Αναδημοσίευση από www.hahur.com
Είναι ένας ακόμα νέος που γεννήθηκε και ανδρώθηκε στη χώρα μας, που πήγε σχολείο μαζί με τα ελληνόπουλα (που τον εκπαίδευσε, δηλαδή, το κράτος μας με δικά του έξοδα και φροντίδα), που ποτέ δεν πάτησε το πόδι του όσο ζει σε άλλο έδαφος, που έπαιξε με τα ελληνόπουλα και αγωνίστηκε για το πράσινο της γειτονιάς του, που τραγούδησε με γνωστούς Έλληνες καλλιτέχνες, που ποτέ δε μίλησε άλλη γλώσσα από την Ελληνική και που, όπως λέει ο ίδιος, «ποτέ δεν ονειρεύτηκε σε άλλη γλώσσα».
Η κατάσταση της συνείδησής του, η αίσθηση της ελληνικής ταυτότητάς του (παρά το χρώμα του δέρματός του), όπως και άλλων 250.000 παιδιών, στην Ελλάδα του σήμερα, που βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση (την περιγράφουν ως μόνιμη διαβίωση σε μια αίθουσα αναμονής αεροδρομίου, χωρίς δυνατότητα ν’ αγοράσουν εισιτήριο) είναι που επιδίωξε ο νομοθέτης να ρυθμίσει με το Ν.3838/10, ανταποκρινόμενος στις επιταγές του Κράτους Δικαίου.
Ο Δημήτρης (ή Μήτσος) Ακινόλα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα, στο Δήμο Καισαριανής. Η μητέρα και ο πατέρας του ήρθαν στην Ελλάδα ανήλικοι (η μάνα του 4 ετών). Ο παππούς του ήταν ιερέας στον Αϊ Γιάννη Βουλιαγμένης. Η αδελφή του έχει ήδη την Ελληνική υπηκοότητα. Το ενδιαφέρον συγκέντρωσε στο πρόσωπό του όταν, κατά την περίοδο των πυρκαϊών στην Καισαριανή τα τηλεοπτικά συνεργεία απαθανάτισαν στην πρώτη γραμμή του πυρός ένα νέο παιδί με μαύρο δέρμα να παλεύει με πάθος τη φωτιά. Λίγο αργότερα, όταν του ζήτησαν δήλωση, τον άκουσαν σε άπταιστα Ελληνικά ν’ απαντά πως αγωνίζεται ως εθελοντής πυροσβέστης «για το δάσος μας, για την Καισαριανή». Η επόμενη φορά που απασχόλησε τα «μέσα», ήταν όταν συνελήφθη «γιατί δεν είχε χαρτιά». Το μόνο που διέθετε ήταν η ληξιαρχική του πράξη γέννησης. Στην Αθήνα το μαιευτήριο. Ο Δημήτρης δεν έχει ούτε υπηκοοότητα. Για να πάρει της μητέρας του (Κενυάτικη) θα έπρεπε, σύμφωνα με το Σύνταγμα της Κένυας, να έχει γεννηθεί στην Κένυα ή να έχει πατέρα Κενυάτη. Ο Δημήτρης έχει πατέρα από τη Νιγηρία, ο οποίος, όμως, έχει εγκαταλείψει το σπίτι εδώ και χρόνια και αγνοούνται τα ίχνη του. Δεν τον έχει δηλώσει ποτέ στην πρεσβεία του. Σε βάρος του Δημήτρη εκδόθηκε στις 19 Μαρτίου 2009 απόφαση διοικητικής απέλασης. Απευθυνόμενος τότε στην Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, ζήτησε από τη Δικηγόρο κ. Ηλέκτρα Κούτρα να αναλάβει δωρεάν την νομική του εκπροσώπηση και «να τον βγάλει από τη φυλακή». Πράγματι, οι αντιρρήσεις που κατατέθηκαν εντός 48 ωρών από τη σύλληψή του, έγιναν δεκτές και ο Δημήτρης αφέθηκε ελεύθερος. Η προσφυγή κατά της πράξης απέλασης, που συντάχθηκε και κατατέθηκε από την κ. Κούτρα, δεν έγινε δεκτή γιατί οι γονείς του Δημήτρη "δεν έχουν χαρτιά". Η επακόλουθη δικαστική προσφυγή του, που κατατέθηκε από τον κ. Βασίλη Παπαδόπουλο, θα συζητηθεί στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών, και ο Δημήτρης πήρε «προσωρινή διαταγή» από το παραπάνω Δικαστήριο, προκειμένου να μην απελαθεί μέχρι τη συζήτηση της υπόθεσής του. Παράλληλα, κατατέθηκε από την κ.Κούτρα και αναφορά στο Συνήγορο του Πολίτη.
Μια Κυριακή,προσφάτως, ο Δημήτρης προσήχθη ξανά στο ΑΤ, της Θεσσαλονίκης αυτή τη φορά, μετά από έλεγχο στοιχείων του (δεν είναι σπάνιοι, λόγω του χρώματος του δέρματός του, αλλά, συνήθως, όταν τον ακούν να μιλά όπως οι ίδιοι, δεν τον προσάγουν) αφού «το κομπιούτερ δείχνει ακόμα ότι τελεί υπό απέλαση» και αφού αδυνατεί να τακτοποιήσει το ζήτημα της διαμονής του, παρά την από έτους σχεδόν αναφορά στο Συνήγορο του Πολίτη. Στη ληξιαρχική πράξη γέννησής του έχει προστεθεί τώρα η «προσωρινής ισχύος διαταγή» του Δικαστηρίου να μην απελαθεί ο Δημήτρης σε μια χώρα που δεν γνώρισε ποτέ (κάτι που δεν του δίνει, όμως, πρόσβαση στην αγορά εργασίας), καθώς και η επιστολή του Συνηγόρου του Πολίτη προς τον νυν και τον πρώην Υπουργό Δικαιοσύνης, που επισημαίνει τη σοβαρότητα της κατάστασης/προβλήματος των παιδιών «δεύτερης γενιάς», μέσα από την υπόθεση του κ. Ακινόλα. Για άδεια διαμονής… ούτε λόγος! Δεν εμπίπτει στις διατάξεις του νόμου έως σήμερα.
Ο Μήτσος ανήκει στην (πλειοψηφούσα) ομάδα των «παιδιών» 2ης γενιάς που αντιμετωπίζουν προβλήματα νομιμότητας διαμονής, λόγω της αξιούμενης «αδιάλειπτης νόμιμης διαμονής και των δυο γονέων επί πενταετία» από το Ν.3731/09, κάτι το οποίο είναι πάρα πολύ σπάνιο (πόσοι Έλληνες άραγε κατορθώνουν να συγκεντρώνουν 200 ένσημα το έτος για μια πενταετία αδιαλείπτως;) και για το οποίο η Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα έχει εκφράσει ανοιχτά τις αντιδράσεις της.
Η συζήτηση για τα παιδιά αυτά δεν θα πρέπει να εντάσσεται στο μεταναστευτικό ζήτημα, αλλά στο ζήτημα της αντιμετώπισης της νέας γενιάς από την πολιτεία μας. Άλλωστε, τα παιδιά αυτά, «τεχνικά», δεν είναι μετανάστες. Δεν έφυγαν από μια χώρα να πάνε σε άλλη, δεν υπάρχει η λογικά προηγούμενη «μετατόπιση», ώστε να μιλάμε για μετανάστες.
Η αναγνώριση δυνατότητας κτήσης της ελληνικής ιθαγένειας συναρτάται, πασιφανώς, με τη βαθιά ενσωμάτωση των παιδιών των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία, σε βαθμό που τα ίδια να αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως Έλληνες, χωρίς όμως την αντίστοιχη νομική αναγνώριση.
Παρά τον γενικότερα δημοκρατικό χαρακτήρα του Νόμου 3838/10, υφίσταται δυσμενής διάκριση σε βάρος των παιδιών «δεύτερης γενιάς μεταναστών» που δεν έχουν την «τύχη» να διαθέτουν συνεπείς ή διαρκώς απασχολούμενους γονείς (ή που δεν έχουν την ατυχία να έχουν χάσει τους γονείς τους) –ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΝΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΥΠΟΛΕΙΠΟΝΤΑΙ ΣΕ ΒΑΘΜΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗΣ. Δεδομένης της ευκολίας με την οποίαν εκπίπτει ο μετανάστης από την αδιάλειπτη νομιμότητα της παραμονής του, απόρροια της μέχρι σήμερα έλλειψης ολοκληρωμένης μεταναστευτικής πολιτικής στη χώρα μας, είναι λίγα τα παιδιά αυτά, τα οποία θα κατορθώσουν, στην πράξη, να αποκτήσουν από τη γέννηση την Ελληνική ιθαγένεια (αλλά ακόμα και την ιδιότητα του ‘επί μακρόν διαμένοντος’ ή τον οποιονδήποτε τίτλο διαμονής!). Ο νομοθέτης, όμως, με την προτεινόμενη ρύθμιση, θέλει να άρει μια κοινωνική αδικία με το να αναγνωρίσει ότι τα παιδιά αυτά ΕΙΝΑΙ εν τοις πράγμασι Έλληνες (de facto), λόγω της πλήρους ενσωμάτωσής στους στην κοινωνία μας. Να μεταφέρει, δηλαδή, και να ρυθμίσει κανονιστικά στο Δίκαιο της χώρας μας -το οποίο είναι και οφείλει να είναι ζων οργανισμός, ο οποίος εκσυγχρονίζεται και διαπλάθεται ανάλογα με τις κοινωνικές εξελίξεις- μια συνθήκη η οποία δεν υπήρχε προηγουμένως (ήμασταν χώρα «εξαγωγής» κι όχι «εισαγωγής» μεταναστών). Είναι άτυχές το να εξαρτά ο νομοθέτης την σημαντικότερη, θα έλεγε κανείς, έκφανση αναγνώρισης στοιχείου της ταυτότητας κάποιου προσώπου, την ίδια την θεσμική αποτύπωση της αίσθησης του ανήκειν, όπως εκφράζεται αυτή η αναγνώριση με την απόδοση από τη γέννηση ιθαγένειας σε πρόσωπα που βλέπουν το πρώτο φως της ζωής στην Ελληνική επικράτεια, εξακολουθούν να ζουν και ν’ αναθρέφονται σε αυτήν και μετέρχονται της Ελληνικής παιδείας, από ιδιότητες που υπάρχουν (ή δεν υπάρχουν) σε τρίτα πρόσωπα (γονείς) και που συχνά δεν εξαρτώνται καν από την ευχέρεια των τελευταίων. Αν, δηλαδή, οι μετανάστες γονείς κάποιου δεν κατόρθωσαν να έχουν 200 ένσημα το χρόνο (άραγε είναι πολλοί, πλέον, οι Έλληνες που το καταφέρνουν;), αδιαλείπτως για 5 έτη, ή αν τη στιγμή της «δήλωσης στο δήμο» ένας από τους δυο έχει εκπέσει από τη νομιμότητα παραμονής, τούτο καθιστά το τέκνο τους λιγότερο ενσωματωμένο στην Ελληνική κοινωνία; Λιγότερο άξιο να του αναγνωριστεί θεσμικά ο αδιαμφισβήτητα στενός σύνδεσμος με την Ελλάδα; Πολλοί από τους εκπροσώπους της κοινωνικής αυτής ομάδας (ίσως και μέσα από τη δύναμη που έχει το χιούμορ να εκτονώνει την απογοήτευση και την υπαρξιακή ένταση) αστειεύτηκαν στις αρχές του 2009 ότι: «Ωραία, τώρα για να φτιάξουμε τα χαρτιά μας το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να σκοτώσουμε τους γονείς μας…»
ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΑΜΕΣΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ Η ΡΥΘΜΙΣΗ ΤΟΥ Ν.3731/08
Ο Νόμος 3731/08 θα πρέπει άμεσα να τροποποιηθεί και να απαλειφθεί το σημείο που προβλέπει τη νομιμότητα των γονέων ως προϋπόθεση κατάθεσης αίτησης για χορήγηση "άδειας επί μακρόν διαμένοντος" στην κοινωνική ομάδα των μεταναστών "2ης γενιάς". Επίσης, η πρόβλεψη για το παράβολο των 900 Ευρώ θα πρέπει να απαλειφθεί τελείως, καθώς "δεν αναφέρεται και δεν συνάδει με το σκοπό της Οδηγίας", την οποίαν ενσωματώνει, όπως άλλωστε έχει ευκρινώς διατυπώσει το ΣτΕ.
•ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΑΜΕΣΑ Η ΒΟΥΛΗ ΝΑ ΚΥΡΩΣΕΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑΣ
H κύρωση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ιθαγένειας του Συμβουλίου της Ευρώπης παραμένει ζητούμενο ήδη από το 1997, οπόταν η Ελλάδα υπέγραψε –πλην όμως δεν έχει ακόμα κυρώσει- την εν λόγω Σύμβαση, κάτι που δε χρειάζεται διαβούλευση, δεν έχει το πολιτικό κόστος της εξ αρχής νομοθέτησης και θα συνέβαλε αποφασιστικά στην επίλυση αρκετών ζητημάτων που αφορούν το Δίκαιο Ιθαγένειας στην Ελλάδα (αλλά και των προβλημάτων αποκλεισμού μεγάλης μερίδας των παιδιών «2ης γενιάς).
ελπίζουμε έστω αυτοί οι λίγοι, που θα πάρουν τελικά την Ελληνική υπηκοότητα, να αντιμετωπιστούν και στην πράξη ως Έλληνες, ώστε να αποφευχθούν φαινόμενα όπως η «εξέγερση των προαστίων»του Παρισίου και ό,τι μια τέτοια εξέλιξη εκφράζει και συνεπάγεται, ώστε να έχουμε (και όχι μόνο να θέλουμε) ένα κράτος το οποίο θέτει την ανεμπόδιστη άσκηση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών όλων των πολιτών, ανεξαρτήτως εθνικής προέλευσης, θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων και σεξουαλικού προσανατολισμού, ως θεμέλια λίθο της πολιτικής του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου