Αναδημοσίευση από την Ελευθεροτυπία, φύλλο 19ης Απριλίου 2010
Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΗΝΥΣΗ ΝΕΑΡΗΣ ΑΠΟ ΤΗ ΛΕΤΟΝΙΑ
«Ζούσα με τον φόβο των εμπόρων σάρκας»
Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΚΑΤΗ
«...Τέσσερα χρόνια έζησα «κρυμμένη» μες στο σπίτι... Είχα πάθει φοβία, μήπως με ανακαλύψει κάποιος από τα κυκλώματα των τράφικερς και με σκοτώσει. Για ενάμιση χρόνο, μάλιστα, μέχρι να «ξεχάσουν» κάπως το ότι αποτελώ απειλή, είχα καταφέρει να φέρω και την κόρη μου εδώ, γιατί φοβόμουν και για τη δική της σωματική ακεραιότητα, αν την άφηνα στη Λετονία.
»Επειδή έχω ξεπεράσει πια τον τρόμο μου και είμαι πλέον σε θέση να σας τα καταθέσω όλα επώνυμα ζητώντας την παραδειγματική τιμωρία των δραστών.
»Επειδή η εξακολούθηση της δραστηριότητας των παραπάνω εγκληματικών κυκλωμάτων είναι σε θέση να καταστρέψει τις ζωές ανύποπτων κοριτσιών, όπως ήμουν εγώ, αλλά και των οικογενειών τους.
»Επειδή τα όσα αναφέρω είναι πέρα για πέρα αληθινά και με έχουν στην κυριολεξία καταρρακώσει ως άνθρωπο, ως νέα γυναίκα και ως μάνα.
»Ζητώ να προβείτε στις δέουσες κατά νόμον ενέργειες και να παραγγείλετε την προστασία μου ως μάρτυρος-πολιτικώς ενάγουσας».
Είναι ο επίλογος της μήνυσης που η νεαρή Κ.S., συνοδευόμενη από τη δικηγόρο Ηλέκτρα-Λήδα Κούτρα, βρήκε το θάρρος να καταθέσει ενώπιον του εισαγγελέα Πρωτοδικών Αθήνας. Μια μήνυση συγκλονιστική στην οποία περιγράφει τον γολγοθά που έζησε αφότου ήρθε στην Ελλάδα προκειμένου να εργαστεί «ως σερβιτόρα όπως μου είχαν πει» για να καταφέρει να ζήσει το δύο χρόνων, τότε, κοριτσάκι της, και την άνεργη μητέρα της, αλλά κατέληξε όμηρος κυκλώματος τράφικινγκ. Τα μέλη του την ανάγκαζαν με απειλές, και κρατώντας την φυλακισμένη σε διάφορα «σπίτια» και ξενοδοχεία, να εκδίδεται, όπως και πολλές άλλες κοπέλες που είχαν στη «δούλεψή τους», υπό την «προστασία» μάλιστα, όπως καταγγέλλεται, και κάποιων αστυνομικών, οι οποίοι ειδοποιούσαν για τις εφόδους.
Η γυναίκα που κατάφερε να ξεφύγει από τα νύχια τους «με τη βοήθεια ενός πελάτη, συνταξιούχου δικηγόρου», δίνει στη Δικαιοσύνη στοιχεία ικανά να οδηγήσουν στη σύλληψη των μηνυομένων, καθώς αναφέρει τα ονόματά τους αλλά και τα ξενοδοχεία της Καλλιθέας «κοντά στη λ. Συγγρού», όπως και τις διευθύνσεις των σπιτιών και των μπαρ στα οποία κρατούνταν οι γυναίκες.
Η περιπέτειά της ξεκίνησε το 2001, όταν «μέσω Φρανκφούρτης μάς έφεραν με τη φίλη μου Ελ... στην Ελλάδα, όπου μας οδήγησαν σε ένα ξενοδοχείο στην Καλλιθέα. Η συμφωνία ήταν ότι θα πηγαίναμε στην Κρήτη για να δουλέψουμε σερβιτόρες σε καφέ (εργασία ημέρας). Μόλις φτάσαμε ήρθαν δύο άτομα "σαν ντουλάπες", Πόντιοι, που μας πρότειναν να πιούμε ένα ποτό και μετά "να μας δοκιμάσουν"."Τι εννοείτε να μας δοκιμάσετε;" τους είπα "πώς σερβίρουμε;".
"Καλά, δεν ξέρεις γιατί είσαι εδώ;" απάντησαν, "ποια σερβιτόρα; Στην Αθήνα θα μείνετε και θα δουλέψετε πουτάνες σε μπαρ"».
Οταν η κοπέλα ζήτησε να φύγει «μου είπαν μην ξεχνάς ότι έχουμε διεύθυνση, έχεις μια κόρη κι έναν μικρό αδερφό κι αν θέλεις να 'ναι καλά θα κάνεις ό,τι σου λέμε».
Κι αφού «μας μέτρησαν στήθος, περιφέρεια κ.λπ. για να μας φέρουν εσώρουχα» ξεκίνησαν «οι βίζιτες».
**«Μ' έστελναν ακόμη και σ' ένα μαγαζί με είδη κουζίνας-νεροχύτες, όπου ο ιδιοκτήτης ήθελε να διακόπτει την πώληση με πελάτες του, να με έχει κλεισμένη στην τουαλέτα και να επιστρέφει μετά πέντε λέπτων συνουσίας σ' αυτούς».
**«Μας πούλησαν σε μια Κατερίνα, που είχε βίλα στον Αγ. Στέφανο, όπου στεγαζόταν η "οικογενειακή τους επιχείρηση"... όταν αντέδρασα έστειλαν κάποιους στο σπίτι της μητέρας μου στη Λετονία, έσπασαν την πόρτα και της είπαν "βάλε μυαλό στην κόρη σου γιατί την επόμενη φορά θα σας χαλάσουμε το πρόσωπο με βιτριόλι"».
**Οι ρυθμοί «εργασίας» ήταν κάτι το αφόρητο. Υπήρχαν μέρες που δεν προλάβαινα ούτε να φάω ανάμεσα στις «συνεδρίες».
**«Στα ξενοδοχεία που μας πήγαιναν, δύο φορές την εβδομάδα, όταν ερχόταν η αστυνομία (για κάποιο λόγο το γνώριζαν από πριν) μας πήγαιναν στην ταράτσα». *
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου