ο F. Barth συμπλήρωσε στη Γερμανία δεν ελήφθησαν υπόψη για τον υπολογισμό του ειδικού επιδόματος αρχαιότητας το οποίο προβλέπει ο αυστριακός νόμος περί μισθολογίου κι έτσι ο ενδιαφερόμενος δεν έλαβε το εν λόγω επίδομα, λαμβάνοντας κατώτερη αμοιβή από αυτή που δικαιούταν. Παρά το ότι ο αυστριακός νόμος τροποποιήθηκε προκειμένου να συνάδει με το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και ο Φ. Μπαρθ είχε δικαίωμα να λαμβάνει το επίδομα από το 1994, σύμφωνα με το νόμο παραγραφής που ισχύει στην Αυστρία, έχασε έξι χρόνια, με το μισθό του να αναπροσαρμόζεται από το 2000 και έπειτα.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο νομιμοποίησε την απώλεια των δεδουλευμένων του, με τη χτεσινή του απόφαση που αναγνωρίζει στα κράτη - μέλη της ΕΕ το δικαίωμα «να προβλέπουν προθεσμία παραγραφής για την υποβολή των αιτήσεων περί καταβολής ειδικών επιδομάτων αρχαιότητας τα οποία δε χορηγήθηκαν σε διακινούμενο εργαζόμενο, λόγω της εφαρμογής ασύμβατης προς το κοινοτικό δίκαιο εθνικής νομοθετικής ρυθμίσεως», υπογραμμίζοντας ότι «μια τέτοια διάταξη περί παραγραφής δεν αντιβαίνει προς τις αρχές της ισοδυναμίας και της αποτελεσματικότητας».
Πηγή: www.rizospastis.gr, 17/4/10, άρθρο με τίτλο «χτυπά το δικαίωμα πολυετίας των μεταναστών»
Η απόφαση αφορούσε στην υπόθεση του Φρίντριχ Μπαρθ, Γερμανού υπήκοου, ο οποίος εργάστηκε αρχικά σε γερμανικό πανεπιστήμιο ως καθηγητής και στη συνέχεια μετανάστευσε στην Αυστρία, όπου συνέχισε την εργασία του και έλαβε την αυστριακή υπηκοότητα. Όμως οι περίοδοι υπηρεσίας που ο F. Barth συμπλήρωσε στη Γερμανία δεν ελήφθησαν υπόψη για τον υπολογισμό του ειδικού επιδόματος αρχαιότητας το οποίο προβλέπει ο αυστριακός νόμος περί μισθολογίου κι έτσι ο ενδιαφερόμενος δεν έλαβε το εν λόγω επίδομα, λαμβάνοντας κατώτερη αμοιβή από αυτή που δικαιούταν. Παρά το ότι ο αυστριακός νόμος τροποποιήθηκε προκειμένου να συνάδει με το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και ο Φ. Μπαρθ είχε δικαίωμα να λαμβάνει το επίδομα από το 1994, σύμφωνα με το νόμο παραγραφής που ισχύει στην Αυστρία, έχασε έξι χρόνια, με το μισθό του να αναπροσαρμόζεται από το 2000 και έπειτα.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο νομιμοποίησε την απώλεια των δεδουλευμένων του, με τη χτεσινή του απόφαση που αναγνωρίζει στα κράτη - μέλη της ΕΕ το δικαίωμα «να προβλέπουν προθεσμία παραγραφής για την υποβολή των αιτήσεων περί καταβολής ειδικών επιδομάτων αρχαιότητας τα οποία δε χορηγήθηκαν σε διακινούμενο εργαζόμενο, λόγω της εφαρμογής ασύμβατης προς το κοινοτικό δίκαιο εθνικής νομοθετικής ρυθμίσεως», υπογραμμίζοντας ότι «μια τέτοια διάταξη περί παραγραφής δεν αντιβαίνει προς τις αρχές της ισοδυναμίας και της αποτελεσματικότητας».
Πηγή: www.rizospastis.gr, 17/4/10, άρθρο με τίτλο «χτυπά το δικαίωμα πολυετίας των μεταναστών»
Παρασκευή 16 Απριλίου 2010
Ζητείται νομοθετικός επαναπροσδιορισμός του όρου "καθηγητής πανεπιστημίου"
Αναδημοσίευση του άρθρου «Γιατί οι πανεπιστημιακοί παραμελούν τα καθήκοντά τους» από τον ιστοχώρο newstime.gr (http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=29496)
Του Κωνσταντίνου Μαγκλιβέρα*
Πολύ πρόσφατα σε άρθρο στο «Εξπρές» ο Ε. Λαζαρίδης ανέφερε ότι το «φαινόμενο κινητικότητας των καθηγητών των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων τείνει να λάβει μορφή πανδημίας». Και δεν αναφερόταν στην κινητικότητα προς πανεπιστήμια του εξωτερικού αλλά προς αλλότριες (όσον αφορά το έργο του ακαδημαϊκού διδασκάλου) απασχολήσεις και δραστηριότητες πλήρους απασχόλησης, όπως πρόεδροι Δ.Σ. και διευθύνοντες σύμβουλοι σε εταιρείες του δημόσιου τομέα (όχι μόνο ΔΕΚΟ) αλλά και του ιδιωτικού τομέα, πάσης φύσεως και μορφής σύμβουλοι (το οποίο διαφοροποιείται από την άσκηση ελευθέριου επαγγέλματος που ο νόμος επιτρέπει στους πανεπιστημιακούς), πρόεδροι και αντιπρόεδροι, διοικητές και υποδιοικητές δημόσιων οργανισμών, νοσοκομείων, ανεξαρτήτων (sic) διοικητικών αρχών, άλλων δημόσιων υπηρεσιών που χαίρουν οικονομικής και διοικητικής αυτοτέλειας, νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου που εποπτεύονται από κάποιο υπουργείο, … ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Και φυσικά δεν έχουμε περιλάβει τις επιτροπές, τις ομάδες εργασίας, τις επιτροπές εμπειρογνωμόνων, κ.λπ. που κατά κόρον δημιουργούνται στα υπουργεία και τους δημόσιους οργανισμούς. Όσο γιγαντώνεται το Ελληνικό Δημόσιο και όσο ο ιδιωτικός τομέας ανακαλύπτει πόσο «μουράτο» είναι να έχεις και έναν καθηγητή σε θέση προβολής, τόσο περισσότερο αυξάνονται οι «ανάγκες» στην εξω-πανεπιστημιακή απασχόληση καθηγητών. Στην οικονομικά εξαντλημένη Ελλάδα, όπου ακολουθείται πιστά από όλους τους υπουργούς Παιδείας -ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης- το μότο «κάθε πόλη και ΑΕΙ, κάθε κωμόπολη και ΤΕΙ» αλλά και το μότο «κλείνει στρατόπεδο, ανοίγει πανεπιστήμιο», το επάγγελμα του πανεπιστημιακού όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει καμία κρίση, αλλά αντιθέτως γνωρίζει συνεχώς νέες σελίδες δόξας. Στο ερώτημα: «Θέλεις να τοποθετήσεις κάποιον αλλά δε θέλεις να σε κατηγορήσουν για την επιλογή σου;», η απάντηση είναι απλή: «Επίλεξε έναν πανεπιστημιακό. Ποιος θα αμφισβητήσει τις σπουδές, τις γνώσεις, το κύρος;» Και φυσικά, οι πανεπιστημιακοί δεν αντιμετωπίζουν αυτές τις ανοησίες περί διπλοθεσίας και άλλων περιορισμών στην παράλληλη απασχόληση (για να μην πούμε εργασία και θιγεί κανείς).
Όσοι δημόσιοι υπάλληλοι επιλέξουν να ασχοληθούν με την πολιτική και ευελπιστούν να καταστούν εκπρόσωποι της λαϊκής θέλησης (δηλαδή βουλευτές) πρέπει πρώτα να παραιτηθούν. Πολύ σωστό και δίκαιο. Το Σύνταγμα (στο άρθρο 56 παράγραφος 2) εξαιρεί ρητά τους καθηγητές των ΑΕΙ από αυτή την υποχρέωση. Συνεπώς, δεν υπάρχει κανένα ρίσκο: ό,τι και εάν συμβεί, η θέση σου θα σε περιμένει πάντα στο πανεπιστήμιο. Σε μια χώρα που με το παραμικρό ακούγεται το αφοπλιστικό: «αυτό είναι αντισυνταγματικό» και η απειλή «θα σε πάω στα δικαστήρια» είναι πολύ ενδιαφέρον το ότι, από όσα κανείς μπορεί να γνωρίζει, δεν έχει αμφισβητηθεί η νομιμότητα της διάταξης αυτής, με τον πολύ απλό λόγο ότι παραβιάζει κατάφωρα την ισότητα των Ελλήνων απέναντι στο νόμο. Διότι ποιο είναι αυτό το υπέρτατο εθνικό συμφέρον που διακυβεύεται όταν ένας καθηγητής αναγκαστεί να παραιτηθεί από τη θέση του προκειμένου να ικανοποιήσει την επιθυμία του και να γίνει ένας από τους «300»; Πώς μπορεί άραγε να αιτιολογηθεί αυτή η προνομιακή αντιμετώπιση;
Τελικά, ποιο είναι το έργο του ακαδημαϊκού διδασκάλου; Διότι είναι προφανές ότι δε μπορεί και να διδάσκει και να διεξάγει έρευνα και να δημοσιεύει βιβλία και άρθρα και να συμμετέχει σε συνέδρια (φυσικά μιλάμε για το εξωτερικό) και, παράλληλα, να διοικεί έναν οργανισμό επί καθημερινής βάσεως. Ακόμη και εάν υποτεθεί ότι μπορεί να τα κάνει όλα αυτά, είναι σαφές ότι δεν θα γίνονται στο επίπεδο και με την αποτελεσματικότητα που πρέπει και οφείλει να γίνονται. Και, φυσικά, η λύση δεν είναι η διδασκαλία να διεξάγεται από έναν από τους πάσης φύσεως βοηθούς (με την ευρεία έννοια του όρου). Επειδή η σημερινή ηγεσία του υπουργείου Παιδείας αφήνει να εννοηθεί ότι θα προβεί σε ευρείας κλίμακας αλλαγές στη νομοθεσία που διέπει την Ανωτάτη Εκπαίδευση, ένα από τα θέματα που θα πρέπει με τόλμη να αντιμετωπίσει είναι ο επαναπροσδιορισμός του όρου «καθηγητής πανεπιστημίου» και, επιπλέον, λόγω της κατάχρησης που παρατηρείται να θέσει αυστηρούς κανόνες για τις παράλληλες απασχολήσεις και δραστηριότητές τους. Το επάγγελμα του πανεπιστημιακού θα πρέπει να είναι σίγουρο, επικερδές και «μουράτο» αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους: για να μπορεί ελεύθερα να εκφράζεται ακόμη και όταν δεν γίνεται αρεστός σε μια πλειοψηφία ή/και σε μια δυνατή μειοψηφία, για να αποζημιωθεί για τις πολύχρονες σπουδές του και διότι στο εξωτερικό ένα από τα ελάχιστα πράγματα που φανερώνουν ότι η Ελλάδα υπάρχει, είναι οι επιστήμονες των ΑΕΙ και των ΤΕΙ που συμμετέχουν σε διεθνή συνέδρια, που εκδίδουν τα βιβλία τους σε οίκους της αλλοδαπής και που δημοσιεύουν τα άρθρα τους στα περιοδικά που δημοσιεύουν οι συνάδελφοί τους από όλο τον κόσμο. Και, όπως μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει, κάθε χρόνο μειώνεται αυτή η διεθνής παρουσία. Αντιθέτως, αυξάνονται οι θέσεις στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα που κατέχονται από ακαδημαϊκούς δασκάλους.
*Ο Κωνσταντίνος Μαγκλιβέρας διδάσκει το μάθημα «Διεθνείς Οργανισμοί» στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου.
Του Κωνσταντίνου Μαγκλιβέρα*
Πολύ πρόσφατα σε άρθρο στο «Εξπρές» ο Ε. Λαζαρίδης ανέφερε ότι το «φαινόμενο κινητικότητας των καθηγητών των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων τείνει να λάβει μορφή πανδημίας». Και δεν αναφερόταν στην κινητικότητα προς πανεπιστήμια του εξωτερικού αλλά προς αλλότριες (όσον αφορά το έργο του ακαδημαϊκού διδασκάλου) απασχολήσεις και δραστηριότητες πλήρους απασχόλησης, όπως πρόεδροι Δ.Σ. και διευθύνοντες σύμβουλοι σε εταιρείες του δημόσιου τομέα (όχι μόνο ΔΕΚΟ) αλλά και του ιδιωτικού τομέα, πάσης φύσεως και μορφής σύμβουλοι (το οποίο διαφοροποιείται από την άσκηση ελευθέριου επαγγέλματος που ο νόμος επιτρέπει στους πανεπιστημιακούς), πρόεδροι και αντιπρόεδροι, διοικητές και υποδιοικητές δημόσιων οργανισμών, νοσοκομείων, ανεξαρτήτων (sic) διοικητικών αρχών, άλλων δημόσιων υπηρεσιών που χαίρουν οικονομικής και διοικητικής αυτοτέλειας, νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου που εποπτεύονται από κάποιο υπουργείο, … ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Και φυσικά δεν έχουμε περιλάβει τις επιτροπές, τις ομάδες εργασίας, τις επιτροπές εμπειρογνωμόνων, κ.λπ. που κατά κόρον δημιουργούνται στα υπουργεία και τους δημόσιους οργανισμούς. Όσο γιγαντώνεται το Ελληνικό Δημόσιο και όσο ο ιδιωτικός τομέας ανακαλύπτει πόσο «μουράτο» είναι να έχεις και έναν καθηγητή σε θέση προβολής, τόσο περισσότερο αυξάνονται οι «ανάγκες» στην εξω-πανεπιστημιακή απασχόληση καθηγητών. Στην οικονομικά εξαντλημένη Ελλάδα, όπου ακολουθείται πιστά από όλους τους υπουργούς Παιδείας -ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης- το μότο «κάθε πόλη και ΑΕΙ, κάθε κωμόπολη και ΤΕΙ» αλλά και το μότο «κλείνει στρατόπεδο, ανοίγει πανεπιστήμιο», το επάγγελμα του πανεπιστημιακού όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει καμία κρίση, αλλά αντιθέτως γνωρίζει συνεχώς νέες σελίδες δόξας. Στο ερώτημα: «Θέλεις να τοποθετήσεις κάποιον αλλά δε θέλεις να σε κατηγορήσουν για την επιλογή σου;», η απάντηση είναι απλή: «Επίλεξε έναν πανεπιστημιακό. Ποιος θα αμφισβητήσει τις σπουδές, τις γνώσεις, το κύρος;» Και φυσικά, οι πανεπιστημιακοί δεν αντιμετωπίζουν αυτές τις ανοησίες περί διπλοθεσίας και άλλων περιορισμών στην παράλληλη απασχόληση (για να μην πούμε εργασία και θιγεί κανείς).
Όσοι δημόσιοι υπάλληλοι επιλέξουν να ασχοληθούν με την πολιτική και ευελπιστούν να καταστούν εκπρόσωποι της λαϊκής θέλησης (δηλαδή βουλευτές) πρέπει πρώτα να παραιτηθούν. Πολύ σωστό και δίκαιο. Το Σύνταγμα (στο άρθρο 56 παράγραφος 2) εξαιρεί ρητά τους καθηγητές των ΑΕΙ από αυτή την υποχρέωση. Συνεπώς, δεν υπάρχει κανένα ρίσκο: ό,τι και εάν συμβεί, η θέση σου θα σε περιμένει πάντα στο πανεπιστήμιο. Σε μια χώρα που με το παραμικρό ακούγεται το αφοπλιστικό: «αυτό είναι αντισυνταγματικό» και η απειλή «θα σε πάω στα δικαστήρια» είναι πολύ ενδιαφέρον το ότι, από όσα κανείς μπορεί να γνωρίζει, δεν έχει αμφισβητηθεί η νομιμότητα της διάταξης αυτής, με τον πολύ απλό λόγο ότι παραβιάζει κατάφωρα την ισότητα των Ελλήνων απέναντι στο νόμο. Διότι ποιο είναι αυτό το υπέρτατο εθνικό συμφέρον που διακυβεύεται όταν ένας καθηγητής αναγκαστεί να παραιτηθεί από τη θέση του προκειμένου να ικανοποιήσει την επιθυμία του και να γίνει ένας από τους «300»; Πώς μπορεί άραγε να αιτιολογηθεί αυτή η προνομιακή αντιμετώπιση;
Τελικά, ποιο είναι το έργο του ακαδημαϊκού διδασκάλου; Διότι είναι προφανές ότι δε μπορεί και να διδάσκει και να διεξάγει έρευνα και να δημοσιεύει βιβλία και άρθρα και να συμμετέχει σε συνέδρια (φυσικά μιλάμε για το εξωτερικό) και, παράλληλα, να διοικεί έναν οργανισμό επί καθημερινής βάσεως. Ακόμη και εάν υποτεθεί ότι μπορεί να τα κάνει όλα αυτά, είναι σαφές ότι δεν θα γίνονται στο επίπεδο και με την αποτελεσματικότητα που πρέπει και οφείλει να γίνονται. Και, φυσικά, η λύση δεν είναι η διδασκαλία να διεξάγεται από έναν από τους πάσης φύσεως βοηθούς (με την ευρεία έννοια του όρου). Επειδή η σημερινή ηγεσία του υπουργείου Παιδείας αφήνει να εννοηθεί ότι θα προβεί σε ευρείας κλίμακας αλλαγές στη νομοθεσία που διέπει την Ανωτάτη Εκπαίδευση, ένα από τα θέματα που θα πρέπει με τόλμη να αντιμετωπίσει είναι ο επαναπροσδιορισμός του όρου «καθηγητής πανεπιστημίου» και, επιπλέον, λόγω της κατάχρησης που παρατηρείται να θέσει αυστηρούς κανόνες για τις παράλληλες απασχολήσεις και δραστηριότητές τους. Το επάγγελμα του πανεπιστημιακού θα πρέπει να είναι σίγουρο, επικερδές και «μουράτο» αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους: για να μπορεί ελεύθερα να εκφράζεται ακόμη και όταν δεν γίνεται αρεστός σε μια πλειοψηφία ή/και σε μια δυνατή μειοψηφία, για να αποζημιωθεί για τις πολύχρονες σπουδές του και διότι στο εξωτερικό ένα από τα ελάχιστα πράγματα που φανερώνουν ότι η Ελλάδα υπάρχει, είναι οι επιστήμονες των ΑΕΙ και των ΤΕΙ που συμμετέχουν σε διεθνή συνέδρια, που εκδίδουν τα βιβλία τους σε οίκους της αλλοδαπής και που δημοσιεύουν τα άρθρα τους στα περιοδικά που δημοσιεύουν οι συνάδελφοί τους από όλο τον κόσμο. Και, όπως μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει, κάθε χρόνο μειώνεται αυτή η διεθνής παρουσία. Αντιθέτως, αυξάνονται οι θέσεις στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα που κατέχονται από ακαδημαϊκούς δασκάλους.
*Ο Κωνσταντίνος Μαγκλιβέρας διδάσκει το μάθημα «Διεθνείς Οργανισμοί» στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου.
Τετάρτη 14 Απριλίου 2010
Η "Καθημερινή" για τη Χορωδία της Ουτοπίας"
Αναδημοσίευση από το σημερινό φύλλο της "Καθημερινής" του άρθρου με τίτλο: "Πολυπολιτισμική χορωδία, χέρι βοήθειας για παιδιά"
Της Ιωαννας Φωτιαδη
Μια πολύχρωμη και πολυπολιτισμική χορωδία γεννιέται τις μέρες αυτές στην Αθήνα. Η πρωτοβουλία ανήκει στη ΜΚΟ Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα - «Πλειάδες».
«Καλούμε τα παιδιά κάθε εθνικότητας, 6 έως 15 ετών, να προσέλθουν το Σάββατο για ακρόαση», λέει με ενθουσιασμό στην «Κ» η πρόεδρος της ΜΚΟ, κ. Ηλέκτρα-Λήδα Κούτρα. «Στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε μια χορωδία υψηλών προδιαγραφών με μέλη παιδιά περιθωριοποιημένα που ζουν μακριά από την πατρίδα τους, τα οποία, ωστόσο, κουβαλούν μαζί τους μια σημαντική πολιτισμική κληρονομιά». Εξ ου και η χορωδία, που σε βάθος χρόνου θα μετατραπεί σε ορχήστρα, βαφτίζεται «χορωδία της Ου-τοπίας». «Φιλοδοξούμε να δημιουργήσουμε ένα χώρο έκφρασης για τα παιδιά αυτά». Κριτήριο επιλογής των μελών είναι «η αγάπη για τη μουσική, η αίσθηση του μη ανήκειν στην ελληνική κοινωνία, καθώς και η κοινωνικοοικονομική κατάσταση της οικογένειας». Οχι μόνο τα παιδιά, αλλά και οι οικογένειές τους θα υποστηριχθούν από τη ΜΚΟ. «Θα εξασφαλίσουμε στέγη σε όσους ζουν στον δρόμο και θα τους βοηθήσουμε στην έκδοση των απαραίτητων εγγράφων», υπογραμμίζει η κ. Κούτρα. Οι πρόβες θα γίνονται δύο φορές την εβδομάδα, κατόπιν θα ακολουθεί γεύμα.
Το ίδιο εγχείρημα έχει πραγματοποιηθεί με μεγάλη επιτυχία στη Βενεζουέλα, όπου σήμερα λειτουργούν με αυτή τη φιλοσοφία 60 παιδικές ορχήστρες, 120 νεανικές, 30 επαγγελματικές, 120 κέντρα εκπαίδευσης, καθώς και η Simon Bolivar Youth Orchestra of Venezuela. «Τα μέλη τους προέρχονται από υποβαθμισμένες περιοχές με υψηλά ποσοστά εγκληματικότητας» εξηγεί η κ. Κούτρα. «Εκτιμώ ότι σύντομα θα δούμε σημαντική πρόοδο τόσο σε καλλιτεχνικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο από την ορχήστρα μας». Η αισιοδοξία πηγάζει και από την εξαιρετική ομάδα, που θα αναλάβει την καλλιτεχνική εκπαίδευση των προσφυγόπουλων (καλλιτεχνική διεύθυνση: Νίκος Λιαλιώτης, καλλιτεχνική επιτροπή: Γιώργος Πέτρου, Νίκος Αθηναίος, Θανάσης Αποστολόπουλος, Μαίρη Ελεν Νέζη, Πάρης Μέξης, Ηλίας Σακαλάκ). «Η προσφυγιά και η ξενιτιά μπορούν να μετατραπούν σε εξέλιξη, όταν συνοδεύονται από αγάπη και παροχή τροφής, στέγης και εκπαίδευσης» αναφέρει η δρ Ματίνα Βενετιάδου, που θα διευθύνει τη χορωδία. «Ως παιδί Ελλήνων πολιτικών προσφύγων μπορώ να κατανοήσω λίγο την κατάσταση των παιδιών που μεγαλώνουν ξεριζωμένα από τον τόπο καταγωγής τους».
Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να προσέλθουν το Σάββατο 17 Απριλίου στις 10 π.μ. στον «Κενό Χώρο», Αγησιλάου 77Α.
Της Ιωαννας Φωτιαδη
Μια πολύχρωμη και πολυπολιτισμική χορωδία γεννιέται τις μέρες αυτές στην Αθήνα. Η πρωτοβουλία ανήκει στη ΜΚΟ Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα - «Πλειάδες».
«Καλούμε τα παιδιά κάθε εθνικότητας, 6 έως 15 ετών, να προσέλθουν το Σάββατο για ακρόαση», λέει με ενθουσιασμό στην «Κ» η πρόεδρος της ΜΚΟ, κ. Ηλέκτρα-Λήδα Κούτρα. «Στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε μια χορωδία υψηλών προδιαγραφών με μέλη παιδιά περιθωριοποιημένα που ζουν μακριά από την πατρίδα τους, τα οποία, ωστόσο, κουβαλούν μαζί τους μια σημαντική πολιτισμική κληρονομιά». Εξ ου και η χορωδία, που σε βάθος χρόνου θα μετατραπεί σε ορχήστρα, βαφτίζεται «χορωδία της Ου-τοπίας». «Φιλοδοξούμε να δημιουργήσουμε ένα χώρο έκφρασης για τα παιδιά αυτά». Κριτήριο επιλογής των μελών είναι «η αγάπη για τη μουσική, η αίσθηση του μη ανήκειν στην ελληνική κοινωνία, καθώς και η κοινωνικοοικονομική κατάσταση της οικογένειας». Οχι μόνο τα παιδιά, αλλά και οι οικογένειές τους θα υποστηριχθούν από τη ΜΚΟ. «Θα εξασφαλίσουμε στέγη σε όσους ζουν στον δρόμο και θα τους βοηθήσουμε στην έκδοση των απαραίτητων εγγράφων», υπογραμμίζει η κ. Κούτρα. Οι πρόβες θα γίνονται δύο φορές την εβδομάδα, κατόπιν θα ακολουθεί γεύμα.
Το ίδιο εγχείρημα έχει πραγματοποιηθεί με μεγάλη επιτυχία στη Βενεζουέλα, όπου σήμερα λειτουργούν με αυτή τη φιλοσοφία 60 παιδικές ορχήστρες, 120 νεανικές, 30 επαγγελματικές, 120 κέντρα εκπαίδευσης, καθώς και η Simon Bolivar Youth Orchestra of Venezuela. «Τα μέλη τους προέρχονται από υποβαθμισμένες περιοχές με υψηλά ποσοστά εγκληματικότητας» εξηγεί η κ. Κούτρα. «Εκτιμώ ότι σύντομα θα δούμε σημαντική πρόοδο τόσο σε καλλιτεχνικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο από την ορχήστρα μας». Η αισιοδοξία πηγάζει και από την εξαιρετική ομάδα, που θα αναλάβει την καλλιτεχνική εκπαίδευση των προσφυγόπουλων (καλλιτεχνική διεύθυνση: Νίκος Λιαλιώτης, καλλιτεχνική επιτροπή: Γιώργος Πέτρου, Νίκος Αθηναίος, Θανάσης Αποστολόπουλος, Μαίρη Ελεν Νέζη, Πάρης Μέξης, Ηλίας Σακαλάκ). «Η προσφυγιά και η ξενιτιά μπορούν να μετατραπούν σε εξέλιξη, όταν συνοδεύονται από αγάπη και παροχή τροφής, στέγης και εκπαίδευσης» αναφέρει η δρ Ματίνα Βενετιάδου, που θα διευθύνει τη χορωδία. «Ως παιδί Ελλήνων πολιτικών προσφύγων μπορώ να κατανοήσω λίγο την κατάσταση των παιδιών που μεγαλώνουν ξεριζωμένα από τον τόπο καταγωγής τους».
Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να προσέλθουν το Σάββατο 17 Απριλίου στις 10 π.μ. στον «Κενό Χώρο», Αγησιλάου 77Α.
Απάντηση στην "ελευθερία" του μισαλλόδοξου λόγου από τον elawyer
Αναδημοσίευση, από το (εξαιρετικό) http://elawyer।blogspot.com, του άρθρου του Βασίλη Σωτηρόπουλου με τίτλο:
Μια απάντηση στο Θανάση Τριαρίδη
Διαβάζω αυτό το κείμενο του Θανάση Τριαρίδη, στο οποίο λέει ότι είναι αντίθετος "σε οποιαδήποτε έγκληση για οποιοδήποτε κείμενο (ό,τι κι αν λέει αυτό, όσο αποκρουστικό και απάνθρωπο κι αν είναι το περιεχόμενό του)". Αν πάρουμε τοις μετρητοίς αυτόν τον αφορισμό, ο κ. Τριαρίδης είναι αντίθετος στην ποινικοποίηση όχι μόνο του μισαλλόδοξου λόγου, αλλά και του αδικήματος της απειλής, της απάτης, της συκοφαντικής δυσφήμησης, καθώς και όλων των άλλων εγκλημάτων που τελούνται με μέσο το γραπτό λόγο.
Προς τιμήν του ο κ. Τριαρίδης διατυπώνει με υποκειμενικό ύφος τις απόψεις του, αναφέροντας τι (δεν) θα έκανε ο ίδιος. Προσφέρεται επίσης να παραστεί ως μάρτυρας υπεράσπισης του εγκληθέντος Μητροπολίτη, υποστηρίζοντας ως υπαρκτική του ανάγκη την "ελευθερία του ενάντιου λόγου". Με αυτή τη λογική, εμείς οι δικηγόροι θα έπρεπε να υποστηρίζουμε ως υπαρκτική μας ανάγκη κάθε μορφή εγκληματικότητας, παρανομίας, βίας και κάθε πράξη κοινωνικής αποσύνθεσης. Διότι, με αυτή τη λογική, δεν θα υπήρχαμε κι εμείς ως συνήγοροι υπεράσπισης ή κατηγορίας, εάν δεν υπήρχε παραβατικότητα. Δεν είναι έτσι όμως: ο μισαλλόδοξος λόγος, όπως και οι άλλες εγκληματικές πράξεις αποτελούν μια κοινωνική πραγματικότητα που υπάρχει πριν και πέρα από εμάς και δεν χρειαζεται "συνηγόρους" ή "μάρτυρες" για να συνεχίσει να υπάρχει. Οι αθέμιτες διακρίσεις είναι το πρόβλημα, όχι τα "δικαιώματα" όσων υποκινούν και συντηρούν αυτές τις διακρίσεις.
Για όσους ασχολούνται με την ελευθερία του λόγου στην Ελλάδα, είναι γνωστό ότι κανένας από τους θεσμικούς εκφραστές του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και της μισαλλοδοξίας δεν αντιμετώπισε ποτέ σοβαρό πρόβλημα στο να εκφραστεί ελεύθερα.
Ο ρατσιστικός λόγος είναι ο επίσημος θεσμικός λόγος των εξουσιαστικών φορέων στην Ελλάδα, χωρίς κανέναν θεσμικό αντίλογο από τη Δικαιοσύνη ή τις ανεξάρτητες δομές εκτελεστικής λειτουργίας που θα έπρεπε να λειτουργούν ως αντίβαρα σε αυτή τη μορφή βίας που υποθάλπει και καλλιεργεί την προκατάληψη και τον διχασμό μέσα στη ίδια τη κοινωνία.
Αρχηγοί πολιτικών κομμάτων προβαίνουν σε αντισημιτικές και ξενοφοβικές δηλώσεις ελεύθερα (κι ας επισημαίνει το Συμβούλιο της Ευρώπης ότι δεν έχουν ποτέ διωχθεί γι' αυτά), προϊστάμενοι θρησκευτικών νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου καταδικάζουν την ομοφυλοφιλία ως ψυχική νόσο (κερδίζοντας και δίκες εναντίον ακτιβιστών που αντιδρούν οργισμένα), κρατικοί οργανισμοί απαγορεύουν τη μετάδοση ή την παρουσίαση από σκηνής φιλιών ανάμεσα σε άνδρες, στελέχη στρατιωτικών υπηρεσιών εκφωνούν ξενοφοβικά συνθήματα σε παρελάσεις, επίσημοι εκπρόσωποι της Ελλάδας διαβεβαιώνουν διεθνείς οργανισμούς ότι "δεν υπάρχουν εξτρεμιστικές και νεοναζιστικές οργανώσεις στη Χώρα", συγγραφείς έργων που υπερασπίζονται το ναζιστικό καθεστώς αθωώνονται από ανώτερα δικαστήρια, εκδότες τέτοιων έργων εκλέγονται βουλευτές, τηλεοπτικοί σταθμοί αρνούνται να μεταδόσουν προεκλογικά μηνύματα πολιτικών κομμάτων επειδή περιέχουν ξενόγλωσσο περιεχόμενο, ελεγκτικοί θεσμοί απευθύνουν συστάσεις σε ραδιοφωνικούς σταθμούς επειδή το πρόγραμμά τους δεν είναι 30% στα Ελληνικά.
Η "ελευθερία" του μισαλλόδοξου λόγου, δηλαδή η δημόσια προτροπή της φίμωσης του διαφορετικού, της επιβολής λογοκρισίας και της προώθησης κάθε μορφής διακρίσεων, γνωρίζει πλήρη άνθιση στην Ελλάδα και ουδείς έχει τολμήσει να αμφισβητήσει αυτή την "ελευθερία", παρά τις διεθνείς συμβάσεις και το ευρωπαϊκό δίκαιο που ορίζουν ότι έχουμε υποχρέωση να αντιμετωπίζουμε αυτές τις συμπεριφορές ως ποινικά αδικήματα. Αυτόν τον εξουσιαστικό λόγο θέλει να υπερασπιστεί ο κ. Τριαρίδης, πηγαίνοντας μάρτυρας υπέρ του Μητροπολίτη, θεωρώντας υπαρκτική του ανάγκη να εξακολουθησει να υπάρχει ο μισαλλόδοξος λόγος. Λες και ο μισαλλόδοξος λόγος είναι το υπό προστασία αγαθό και όχι η ίση μεταχείριση κάθε πολίτη ανεξάρτητα από το θρήσκευμά του. Λες και το θύμα είναι ο Μητροπολίτης και όχι όλοι αυτοί που φέρονται ως προσβεβλημένοι από την προτροπή του να τους αφαιρεθεί η υπηκοότητα λόγω των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Λες και ένας θρησκευτικός λειτουργός επικρατούσας θρησκείας εκ της θέσεώς του διαμορφώνει συνειδήσεις σε μικρότερη κλίμακα, σε σχέση με μία νεοσύστατη ΜΚΟ ανθρώπων που τολμούν να διεκδικούν την ίση μεταχείρισή τους ως άθεοι σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.
Η ελευθερία του λόγου στη συντεταγμένη Πολιτεία δεν είναι ένα διαφημιστικό σλόγκαν, ούτε μια πολιτική εξαγγελία, ούτε καν μια φιλοσοφική έννοια, ή μια αόριστη κατασκευή: έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο, πεδίο εφαρμογής, φορείς ενάσκησης, καθώς και περιορισμούς. Η ελευθερία του λόγου είναι ένα (μόνο) από τα κατοχυρωμένα ανθρώπινα δικαιώματα και δεν επιτρέπεται να ασκείται εις βάρος των υπόλοιπων ανθρώπινων δικαιωμάτων. Η ελευθερία του λόγου δεν υπερέχει των άλλων ανθρώπινων δικαιωμάτων, αλλά αντίθετα συν-ισχύει μαζί τους και πρέπει να ασκείται κατά τρόπον ώστε να διασφαλίζεται η πρακτική εναρμόνισή της με τα υπόλοιπα ανθρώπινα δικαιώματα.
Όποιος έχει λοιπόν τρόπους αποτελεσματικότερης αντιμετώπισης του μισαλλόδοξου λόγου, από την ποινική αντιμετώπιση των σχετικών πράξεων, ας τους καταθέσει και, αν μπορεί, ας προκαλέσει την εφαρμογή τους. Εκτός αν δεν θεωρεί τον μισαλλόδοξο λόγο ως κάτι κακό, αλλά απλώς την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος στο οποίο αποτυπώνεται το ανάγλυφο του προφίλ του.
Μια απάντηση στο Θανάση Τριαρίδη
Διαβάζω αυτό το κείμενο του Θανάση Τριαρίδη, στο οποίο λέει ότι είναι αντίθετος "σε οποιαδήποτε έγκληση για οποιοδήποτε κείμενο (ό,τι κι αν λέει αυτό, όσο αποκρουστικό και απάνθρωπο κι αν είναι το περιεχόμενό του)". Αν πάρουμε τοις μετρητοίς αυτόν τον αφορισμό, ο κ. Τριαρίδης είναι αντίθετος στην ποινικοποίηση όχι μόνο του μισαλλόδοξου λόγου, αλλά και του αδικήματος της απειλής, της απάτης, της συκοφαντικής δυσφήμησης, καθώς και όλων των άλλων εγκλημάτων που τελούνται με μέσο το γραπτό λόγο.
Προς τιμήν του ο κ. Τριαρίδης διατυπώνει με υποκειμενικό ύφος τις απόψεις του, αναφέροντας τι (δεν) θα έκανε ο ίδιος. Προσφέρεται επίσης να παραστεί ως μάρτυρας υπεράσπισης του εγκληθέντος Μητροπολίτη, υποστηρίζοντας ως υπαρκτική του ανάγκη την "ελευθερία του ενάντιου λόγου". Με αυτή τη λογική, εμείς οι δικηγόροι θα έπρεπε να υποστηρίζουμε ως υπαρκτική μας ανάγκη κάθε μορφή εγκληματικότητας, παρανομίας, βίας και κάθε πράξη κοινωνικής αποσύνθεσης. Διότι, με αυτή τη λογική, δεν θα υπήρχαμε κι εμείς ως συνήγοροι υπεράσπισης ή κατηγορίας, εάν δεν υπήρχε παραβατικότητα. Δεν είναι έτσι όμως: ο μισαλλόδοξος λόγος, όπως και οι άλλες εγκληματικές πράξεις αποτελούν μια κοινωνική πραγματικότητα που υπάρχει πριν και πέρα από εμάς και δεν χρειαζεται "συνηγόρους" ή "μάρτυρες" για να συνεχίσει να υπάρχει. Οι αθέμιτες διακρίσεις είναι το πρόβλημα, όχι τα "δικαιώματα" όσων υποκινούν και συντηρούν αυτές τις διακρίσεις.
Για όσους ασχολούνται με την ελευθερία του λόγου στην Ελλάδα, είναι γνωστό ότι κανένας από τους θεσμικούς εκφραστές του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και της μισαλλοδοξίας δεν αντιμετώπισε ποτέ σοβαρό πρόβλημα στο να εκφραστεί ελεύθερα.
Ο ρατσιστικός λόγος είναι ο επίσημος θεσμικός λόγος των εξουσιαστικών φορέων στην Ελλάδα, χωρίς κανέναν θεσμικό αντίλογο από τη Δικαιοσύνη ή τις ανεξάρτητες δομές εκτελεστικής λειτουργίας που θα έπρεπε να λειτουργούν ως αντίβαρα σε αυτή τη μορφή βίας που υποθάλπει και καλλιεργεί την προκατάληψη και τον διχασμό μέσα στη ίδια τη κοινωνία.
Αρχηγοί πολιτικών κομμάτων προβαίνουν σε αντισημιτικές και ξενοφοβικές δηλώσεις ελεύθερα (κι ας επισημαίνει το Συμβούλιο της Ευρώπης ότι δεν έχουν ποτέ διωχθεί γι' αυτά), προϊστάμενοι θρησκευτικών νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου καταδικάζουν την ομοφυλοφιλία ως ψυχική νόσο (κερδίζοντας και δίκες εναντίον ακτιβιστών που αντιδρούν οργισμένα), κρατικοί οργανισμοί απαγορεύουν τη μετάδοση ή την παρουσίαση από σκηνής φιλιών ανάμεσα σε άνδρες, στελέχη στρατιωτικών υπηρεσιών εκφωνούν ξενοφοβικά συνθήματα σε παρελάσεις, επίσημοι εκπρόσωποι της Ελλάδας διαβεβαιώνουν διεθνείς οργανισμούς ότι "δεν υπάρχουν εξτρεμιστικές και νεοναζιστικές οργανώσεις στη Χώρα", συγγραφείς έργων που υπερασπίζονται το ναζιστικό καθεστώς αθωώνονται από ανώτερα δικαστήρια, εκδότες τέτοιων έργων εκλέγονται βουλευτές, τηλεοπτικοί σταθμοί αρνούνται να μεταδόσουν προεκλογικά μηνύματα πολιτικών κομμάτων επειδή περιέχουν ξενόγλωσσο περιεχόμενο, ελεγκτικοί θεσμοί απευθύνουν συστάσεις σε ραδιοφωνικούς σταθμούς επειδή το πρόγραμμά τους δεν είναι 30% στα Ελληνικά.
Η "ελευθερία" του μισαλλόδοξου λόγου, δηλαδή η δημόσια προτροπή της φίμωσης του διαφορετικού, της επιβολής λογοκρισίας και της προώθησης κάθε μορφής διακρίσεων, γνωρίζει πλήρη άνθιση στην Ελλάδα και ουδείς έχει τολμήσει να αμφισβητήσει αυτή την "ελευθερία", παρά τις διεθνείς συμβάσεις και το ευρωπαϊκό δίκαιο που ορίζουν ότι έχουμε υποχρέωση να αντιμετωπίζουμε αυτές τις συμπεριφορές ως ποινικά αδικήματα. Αυτόν τον εξουσιαστικό λόγο θέλει να υπερασπιστεί ο κ. Τριαρίδης, πηγαίνοντας μάρτυρας υπέρ του Μητροπολίτη, θεωρώντας υπαρκτική του ανάγκη να εξακολουθησει να υπάρχει ο μισαλλόδοξος λόγος. Λες και ο μισαλλόδοξος λόγος είναι το υπό προστασία αγαθό και όχι η ίση μεταχείριση κάθε πολίτη ανεξάρτητα από το θρήσκευμά του. Λες και το θύμα είναι ο Μητροπολίτης και όχι όλοι αυτοί που φέρονται ως προσβεβλημένοι από την προτροπή του να τους αφαιρεθεί η υπηκοότητα λόγω των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Λες και ένας θρησκευτικός λειτουργός επικρατούσας θρησκείας εκ της θέσεώς του διαμορφώνει συνειδήσεις σε μικρότερη κλίμακα, σε σχέση με μία νεοσύστατη ΜΚΟ ανθρώπων που τολμούν να διεκδικούν την ίση μεταχείρισή τους ως άθεοι σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.
Η ελευθερία του λόγου στη συντεταγμένη Πολιτεία δεν είναι ένα διαφημιστικό σλόγκαν, ούτε μια πολιτική εξαγγελία, ούτε καν μια φιλοσοφική έννοια, ή μια αόριστη κατασκευή: έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο, πεδίο εφαρμογής, φορείς ενάσκησης, καθώς και περιορισμούς. Η ελευθερία του λόγου είναι ένα (μόνο) από τα κατοχυρωμένα ανθρώπινα δικαιώματα και δεν επιτρέπεται να ασκείται εις βάρος των υπόλοιπων ανθρώπινων δικαιωμάτων. Η ελευθερία του λόγου δεν υπερέχει των άλλων ανθρώπινων δικαιωμάτων, αλλά αντίθετα συν-ισχύει μαζί τους και πρέπει να ασκείται κατά τρόπον ώστε να διασφαλίζεται η πρακτική εναρμόνισή της με τα υπόλοιπα ανθρώπινα δικαιώματα.
Όποιος έχει λοιπόν τρόπους αποτελεσματικότερης αντιμετώπισης του μισαλλόδοξου λόγου, από την ποινική αντιμετώπιση των σχετικών πράξεων, ας τους καταθέσει και, αν μπορεί, ας προκαλέσει την εφαρμογή τους. Εκτός αν δεν θεωρεί τον μισαλλόδοξο λόγο ως κάτι κακό, αλλά απλώς την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος στο οποίο αποτυπώνεται το ανάγλυφο του προφίλ του.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)