July 27, 2010
by Lourdes Peroni
www.strasbourgobservers.com
It looks like a string of cases on discrimination on the basis of sexual orientation are coming out this year. Following Kozac v. Poland on the right to succeed to the deceased partner’s tenancy and Schalk and Kopf v. Austria on same-sex couples’ access to marriage or alternative legal recognition, the Court just ruled on the extension of health insurance cover to same-sex cohabiting partners (P.B. and J.S. v. Austria).
The applicants claimed they had been victims of discrimination given the impossibility to have the cover of the second applicant’s health and accident insurance extended to include the first applicant. Under section 56 of the Civil Servants Sickness and Accident Insurance Act (CSSAIA), as in force until 1 August 2006, such an extension was only open to cohabiting persons of the opposite sex. On 1 August 2006, section 56 of the CSSAIA was amended. A second amendment to section 56 of the CSSAIA entered into force on 1 July 2007.
As in Schalk and Kopf v. Austria, the Court considered that the relationship of the applicants, “a cohabiting same-sex couple living in a stable de facto partnership, falls within the notion of ‘family life.’” This was in view of “the rapid evolution of social attitudes towards same-sex couples” over the past decade reflected in a considerable number of Member States affording legal recognition to same-sex couples. But, unlike Schalk and Kopf, the outcome under Article 14 in conjunction with Article 8, was fortunately different this time.
The Court held by five votes to two that there has been a violation of Article 14, read in conjunction with Article 8, as regards the period until the entry into of force of the first amendment to the CSSAIA, that is, until August 1, 2006. When examining the alleged discrimination the Court recalled, once more, that “very weighty reasons would have to be put forward before the Court could regard a difference in treatment based exclusively on the ground of sex as compatible with the Convention.” In this case, the Court acknowledged that the Government did not give “any justification for the difference in treatment experienced by the applicants and that experienced by cohabitees of the opposite sex.”
The Court went on further to reiterate that “in cases in which the margin of appreciation afforded to States is narrow, as is the position where there is a difference in treatment based on sex or sexual orientation, the principle of proportionality does not merely require that the measure chosen is in principle suited for realising the aim sought.” According to the Court, it must also be shown that the exclusion of certain categories of persons (in this case those living in a homosexual relationship) is necessary to achieve that aim. The Government, the Court noted, “did not advance any argument supporting such conclusion.”
Judges Vajić and Malinverni, dissenting, found no violation during the first period, that is, from 1 July 1997 (date of the applicants’ insurance extension request) to 1 August 2006 (date of the entry into force of the CSSAIA first amendment). The dissenters argued that at the material time “there was no European consensus as to whether homosexual couples should be treated on an equal footing with heterosexual couples, even unmarried ones, for various legal purposes, in general, and for that of social security, in particular.” On their view, the state then enjoyed a very wide margin of appreciation given the absence of European consensus on the subject at the time.
With some variation in its composition, this is the same section that ruled in Schalk and Kopf v. Austria last month. As it may be recalled, in that opportunity, Judges Rozakis and Spielmann argued, in their dissenting opinion, that “[h]aving identified a ‘relevantly similar situation’ […] and emphasised that ‘differences based on sexual orientation require particularly serious reasons by way of justification’ […] the Court should have found a violation of Article 14 taken in conjunction with Article 8 of the Convention because the respondent Government did not advance any argument to justify the difference of treatment.” They then understood that “in the absence of any cogent reasons offered by the respondent Government to justify the difference of treatment, there should be no room to apply the margin of appreciation.” In the instant case of P.B. and J.S., the Austrian Government did not give any justification for the difference in treatment either. But, fortunately, Judges Rozakis and Spielmann were on the majority side this time.
Note: In P.B. and J.S. v. Austria, the Court also held:
2. Unanimously, that there has been a violation of Article 14, read in conjunction with Article 8, as regards the period from 1 August 2006 until 30 June 2007 (the period after the first amendment to the Civil Servants Sickness and Accident Insurance Act entered into force).
3. Unanimously, that there has been no violation of Article 14, read in conjunction with Article 8, as regards the period from 1 July 2007 onwards (the period after a further amendment to the Civil Servants Sickness and Accident Insurance Act entered into force)
My comments in this post are limited to the first point of the Court’s holding: “1. Holds by five votes to two that there has been a violation of Article 14, read in conjunction with Article 8 of the Convention, as regards the period until 1 August 2006.”
Τρίτη 27 Ιουλίου 2010
Δελτίο τύπου του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Αθήνα,24 Ιουνίου 2010
Είκοσι χρόνια εγκατάλειψης και διακρίσεων σε βάρος των Ρομά Περαίας Θεσσαλονίκης
Η Ελληνική Ομάδα για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων (ΕΟΔΜ) και το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) επισκέφθηκαν στις 20 και 21 Ιουλίου 2010 τον εξαθλιωμένο καταυλισμό Ρομά στην Περαία Θερμαϊκού Θεσσαλονίκης. Διαπίστωσαν πως οι συνθήκες διαβίωσης είναι όπως περιγράφονται στα δύο ακόλουθα δημοσιεύματα του 2007 (από επίσκεψη αντιπροσωπείας του ΚΚΕ) και του 2010.
Παράλληλα, μετά και από συνάντηση με τις αρχές του Δήμου Θερμαϊκού διαπίστωσαν την εχθρική αντιμετώπιση των Ρομά από τη δημοτική αρχή που αρνείται τη μεταδημότευσή τους και την πρόσβαση των παιδιών στο σχολείο με το πρόσχημα πως οι γονείς τους δεν είναι δημότες.
ΕΟΔΜ και ΕΠΣΕ πάντως υποχρέωσαν το Δήμο να δεχθεί δύο αιτήσεις μεταδημότευσης, του Προέδρου του Συλλόγου των Ρομά Λευτέρη Γκαραγκούνη και ενός από τους γιους του με όλα τα δικαιολογητικά που προβλέπει η νομοθεσία. Καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής τους στο Δημαρχείο, οι εκπρόσωποι των ΕΟΔΜ και ΕΠΣΕ παρατήρησαν τις επανειλημμένες συζητήσεις αντιδημάρχων με το Πρόεδρο του Συλλόγου με μιαν οικειότητα που ερχόταν σε αντίθεση με την επικαλούμενη αδυναμία του Δήμου να βεβαιώσει διετή διαμονή στους Ρομά αυτούς. ΕΟΔΜ και ΕΠΣΕ επισήμαναν πως υπάρχει έγγραφο του Δημάρχου Θερμαϊκού Ιωάννη Αλεξανδρή από τον Ιούλιο 2007 που αναφέρεται στην παρουσία 400 Ρομά, τους οποίους σήμερα ο Δήμος οφείλει να εγγράψει ως δημότες και δημότισσές του. ΕΟΔΜ και ΕΠΣΕ θα φροντίσουν να υπάρξουν οι αιτήσεις μεταδημότευσης και να αντιμετωπίσουν με κάθε πρόσφορο μέσο τυχόν απόρριψή τους.
Παράλληλα ΕΟΔΜ και ΕΠΣΕ επισήμαναν πως υπάρχουν εγκύκλιοι του Υπουργείου Παιδείας για την εγγραφή των μαθητών Ρομά ακόμα και με αναζήτησή τους στους καταυλισμούς όπου κατοικούν για να πάρουν την «αποστομωτική» απάντηση από την Αντιδήμαρχο Σοφία Ζηφκοπούλου «μήπως να πάμε με ανιχνευτή να τους βρούμε;»: ας σημειωθεί πως η Σοφία Ζηφκοπούλου είναι γυμνασιάρχης στο Γυμνάσιο Περαίας…
ΕΟΔΜ και ΕΠΣΕ καλούν το Υπουργείο Παιδείας να φροντίσει να εντάξει τα παιδιά Ρομά στο αντίστοιχο δημοτικό σχολείο. Η πολιτεία πρέπει επίσης να παράσχει εφόδια και στήριξη στην κοινότητα των Ρομά για την αποτελεσματική πρόσβαση στο σχολείο των παιδιών. Σε αντίθεση περίπτωση, η υπόθεση θα καταγγελθεί διεθνώς και οδηγηθεί στο ΕΔΔΑ.
ΠΕΡΑΙΑ : ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΊΔΑ
ΡΟΜ
Ζουν δίπλα μας και είναι τόσο μακριά μας!
http://www.e-peraia.gr/printArticle.asp?NewsID=27
Στα όρια των Δήμων Θερμαϊκού και Μίκρας, στην περιοχή γνωστή ως τσαΐρια, κατοικούν περίπου 500 τσιγγάνοι ελληνικής καταγωγής (ΡΟΜ). Πάνω από 60 οικογένειες προσπαθούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους μέσα στις λάσπες, το κρύο κάτω από αντίξοες συνθήκες. Εικόνες σκληρές που τις αντικρίζεις μέσα από την τηλεόραση αναφερόμενη σε τριτοκοσμικές χώρες. Τους συναντήσαμε και μιλήσαμε μαζί τους για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητα τους και τι πρόκειται να κάνουν ενόψει της μετεγκατάστασης του Πανεπιστημίου Μακεδονία στην τοποθεσία που μέχρι στιγμής έχουν στήσει τα σπίτια τους. Ο Πρόεδρος της κοινότητας κ. Λευτέρης Καραγκούνης και ο κ. Βασίλης Παπαδόπουλος τέως Γ.Γ Πανελληνίας Ένωσης ΡΟΜ και Γ.Γ της κοινότητας, περιέγραψαν την κατάσταση τους και μας μίλησαν για την χαμένη εμπιστοσύνη που υπάρχει πλέον σε αυτό το κράτος.
Π: Γνωρίζετε πως στην περιοχή που διαμένετε αυτή την στιγμή πρόκειται να γίνει μετεγκατάσταση του Πανεπιστημίου Μακεδονία;
Γ.Γ: Την πρώτη ενόχληση επίσημα την είχαμε τον Ιούλιο του 2007 όπου με έγγραφό του ο Δήμαρχος Θερμαϊκού κ. Ιωάννης Αλεξανδρής ζητούσε από το υπουργείο εσωτερικών να ληφθούν όλα τα απαραίτητα μετρά για την μετεγκατάσταση μας σε άλλη περιοχή λόγου της ανέγερσης του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ και όχι του Παν. Μακεδονία.
Π: Ποιες κινήσεις κάνατε μετά την ενημέρωση που είχατε;
Γ.Γ. Μαζί με τον Πρόεδρο της κοινότητας ξεκινήσαμε έναν Γολγοθά με πρώτη στάση την Νομαρχία Θεσσαλονίκης. Τα προβλήματά μας όπως μπορείτε να δείτε και μόνοι σας δεν ήταν μόνο το που θα μετεγκατασταθούμε αλλά κυρίως να βελτιώσουμε τους τρόπους διαβίωσής μας σε αυτό το σημείο που είμαστε. Δεν είχαμε ούτε πόσιμο νερό. Γεμίζαμε από τις βρύσες που είχε έξω από της εκκλησίες, μέχρι που μας τις κλείσανε και αυτές. Λύση στο πρόβλημα μας έδωσε η Νομαρχία με τον Παναγιώτη Ψωμιάδη να μας υδροδοτεί συνδέοντας μας με το δίκτυο.
Π: Πόσες οικογένειες ζουν στον καταυλισμό σας;
Πρ.: Μένουμε σ’ αυτά τα χώματα από το 1990. Στην αρχή ήμασταν 5 οικογένειες Κάναμε παιδιά, τα παιδιά μας κάνανε δικά τους. Αυτή τη στιγμή είμαστε περίπου 530 ψυχές εδώ, σχεδόν 70 οικογένειες.
Π: Με τι ασχολείστε, πως τα καταφέρνετε οικονομικά;
Πρ.: Κυρίως μαζεύουμε παλιοσίδερα, όπου μετά τα πουλάμε και βγάζουμε ένα κομμάτι ψωμί και το γάλα των παιδιών μας. Παλιότερα όταν οι εποχές ήταν καλύτερες ήμασταν στα χωράφια άλλοτε για καπνά, για ντομάτες ή κάναμε διάφορες χειρονακτικές εργασίες, με την κρίση όμως τα κόψαμε.
Π: Με την μετεγκατάσταση σας πως έχετε ενεργήσει;
Γ.Γ: Απευθυνθήκαμε στην Νομαρχία η οποία μας ενημέρωσε πως πρέπει να μιλήσουμε με το Υπουργείο Εσωτερικών, έτσι και πράξαμε. Έχοντας μαζί μας όλα τα απαραίτητα έγγραφα μαζί με τον Πρόεδρο πήγαμε στην Αθήνα. Στο Υπ. Εσωτερικών μας ενημέρωσαν πως υπήρχε Ευρωπαϊκό κονδύλι για την αποκατάσταση των ΡΟΜ σε όλη την Ελλάδα. Εμείς προσωπικά δεν είδαμε ούτε ένα ευρώ. Μετά την απάντηση του Υπ. Εσωτερικών και ψάχνοντας καλύτερα απευθυνθήκαμε στα Υπ. Οικονομικών & ΥΠΕΧΩΔΕ όπου μας έδωσαν την άδεια να ξεκινήσουμε μελέτες για να βρούμε άλλη γη ώστε να μπορέσουμε να μετακομίσουμε. Έτσι η Κτηματική Υπηρεσία μαζί με την ΤΕΔΚ μας υπόδειξαν ένα σημείο στα όρια του Δ. Θέρμης στο Τριάδι. Για να πάμε όμως εκεί πρέπει να υπάρχει και η συγκατάθεση του Δήμου Θέρμης η οποία μέχρι τώρα είναι αρνητική.
Π: Σας έχουν προτείνει να μετακομίσετε δυτικά του Νομού;
Γ.Γ: Ναι. Αλλά δεν θέλουμε να πάμε. Δεν θέλουμε να πάμε δυτικά γιατί μεγαλώνουμε παιδιά. Δεν θέλουμε να έχουν άσχημη κατάληξη. Δεν θέλουμε να πάρουν τον στραβό τον δρόμο.
Π: Έχετε κάνει άλλες ενέργειες για να βελτιώσετε την ζωή σας;
Γ.Γ: Κατά καιρούς με έγγραφα μας σε υπουργούς και βουλευτές έχουμε ζητήσει διάφορα πράγματα. Από τα Υπουργεία Παιδείας και Υγείας είχαμε ζητήσει 2 προκατασκευασμένα σπίτια ώστε να χρησιμοποιηθούν ως σχολείο και ιατρείο. Δεν είχαμε καμία απάντηση. Μας είχαν υποσχεθεί γιατρό κάθε μήνα και δασκάλα μια φορά την εβδομάδα. Δεν είδαμε τίποτα. Πλέον έχει χαθεί η εμπιστοσύνη. Η πρόνοια μας αγνοεί.
Π: Αυτοβούλως έχει ενδιαφερθεί κανένας Δήμαρχος για την κατάσταση σας;
Πρ.: Τον μοναδικό που θυμάμαι να έδειξε λίγο ενδιαφέρον για εμάς και αυτός βέβαια για τους δικούς του λόγους ήταν ο Αντώνης ο Ματζάρης. Ενώ από τους σημερινούς Δημάρχους δεν ενδιαφέρεται κανένας. Από τον Δήμαρχο του Θερμαϊκού δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον. Δεν τον νοιάζει τίποτα. Ούτε πως ζούμε, ούτε αν ζούμε. Δεν υπάρχει δίαυλος επικοινωνίας. Ο Δήμαρχος της Μίκρας δεν ασχολήθηκε πότε ουσιαστικά μαζί μας, το ίδιο και ο Δήμαρχος της Μηχανιώνας. Ο Δήμαρχος της Θέρμης ενώ υπάρχει λύση μας την στερεί.
Στέγη και μόρφωση για τα παιδιά τους διεκδικούν οι ΡΟΜ
http://peraia.gr/Geeklog/article.php?story=20071031133516469
Τετάρτη 31 Οκτώβριος 2007 20:35
Από τον/την: serafim
Είκοσι χρόνια εγκατάλειψης. Φτάνει πια. Αυτό φωνάζουν οι Τσιγγάνοι που επί μία εικοσαετία ζουν στην περιοχή της Περαίας, στη Θεσσαλονίκη, ξεχασμένοι από την «πολιτεία», όπως λένε. Οι ίδιοι και τα παιδιά τους, μεγαλώνουν μέσα στις λάσπες, παρέα με τα ποντίκια, χωρίς νερό και ρεύμα. Τον οικισμό των ΡΟΜ στην Περαία, όπου ζουν περισσότερα από 500 άτομα, επισκέφθηκε το απόγευμα της Κυριακής η Σοφία Καλαντίδου, βουλευτής του ΚΚΕ, συνοδευόμενη από κλιμάκιο στελεχών της τοπικής οργάνωσης και της ΚΟΘ.
Κανείς δε νοιάστηκε να δώσει λύση στα προβλήματά τους. Ούτε Δήμαρχοι, ούτε Νομάρχες, ούτε κυβέρνηση, όπως είπαν οι εκπρόσωποί τους. Στο συγκεκριμένο σημείο, κατοικούν μόνιμα 70 οικογένειες.
Στην πλειοψηφία τους βγάζουν μεροκάματο από τα παλιοσίδερα που εμπορεύονται. Είκοσι ακόμη οικογένειες έχουν το σπιτικό τους εκεί, αλλά δε ζουν μόνιμα, αφού αναγκάζονται να μετακινούνται, ανάλογα με το πού θα βρουν μεροκάματο. Τα παιδιά τους, που αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού, μένουν αμόρφωτα και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη βλέπουν μόνο όταν τους επισκέπτονται οι Γιατροί του Κόσμου. Η γη που επέλεξαν πριν δύο δεκαετίες να στήσουν τον οικισμό τους, δε γνώριζαν ότι σήμερα θα αποτελούσε «φιλέτο» οικονομικό. Τώρα αντιλαμβάνονται γιατί ποτέ κανένας δε θέλησε να δώσει λύση στα προβλήματά τους. Η έκταση βρίσκεται στα όρια των Δήμων Μίκρας και Θερμαϊκού. Εκεί κοντά βρίσκεται και το οικόπεδο της ΕΡΤ που σχεδιάζεται να αξιοποιηθεί μέσω ΣΔΙΤ.
Οι Τσιγγάνοι του οικισμού, αποφάσισαν να οργανωθούν προκειμένου συλλογικά και συντονισμένα να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Ζητούν να στηθεί ένα λυόμενο για να κάνουν μάθημα τα παιδιά τους και δασκάλους για να τα μορφώσουν. Ζητούν να λυθεί άμεσα το πρόβλημα παροχής νερού και ρεύματος, με πρωτοβουλία του Δήμου ή της Νομαρχίας. Επίσης ζητούν να δοθεί λύση στο πρόβλημα στέγασης με την παραχώρηση 20 στρεμμάτων όπου θα μπορέσουν να χτίσουν το σπιτικό τους. Εξάλλου, όπως καταγγέλλουν, κανείς από αυτούς δεν κατάφερε να πάρει τα άτοκα δάνεια που υπόσχονταν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Η Σοφία Καλαντίδου δεσμεύτηκε ότι το ΚΚΕ θα συνεχίσει τις παρεμβάσεις μέσα κι έξω από τη Βουλή για τα προβλήματα των ΡΟΜ. Ξεκαθάρισε όμως ότι παράλληλα θα πρέπει και οι ίδιοι να αγωνιστούν.
http://cm.greekhelsinki.gr
Αθήνα,24 Ιουνίου 2010
Είκοσι χρόνια εγκατάλειψης και διακρίσεων σε βάρος των Ρομά Περαίας Θεσσαλονίκης
Η Ελληνική Ομάδα για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων (ΕΟΔΜ) και το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) επισκέφθηκαν στις 20 και 21 Ιουλίου 2010 τον εξαθλιωμένο καταυλισμό Ρομά στην Περαία Θερμαϊκού Θεσσαλονίκης. Διαπίστωσαν πως οι συνθήκες διαβίωσης είναι όπως περιγράφονται στα δύο ακόλουθα δημοσιεύματα του 2007 (από επίσκεψη αντιπροσωπείας του ΚΚΕ) και του 2010.
Παράλληλα, μετά και από συνάντηση με τις αρχές του Δήμου Θερμαϊκού διαπίστωσαν την εχθρική αντιμετώπιση των Ρομά από τη δημοτική αρχή που αρνείται τη μεταδημότευσή τους και την πρόσβαση των παιδιών στο σχολείο με το πρόσχημα πως οι γονείς τους δεν είναι δημότες.
ΕΟΔΜ και ΕΠΣΕ πάντως υποχρέωσαν το Δήμο να δεχθεί δύο αιτήσεις μεταδημότευσης, του Προέδρου του Συλλόγου των Ρομά Λευτέρη Γκαραγκούνη και ενός από τους γιους του με όλα τα δικαιολογητικά που προβλέπει η νομοθεσία. Καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής τους στο Δημαρχείο, οι εκπρόσωποι των ΕΟΔΜ και ΕΠΣΕ παρατήρησαν τις επανειλημμένες συζητήσεις αντιδημάρχων με το Πρόεδρο του Συλλόγου με μιαν οικειότητα που ερχόταν σε αντίθεση με την επικαλούμενη αδυναμία του Δήμου να βεβαιώσει διετή διαμονή στους Ρομά αυτούς. ΕΟΔΜ και ΕΠΣΕ επισήμαναν πως υπάρχει έγγραφο του Δημάρχου Θερμαϊκού Ιωάννη Αλεξανδρή από τον Ιούλιο 2007 που αναφέρεται στην παρουσία 400 Ρομά, τους οποίους σήμερα ο Δήμος οφείλει να εγγράψει ως δημότες και δημότισσές του. ΕΟΔΜ και ΕΠΣΕ θα φροντίσουν να υπάρξουν οι αιτήσεις μεταδημότευσης και να αντιμετωπίσουν με κάθε πρόσφορο μέσο τυχόν απόρριψή τους.
Παράλληλα ΕΟΔΜ και ΕΠΣΕ επισήμαναν πως υπάρχουν εγκύκλιοι του Υπουργείου Παιδείας για την εγγραφή των μαθητών Ρομά ακόμα και με αναζήτησή τους στους καταυλισμούς όπου κατοικούν για να πάρουν την «αποστομωτική» απάντηση από την Αντιδήμαρχο Σοφία Ζηφκοπούλου «μήπως να πάμε με ανιχνευτή να τους βρούμε;»: ας σημειωθεί πως η Σοφία Ζηφκοπούλου είναι γυμνασιάρχης στο Γυμνάσιο Περαίας…
ΕΟΔΜ και ΕΠΣΕ καλούν το Υπουργείο Παιδείας να φροντίσει να εντάξει τα παιδιά Ρομά στο αντίστοιχο δημοτικό σχολείο. Η πολιτεία πρέπει επίσης να παράσχει εφόδια και στήριξη στην κοινότητα των Ρομά για την αποτελεσματική πρόσβαση στο σχολείο των παιδιών. Σε αντίθεση περίπτωση, η υπόθεση θα καταγγελθεί διεθνώς και οδηγηθεί στο ΕΔΔΑ.
ΠΕΡΑΙΑ : ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΊΔΑ
ΡΟΜ
Ζουν δίπλα μας και είναι τόσο μακριά μας!
http://www.e-peraia.gr/printArticle.asp?NewsID=27
Στα όρια των Δήμων Θερμαϊκού και Μίκρας, στην περιοχή γνωστή ως τσαΐρια, κατοικούν περίπου 500 τσιγγάνοι ελληνικής καταγωγής (ΡΟΜ). Πάνω από 60 οικογένειες προσπαθούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους μέσα στις λάσπες, το κρύο κάτω από αντίξοες συνθήκες. Εικόνες σκληρές που τις αντικρίζεις μέσα από την τηλεόραση αναφερόμενη σε τριτοκοσμικές χώρες. Τους συναντήσαμε και μιλήσαμε μαζί τους για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητα τους και τι πρόκειται να κάνουν ενόψει της μετεγκατάστασης του Πανεπιστημίου Μακεδονία στην τοποθεσία που μέχρι στιγμής έχουν στήσει τα σπίτια τους. Ο Πρόεδρος της κοινότητας κ. Λευτέρης Καραγκούνης και ο κ. Βασίλης Παπαδόπουλος τέως Γ.Γ Πανελληνίας Ένωσης ΡΟΜ και Γ.Γ της κοινότητας, περιέγραψαν την κατάσταση τους και μας μίλησαν για την χαμένη εμπιστοσύνη που υπάρχει πλέον σε αυτό το κράτος.
Π: Γνωρίζετε πως στην περιοχή που διαμένετε αυτή την στιγμή πρόκειται να γίνει μετεγκατάσταση του Πανεπιστημίου Μακεδονία;
Γ.Γ: Την πρώτη ενόχληση επίσημα την είχαμε τον Ιούλιο του 2007 όπου με έγγραφό του ο Δήμαρχος Θερμαϊκού κ. Ιωάννης Αλεξανδρής ζητούσε από το υπουργείο εσωτερικών να ληφθούν όλα τα απαραίτητα μετρά για την μετεγκατάσταση μας σε άλλη περιοχή λόγου της ανέγερσης του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ και όχι του Παν. Μακεδονία.
Π: Ποιες κινήσεις κάνατε μετά την ενημέρωση που είχατε;
Γ.Γ. Μαζί με τον Πρόεδρο της κοινότητας ξεκινήσαμε έναν Γολγοθά με πρώτη στάση την Νομαρχία Θεσσαλονίκης. Τα προβλήματά μας όπως μπορείτε να δείτε και μόνοι σας δεν ήταν μόνο το που θα μετεγκατασταθούμε αλλά κυρίως να βελτιώσουμε τους τρόπους διαβίωσής μας σε αυτό το σημείο που είμαστε. Δεν είχαμε ούτε πόσιμο νερό. Γεμίζαμε από τις βρύσες που είχε έξω από της εκκλησίες, μέχρι που μας τις κλείσανε και αυτές. Λύση στο πρόβλημα μας έδωσε η Νομαρχία με τον Παναγιώτη Ψωμιάδη να μας υδροδοτεί συνδέοντας μας με το δίκτυο.
Π: Πόσες οικογένειες ζουν στον καταυλισμό σας;
Πρ.: Μένουμε σ’ αυτά τα χώματα από το 1990. Στην αρχή ήμασταν 5 οικογένειες Κάναμε παιδιά, τα παιδιά μας κάνανε δικά τους. Αυτή τη στιγμή είμαστε περίπου 530 ψυχές εδώ, σχεδόν 70 οικογένειες.
Π: Με τι ασχολείστε, πως τα καταφέρνετε οικονομικά;
Πρ.: Κυρίως μαζεύουμε παλιοσίδερα, όπου μετά τα πουλάμε και βγάζουμε ένα κομμάτι ψωμί και το γάλα των παιδιών μας. Παλιότερα όταν οι εποχές ήταν καλύτερες ήμασταν στα χωράφια άλλοτε για καπνά, για ντομάτες ή κάναμε διάφορες χειρονακτικές εργασίες, με την κρίση όμως τα κόψαμε.
Π: Με την μετεγκατάσταση σας πως έχετε ενεργήσει;
Γ.Γ: Απευθυνθήκαμε στην Νομαρχία η οποία μας ενημέρωσε πως πρέπει να μιλήσουμε με το Υπουργείο Εσωτερικών, έτσι και πράξαμε. Έχοντας μαζί μας όλα τα απαραίτητα έγγραφα μαζί με τον Πρόεδρο πήγαμε στην Αθήνα. Στο Υπ. Εσωτερικών μας ενημέρωσαν πως υπήρχε Ευρωπαϊκό κονδύλι για την αποκατάσταση των ΡΟΜ σε όλη την Ελλάδα. Εμείς προσωπικά δεν είδαμε ούτε ένα ευρώ. Μετά την απάντηση του Υπ. Εσωτερικών και ψάχνοντας καλύτερα απευθυνθήκαμε στα Υπ. Οικονομικών & ΥΠΕΧΩΔΕ όπου μας έδωσαν την άδεια να ξεκινήσουμε μελέτες για να βρούμε άλλη γη ώστε να μπορέσουμε να μετακομίσουμε. Έτσι η Κτηματική Υπηρεσία μαζί με την ΤΕΔΚ μας υπόδειξαν ένα σημείο στα όρια του Δ. Θέρμης στο Τριάδι. Για να πάμε όμως εκεί πρέπει να υπάρχει και η συγκατάθεση του Δήμου Θέρμης η οποία μέχρι τώρα είναι αρνητική.
Π: Σας έχουν προτείνει να μετακομίσετε δυτικά του Νομού;
Γ.Γ: Ναι. Αλλά δεν θέλουμε να πάμε. Δεν θέλουμε να πάμε δυτικά γιατί μεγαλώνουμε παιδιά. Δεν θέλουμε να έχουν άσχημη κατάληξη. Δεν θέλουμε να πάρουν τον στραβό τον δρόμο.
Π: Έχετε κάνει άλλες ενέργειες για να βελτιώσετε την ζωή σας;
Γ.Γ: Κατά καιρούς με έγγραφα μας σε υπουργούς και βουλευτές έχουμε ζητήσει διάφορα πράγματα. Από τα Υπουργεία Παιδείας και Υγείας είχαμε ζητήσει 2 προκατασκευασμένα σπίτια ώστε να χρησιμοποιηθούν ως σχολείο και ιατρείο. Δεν είχαμε καμία απάντηση. Μας είχαν υποσχεθεί γιατρό κάθε μήνα και δασκάλα μια φορά την εβδομάδα. Δεν είδαμε τίποτα. Πλέον έχει χαθεί η εμπιστοσύνη. Η πρόνοια μας αγνοεί.
Π: Αυτοβούλως έχει ενδιαφερθεί κανένας Δήμαρχος για την κατάσταση σας;
Πρ.: Τον μοναδικό που θυμάμαι να έδειξε λίγο ενδιαφέρον για εμάς και αυτός βέβαια για τους δικούς του λόγους ήταν ο Αντώνης ο Ματζάρης. Ενώ από τους σημερινούς Δημάρχους δεν ενδιαφέρεται κανένας. Από τον Δήμαρχο του Θερμαϊκού δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον. Δεν τον νοιάζει τίποτα. Ούτε πως ζούμε, ούτε αν ζούμε. Δεν υπάρχει δίαυλος επικοινωνίας. Ο Δήμαρχος της Μίκρας δεν ασχολήθηκε πότε ουσιαστικά μαζί μας, το ίδιο και ο Δήμαρχος της Μηχανιώνας. Ο Δήμαρχος της Θέρμης ενώ υπάρχει λύση μας την στερεί.
Στέγη και μόρφωση για τα παιδιά τους διεκδικούν οι ΡΟΜ
http://peraia.gr/Geeklog/article.php?story=20071031133516469
Τετάρτη 31 Οκτώβριος 2007 20:35
Από τον/την: serafim
Είκοσι χρόνια εγκατάλειψης. Φτάνει πια. Αυτό φωνάζουν οι Τσιγγάνοι που επί μία εικοσαετία ζουν στην περιοχή της Περαίας, στη Θεσσαλονίκη, ξεχασμένοι από την «πολιτεία», όπως λένε. Οι ίδιοι και τα παιδιά τους, μεγαλώνουν μέσα στις λάσπες, παρέα με τα ποντίκια, χωρίς νερό και ρεύμα. Τον οικισμό των ΡΟΜ στην Περαία, όπου ζουν περισσότερα από 500 άτομα, επισκέφθηκε το απόγευμα της Κυριακής η Σοφία Καλαντίδου, βουλευτής του ΚΚΕ, συνοδευόμενη από κλιμάκιο στελεχών της τοπικής οργάνωσης και της ΚΟΘ.
Κανείς δε νοιάστηκε να δώσει λύση στα προβλήματά τους. Ούτε Δήμαρχοι, ούτε Νομάρχες, ούτε κυβέρνηση, όπως είπαν οι εκπρόσωποί τους. Στο συγκεκριμένο σημείο, κατοικούν μόνιμα 70 οικογένειες.
Στην πλειοψηφία τους βγάζουν μεροκάματο από τα παλιοσίδερα που εμπορεύονται. Είκοσι ακόμη οικογένειες έχουν το σπιτικό τους εκεί, αλλά δε ζουν μόνιμα, αφού αναγκάζονται να μετακινούνται, ανάλογα με το πού θα βρουν μεροκάματο. Τα παιδιά τους, που αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού, μένουν αμόρφωτα και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη βλέπουν μόνο όταν τους επισκέπτονται οι Γιατροί του Κόσμου. Η γη που επέλεξαν πριν δύο δεκαετίες να στήσουν τον οικισμό τους, δε γνώριζαν ότι σήμερα θα αποτελούσε «φιλέτο» οικονομικό. Τώρα αντιλαμβάνονται γιατί ποτέ κανένας δε θέλησε να δώσει λύση στα προβλήματά τους. Η έκταση βρίσκεται στα όρια των Δήμων Μίκρας και Θερμαϊκού. Εκεί κοντά βρίσκεται και το οικόπεδο της ΕΡΤ που σχεδιάζεται να αξιοποιηθεί μέσω ΣΔΙΤ.
Οι Τσιγγάνοι του οικισμού, αποφάσισαν να οργανωθούν προκειμένου συλλογικά και συντονισμένα να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Ζητούν να στηθεί ένα λυόμενο για να κάνουν μάθημα τα παιδιά τους και δασκάλους για να τα μορφώσουν. Ζητούν να λυθεί άμεσα το πρόβλημα παροχής νερού και ρεύματος, με πρωτοβουλία του Δήμου ή της Νομαρχίας. Επίσης ζητούν να δοθεί λύση στο πρόβλημα στέγασης με την παραχώρηση 20 στρεμμάτων όπου θα μπορέσουν να χτίσουν το σπιτικό τους. Εξάλλου, όπως καταγγέλλουν, κανείς από αυτούς δεν κατάφερε να πάρει τα άτοκα δάνεια που υπόσχονταν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Η Σοφία Καλαντίδου δεσμεύτηκε ότι το ΚΚΕ θα συνεχίσει τις παρεμβάσεις μέσα κι έξω από τη Βουλή για τα προβλήματα των ΡΟΜ. Ξεκαθάρισε όμως ότι παράλληλα θα πρέπει και οι ίδιοι να αγωνιστούν.
http://cm.greekhelsinki.gr
Δελτίο τύπου του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Αθήνα, 25 Ιουνίου 2010
Θρησκευτικός φανατισμός - θρησκοληψία - θρησκομανία οδηγούν δικαστές σε άδικες κρίσεις
Το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) αναδημοσιεύει τα πλήρη κείμενα δύο συνεντεύξεων του μέχρι τον Ιούνιο 2010 Α’ Αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου Ιωάννη Παπανικολάου στις οποίες εκθέτει τις απόψεις του για τα κακώς κείμενα στη δικαιοσύνη. Για το ΕΠΣΕ, που αγωνίζεται μεταξύ άλλων και για τα δικαιώματα των θρησκευτικών μειονοτήτων (περιλαμβανόμενων των άθεων) στην Ελλάδα, καίρια είναι η ακόλουθη επισήμανση:
«Συμφωνώντας με τον αείμνηστο πρόεδρο του Αρείου Πάγου Στ. Ματθία, έχω τονίσει σε επίσημα έγγραφά μου, ως προϊστάμενος της Επιθεώρησης των Δικαστηρίων, ότι ο κομματικός και θρησκευτικός φανατισμός, η θρησκοληψία, η θρησκομανία και οι ιδεοληψίες νοθεύουν σοβαρά τη δικανική κρίση και οδηγούν τον δικαστικό λειτουργό σε αυθαίρετες ή άδικες κρίσεις. Η Δικαιοσύνη θα απαλλαγεί από αυτές τις "στενές σχέσεις", όχι μόνο μέσω της δημιουργίας του κατάλληλου νομοθετικού πλαισίου, κατ' εφαρμογήν της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) και της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, αλλά και όταν όσοι δικαστικοί λειτουργοί διακατέχονται από τέτοια νοθευτικά της κρίσης τους στοιχεία αποβάλλουν αυτά. Διαφορετικά θα πρέπει να ελέγχονται από τους επιθεωρητές και τον προϊστάμενο της Επιθεώρησης για τυχόν κατάδηλα εσφαλμένες κρίσεις τους, από δόλο ή βαριά αμέλεια, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, οφειλόμενες στις άνω αιτίες».
Αναδημοσιεύεται επίσης απάντηση από την Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων.
http://cm.greekhelsinki.gr/
Αθήνα, 25 Ιουνίου 2010
Θρησκευτικός φανατισμός - θρησκοληψία - θρησκομανία οδηγούν δικαστές σε άδικες κρίσεις
Το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) αναδημοσιεύει τα πλήρη κείμενα δύο συνεντεύξεων του μέχρι τον Ιούνιο 2010 Α’ Αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου Ιωάννη Παπανικολάου στις οποίες εκθέτει τις απόψεις του για τα κακώς κείμενα στη δικαιοσύνη. Για το ΕΠΣΕ, που αγωνίζεται μεταξύ άλλων και για τα δικαιώματα των θρησκευτικών μειονοτήτων (περιλαμβανόμενων των άθεων) στην Ελλάδα, καίρια είναι η ακόλουθη επισήμανση:
«Συμφωνώντας με τον αείμνηστο πρόεδρο του Αρείου Πάγου Στ. Ματθία, έχω τονίσει σε επίσημα έγγραφά μου, ως προϊστάμενος της Επιθεώρησης των Δικαστηρίων, ότι ο κομματικός και θρησκευτικός φανατισμός, η θρησκοληψία, η θρησκομανία και οι ιδεοληψίες νοθεύουν σοβαρά τη δικανική κρίση και οδηγούν τον δικαστικό λειτουργό σε αυθαίρετες ή άδικες κρίσεις. Η Δικαιοσύνη θα απαλλαγεί από αυτές τις "στενές σχέσεις", όχι μόνο μέσω της δημιουργίας του κατάλληλου νομοθετικού πλαισίου, κατ' εφαρμογήν της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) και της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, αλλά και όταν όσοι δικαστικοί λειτουργοί διακατέχονται από τέτοια νοθευτικά της κρίσης τους στοιχεία αποβάλλουν αυτά. Διαφορετικά θα πρέπει να ελέγχονται από τους επιθεωρητές και τον προϊστάμενο της Επιθεώρησης για τυχόν κατάδηλα εσφαλμένες κρίσεις τους, από δόλο ή βαριά αμέλεια, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, οφειλόμενες στις άνω αιτίες».
Αναδημοσιεύεται επίσης απάντηση από την Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων.
http://cm.greekhelsinki.gr/
Δελτίο τύπου του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Αθήνα, 24 Ιουνίου 2010
Βέροια: Καμαρώνουν για λεηλατημένο σχολείο-γκέτο για Ρομά!
Η Ελληνική Ομάδα για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων (ΕΟΔΜ) και το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) επισκέφθηκαν στις 22 Ιουλίου τον εξαθλιωμένο καταυλισμό Ρομά στο Εργοχώρι Βέροιας και το σχολείο-γκέτο το οποίο με καμάρι η πολιτεία ανακοίνωσε πως αναγνώρισε και θα αρχίσει να λειτουργεί ως επίσημο παράρτημα κάποιου Δημοτικού Σχολείου Βέροιας.
Όπως φαίνεται και από τις επισυναπτόμενες φωτογραφίες το «σχολείο» (που έχει τη μοναδικότητα να έχει χορηγούς το Στρατό και την Εκκλησία!) είναι εγκαταλειμμένο και λεηλατημένο.
Ανεξάρτητα δε από αυτό, οι πληροφορίες που αναφέρονται σε συνημμένο δημοσίευμα τοπικής εφημερίδας (η πολιτεία δηλώνει πως τα παιδιά Ρομά ή θα φοιτήσουν στο σχολείο-γκέτο ή πουθενά!) καταδεικνύουν ότι το «σχολείο» αυτό αποτελεί στην ουσία δείγμα ρατσιστικής γκετοποίησης και στην ουσία εκπαιδευτικού αποκλεισμού των παιδιών Ρομά.
Για ανάλογο σχολείο γκέτο στον Ασπρόπυργο, η Ελλάδα καταδικάστηκε τον Ιούνιο 2008 από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ).
ΕΟΔΜ και ΕΠΣΕ καλούν το Υπουργείο Παιδείας να ακυρώσει τη σχετική αναγνώριση και να εντάξει τα παιδιά Ρομά στα υπάρχοντα δημοτικά σχολεία της Βέροιας. Αυτό άλλωστε ζητούν στις επισυναπτόμενες ανακοινώσεις τους και οι σύλλογοι γονέων. Η πολιτεία πρέπει επίσης να παράσχει εφόδια και στήριξη στην κοινότητα των Ρομά για την αποτελεσματική πρόσβαση στο σχολείο των παιδιών.
Σε αντίθεση περίπτωση, η υπόθεση θα καταγγελθεί διεθνώς και οδηγηθεί στο ΕΔΔΑ.
http://cm.greekhelsinki.gr/
Αθήνα, 24 Ιουνίου 2010
Βέροια: Καμαρώνουν για λεηλατημένο σχολείο-γκέτο για Ρομά!
Η Ελληνική Ομάδα για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων (ΕΟΔΜ) και το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) επισκέφθηκαν στις 22 Ιουλίου τον εξαθλιωμένο καταυλισμό Ρομά στο Εργοχώρι Βέροιας και το σχολείο-γκέτο το οποίο με καμάρι η πολιτεία ανακοίνωσε πως αναγνώρισε και θα αρχίσει να λειτουργεί ως επίσημο παράρτημα κάποιου Δημοτικού Σχολείου Βέροιας.
Όπως φαίνεται και από τις επισυναπτόμενες φωτογραφίες το «σχολείο» (που έχει τη μοναδικότητα να έχει χορηγούς το Στρατό και την Εκκλησία!) είναι εγκαταλειμμένο και λεηλατημένο.
Ανεξάρτητα δε από αυτό, οι πληροφορίες που αναφέρονται σε συνημμένο δημοσίευμα τοπικής εφημερίδας (η πολιτεία δηλώνει πως τα παιδιά Ρομά ή θα φοιτήσουν στο σχολείο-γκέτο ή πουθενά!) καταδεικνύουν ότι το «σχολείο» αυτό αποτελεί στην ουσία δείγμα ρατσιστικής γκετοποίησης και στην ουσία εκπαιδευτικού αποκλεισμού των παιδιών Ρομά.
Για ανάλογο σχολείο γκέτο στον Ασπρόπυργο, η Ελλάδα καταδικάστηκε τον Ιούνιο 2008 από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ).
ΕΟΔΜ και ΕΠΣΕ καλούν το Υπουργείο Παιδείας να ακυρώσει τη σχετική αναγνώριση και να εντάξει τα παιδιά Ρομά στα υπάρχοντα δημοτικά σχολεία της Βέροιας. Αυτό άλλωστε ζητούν στις επισυναπτόμενες ανακοινώσεις τους και οι σύλλογοι γονέων. Η πολιτεία πρέπει επίσης να παράσχει εφόδια και στήριξη στην κοινότητα των Ρομά για την αποτελεσματική πρόσβαση στο σχολείο των παιδιών.
Σε αντίθεση περίπτωση, η υπόθεση θα καταγγελθεί διεθνώς και οδηγηθεί στο ΕΔΔΑ.
http://cm.greekhelsinki.gr/
Τρίτη 20 Ιουλίου 2010
ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟ EL SISTEMA
Αναδημοσίευση απο το περιοδικό " πολύτονον", τεύχος21, Αύγουστος 2010
Γνωριμία με το el sistema
«Οι πράξεις μιλούν δυνατότερα από τα λόγια». Ίσως αυτό να ήταν το τελικό συμπέρασμα της παρουσίασης που έγι¬νε στο Μέγαρο Μουσικής, στην Αίθουσα «Νίκος Σκαλκώτας», στις 22 Ιουνίου 2010.
Από το ξεκίνημα με το σεξτέτο φλάουτων Simon Boli¬var, την συνέχεια με την προβολή αποσπασμάτων ενός ντοκιμαντέρ για το el sistema , την ομιλία του χαρισματι¬κού Jose Antonio Abreu και το κλείσιμο από το κουαρτέτο εγχόρδων της Ορχήστρας, οδηγηθήκαμε από έκπληξη σε έκπληξη.
Σίγουρα ένα μεγάλο μέρος τού κοινού που γέμισε την αίθουσα ως το τελευταίο κάθισμα, είχε ήδη μία γενική ιδέα για το τί περίμενε να ακούσει. Είναι επίσης σίγουρο ότι η συνέχεια εξέπληξε τους περισσότερους.
Πολλά ωστόσο ήταν τα ερωτήματα που έμειναν ανα¬πάντητα, καθώς η ενθουσιώδης αλλά αρκετά γενική ομι¬λία τού ίδιου του Abreu δεν μας βοήθησε και πολύ. Πώς από τα 11 παιδιά που στριμώχτηκαν το '75 σε κάποιο χώρο στο Καράκας, φτάσαμε λίγο καιρό μετά στα 150 και από εκεί στις 300.000 με ένα δίκτυο που απλώνεται σε 24 επαρχίες; Πώς από τον «λίγο τραχύ αλλά γεμάτο κέφι ήχο» που λέει ότι άκουσε ένας δημοσιογράφος τού CBS, φτάνουμε στο αποτέλεσμα της Ορχήστρας Simon Bolivar;
Σύμφωνα με δήλωση του Dr. Abreu, σε 32 χρόνια πάνω από 800.000 παιδιά έχουν περάσει από τις τάξεις τού «συστήματος», χωρίς αναγκαστικά να γίνουν όλα επαγ-γελματίες μουσικοί. Σήμερα στη Βενεζουέλα υπάρχουν περίπου 200 παιδικές ορχήστρες, πάνω από 200 νεανικές, καθώς επίσης περίπου 400 σύνολα και χορωδίες.
«Επένδυσαν στην οικουμενικότητα της Δυτικής Κλασι¬κής Μουσικής», σχολίασε ένας συνεργάτης τού περιοδι¬κού. Επένδυσαν με κάθε τρόπο! Η ετήσια κρατική επιχορήγηση του προγράμματος φτάνει γύρω στα 17.000.000 ευρώ.
Όμως, βλέποντας το εντυπωσιακό νούμερο, είναι εύκολο να ξεχάσουμε την ουσία. Γιατί, ανεξάρτητα από τα χρήματα, πόσο πιο εύκολο θα ήταν να επιλεγεί ο δρόμος κάποιας ethnic μουσικής η οποία - είμαστε σχεδόν σίγου¬ροι - θα είχε και την ιδεολογική υποστήριξη πολλών και κάθε πολιτικής απόχρωσης, διανοουμένων της
χώρας; Αυτό δεν κάναμε εμείς στη Μεταπολίτευση, με τις λεγόμενες «λαϊκές συναυλίες», τις εξαγωγές των «τραγουδιών μας» και τα συνεχίζουμε ως σήμερα;
Το 1975 ο Jose Antonio Abreu, οικονομολόγος, εκπαιδευμένος ερασιτέχνης μουσικός και κοινωνικός μεταρρυθμιστής (αργότερα και Υπουργός Πολιτισμού), ξεκίνησε με μία απλή ιδέα που τότε έμοιαζε τελείως ουτοπική: Σκέφτηκε ότι μπορούσε να αλλάξει τις ζωές των απόκληρων παιδιών της Βενεζουέλας διδάσκοντάς τα να παίζουν κλασική μουσική σε ορχήστρες. Όπως μας είπε ο ίδιος: «Η μουσική κάνει το παιδί να ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον». Αρκετά σύντομα, μετά τα πρώτα θετικά αποτελέσματα, έστρεψε την προσοχή του «στον πολλαπλασιασμό της προσπάθειας». Ωστόσο, τότε ακόμα, τίποτα δεν έδειχνε ότι η συνέχεια θα ήταν αυτό που τώρα έχουμε μπροστά μας. Ακόμα και σήμερα, η πρώτη αντίδραση πολλών από τον Δυτικό Κόσμο, είναι η έκπληξη για το πώς κάτι τέτοιο ήταν εφικτό. Πάντως, για κάποιους ειδικούς λόγους και συμπτώσεις, το εγχείρημα προχώρησε. Έχει επιβιώσει οκτώ κυβερνητικές αλλαγές και σήμερα αποτελεί ένα από τα βασικά εργαλεία «πολιτιστικής εξωτερικής πολιτικής» της Βενεζουέλας. Σε κάποια συνταγματική αναθεώρηση, η μουσική εκπαίδευση καταχωρήθηκε - ονομαστικά - ως δικαίωμα, ενώ η σημερινή Προεδρία υπό τον Hugo Chavez, είναι από τους πιο γενναιόδωρους υποστηρικτές τού el sistema..
Όταν κάτι αποκτήσει δυναμική και όγκο ακόμα και οι πολιτικοί δεν μπορούν να το αγνοήσουν...
Σήμερα το el sistema έχει εισαχθεί στην Κολομβία, στο Τρινιντάντ και σε άλλες χώρες τής περιοχής. Μία πιο πρόσφατη προσπάθεια μεταφύτευσης είναι αυτή που γίνεται από το 2007, ως πιλοτικό πρόγραμμα, στο Stirling τής Σκωτίας σε μία ξεχασμένη και υποβαθμισμένη περιοχή εργατικών πολυκατοικιών. Ο σχεδιασμός εντάσσεται στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδίου ανάπλασης και κοινωνικής αναβάθμισης.
Επίλογος:
Τελικά «κρίνονται τα πάντα εκ του αποτελέσματος»; Στην περίπτωση της Βενεζουέλας δεν μπορούμε να είμαστε σί¬γουροι, παρ' όλο που το μουσικό αποτέλεσμα αστράφτει. Αυτό άλλωστε χειροκροτούν οι πάντες, από διάσημους διε-θνείς μαέστρους όπως ο Rattle και ο Abaddo, ως το κοινό τού Ηρωδείου.
Αυτό αιχμαλωτίζει την προσοχή μας. Είναι όμως αυτό που μετράει πάνω απ' όλα;
Γιατί εδώ η Μουσική τί είναι; Μέσο για ένα σκοπό; Αυτοσκοπός; Ή τελικά και τα δύο μαζί;
Tocar y luchar»
Είναι το σλόγκαν τού συστήματος. Στα Ισπανικά σημαίνει, «να παίζεις και να πολεμάς». Καταπώς φαίνεται, για τα παιδιά τής Βενεζουέλας είναι συνήθως το ίδιο πράγμα....
Μια μέρα μετά στο Ηρώδειo
Ακούγοντας την Ορχήστρα Νέων της Βενεζουέλας «Σιμόν Μπολίβαρ», υπό τον εξαίρετο Γκουστάβο Ντουνταμέλ, σκεφτήκαμε τι είπε στο BHMagazino ο Ρικαρντο Μούτι για τις σημερινές ορχήστρες: «Σε γενικές γραμμές, σήμερα είναι μάλλον καλύτερες τεχνικά. Αλλά οι περισσότερες έχουν χάσει την ταυτότητά τους. Κάποτε άκουγες μια ορχήστρα στο ραδιόφωνο και μπορούσες αμέσως να διακρίνεις αν είναι αμερικανική, ιταλική, γαλλική ή ρωσική. (...) Ελάχιστε είναι αυτές οι οποίες έχουν αναγνωρίσιμο στίγμα».
Δεν είναι λίγοι οι φίλοι της μουσικής που θα συμφωνήσουν με την άποψη αυτή. Όπως επίσης πιστεύουμε ότι όσοι βρέθηκαν στο Ηρώδειο στις 23 Ιουνίου, θα συμφωνήσουν ότι ακούσαμε μία από τις εντυπωσιακότερες εξαιρέσεις αυτού του κανόνα.
Ακούγεται περίεργο, όμως το έργο που ανέδειξε καλύτερα αυτή την πλευρά της Ορχήστρας, ήταν η Πέμπτη το Μπετόβεν. Συμφωνία πασίγνωστη, χιλιοπαιγμένη και ηχογραφημένη από τους διασημότερους μαέστρους και τις μεγαλύτερες ορχήστρες. Τί «νέο» μπορεί να υπάρξει εδώ; Κι' όμως υπήρξε ! Ήταν μία Πέμπτη που ερχόταν από μία άλλη Ήπειρο, με στοιχεία που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πώς υπάρχουν πίσω από τις νότες.
Ο γνώριμος (και αναμενόμενος), σχετικά ομογενοποιημένος ήχος με τον οποίο οι περισσότερες ορχήστρες παίζουν το ιστορικό ρεπερτόριο, είχε δώσει τη θέση του σε μία πολυεπίπεδη υφή, όπου τμήματα της ορχήστρας, ομάδες οργάνων ή διάφορα σόλο, ακολουθούσαν και πρόβαλαν την ιδιαίτερη μελωδική τους γραμμή ή το ρυθμικό τους σχήμα
Αυτός ο τρόπος εκτέλεσης χρησιμοποιήθηκε και στη «Ιεροτελεστία της Άνοιξης» που ακούσαμε στο δεύτερο μέρος. Όμως εδώ κάτι τέτοιο είναι αναμενόμενο, όχι μόνο λόγω του στυλ και του ύφους του έργου, αλλά επίσης γιατί ο Στραβίνσκι, με τον τρόπο που γράφει, έχει φροντίσει να συμβαίνει. Η «Ιεροτελεστία» οδηγεί προς αυτή την αντιμετώπιση, η Πέμπτη - τουλάχιστον όπως την ξέραμε ως τώρα - όχι. Εδώ ακριβώς βρίσκεται όλη η μαγεία!
Ένα από δυνατότερα σημεία της εκτέλεσης της «Ιεροτελεστίας» ήταν τα πάμπολλα τμήματα του έργου με τα πολυρυθμικά σχήματα. Ιδιαίτερος και χαρακτηριστικός εδώ, ο ρόλος των κρουστών. Παρά την κλασική παιδεία των μουσικών, το λατινοαμερικάνικο στοιχείο, πανταχού παρόν !
Η «κουλτούρα της διασκέδασης», που συνολικά διέπει το el sistema, φάνηκε στα τρία «μπιζ». Το μεγαλύτερο μέρος του κοινού (ίσως και πληροφορημένο από το U-tube), έμοιαζε να το περιμένει και ξέσπασε σε ενθουσιώδη χειροκροτήματα όταν μουσικοί και μαέστρος εμφανίστηκαν με τις χαρακτηριστικές φόρμες της Εθνικής Βενεζουέλας. Εδώ την παράσταση έκλεψε η Σουίτα από το West Side Story του L. Bernstein. Όλοι έμοιαζαν να το διασκεδάζουν, ωστόσο η ποιότητα του ήχου κρατήθηκε και τίποτα δεν ακούσαμε να ξέφυγε. Αλλά έστω και να ΄γινε τί σημασία έχει πια;
Σχόλια και γνώμες για το El Sistema
Πού οφείλεται η επιτυχία;
Πιστεύω ότι η επιτυχία τού El Sistema, πέρα από την αξιοθαύμαστη επιμονή και υπομονή τού οραματιστή του, οφείλεται σε δύο κυρίως λόγους: Ο ένας, είναι το ακλόνητο φιλοσοφικό υπόβαθρο που στηρίζει και ενισχύει ίσως τη βασικότερη ανθρώπινη ανά¬γκη, που είναι αυτή της δημιουργίας και της επέκτασης. Ο άλλος είναι η εξαιρετικά γενναιόδωρη και έντιμη αντιμετώπιση της παιδικής ηλικίας, η οποία αποφεύγει όλα τα στερεότυπα που θεωρούν τα παιδιά άβουλα, μισοηλίθια και χαζοχαρούμενα όντα. Έτσι, τα οδηγεί στο να κατανοήσουν πλήρως και να γίνουν μέρος της «αγω¬γής της ψυχής» που είναι και ο τελι¬κός σκοπός της τέχνης.
Μαρία - Χριστίνα Κριθαρά Συνθέτης, πιανίστα - Μέλος της Συ¬ντακτικής Ομάδας τού «ΠΟΛΥΤΟΝΟΝ»
«Ειρηνική επανάσταση»
Πέρα από ένα μουσικό επίτευγμα είναι πρωτίστως ένα κοινωνικό επί¬τευγμα, ένα μοντέλο ειρηνικής επανά¬στασης. Είναι η απάντηση των καταδυναστευομένων, είναι η απάντη¬ση των περιφρονημένων. Η ύπαρξή του αναδεικνύει την αυθαιρεσία που επικρατεί στην κατανομή τού πλούτου και των ευκαιριών ύπαρξης και έκφρασης των λαών. Πιστεύω ότι είναι μία πρόταση δράσης των λαών για να αλλάξουν το πεπρωμένο τους χωρίς να καταφύγουν στην βία και μία ευκαιρία της Εξουσίας να σωθεί από τον εαυτό της...
Νίκος Λαλιώτης Πιανίστας - Υπεύθυνος μουσικού τμήματος «Ελληνικής Δράσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα»
Κάποια ερωτηματικά
Οι εντυπώσεις μου από την παρου¬σίαση του «ΕΙ Sistema» είναι ανάμει¬κτες. Όσοι βρεθήκαμε εκεί, παρακολουθήσαμε συνοπτικά τον τρόπο με τον οποίο γεννήθηκε και λειτουργεί μέχρι σήμερα αυτό το σύστημα στη Βενεζουέλα και σίγουρα εντυπωσιαστήκαμε. Παράλληλα, είχα¬με την ευκαιρία να ακούσουμε, σε ζωντανή εκτέλεση και ενδεικτικά, κάποια μέλη της πρώτης ορχήστρας τού συστήματος, τα οποία μας προε¬τοίμασαν για την μεγάλη «έκπληξη» που μας περίμενε την επόμενη μέρα στο Ηρώδειο...
Όμως, κατά την παρουσίαση των προσπαθειών για την ανάπτυξη ενός ελληνικού μουσικού συστήματος, (επτά σχετικές ομιλίες αποτέλεσαν επίσης μέρος του προγράμματος), ο εντυπωσιασμός μετατράπηκε σε απο¬ρία. Γιατί να μην υπάρχει ήδη ένα αντί¬στοιχα καλά οργανωμένο και κυρίως προσαρμοσμένο στα ελληνικά δεδομένα «ΕΙ Sistema»; Τέλος, αν επιχει¬ρηθεί σήμερα η δημιουργία του, ποιό μπορεί να είναι το μέλλον του;
Φαίδρα Γιαννέλου Μεταπτυχιακή φοιτήτρια - Διεύθυν¬σης Ορχήστρας, Τ. Μ. Σ. Ιονίου Πανεπιστημίου
El Sistema - Σύστημα Kodaly
Παρακολουθώ την εξέλιξη του el sistema εδώ και δυο χρόνια με πολύ ενδιαφέρον και ενθουσιασμό. Στηρί¬χτηκε στη κοινωνική δράση και την πολιτιστική φιλοσοφία του Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου που έχουν μεγάλες ομοι¬ότητες με αυτές του Ζόλταν Κόνταλυ: «Η κοινωνία έχει υποχρέωση να προ¬σφέρει σε όλους πρόσβαση στην μουσική παιδεία ...με οργανωμένη, συστηματική και τακτική διδασκαλία της μουσικής ... από τη νεαρότερη δυνατόν ηλικία».
Αξιοσημείωτη είναι η εμμονή και των δυο στην δύναμη της ποιοτικής μουσικής αποφεύγοντας τις Αγγλο- σαξωνικές λαϊκιστικές τάσεις, που κυριαρχούν στις σύγχρονες μουσικο- παιδαγωγικές μεθόδους.
Δεν μου διαφεύγει ότι ο μεν Κόνταλυ (από το 1945), στήριξε το σύστημα του στην γενική εκπαίδευση και τις Χορωδίες, ο δε Αμπρέου (από το 1975), σε πιο ευέλικτες κοινωνικές οργανώσεις και τις Ορχήστρες. Όμως πρέπει δούμε ότι αμφότερα τα συστήματα καρποφόρησαν μετά από μια 25ετία μεθοδικής διδασκαλίας, γενναίας κρατικής χρηματοδότησης και κοινωνικής αποδοχής.
Μιχάλης Πατσέας Διευθυντής, Ωδείου Κόνταλυ - Ελληνικού Ινστιτούτου Kodaly
Ταιριάζει με εμάς;
Πόσο εφαρμόσιμο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο στα καθ' ημάς; Αντιγράφω από το σχετικό site, (http://www. fesnojiv.gob.velenlhome.html): «Ο βα¬σικός σκοπός (...) είναι να δημιουρ¬γήσει ένα καθημερινό λιμάνι ασφάλειας, χαράς και διασκέδασης που οικοδομεί την αυτοεκτίμηση του κάθε παιδιού και την αίσθηση της αξίας. Η πειθαρχία είναι χαλαρή αλλά απαιτείται. Η παρακολούθηση δεν είναι το ζήτημα, εφόσον τα παιδιά θέλουν να βρίσκονται στον τοπικό πυρήνα για αυτά τα ίδια, τους δασκά¬λους τους και τους συμμαθητές τους. Σκληρή εργασία και αληθινές επιδό¬σεις είναι τα καθοριστικά στοιχεία για την επιτυχία (...) Εντούτοις ένα αίσθημα διασκέδασης ποτέ δεν παραλείπεται.»
Προσέξτε λίγο τις υπογραμμισμέ¬νες λέξεις... Πιστεύετε ότι ένα σύστημα που τις περιέχει μπορεί να δουλέψει εδώ; Σε μια χώρα όπου έχουν χαθεί οι αξίες και δεν πιστεύ¬ουμε στη σκληρή δουλειά, στην πειθαρχία αλλά - κυρίως - στην αξιο¬λόγηση, είναι αδύνατον να μεταφυ¬τευθεί ένα μοντέλο από χώρα της Λατινικής Αμερικής, που για χιλιάδες παιδιά ήταν και είναι μοναδική ευκαι¬ρία εξόδου από την κοινωνική περιθωριοποίηση.
Γιώργος Λιγνός Πρώην εκπαιδευτικός εξωσχολικής εκπαίδευσης.
Αναγκαίες οι θεσμικές αλλαγές
Το σημαντικό που θα μπορούσε να προκύψει από έναν «αρραβώνα» με το Βενεζολάνικο παράδειγμα είναι το άνοιγμα της ελληνικής κοινωνίας προς την παροχή δωρεάν μουσικής εκπαί¬δευσης. Επίσης, νομίζω ότι μόνον καλλιτέχνες που έχουν βιώσει το «θαύμα» αυτό προσωπικά, μπορούν να το μεταδώσουν σε τρίτους, δηλαδή στους μαθητές τους και το κοινό.
Ως «μάνα» της παιδικής πολυπολιτισμικής «Χορωδίας της Ουτοπίας», συνειδητοποίησα ότι χρειάζονται πολ¬λές προϋποθέσεις να γίνει εδώ κάτι ανάλογο. Σίγουρα χρειάζονται θεσμικές αλλαγές, όπως η ψήφιση σχετικής νομοθεσίας και η μετακίνηση της αρμοδιότητας από το Υπουργείο Πολιτισμού στο Υπουργείο Παιδείας.
Πιθανότατα για την πλειοψηφία των σύγχρονων ελληνόπουλων, η επα¬φή με τη μουσική δεν είναι από μόνη της κάτι τόσο «ανέλπιστο» και ίσως μάλιστα να μη γινόταν ποτέ «το σημα¬ντικότερο πράγμα της ζωής τους».
Ωστόσο θα πρέπει να αγωνιστούμε για την ακώλυτη πρόσβαση στη μουσική εκπαίδευση, ενταγμένη στο Εθνικό Εκπαιδευτικό Σύστημα. Εγώ, τουλάχιστον, θα εργαστώ γι' αυτό ως ακτιβίστρια νομικός.
Ηλέκτρα Λήδα Κούτρα Δικηγόρος Αθηνών - Πρόεδρος της «Ελληνικής Δράσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα"
Γνωριμία με το el sistema
«Οι πράξεις μιλούν δυνατότερα από τα λόγια». Ίσως αυτό να ήταν το τελικό συμπέρασμα της παρουσίασης που έγι¬νε στο Μέγαρο Μουσικής, στην Αίθουσα «Νίκος Σκαλκώτας», στις 22 Ιουνίου 2010.
Από το ξεκίνημα με το σεξτέτο φλάουτων Simon Boli¬var, την συνέχεια με την προβολή αποσπασμάτων ενός ντοκιμαντέρ για το el sistema , την ομιλία του χαρισματι¬κού Jose Antonio Abreu και το κλείσιμο από το κουαρτέτο εγχόρδων της Ορχήστρας, οδηγηθήκαμε από έκπληξη σε έκπληξη.
Σίγουρα ένα μεγάλο μέρος τού κοινού που γέμισε την αίθουσα ως το τελευταίο κάθισμα, είχε ήδη μία γενική ιδέα για το τί περίμενε να ακούσει. Είναι επίσης σίγουρο ότι η συνέχεια εξέπληξε τους περισσότερους.
Πολλά ωστόσο ήταν τα ερωτήματα που έμειναν ανα¬πάντητα, καθώς η ενθουσιώδης αλλά αρκετά γενική ομι¬λία τού ίδιου του Abreu δεν μας βοήθησε και πολύ. Πώς από τα 11 παιδιά που στριμώχτηκαν το '75 σε κάποιο χώρο στο Καράκας, φτάσαμε λίγο καιρό μετά στα 150 και από εκεί στις 300.000 με ένα δίκτυο που απλώνεται σε 24 επαρχίες; Πώς από τον «λίγο τραχύ αλλά γεμάτο κέφι ήχο» που λέει ότι άκουσε ένας δημοσιογράφος τού CBS, φτάνουμε στο αποτέλεσμα της Ορχήστρας Simon Bolivar;
Σύμφωνα με δήλωση του Dr. Abreu, σε 32 χρόνια πάνω από 800.000 παιδιά έχουν περάσει από τις τάξεις τού «συστήματος», χωρίς αναγκαστικά να γίνουν όλα επαγ-γελματίες μουσικοί. Σήμερα στη Βενεζουέλα υπάρχουν περίπου 200 παιδικές ορχήστρες, πάνω από 200 νεανικές, καθώς επίσης περίπου 400 σύνολα και χορωδίες.
«Επένδυσαν στην οικουμενικότητα της Δυτικής Κλασι¬κής Μουσικής», σχολίασε ένας συνεργάτης τού περιοδι¬κού. Επένδυσαν με κάθε τρόπο! Η ετήσια κρατική επιχορήγηση του προγράμματος φτάνει γύρω στα 17.000.000 ευρώ.
Όμως, βλέποντας το εντυπωσιακό νούμερο, είναι εύκολο να ξεχάσουμε την ουσία. Γιατί, ανεξάρτητα από τα χρήματα, πόσο πιο εύκολο θα ήταν να επιλεγεί ο δρόμος κάποιας ethnic μουσικής η οποία - είμαστε σχεδόν σίγου¬ροι - θα είχε και την ιδεολογική υποστήριξη πολλών και κάθε πολιτικής απόχρωσης, διανοουμένων της
χώρας; Αυτό δεν κάναμε εμείς στη Μεταπολίτευση, με τις λεγόμενες «λαϊκές συναυλίες», τις εξαγωγές των «τραγουδιών μας» και τα συνεχίζουμε ως σήμερα;
Το 1975 ο Jose Antonio Abreu, οικονομολόγος, εκπαιδευμένος ερασιτέχνης μουσικός και κοινωνικός μεταρρυθμιστής (αργότερα και Υπουργός Πολιτισμού), ξεκίνησε με μία απλή ιδέα που τότε έμοιαζε τελείως ουτοπική: Σκέφτηκε ότι μπορούσε να αλλάξει τις ζωές των απόκληρων παιδιών της Βενεζουέλας διδάσκοντάς τα να παίζουν κλασική μουσική σε ορχήστρες. Όπως μας είπε ο ίδιος: «Η μουσική κάνει το παιδί να ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον». Αρκετά σύντομα, μετά τα πρώτα θετικά αποτελέσματα, έστρεψε την προσοχή του «στον πολλαπλασιασμό της προσπάθειας». Ωστόσο, τότε ακόμα, τίποτα δεν έδειχνε ότι η συνέχεια θα ήταν αυτό που τώρα έχουμε μπροστά μας. Ακόμα και σήμερα, η πρώτη αντίδραση πολλών από τον Δυτικό Κόσμο, είναι η έκπληξη για το πώς κάτι τέτοιο ήταν εφικτό. Πάντως, για κάποιους ειδικούς λόγους και συμπτώσεις, το εγχείρημα προχώρησε. Έχει επιβιώσει οκτώ κυβερνητικές αλλαγές και σήμερα αποτελεί ένα από τα βασικά εργαλεία «πολιτιστικής εξωτερικής πολιτικής» της Βενεζουέλας. Σε κάποια συνταγματική αναθεώρηση, η μουσική εκπαίδευση καταχωρήθηκε - ονομαστικά - ως δικαίωμα, ενώ η σημερινή Προεδρία υπό τον Hugo Chavez, είναι από τους πιο γενναιόδωρους υποστηρικτές τού el sistema..
Όταν κάτι αποκτήσει δυναμική και όγκο ακόμα και οι πολιτικοί δεν μπορούν να το αγνοήσουν...
Σήμερα το el sistema έχει εισαχθεί στην Κολομβία, στο Τρινιντάντ και σε άλλες χώρες τής περιοχής. Μία πιο πρόσφατη προσπάθεια μεταφύτευσης είναι αυτή που γίνεται από το 2007, ως πιλοτικό πρόγραμμα, στο Stirling τής Σκωτίας σε μία ξεχασμένη και υποβαθμισμένη περιοχή εργατικών πολυκατοικιών. Ο σχεδιασμός εντάσσεται στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδίου ανάπλασης και κοινωνικής αναβάθμισης.
Επίλογος:
Τελικά «κρίνονται τα πάντα εκ του αποτελέσματος»; Στην περίπτωση της Βενεζουέλας δεν μπορούμε να είμαστε σί¬γουροι, παρ' όλο που το μουσικό αποτέλεσμα αστράφτει. Αυτό άλλωστε χειροκροτούν οι πάντες, από διάσημους διε-θνείς μαέστρους όπως ο Rattle και ο Abaddo, ως το κοινό τού Ηρωδείου.
Αυτό αιχμαλωτίζει την προσοχή μας. Είναι όμως αυτό που μετράει πάνω απ' όλα;
Γιατί εδώ η Μουσική τί είναι; Μέσο για ένα σκοπό; Αυτοσκοπός; Ή τελικά και τα δύο μαζί;
Tocar y luchar»
Είναι το σλόγκαν τού συστήματος. Στα Ισπανικά σημαίνει, «να παίζεις και να πολεμάς». Καταπώς φαίνεται, για τα παιδιά τής Βενεζουέλας είναι συνήθως το ίδιο πράγμα....
Μια μέρα μετά στο Ηρώδειo
Ακούγοντας την Ορχήστρα Νέων της Βενεζουέλας «Σιμόν Μπολίβαρ», υπό τον εξαίρετο Γκουστάβο Ντουνταμέλ, σκεφτήκαμε τι είπε στο BHMagazino ο Ρικαρντο Μούτι για τις σημερινές ορχήστρες: «Σε γενικές γραμμές, σήμερα είναι μάλλον καλύτερες τεχνικά. Αλλά οι περισσότερες έχουν χάσει την ταυτότητά τους. Κάποτε άκουγες μια ορχήστρα στο ραδιόφωνο και μπορούσες αμέσως να διακρίνεις αν είναι αμερικανική, ιταλική, γαλλική ή ρωσική. (...) Ελάχιστε είναι αυτές οι οποίες έχουν αναγνωρίσιμο στίγμα».
Δεν είναι λίγοι οι φίλοι της μουσικής που θα συμφωνήσουν με την άποψη αυτή. Όπως επίσης πιστεύουμε ότι όσοι βρέθηκαν στο Ηρώδειο στις 23 Ιουνίου, θα συμφωνήσουν ότι ακούσαμε μία από τις εντυπωσιακότερες εξαιρέσεις αυτού του κανόνα.
Ακούγεται περίεργο, όμως το έργο που ανέδειξε καλύτερα αυτή την πλευρά της Ορχήστρας, ήταν η Πέμπτη το Μπετόβεν. Συμφωνία πασίγνωστη, χιλιοπαιγμένη και ηχογραφημένη από τους διασημότερους μαέστρους και τις μεγαλύτερες ορχήστρες. Τί «νέο» μπορεί να υπάρξει εδώ; Κι' όμως υπήρξε ! Ήταν μία Πέμπτη που ερχόταν από μία άλλη Ήπειρο, με στοιχεία που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πώς υπάρχουν πίσω από τις νότες.
Ο γνώριμος (και αναμενόμενος), σχετικά ομογενοποιημένος ήχος με τον οποίο οι περισσότερες ορχήστρες παίζουν το ιστορικό ρεπερτόριο, είχε δώσει τη θέση του σε μία πολυεπίπεδη υφή, όπου τμήματα της ορχήστρας, ομάδες οργάνων ή διάφορα σόλο, ακολουθούσαν και πρόβαλαν την ιδιαίτερη μελωδική τους γραμμή ή το ρυθμικό τους σχήμα
Αυτός ο τρόπος εκτέλεσης χρησιμοποιήθηκε και στη «Ιεροτελεστία της Άνοιξης» που ακούσαμε στο δεύτερο μέρος. Όμως εδώ κάτι τέτοιο είναι αναμενόμενο, όχι μόνο λόγω του στυλ και του ύφους του έργου, αλλά επίσης γιατί ο Στραβίνσκι, με τον τρόπο που γράφει, έχει φροντίσει να συμβαίνει. Η «Ιεροτελεστία» οδηγεί προς αυτή την αντιμετώπιση, η Πέμπτη - τουλάχιστον όπως την ξέραμε ως τώρα - όχι. Εδώ ακριβώς βρίσκεται όλη η μαγεία!
Ένα από δυνατότερα σημεία της εκτέλεσης της «Ιεροτελεστίας» ήταν τα πάμπολλα τμήματα του έργου με τα πολυρυθμικά σχήματα. Ιδιαίτερος και χαρακτηριστικός εδώ, ο ρόλος των κρουστών. Παρά την κλασική παιδεία των μουσικών, το λατινοαμερικάνικο στοιχείο, πανταχού παρόν !
Η «κουλτούρα της διασκέδασης», που συνολικά διέπει το el sistema, φάνηκε στα τρία «μπιζ». Το μεγαλύτερο μέρος του κοινού (ίσως και πληροφορημένο από το U-tube), έμοιαζε να το περιμένει και ξέσπασε σε ενθουσιώδη χειροκροτήματα όταν μουσικοί και μαέστρος εμφανίστηκαν με τις χαρακτηριστικές φόρμες της Εθνικής Βενεζουέλας. Εδώ την παράσταση έκλεψε η Σουίτα από το West Side Story του L. Bernstein. Όλοι έμοιαζαν να το διασκεδάζουν, ωστόσο η ποιότητα του ήχου κρατήθηκε και τίποτα δεν ακούσαμε να ξέφυγε. Αλλά έστω και να ΄γινε τί σημασία έχει πια;
Σχόλια και γνώμες για το El Sistema
Πού οφείλεται η επιτυχία;
Πιστεύω ότι η επιτυχία τού El Sistema, πέρα από την αξιοθαύμαστη επιμονή και υπομονή τού οραματιστή του, οφείλεται σε δύο κυρίως λόγους: Ο ένας, είναι το ακλόνητο φιλοσοφικό υπόβαθρο που στηρίζει και ενισχύει ίσως τη βασικότερη ανθρώπινη ανά¬γκη, που είναι αυτή της δημιουργίας και της επέκτασης. Ο άλλος είναι η εξαιρετικά γενναιόδωρη και έντιμη αντιμετώπιση της παιδικής ηλικίας, η οποία αποφεύγει όλα τα στερεότυπα που θεωρούν τα παιδιά άβουλα, μισοηλίθια και χαζοχαρούμενα όντα. Έτσι, τα οδηγεί στο να κατανοήσουν πλήρως και να γίνουν μέρος της «αγω¬γής της ψυχής» που είναι και ο τελι¬κός σκοπός της τέχνης.
Μαρία - Χριστίνα Κριθαρά Συνθέτης, πιανίστα - Μέλος της Συ¬ντακτικής Ομάδας τού «ΠΟΛΥΤΟΝΟΝ»
«Ειρηνική επανάσταση»
Πέρα από ένα μουσικό επίτευγμα είναι πρωτίστως ένα κοινωνικό επί¬τευγμα, ένα μοντέλο ειρηνικής επανά¬στασης. Είναι η απάντηση των καταδυναστευομένων, είναι η απάντη¬ση των περιφρονημένων. Η ύπαρξή του αναδεικνύει την αυθαιρεσία που επικρατεί στην κατανομή τού πλούτου και των ευκαιριών ύπαρξης και έκφρασης των λαών. Πιστεύω ότι είναι μία πρόταση δράσης των λαών για να αλλάξουν το πεπρωμένο τους χωρίς να καταφύγουν στην βία και μία ευκαιρία της Εξουσίας να σωθεί από τον εαυτό της...
Νίκος Λαλιώτης Πιανίστας - Υπεύθυνος μουσικού τμήματος «Ελληνικής Δράσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα»
Κάποια ερωτηματικά
Οι εντυπώσεις μου από την παρου¬σίαση του «ΕΙ Sistema» είναι ανάμει¬κτες. Όσοι βρεθήκαμε εκεί, παρακολουθήσαμε συνοπτικά τον τρόπο με τον οποίο γεννήθηκε και λειτουργεί μέχρι σήμερα αυτό το σύστημα στη Βενεζουέλα και σίγουρα εντυπωσιαστήκαμε. Παράλληλα, είχα¬με την ευκαιρία να ακούσουμε, σε ζωντανή εκτέλεση και ενδεικτικά, κάποια μέλη της πρώτης ορχήστρας τού συστήματος, τα οποία μας προε¬τοίμασαν για την μεγάλη «έκπληξη» που μας περίμενε την επόμενη μέρα στο Ηρώδειο...
Όμως, κατά την παρουσίαση των προσπαθειών για την ανάπτυξη ενός ελληνικού μουσικού συστήματος, (επτά σχετικές ομιλίες αποτέλεσαν επίσης μέρος του προγράμματος), ο εντυπωσιασμός μετατράπηκε σε απο¬ρία. Γιατί να μην υπάρχει ήδη ένα αντί¬στοιχα καλά οργανωμένο και κυρίως προσαρμοσμένο στα ελληνικά δεδομένα «ΕΙ Sistema»; Τέλος, αν επιχει¬ρηθεί σήμερα η δημιουργία του, ποιό μπορεί να είναι το μέλλον του;
Φαίδρα Γιαννέλου Μεταπτυχιακή φοιτήτρια - Διεύθυν¬σης Ορχήστρας, Τ. Μ. Σ. Ιονίου Πανεπιστημίου
El Sistema - Σύστημα Kodaly
Παρακολουθώ την εξέλιξη του el sistema εδώ και δυο χρόνια με πολύ ενδιαφέρον και ενθουσιασμό. Στηρί¬χτηκε στη κοινωνική δράση και την πολιτιστική φιλοσοφία του Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου που έχουν μεγάλες ομοι¬ότητες με αυτές του Ζόλταν Κόνταλυ: «Η κοινωνία έχει υποχρέωση να προ¬σφέρει σε όλους πρόσβαση στην μουσική παιδεία ...με οργανωμένη, συστηματική και τακτική διδασκαλία της μουσικής ... από τη νεαρότερη δυνατόν ηλικία».
Αξιοσημείωτη είναι η εμμονή και των δυο στην δύναμη της ποιοτικής μουσικής αποφεύγοντας τις Αγγλο- σαξωνικές λαϊκιστικές τάσεις, που κυριαρχούν στις σύγχρονες μουσικο- παιδαγωγικές μεθόδους.
Δεν μου διαφεύγει ότι ο μεν Κόνταλυ (από το 1945), στήριξε το σύστημα του στην γενική εκπαίδευση και τις Χορωδίες, ο δε Αμπρέου (από το 1975), σε πιο ευέλικτες κοινωνικές οργανώσεις και τις Ορχήστρες. Όμως πρέπει δούμε ότι αμφότερα τα συστήματα καρποφόρησαν μετά από μια 25ετία μεθοδικής διδασκαλίας, γενναίας κρατικής χρηματοδότησης και κοινωνικής αποδοχής.
Μιχάλης Πατσέας Διευθυντής, Ωδείου Κόνταλυ - Ελληνικού Ινστιτούτου Kodaly
Ταιριάζει με εμάς;
Πόσο εφαρμόσιμο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο στα καθ' ημάς; Αντιγράφω από το σχετικό site, (http://www. fesnojiv.gob.velenlhome.html): «Ο βα¬σικός σκοπός (...) είναι να δημιουρ¬γήσει ένα καθημερινό λιμάνι ασφάλειας, χαράς και διασκέδασης που οικοδομεί την αυτοεκτίμηση του κάθε παιδιού και την αίσθηση της αξίας. Η πειθαρχία είναι χαλαρή αλλά απαιτείται. Η παρακολούθηση δεν είναι το ζήτημα, εφόσον τα παιδιά θέλουν να βρίσκονται στον τοπικό πυρήνα για αυτά τα ίδια, τους δασκά¬λους τους και τους συμμαθητές τους. Σκληρή εργασία και αληθινές επιδό¬σεις είναι τα καθοριστικά στοιχεία για την επιτυχία (...) Εντούτοις ένα αίσθημα διασκέδασης ποτέ δεν παραλείπεται.»
Προσέξτε λίγο τις υπογραμμισμέ¬νες λέξεις... Πιστεύετε ότι ένα σύστημα που τις περιέχει μπορεί να δουλέψει εδώ; Σε μια χώρα όπου έχουν χαθεί οι αξίες και δεν πιστεύ¬ουμε στη σκληρή δουλειά, στην πειθαρχία αλλά - κυρίως - στην αξιο¬λόγηση, είναι αδύνατον να μεταφυ¬τευθεί ένα μοντέλο από χώρα της Λατινικής Αμερικής, που για χιλιάδες παιδιά ήταν και είναι μοναδική ευκαι¬ρία εξόδου από την κοινωνική περιθωριοποίηση.
Γιώργος Λιγνός Πρώην εκπαιδευτικός εξωσχολικής εκπαίδευσης.
Αναγκαίες οι θεσμικές αλλαγές
Το σημαντικό που θα μπορούσε να προκύψει από έναν «αρραβώνα» με το Βενεζολάνικο παράδειγμα είναι το άνοιγμα της ελληνικής κοινωνίας προς την παροχή δωρεάν μουσικής εκπαί¬δευσης. Επίσης, νομίζω ότι μόνον καλλιτέχνες που έχουν βιώσει το «θαύμα» αυτό προσωπικά, μπορούν να το μεταδώσουν σε τρίτους, δηλαδή στους μαθητές τους και το κοινό.
Ως «μάνα» της παιδικής πολυπολιτισμικής «Χορωδίας της Ουτοπίας», συνειδητοποίησα ότι χρειάζονται πολ¬λές προϋποθέσεις να γίνει εδώ κάτι ανάλογο. Σίγουρα χρειάζονται θεσμικές αλλαγές, όπως η ψήφιση σχετικής νομοθεσίας και η μετακίνηση της αρμοδιότητας από το Υπουργείο Πολιτισμού στο Υπουργείο Παιδείας.
Πιθανότατα για την πλειοψηφία των σύγχρονων ελληνόπουλων, η επα¬φή με τη μουσική δεν είναι από μόνη της κάτι τόσο «ανέλπιστο» και ίσως μάλιστα να μη γινόταν ποτέ «το σημα¬ντικότερο πράγμα της ζωής τους».
Ωστόσο θα πρέπει να αγωνιστούμε για την ακώλυτη πρόσβαση στη μουσική εκπαίδευση, ενταγμένη στο Εθνικό Εκπαιδευτικό Σύστημα. Εγώ, τουλάχιστον, θα εργαστώ γι' αυτό ως ακτιβίστρια νομικός.
Ηλέκτρα Λήδα Κούτρα Δικηγόρος Αθηνών - Πρόεδρος της «Ελληνικής Δράσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα"
Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010
Δωρεάν και προσβάσιμα πλέον τα ΦΕΚ σε ηλεκτρονική μορφή
Σύμφωνα με το Ν.3861/2010,άρθρο 7 /τ.Α΄112 -13.7.2010, τα Φ.Ε.Κ. σε ηλεκτρονική μορφή είναι πλέον διαθέσιμα ΔΩΡΕΑΝ από την ιστοσελίδα του Εθνικού Τυπογραφείου www.et.gr .
Στα ΦΕΚ (Φύλλα Εφημερίδας της Κυβέρνησης) δημοσιεύονται όλοι οι νόμοι, προεδρικά διατάγματα και υπουργικές αποφάσεις.
Μέχρι πρόσφατα η πρόσβαση απαιτούσε συνδρομή, κάτι που δυσχέραινε ουσιαστικά την πρόσβαση στην πληροφόρηση των πολιτών για τη νομοθεσία, στο πεδίο εφαρμογής της οποίας ενέπιπταν.
Στα ΦΕΚ (Φύλλα Εφημερίδας της Κυβέρνησης) δημοσιεύονται όλοι οι νόμοι, προεδρικά διατάγματα και υπουργικές αποφάσεις.
Μέχρι πρόσφατα η πρόσβαση απαιτούσε συνδρομή, κάτι που δυσχέραινε ουσιαστικά την πρόσβαση στην πληροφόρηση των πολιτών για τη νομοθεσία, στο πεδίο εφαρμογής της οποίας ενέπιπταν.
Δελτίο Τύπου Συνηγόρου του Πολίτη για τις παράνομες χωματερές
Δελτίο Τύπου
Αθήνα, 15 Ιουλίου 2010
Να κλείσουν τώρα οι παράνομες χωματερές
Ο Συνήγορος του Πολίτη εκφράζει την ανησυχία του για τα προβλήματα που εξακολουθεί να παρουσιάζει ο τομέας της διαχείρισης αποβλήτων στη χώρα μας. Παρά τη δέσμευση της Ελλάδας για κατάργηση όλων των χώρων ανεξέλεγκτης διάθεσης στερεών αποβλήτων (ΧΑΔΑ), έως το 2008, εξακολουθούν να παραμένουν σε λειτουργία αρκετοί από αυτούς, γεγονός που δημιουργεί τον κίνδυνο επιβολής υψηλών προστίμων από το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων στο άμεσο μέλλον. Η ανεξέλεγκτη διάθεση στερεών αποβλήτων δεν εγκυμονεί μόνο κινδύνους για τη δημόσια υγεία, αλλά υποβαθμίζει συστηματικά και την ποιότητα ζωής των πολιτών.
O Συνήγορος του Πολίτη ζητά την άμεση παύση λειτουργίας και την περιβαλλοντική αποκατάσταση των παράνομων ΧΑΔΑ.
Ειδικότερα, ο Συνήγορος του Πολίτη έχει διαπιστώσει ότι:
(α) αρκετοί ΧΑΔΑ παραμένουν ακόμη σε λειτουργία.
(β) καθυστερεί η εκπόνηση και η υλοποίηση των μελετών περιβαλλοντικής αποκατάστασης των ΧΑΔΑ.
(γ) εντοπίζονται σημαντικά προβλήματα στην επιβολή των διοικητικών και ποινικών κυρώσεων στους υπεύθυνους δήμους.
(δ) κατά τον σχεδιασμό διαχείρισης των στερεών αποβλήτων δεν τηρείται αυστηρά η νομοθεσία και, σε πολλές περιπτώσεις, δεν εξασφαλίζεται η έγκριση ή γνωμοδότηση όλων των συναρμόδιων φορέων.
(ε) κατά τη χωροθέτηση των νέων έργων διαχείρισης στερεών αποβλήτων δεν αξιολογούνται επαρκώς οι διαθέσιμες εναλλακτικές λύσεις και η χωροθέτηση επηρεάζεται συχνά από κριτήρια σκοπιμότητας, όπως προεπιλογή του χώρου.
(στ) η αδειοδότηση υφιστάμενων έργων διαχείρισης στερεών αποβλήτων [Χώρων Υγειονομικής Ταφής (ΧΥΤΑ), Σταθμών Μεταφόρτωσης (ΣΜΑ)] είναι ελλιπής, ενώ συχνά δεν τηρούνται οι εγκεκριμένοι περιβαλλοντικοί όροι.
Περισσότερα στοιχεία για τις προτάσεις του Συνηγόρου του Πολίτη περιέχονται στην ιστοσελίδα του Συνηγόρου www.synigoros.gr
Αθήνα, 15 Ιουλίου 2010
Να κλείσουν τώρα οι παράνομες χωματερές
Ο Συνήγορος του Πολίτη εκφράζει την ανησυχία του για τα προβλήματα που εξακολουθεί να παρουσιάζει ο τομέας της διαχείρισης αποβλήτων στη χώρα μας. Παρά τη δέσμευση της Ελλάδας για κατάργηση όλων των χώρων ανεξέλεγκτης διάθεσης στερεών αποβλήτων (ΧΑΔΑ), έως το 2008, εξακολουθούν να παραμένουν σε λειτουργία αρκετοί από αυτούς, γεγονός που δημιουργεί τον κίνδυνο επιβολής υψηλών προστίμων από το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων στο άμεσο μέλλον. Η ανεξέλεγκτη διάθεση στερεών αποβλήτων δεν εγκυμονεί μόνο κινδύνους για τη δημόσια υγεία, αλλά υποβαθμίζει συστηματικά και την ποιότητα ζωής των πολιτών.
O Συνήγορος του Πολίτη ζητά την άμεση παύση λειτουργίας και την περιβαλλοντική αποκατάσταση των παράνομων ΧΑΔΑ.
Ειδικότερα, ο Συνήγορος του Πολίτη έχει διαπιστώσει ότι:
(α) αρκετοί ΧΑΔΑ παραμένουν ακόμη σε λειτουργία.
(β) καθυστερεί η εκπόνηση και η υλοποίηση των μελετών περιβαλλοντικής αποκατάστασης των ΧΑΔΑ.
(γ) εντοπίζονται σημαντικά προβλήματα στην επιβολή των διοικητικών και ποινικών κυρώσεων στους υπεύθυνους δήμους.
(δ) κατά τον σχεδιασμό διαχείρισης των στερεών αποβλήτων δεν τηρείται αυστηρά η νομοθεσία και, σε πολλές περιπτώσεις, δεν εξασφαλίζεται η έγκριση ή γνωμοδότηση όλων των συναρμόδιων φορέων.
(ε) κατά τη χωροθέτηση των νέων έργων διαχείρισης στερεών αποβλήτων δεν αξιολογούνται επαρκώς οι διαθέσιμες εναλλακτικές λύσεις και η χωροθέτηση επηρεάζεται συχνά από κριτήρια σκοπιμότητας, όπως προεπιλογή του χώρου.
(στ) η αδειοδότηση υφιστάμενων έργων διαχείρισης στερεών αποβλήτων [Χώρων Υγειονομικής Ταφής (ΧΥΤΑ), Σταθμών Μεταφόρτωσης (ΣΜΑ)] είναι ελλιπής, ενώ συχνά δεν τηρούνται οι εγκεκριμένοι περιβαλλοντικοί όροι.
Περισσότερα στοιχεία για τις προτάσεις του Συνηγόρου του Πολίτη περιέχονται στην ιστοσελίδα του Συνηγόρου www.synigoros.gr
Πρόσκληση σε συνέντευξη τύπου της "Ομάδας Δικηγόρων για τα Δικαιώματα Προσφύγων και Μεταναστών"
“Άκου την ιστορία μου”
Μετανάστες και μετανάστριες που ζουν νόμιμα στη χώρα χρόνια τώρα. Κι όμως δεν μπορούν να ανανεώσουν την άδεια παραμονής τους γιατί - λόγω και της οικονομικής κρίσης – αδυνατούν να συγκεντρώσουν τα οριζόμενα από το νόμο ένσημα ή το απαιτούμενο εισόδημα. Απειλούνται πλέον άμεσα με απέλαση.
Νέοι και νέες που γεννήθηκαν στην Ελλάδα ή ήρθαν σε πολύ μικρή ηλικία και τελείωσαν το σχολείο στη χώρα μας. Κι όμως εξακολουθούν να είναι παράνομοι και παράνομες.
Πριν τις εκλογές, αλλά και αμέσως μετά από αυτές, στελέχη της σημερινής κυβέρνησης αναγνώριζαν την ανάγκη να υπάρξει νομοθετική λύση για εκείνους τους μετανάστες που έχουν χάσει ή κινδυνεύουν να χάσουν το καθεστώς νόμιμης παραμονής στη χώρα λόγω έλλειψης ενσήμων ή επαρκούς εισοδήματος. Τροφοδοτήθηκαν προσδοκίες κι ελπίδες, που σήμερα διαψεύδονται. Οι ίδιοι κυβερνητικοί παράγοντες υποσχόντουσαν τότε ένα καθεστώς πλήρους προστασίας για τη δεύτερη γενιά μεταναστών. Κι όμως μεγάλο μέρος της δεύτερης γενιάς ζει ακόμα “χωρίς χαρτιά”.
Σήμερα - ήδη 9 μήνες μετά τις εκλογές - επικρατεί στα ζητήματα αυτά πλήρης ακινησία. Την ίδια στιγμή οι περιφέρειες της χώρας εξακολουθούν να εκδίδουν αποφάσεις που θέτουν στην παρανομία δεκάδες νόμιμους έως σήμερα μετανάστες ελλείψει ενσήμων ή επαρκούς εισοδήματος.
Πίσω από κάθε απορριπτική απόφαση υπάρχει ένα ανθρώπινο δικαίωμα σε μία νόμιμη και αξιοπρεπή ζωή που παραβιάζεται. Πίσω από κάθε νέο και νέα δεύτερης γενιάς “χωρίς χαρτιά” υπάρχει μία ιστορία κρατικής ανεπάρκειας και ντροπής που πρέπει να ακουστεί.
Ας δώσουμε το λόγο στους ίδιους τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν την κρατική αδράνεια και αναλγησία για να μας πουν οι ίδιοι την ιστορία τους.
Η Ομάδα Δικηγόρων για τα Δικαιώματα των Προσφύγων και των Μεταναστών σας καλεί σε συνέντευξη τύπου την Τετάρτη 21 Ιουλίου στη 1μμ. στην αίθουσα του Συλλόγου Υπαλλήλων της Τράπεζας της Ελλάδας (Σίνα 16) σε μια προσπάθεια να επαναφέρουμε στο δημόσιο διάλογο το ζήτημα της τακτοποίησης των μεταναστών που καθίστανται παράνομοι λόγω ενσήμων ή ανεπαρκούς οικογενειακού εισοδήματος αλλά και το μείζον θέμα της διεκδίκησης μιας πραγματικής λύσης για τη δεύτερη γενιά μεταναστών .
Θα μιλήσουν μετανάστες και μετανάστριες που εμπίπτουν στις πιο πάνω κατηγορίες και αντιμετωπίζουν άμεσα προβλήματα
Μετανάστες και μετανάστριες που ζουν νόμιμα στη χώρα χρόνια τώρα. Κι όμως δεν μπορούν να ανανεώσουν την άδεια παραμονής τους γιατί - λόγω και της οικονομικής κρίσης – αδυνατούν να συγκεντρώσουν τα οριζόμενα από το νόμο ένσημα ή το απαιτούμενο εισόδημα. Απειλούνται πλέον άμεσα με απέλαση.
Νέοι και νέες που γεννήθηκαν στην Ελλάδα ή ήρθαν σε πολύ μικρή ηλικία και τελείωσαν το σχολείο στη χώρα μας. Κι όμως εξακολουθούν να είναι παράνομοι και παράνομες.
Πριν τις εκλογές, αλλά και αμέσως μετά από αυτές, στελέχη της σημερινής κυβέρνησης αναγνώριζαν την ανάγκη να υπάρξει νομοθετική λύση για εκείνους τους μετανάστες που έχουν χάσει ή κινδυνεύουν να χάσουν το καθεστώς νόμιμης παραμονής στη χώρα λόγω έλλειψης ενσήμων ή επαρκούς εισοδήματος. Τροφοδοτήθηκαν προσδοκίες κι ελπίδες, που σήμερα διαψεύδονται. Οι ίδιοι κυβερνητικοί παράγοντες υποσχόντουσαν τότε ένα καθεστώς πλήρους προστασίας για τη δεύτερη γενιά μεταναστών. Κι όμως μεγάλο μέρος της δεύτερης γενιάς ζει ακόμα “χωρίς χαρτιά”.
Σήμερα - ήδη 9 μήνες μετά τις εκλογές - επικρατεί στα ζητήματα αυτά πλήρης ακινησία. Την ίδια στιγμή οι περιφέρειες της χώρας εξακολουθούν να εκδίδουν αποφάσεις που θέτουν στην παρανομία δεκάδες νόμιμους έως σήμερα μετανάστες ελλείψει ενσήμων ή επαρκούς εισοδήματος.
Πίσω από κάθε απορριπτική απόφαση υπάρχει ένα ανθρώπινο δικαίωμα σε μία νόμιμη και αξιοπρεπή ζωή που παραβιάζεται. Πίσω από κάθε νέο και νέα δεύτερης γενιάς “χωρίς χαρτιά” υπάρχει μία ιστορία κρατικής ανεπάρκειας και ντροπής που πρέπει να ακουστεί.
Ας δώσουμε το λόγο στους ίδιους τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν την κρατική αδράνεια και αναλγησία για να μας πουν οι ίδιοι την ιστορία τους.
Η Ομάδα Δικηγόρων για τα Δικαιώματα των Προσφύγων και των Μεταναστών σας καλεί σε συνέντευξη τύπου την Τετάρτη 21 Ιουλίου στη 1μμ. στην αίθουσα του Συλλόγου Υπαλλήλων της Τράπεζας της Ελλάδας (Σίνα 16) σε μια προσπάθεια να επαναφέρουμε στο δημόσιο διάλογο το ζήτημα της τακτοποίησης των μεταναστών που καθίστανται παράνομοι λόγω ενσήμων ή ανεπαρκούς οικογενειακού εισοδήματος αλλά και το μείζον θέμα της διεκδίκησης μιας πραγματικής λύσης για τη δεύτερη γενιά μεταναστών .
Θα μιλήσουν μετανάστες και μετανάστριες που εμπίπτουν στις πιο πάνω κατηγορίες και αντιμετωπίζουν άμεσα προβλήματα
"Σαν να μεταναστεύουν για δεύτερη φορά", επιστρέφουν στη χώρα καταγωγής μετανάστες λόγω της κρίσης στην Ελλάδα
Αναδημοσίευση από εφημερίδα "ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ" (18/07/10)
ΤΗΣ ΠΑΥΛΙΝΑΣ ΕΞΑΔΑΚΤΥΛΟΥ
Η Βαλμπόνα, ο Αριάν και ο Γκιον ανήκουν στη μικρή μερίδα των Αλβανών μεταναστών που δεν έφυγαν από την πόλη, όπως έκαναν αρκετοί συντοπίτες τους, αδυνατώντας να πληρώσουν ενοίκια και λογαριασμούς. Εξάλλου, η έκθεση του ΟΟΣΑ δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Η απασχόληση του μεταναστευτικού πληθυσμού όπως και η μεταναστευτική ροή προς την Ελλάδα περιορίζονται πλέον σημαντικά.
Υπέστησαν για χρόνια ταλαιπωρία ώστε να ξεκινήσουν μια νέα ζωή στην Ελλάδα, ενσωματώθηκαν στην κοινωνία, έκαναν όνειρα, ωστόσο αρκετές οικογένειες μεταναστών αναγκάζονται τώρα να πάρουν το δρόμο της επιστροφής στις πατρίδες τους, βιώνοντας για δεύτερη φορά τον ξεριζωμό. Δεν είναι επίσης λίγοι εκείνοι που εγκαταλείπουν την πόλη για τους καλοκαιρινούς μήνες, κατά τους οποίους δεν μπορούν να βρουν μεροκάματο, καθώς αδυνατούν να εξασφαλίσουν τα χρήματα για το ενοίκιο, τους λογαριασμούς και τα είδη πρώτης ανάγκης.
Η Βαλμπόνα Χιστούνα ήρθε από την Αλβανία στην Ελλάδα πριν από περίπου δεκαπέντε χρόνια. Οπως τονίζει η ίδια, τη φετινή χρονιά πολλοί μετανάστες έχασαν τις δουλειές τους λόγω της οικονομικής κρίσης και ειδικά οι Αλβανοί μετανάστες, οι οποίοι ασχολούνται ως επί το πλείστον με τις οικοδομικές εργασίες. «Ο κλάδος αυτός βρίσκεται σε αδράνεια και δεν υπάρχει ζήτηση. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, ήδη πολλοί μετανάστες έχουν φύγει για το καλοκαίρι και έχουν γυρίσει πίσω στην Αλβανία. Αυτό δε συνέβαινε τις προηγούμενες χρονιές. Στη Θεσσαλονίκη αυτήν την περίοδο έχουμε μείνει ελάχιστοι. Το Μάιο έφυγαν αρκετοί γιατί δεν μπορούσαν να πληρώνουν τους λογαριασμούς τους και το ενοίκιο».
Η κ. Χιστούνα εξηγεί πως ο χειμώνας που πέρασε ήταν εξαιρετικά δύσκολος για όλους τους μετανάστες. Ολοι προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν τις δουλειές τους, αλλά δυστυχώς για αρκετούς τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Η ίδια τονίζει πως εκτός από αυτούς που έφυγαν για το καλοκαίρι, υπάρχουν επίσης πολλές οικογένειες που επέστρεψαν για πάντα στην Αλβανία. Οι οικογένειες αυτές έφυγαν από την Ελλάδα εξαιτίας της οικονομικής κατάστασης που έχει διαμορφωθεί στη χώρα. «Σύμφωνα με στοιχεία του αλβανικού μεταναστευτικού τύπου, κάθε εβδομάδα δέκα με δεκαπέντε οικογένειες Αλβανών επιστρέφουν μόνιμα στην Αλβανία. Δεν είναι εύκολο να επιστρέφεις σε μια χώρα από την οποία λείπεις χρόνια. Τα παιδιά μας έχουν αποκτήσει ελληνική παιδεία, έχουν δεσμούς με την Ελλάδα, χώρα στην οποία μεγάλωσαν. Εχω πολλούς φίλους που επέστρεψαν στην Αλβανία και μου λένε πόσο δύσκολη είναι η προσαρμογή των παιδιών τους στην αλβανική παιδεία». Η ίδια σκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο της επιστροφής στη χώρα της, αν και όπως τονίζει, πρόκειται για εξαιρετικά σοβαρή και κρίσιμη απόφαση. «Είναι σαν να μεταναστεύουμε για άλλη μια φορά», αναφέρει.
«Εξι μήνες άνεργος»
Ο Αριάν Τσάρα ασχολείται με υδραυλικές εργασίες και είναι ενεργό και δραστήριο μέλος του συλλόγου που έχουν δημιουργήσει οι Αλβανοί μετανάστες. Ο ίδιος εξηγεί πως η δουλειά του έχει μειωθεί δραματικά. «Στη δουλειά μας η πτώση, που ξεκίνησε από τον περασμένο Νοέμβριο, φτάνει στο 30%. Ξέρω ότι για όλους είναι δύσκολα. Ομως, ένας Ελληνας μπορεί πιο εύκολα να βρει μια άλλη δουλειά σε περίπτωση που απολυθεί. Για εμάς είναι πολύ πιο δύσκολο. Δεν έχουμε ανθρώπους που μπορούν να μας βοηθήσουν και δεν έχουμε και κανένα περιουσιακό στοιχείο».
Ο φίλος του κ. Τσάρα, Γκιον Νόλι, εργάζεται ως οικοδόμος. Τους τελευταίους έξι μήνες δεν μπορεί να βρει δουλειά, ενώ η σύζυγός του καθαρίζει σκάλες, προσέχει ηλικιωμένους, σιδερώνει. Το ζευγάρι ζει στην Ελλάδα εδώ και δεκατέσσερα χρόνια και έχουν αποκτήσει τρία παιδιά. «Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη για όλους, όχι μόνο για εμάς. Τα προηγούμενα χρόνια ήταν πολύ καλά για έναν οικοδόμο. Εχανες τη δουλειά σου και την επόμενη ημέρα έβρισκες άλλη. Ξέρω πολλούς που φεύγουν, τα πούλμαν για την Αλβανία είναι γεμάτα ανθρώπους που επιστρέφουν εκεί». Ο κ. Νόλι επισημαίνει πως ό,τι και να γίνει δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω στην Αλβανία. Ο φωτορεπόρτερ Αλέξανδρος Γκιώνης από την άλλη, επέστρεψε στην Αλβανία έπειτα από περίπου είκοσι χρόνια παραμονής στην Ελλάδα. Ο κ. Γκιώνης σημειώνει πως οι λόγοι που τον έκαναν να πάρει αυτήν τη δύσκολη απόφαση ήταν καθαρά προσωπικοί. Αναπολεί τα χρόνια στην Ελλάδα, ενώ την επισκέπτεται συχνά. Ο ίδιος γνωρίζει ανθρώπους που γύρισαν πίσω στην Αλβανία εξαιτίας της κρίσης. «Δεν είναι σε εύκολη θέση αυτοί οι άνθρωποι. Δεν είναι βέβαια σε τόσο δύσκολη κατάσταση όπως ήμασταν όλοι όταν πρωτοήρθαμε στην Ελλάδα. Εδώ στην Αλβανία έχουν γνωστούς, φίλους, έχουν κάπου να μείνουν». Για τους ανθρώπους που αποφασίζουν να επιστρέψουν στη χώρα καταγωγής τους, ο ίδιος λέει πως πρέπει να είναι προετοιμασμένοι και να έχουν ένα συγκεκριμένο πλάνο στο μυαλό τους. Πάντως αρκετοί έχουν κάνει όλα αυτά τα χρόνια κάποιες οικονομίες και κατά την επιστροφή τους, επιδιώκουν να δημιουργήσουν μια δική τους επιχείρηση
ΤΗΣ ΠΑΥΛΙΝΑΣ ΕΞΑΔΑΚΤΥΛΟΥ
Η Βαλμπόνα, ο Αριάν και ο Γκιον ανήκουν στη μικρή μερίδα των Αλβανών μεταναστών που δεν έφυγαν από την πόλη, όπως έκαναν αρκετοί συντοπίτες τους, αδυνατώντας να πληρώσουν ενοίκια και λογαριασμούς. Εξάλλου, η έκθεση του ΟΟΣΑ δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Η απασχόληση του μεταναστευτικού πληθυσμού όπως και η μεταναστευτική ροή προς την Ελλάδα περιορίζονται πλέον σημαντικά.
Υπέστησαν για χρόνια ταλαιπωρία ώστε να ξεκινήσουν μια νέα ζωή στην Ελλάδα, ενσωματώθηκαν στην κοινωνία, έκαναν όνειρα, ωστόσο αρκετές οικογένειες μεταναστών αναγκάζονται τώρα να πάρουν το δρόμο της επιστροφής στις πατρίδες τους, βιώνοντας για δεύτερη φορά τον ξεριζωμό. Δεν είναι επίσης λίγοι εκείνοι που εγκαταλείπουν την πόλη για τους καλοκαιρινούς μήνες, κατά τους οποίους δεν μπορούν να βρουν μεροκάματο, καθώς αδυνατούν να εξασφαλίσουν τα χρήματα για το ενοίκιο, τους λογαριασμούς και τα είδη πρώτης ανάγκης.
Η Βαλμπόνα Χιστούνα ήρθε από την Αλβανία στην Ελλάδα πριν από περίπου δεκαπέντε χρόνια. Οπως τονίζει η ίδια, τη φετινή χρονιά πολλοί μετανάστες έχασαν τις δουλειές τους λόγω της οικονομικής κρίσης και ειδικά οι Αλβανοί μετανάστες, οι οποίοι ασχολούνται ως επί το πλείστον με τις οικοδομικές εργασίες. «Ο κλάδος αυτός βρίσκεται σε αδράνεια και δεν υπάρχει ζήτηση. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, ήδη πολλοί μετανάστες έχουν φύγει για το καλοκαίρι και έχουν γυρίσει πίσω στην Αλβανία. Αυτό δε συνέβαινε τις προηγούμενες χρονιές. Στη Θεσσαλονίκη αυτήν την περίοδο έχουμε μείνει ελάχιστοι. Το Μάιο έφυγαν αρκετοί γιατί δεν μπορούσαν να πληρώνουν τους λογαριασμούς τους και το ενοίκιο».
Η κ. Χιστούνα εξηγεί πως ο χειμώνας που πέρασε ήταν εξαιρετικά δύσκολος για όλους τους μετανάστες. Ολοι προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν τις δουλειές τους, αλλά δυστυχώς για αρκετούς τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Η ίδια τονίζει πως εκτός από αυτούς που έφυγαν για το καλοκαίρι, υπάρχουν επίσης πολλές οικογένειες που επέστρεψαν για πάντα στην Αλβανία. Οι οικογένειες αυτές έφυγαν από την Ελλάδα εξαιτίας της οικονομικής κατάστασης που έχει διαμορφωθεί στη χώρα. «Σύμφωνα με στοιχεία του αλβανικού μεταναστευτικού τύπου, κάθε εβδομάδα δέκα με δεκαπέντε οικογένειες Αλβανών επιστρέφουν μόνιμα στην Αλβανία. Δεν είναι εύκολο να επιστρέφεις σε μια χώρα από την οποία λείπεις χρόνια. Τα παιδιά μας έχουν αποκτήσει ελληνική παιδεία, έχουν δεσμούς με την Ελλάδα, χώρα στην οποία μεγάλωσαν. Εχω πολλούς φίλους που επέστρεψαν στην Αλβανία και μου λένε πόσο δύσκολη είναι η προσαρμογή των παιδιών τους στην αλβανική παιδεία». Η ίδια σκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο της επιστροφής στη χώρα της, αν και όπως τονίζει, πρόκειται για εξαιρετικά σοβαρή και κρίσιμη απόφαση. «Είναι σαν να μεταναστεύουμε για άλλη μια φορά», αναφέρει.
«Εξι μήνες άνεργος»
Ο Αριάν Τσάρα ασχολείται με υδραυλικές εργασίες και είναι ενεργό και δραστήριο μέλος του συλλόγου που έχουν δημιουργήσει οι Αλβανοί μετανάστες. Ο ίδιος εξηγεί πως η δουλειά του έχει μειωθεί δραματικά. «Στη δουλειά μας η πτώση, που ξεκίνησε από τον περασμένο Νοέμβριο, φτάνει στο 30%. Ξέρω ότι για όλους είναι δύσκολα. Ομως, ένας Ελληνας μπορεί πιο εύκολα να βρει μια άλλη δουλειά σε περίπτωση που απολυθεί. Για εμάς είναι πολύ πιο δύσκολο. Δεν έχουμε ανθρώπους που μπορούν να μας βοηθήσουν και δεν έχουμε και κανένα περιουσιακό στοιχείο».
Ο φίλος του κ. Τσάρα, Γκιον Νόλι, εργάζεται ως οικοδόμος. Τους τελευταίους έξι μήνες δεν μπορεί να βρει δουλειά, ενώ η σύζυγός του καθαρίζει σκάλες, προσέχει ηλικιωμένους, σιδερώνει. Το ζευγάρι ζει στην Ελλάδα εδώ και δεκατέσσερα χρόνια και έχουν αποκτήσει τρία παιδιά. «Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη για όλους, όχι μόνο για εμάς. Τα προηγούμενα χρόνια ήταν πολύ καλά για έναν οικοδόμο. Εχανες τη δουλειά σου και την επόμενη ημέρα έβρισκες άλλη. Ξέρω πολλούς που φεύγουν, τα πούλμαν για την Αλβανία είναι γεμάτα ανθρώπους που επιστρέφουν εκεί». Ο κ. Νόλι επισημαίνει πως ό,τι και να γίνει δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω στην Αλβανία. Ο φωτορεπόρτερ Αλέξανδρος Γκιώνης από την άλλη, επέστρεψε στην Αλβανία έπειτα από περίπου είκοσι χρόνια παραμονής στην Ελλάδα. Ο κ. Γκιώνης σημειώνει πως οι λόγοι που τον έκαναν να πάρει αυτήν τη δύσκολη απόφαση ήταν καθαρά προσωπικοί. Αναπολεί τα χρόνια στην Ελλάδα, ενώ την επισκέπτεται συχνά. Ο ίδιος γνωρίζει ανθρώπους που γύρισαν πίσω στην Αλβανία εξαιτίας της κρίσης. «Δεν είναι σε εύκολη θέση αυτοί οι άνθρωποι. Δεν είναι βέβαια σε τόσο δύσκολη κατάσταση όπως ήμασταν όλοι όταν πρωτοήρθαμε στην Ελλάδα. Εδώ στην Αλβανία έχουν γνωστούς, φίλους, έχουν κάπου να μείνουν». Για τους ανθρώπους που αποφασίζουν να επιστρέψουν στη χώρα καταγωγής τους, ο ίδιος λέει πως πρέπει να είναι προετοιμασμένοι και να έχουν ένα συγκεκριμένο πλάνο στο μυαλό τους. Πάντως αρκετοί έχουν κάνει όλα αυτά τα χρόνια κάποιες οικονομίες και κατά την επιστροφή τους, επιδιώκουν να δημιουργήσουν μια δική τους επιχείρηση
Σάββατο 17 Ιουλίου 2010
Ενημερωτικό Σημείωμα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες για το "Δουβλίνο ΙΙ"
Στις 16 Ιουνίου 2010, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες δημοσίευσε Ενημερωτικό Σημείωμα για την εφαρμογή από τα Κράτη Μέλη του Άρθρου 3(2) του Κανονισμού του Δουβλίνου ΙΙ, (δηλαδή της «ρήτρας κυριαρχίας»), σε σχέση με τις επιστροφές στην Ελλάδα.
Το Σημείωμα παρουσιάζει τη νομολογία σε Κράτη Μέλη της Ε.Ε., όπου αποφάσεις
για την επιστροφή στην Ελλάδα βάσει του Κανονισμού "Δουβλίνο ΙΙ", έχουν αμφισβητηθεί και προσβληθεί στα δικαστήρια, τα οποία και αποφαίνονται σχετικά με τη νομιμότητα των επιστροφών.
Το Σημείωμα περιέχει αρχικά κάποιες πληροφορίες για την πολιτική
που ακολουθούν η Δανία , η Ισλανδία και το Λουξεμβούργο, όσον αφορά τις επιστροφές
κατ'εφαρμογή του Κανονισμού "Δουβλίνο ΙΙ", κράτη τα οποία διαθέτουν τις πληροφορίες
αυτές δημοσίως. Στο κυρίως μέρος του παραθέτει τη νομολογία χωρών όπου τα
δικαστήρια έχουν εμποδίσει επιστροφές στην Ελλάδα (Αυστρία, Γαλλία,
Ουγγαρία, Ιταλία, Ρουμανία και Ισπανία), καθώς και χωρών όπου τα δικαστήρια δενεμπόδισαν τις επιστροφές (Βέλγιο, Φιλανδία, Ολλανδία, Νορβηγία, Σουηδία).
Επίσης στη Γερμανία, την Ιρλανδία, την Ελβετία και το Ηνωμένο Βασίλειο, εξετάζονται ανάλογες υποθέσεις των οποίων οι αποφάσεις εκκρεμούν. Αναφορά εξάλλου γίνεται και στις αυξημένες αιτήσεις για εφαρμογή ασφαλιστικών μέτρων σύμφωνα με το Άρθρο 39 στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όπου, στις αρχές του 2010, εκκρεμούσαν περίπου 760 υποθέσεις σχετιζόμενες με επιστροφές ατόμων στην Ελλάδα βάσει του Κανονισμού "Δουβλίνο ΙΙ". Τέλος παρατίθενται παραδείγματα χωρών (Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Ισλανδία, Ελβετία) όπου εφαρμόζεται η πρακτική ανάληψης της ευθύνης από Κράτος Μέλος για υποθέσεις που υπάγονται στην «ανθρωπιστική ρήτρα» (άρθρο 15 του Κανονισμού).
Το πλήρες κείμενο του Σημειώματος στα Αγγλικά μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα
Ferworld της Ύπατης Αρμοστείας:
http://www.unhcr.org/refworld/docid/4c18e6f92.html
Πηγή:
Τομέας Προστασίας
Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, Γραφείο Ελλάδας
Το Σημείωμα παρουσιάζει τη νομολογία σε Κράτη Μέλη της Ε.Ε., όπου αποφάσεις
για την επιστροφή στην Ελλάδα βάσει του Κανονισμού "Δουβλίνο ΙΙ", έχουν αμφισβητηθεί και προσβληθεί στα δικαστήρια, τα οποία και αποφαίνονται σχετικά με τη νομιμότητα των επιστροφών.
Το Σημείωμα περιέχει αρχικά κάποιες πληροφορίες για την πολιτική
που ακολουθούν η Δανία , η Ισλανδία και το Λουξεμβούργο, όσον αφορά τις επιστροφές
κατ'εφαρμογή του Κανονισμού "Δουβλίνο ΙΙ", κράτη τα οποία διαθέτουν τις πληροφορίες
αυτές δημοσίως. Στο κυρίως μέρος του παραθέτει τη νομολογία χωρών όπου τα
δικαστήρια έχουν εμποδίσει επιστροφές στην Ελλάδα (Αυστρία, Γαλλία,
Ουγγαρία, Ιταλία, Ρουμανία και Ισπανία), καθώς και χωρών όπου τα δικαστήρια δενεμπόδισαν τις επιστροφές (Βέλγιο, Φιλανδία, Ολλανδία, Νορβηγία, Σουηδία).
Επίσης στη Γερμανία, την Ιρλανδία, την Ελβετία και το Ηνωμένο Βασίλειο, εξετάζονται ανάλογες υποθέσεις των οποίων οι αποφάσεις εκκρεμούν. Αναφορά εξάλλου γίνεται και στις αυξημένες αιτήσεις για εφαρμογή ασφαλιστικών μέτρων σύμφωνα με το Άρθρο 39 στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όπου, στις αρχές του 2010, εκκρεμούσαν περίπου 760 υποθέσεις σχετιζόμενες με επιστροφές ατόμων στην Ελλάδα βάσει του Κανονισμού "Δουβλίνο ΙΙ". Τέλος παρατίθενται παραδείγματα χωρών (Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Ισλανδία, Ελβετία) όπου εφαρμόζεται η πρακτική ανάληψης της ευθύνης από Κράτος Μέλος για υποθέσεις που υπάγονται στην «ανθρωπιστική ρήτρα» (άρθρο 15 του Κανονισμού).
Το πλήρες κείμενο του Σημειώματος στα Αγγλικά μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα
Ferworld της Ύπατης Αρμοστείας:
http://www.unhcr.org/refworld/docid/4c18e6f92.html
Πηγή:
Τομέας Προστασίας
Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, Γραφείο Ελλάδας
Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010
Υπέρ της αναστολής του Ευρωκανονισμού "Δουβλίνο ΙΙ" και εφαρμογής μοντέλου μετεγκατάστασης προσφύγων ο Σ.Βούγιας
Πηγή:ethnos.gr (15/07/10)
Υπέρ της αναθεωρήσης του Κανονισμού του Δουβλίνου ΙΙ τάχθηκε στο άτυπο συμβούλιο υπουργών Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων στις Βρυξέλλες, ο υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη Σπύρος Βούγιας.
....
Στα πλαίσια της συνάντησης συζητήθηκαν, επίσης, η αναθεώρηση της οδηγίας για τις συνθήκες υποδοχής, η αναθεώρηση των διαδικασιών ασύλου και η επέκταση του καθεστώτος του «επί μακρόν διαμένοντα» σε δικαιούχους διεθνούς προστασίας.
Ο κ. Βούγιας εξέφρασε την ικανοποίησή του που το ζήτημα του ασύλου τίθεται στο πλαίσιο της αρχής της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών - μελών και περιέγραψε στους ομολόγους του το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας από τον μεγάλο αριθμό παράνομα εισερχομένων αλλοδαπών ως εξωτερικό σύνορο της ΕΕ, καθώς και τις σημαντικές αλλαγές στις οποίες προχωρά η χώρα μας στον τομέα του ασύλου και των Κέντρων Υποδοχής και γενικά στη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών.
«Όσο άρτια και αν οργανώσουμε το σύστημα υποδοχής, φιλοξενίας και ασύλου, είναι γεγονός ότι ποτέ δεν θα μπορέσουμε να είμαστε συνεπείς ως προς τις διεθνείς και κοινοτικές μας υποχρεώσεις αλλά και τον πολιτισμό μας, όταν καλούμαστε να χειριστούμε μόνοι μας αυτόν τον εξαιρετικά υψηλό αριθμό μη νόμιμα εισερχομένων αλλοδαπών. Για αυτό ακριβώς έχει σημασία τα κράτη - μέλη της ΕΕ να επιδείξουν αλληλεγγύη προς τα κράτη - μέλη αυτά που συνιστούν εξωτερικό γεωγραφικό σύνορο της ΕΕ εν τοις πράγμασι, δηλαδή εφαρμόζοντας την προσωρινή αναστολή του κανονισμού Δουβλίνο ΙΙ προς τις χώρες αυτές αλλά και προχωρώντας στην εφαρμογή του μοντέλου μετεγκατάστασης προσφύγων προς άλλα κράτη της ΕΕ» , δήλωσε ο κ. Βούγιας.
Σπύρος Κουντούρης
Υπέρ της αναθεωρήσης του Κανονισμού του Δουβλίνου ΙΙ τάχθηκε στο άτυπο συμβούλιο υπουργών Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων στις Βρυξέλλες, ο υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη Σπύρος Βούγιας.
....
Στα πλαίσια της συνάντησης συζητήθηκαν, επίσης, η αναθεώρηση της οδηγίας για τις συνθήκες υποδοχής, η αναθεώρηση των διαδικασιών ασύλου και η επέκταση του καθεστώτος του «επί μακρόν διαμένοντα» σε δικαιούχους διεθνούς προστασίας.
Ο κ. Βούγιας εξέφρασε την ικανοποίησή του που το ζήτημα του ασύλου τίθεται στο πλαίσιο της αρχής της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών - μελών και περιέγραψε στους ομολόγους του το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας από τον μεγάλο αριθμό παράνομα εισερχομένων αλλοδαπών ως εξωτερικό σύνορο της ΕΕ, καθώς και τις σημαντικές αλλαγές στις οποίες προχωρά η χώρα μας στον τομέα του ασύλου και των Κέντρων Υποδοχής και γενικά στη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών.
«Όσο άρτια και αν οργανώσουμε το σύστημα υποδοχής, φιλοξενίας και ασύλου, είναι γεγονός ότι ποτέ δεν θα μπορέσουμε να είμαστε συνεπείς ως προς τις διεθνείς και κοινοτικές μας υποχρεώσεις αλλά και τον πολιτισμό μας, όταν καλούμαστε να χειριστούμε μόνοι μας αυτόν τον εξαιρετικά υψηλό αριθμό μη νόμιμα εισερχομένων αλλοδαπών. Για αυτό ακριβώς έχει σημασία τα κράτη - μέλη της ΕΕ να επιδείξουν αλληλεγγύη προς τα κράτη - μέλη αυτά που συνιστούν εξωτερικό γεωγραφικό σύνορο της ΕΕ εν τοις πράγμασι, δηλαδή εφαρμόζοντας την προσωρινή αναστολή του κανονισμού Δουβλίνο ΙΙ προς τις χώρες αυτές αλλά και προχωρώντας στην εφαρμογή του μοντέλου μετεγκατάστασης προσφύγων προς άλλα κράτη της ΕΕ» , δήλωσε ο κ. Βούγιας.
Σπύρος Κουντούρης
Οι δικαστές αρνούνται να απογραφούν
Αναδημοσίευση από http://elawyer.blogspot.com του άρθρου με τίτλο
"Οι δικαστές αρνούνται να απογραφούν"
Με μια αιφνιδιαστική κίνηση αυταπάρνησης, οι δικαστές αποφάσισαν να συμβάλλουν στον αγώνα που δίνει η Χώρα για έξοδο απο την οικονομική κρίση, παραιτούμενοι απο τους βουλευτικής στάθμης μισθούς που εισπράττουν από το Ελληνικό Δημόσιο. Καταγγέλλοντας την απογραφή του πάσης φύσεως προσωπικού του δημόσιου τομέα με συντριπτικά επιχειρήματα συνταγματικής περιωπής, αποφάσισαν την αυτοεξαίρεσή τους από την Ενιαία Αρχή Πληρωμής και συνακόλουθα από τη μισθοδοσία τους από το Δημόσιο Ταμείο. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, αλλά με την αυτοσυγκράτηση που αρμόζει σε κάθε γενναιόδωρη πράξη φιλανθρωπίας, απέφυγαν την ευθεία αναφορα στην παραίτησή τουs υπέρ της Πατρίδας, προτάσσοντας απλώς την αρχή της διάκρισης των λειτουργίων, που όπως όλες οι ορθολογικέs κατακτήσεις του Διαφωτισμου αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο του Ελληνικού Κράτους, βάσει της οποίας, ακόμη κι αν το ήθελαν, δεν επιτρέπεται οι μισθολογικές τους καταστάσεις να ενταχθούν στους ίδιους ηλεκτρονικούς υπολογιστές με τις καταστάσεις του προσωπικού του δημόσιου τομέα που ως γνωστόν δεν ασκεί καμία από τις τρεις κρατικές λειτουργίες, κατά τις διδαχές του Μοντεσκιέ. Προκειμένου λοιπόν να μην δημιουργηθούν οι πρόσθετες δαπάνες που θα επέβαλε η οργάνωση ενός νέου πλγροφοριακού συστήματος αποκλειστικά γι αυτούς, οι δικαστές αποφάσισαν με αυτόν τον εύσχημο και υπαινικτικό τρόπο, υπενθυμίζοντας και τα πολιτειολογικά θεμέλια της Δημοκρατίας μας, να παραιτηθούν σιωπηρά από τη δημόσια μισθοδοσία. Σύμφωνα μάλιστα με δικαστικούς κύκλους, οι -άμισθοι πλέον- λειτουργοί της Θέμιδος προτίθενται να κάνουν ένα ακόμη βήμα για την ενίσχυση της παραγωγικότητάς τους, καθώς θα εισηγηθούν την κατ´ αποκοπή αμοιβή τους, ακολουθώντας το πρότυπο του συστήματος των δικηγορικών αμοιβών: κάθε διάδικος στο εξης θα προσκομίζει στο δικαστήριο γραμμάτιο προείσπραξης δικαστικής αμοιβής, που θα πρέπει να προκαταβάλει για την διενέργεια της δίκης. Τα ποσά θα καθορίζονται με βάση ενιαίο συντελεστη ανά βαθμό δικαιοδοσίας από τους κατά τόπους δικαστικούς συλλόγους και οι δικαστές θα αποδίδουν και 23% φ.π.α. Έτσι τα μηνιαία εσοδα των δικαστών αφενός δεν θα επιβαρύνουν τον κρατικό προυπολογισμο - αλλά μόνο όσους ζητούν δικαστική προστασία (οι άποροι θα απολαμβάνουν δωρεάν δικαστικές υπηρεσίες προσκομίζοντας σχετικό πιστοποιητικο) κι αφετέρου το οικονομικό κίνητρο της διεκπεράιωσης όσο το δυνατόν περισσότερων δικών θα επιλύσει το αρχετυπικό πρόβλημα της αργοδικίας και των καθυστερήσεων στην έκδοση δικαστικών αποφάσεων. Ταυτόχρονα ο διαχωρισμός κρατικού ταμείου - Δικαιοσύνης θα ενισχύσει την αρχη της διάκρισης των λειτουργιών, αλλά και την ίδια την ανεξαρτησία της δικαστικής λειτουργίας , αφού πλέον το βιοτικό επίπεδο των δικαστών δεν θα εξαρτάται από συμφωνίες των υπουργών δικαιοσύνης και οικονομικών περί εφαρμογής ή μη δικαστικών αποφάσεων εξίσωσης προς τους βουλευτικούς μισθούς, αλλά από την αυθόρμητη προσέλευση των διαδίκων και την αυτοχρηματοδότηση του συστήματος απονομής Δικαιοσύνης.
Κάπου εδώ φαντάζομαι ότι, για να μη θεωρηθεί ότι αποφάσισα να αυτοκτονήσω επαγγελματικά, πρέπει να επισημάνω πωs όλα τα παραπάνω είναι μία σκωπτική "ανάγνωση" της ανακοίνωσης των δικαστών περί άρνησης συμμετοχής τους στην απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων. Συμφωνώ με τη νομική θεμελίωση της ανακοίνωσης, αλλά με την προσθήκη ότι το κύρος της Δικαιοσύνης διαφυλάσσεται μόνο με την έκδοση επιστημονικά ευσταθών δικαστικών αποφάσεων σε εύλογο χρόνο και ότι ο ουσιαστικός σεβασμός προς τους δικαστές είναι αξία που θα κερδίσουν μόνοι τους, πέρα από συνταγματικές διατάξεις που ουδείς πια αμφισβητεί.
"Οι δικαστές αρνούνται να απογραφούν"
Με μια αιφνιδιαστική κίνηση αυταπάρνησης, οι δικαστές αποφάσισαν να συμβάλλουν στον αγώνα που δίνει η Χώρα για έξοδο απο την οικονομική κρίση, παραιτούμενοι απο τους βουλευτικής στάθμης μισθούς που εισπράττουν από το Ελληνικό Δημόσιο. Καταγγέλλοντας την απογραφή του πάσης φύσεως προσωπικού του δημόσιου τομέα με συντριπτικά επιχειρήματα συνταγματικής περιωπής, αποφάσισαν την αυτοεξαίρεσή τους από την Ενιαία Αρχή Πληρωμής και συνακόλουθα από τη μισθοδοσία τους από το Δημόσιο Ταμείο. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, αλλά με την αυτοσυγκράτηση που αρμόζει σε κάθε γενναιόδωρη πράξη φιλανθρωπίας, απέφυγαν την ευθεία αναφορα στην παραίτησή τουs υπέρ της Πατρίδας, προτάσσοντας απλώς την αρχή της διάκρισης των λειτουργίων, που όπως όλες οι ορθολογικέs κατακτήσεις του Διαφωτισμου αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο του Ελληνικού Κράτους, βάσει της οποίας, ακόμη κι αν το ήθελαν, δεν επιτρέπεται οι μισθολογικές τους καταστάσεις να ενταχθούν στους ίδιους ηλεκτρονικούς υπολογιστές με τις καταστάσεις του προσωπικού του δημόσιου τομέα που ως γνωστόν δεν ασκεί καμία από τις τρεις κρατικές λειτουργίες, κατά τις διδαχές του Μοντεσκιέ. Προκειμένου λοιπόν να μην δημιουργηθούν οι πρόσθετες δαπάνες που θα επέβαλε η οργάνωση ενός νέου πλγροφοριακού συστήματος αποκλειστικά γι αυτούς, οι δικαστές αποφάσισαν με αυτόν τον εύσχημο και υπαινικτικό τρόπο, υπενθυμίζοντας και τα πολιτειολογικά θεμέλια της Δημοκρατίας μας, να παραιτηθούν σιωπηρά από τη δημόσια μισθοδοσία. Σύμφωνα μάλιστα με δικαστικούς κύκλους, οι -άμισθοι πλέον- λειτουργοί της Θέμιδος προτίθενται να κάνουν ένα ακόμη βήμα για την ενίσχυση της παραγωγικότητάς τους, καθώς θα εισηγηθούν την κατ´ αποκοπή αμοιβή τους, ακολουθώντας το πρότυπο του συστήματος των δικηγορικών αμοιβών: κάθε διάδικος στο εξης θα προσκομίζει στο δικαστήριο γραμμάτιο προείσπραξης δικαστικής αμοιβής, που θα πρέπει να προκαταβάλει για την διενέργεια της δίκης. Τα ποσά θα καθορίζονται με βάση ενιαίο συντελεστη ανά βαθμό δικαιοδοσίας από τους κατά τόπους δικαστικούς συλλόγους και οι δικαστές θα αποδίδουν και 23% φ.π.α. Έτσι τα μηνιαία εσοδα των δικαστών αφενός δεν θα επιβαρύνουν τον κρατικό προυπολογισμο - αλλά μόνο όσους ζητούν δικαστική προστασία (οι άποροι θα απολαμβάνουν δωρεάν δικαστικές υπηρεσίες προσκομίζοντας σχετικό πιστοποιητικο) κι αφετέρου το οικονομικό κίνητρο της διεκπεράιωσης όσο το δυνατόν περισσότερων δικών θα επιλύσει το αρχετυπικό πρόβλημα της αργοδικίας και των καθυστερήσεων στην έκδοση δικαστικών αποφάσεων. Ταυτόχρονα ο διαχωρισμός κρατικού ταμείου - Δικαιοσύνης θα ενισχύσει την αρχη της διάκρισης των λειτουργιών, αλλά και την ίδια την ανεξαρτησία της δικαστικής λειτουργίας , αφού πλέον το βιοτικό επίπεδο των δικαστών δεν θα εξαρτάται από συμφωνίες των υπουργών δικαιοσύνης και οικονομικών περί εφαρμογής ή μη δικαστικών αποφάσεων εξίσωσης προς τους βουλευτικούς μισθούς, αλλά από την αυθόρμητη προσέλευση των διαδίκων και την αυτοχρηματοδότηση του συστήματος απονομής Δικαιοσύνης.
Κάπου εδώ φαντάζομαι ότι, για να μη θεωρηθεί ότι αποφάσισα να αυτοκτονήσω επαγγελματικά, πρέπει να επισημάνω πωs όλα τα παραπάνω είναι μία σκωπτική "ανάγνωση" της ανακοίνωσης των δικαστών περί άρνησης συμμετοχής τους στην απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων. Συμφωνώ με τη νομική θεμελίωση της ανακοίνωσης, αλλά με την προσθήκη ότι το κύρος της Δικαιοσύνης διαφυλάσσεται μόνο με την έκδοση επιστημονικά ευσταθών δικαστικών αποφάσεων σε εύλογο χρόνο και ότι ο ουσιαστικός σεβασμός προς τους δικαστές είναι αξία που θα κερδίσουν μόνοι τους, πέρα από συνταγματικές διατάξεις που ουδείς πια αμφισβητεί.
Νομοσχεδιο για δημοψήφισμα
Αναδημοσίευση από http://elawyer.blogspot.com
Τρίτη, Ιούλιος 13, 2010 της ανάρτησης με τίτλο "Ένα νομοσχέδιο για το δημοψήφισμα"
Ένα ιδιαίτερα θετικό μήνυμα ακούστηκε αυτές τις ημέρες στη Βουλή, από τον Πρωθυπουργό: η απόφαση για την εισαγωγή νομοθεσίας για τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων. Ο θεσμός προβλέπεται από το Σύνταγμα, αλλά δεν έχει γίνει χρήση του στα 35 χρόνια από τη θέσπιση του. Από την Ελληνική συνταγματική ιστορία γνωρίζουμε ότι το δημοψήφισμα χρησιμοποιήθηκε αποκλειστικά για ζητήματα μορφής του πολιτεύματος και αποτέλεσε αντικείμενο εκμετάλλευσης από δικτατορικά καθεστώτα για την "νομιμοποίησή" τους. Ωστόσο, το Σύνταγμα του 1975 προβλέπει την διεξαγωγή δημοψηφίσματος για ένα γενικό φάσμα ζητημάτων, απαγορεύοντας πάντως την διεξαγωγή για δημοσιονομικά νομοσχέδια.
Ο θεσμός κατοχυρώνεται από το άρθρο 44, το οποίο προβλέπει δύο περιπτώσεις για τις οποίες μπορεί να γίνει δημοψήφισμα:
(α) κρίσιμο εθνικό θέμα
Διαδικασία: το Υπουργικό Συμβούλιο προτείνει την διεξαγωγή δημοψηφίσματος, αποφασίζει η Βουλή με απόλυτη πλειοψηφία των βουλευτών (151 ψήφοι) και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκηρύσσει το δημοψήφισμα με διάταγμά του.
(β) ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα (πλην δημοσιονομικών)
Διαδικασία: τα 2/5 των βουλευτών προτείνουν, τα 3/5 των βουλευτών αποφασίζουν και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκηρύσσει το δημοψήφισμα. Εδώ δηλαδή δεν εμπλέκεται θεσμικά το Υπουργικό Συμβούλιο. Για αυτή τη δεύτερη περίπτωση δημοψηφίσματος, το Σύνταγμα παραπέμπει στον κοινό νομοθέτη, εξουσιοδοτώντας τον να προσδιορίσει τη διαδικασία.
Χρονικός περιορισμός: μόνο δύο προτάσεις για δημοψηφίσματα σχετικά με νομοσχέδια εισάγονται ανά περίοδο Βουλής.
Δικαστικός έλεγχος: το κύρος του δημοψηφίσματος ελέγχεται από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο του άρθρου 100 του Συντάγματος.
Ένας νόμος για την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος θα πρέπει λοιπόν να ρυθμίζει την διαδικασία που αναφέρει το ίδιο το Σύνταγμα και να διευκρινίζει το πιο καίριο ζήτημα: ποιος διατυπώνει το ερώτημα που θα απευθυνθεί στο εκλογικό σώμα: το όργανο που προτείνει, το όργανο που αποφασίζει ή το όργανο που προκηρύσσει το δημοψήφισμα; Ή μήπως το ερώτημα θα πρέπει να διατυπώνεται από μία επιτροπή με την συμμετοχή όλων των οργάνων;
Με ποιους όρους διαφάνειας θα επιτρέπεται η προεκλογική εκστρατεία υπέρ του "ναι" και του "όχι"; Θα επιτρέπεται και η εκστρατεία με πόρους του Δημοσίου ή αυτό θα αποτελεί λόγο ακύρωσης του αποτελέσματος;
Έπειτα, ο νόμος θα πρέπει να καθορίζει επίσης, με κάποια κριτήρια, την έννοια του "κρίσιμου εθνικού θέματος" και του "σοβαρού κοινωνικού ζητήματος", επισημαίνοντας σε κάθε περίπτωση ότι ένα δημοψήφισμα δεν είναι δυνατόν να αφορά ένα θέμα που άπτεται της εφαρμογής των ανθρώπινων δικαιωμάτων, αλλά και των μη αναθεωρήσιμων διατάξεων του Συντάγματος (άρθρο 110 Σ). Επίσης, ένα δημοψήφισμα δεν μπορεί να αφορά, κατά τη γνώμη μου, κυριαρχικά δικαιώματα τρίτων χωρών. Όμοια, πρέπει να διευκρινισθει και η έννοια του "δημοσιονομικού" νομοσχεδίου. Εμπίπτει σε αυτό, λ.χ. η κύρωση διεθνούς σύμβασης δανεισμού της Χώρας; Εμπίπτει σε αυτό λ.χ. ένα κοινωνικοασφαλιστικό νομοσχέδιο;
Όλα αυτά θα πρέπει να είναι και ελέγξιμα δικαστικά, ώστε ο έλεγχος του "κύρους" από το Α.Ε.Δ. να επεκτείνεται και στον έλεγχο του "παραδεκτού" της κήρυξης δημοψηφίσματος. Ίσως μάλιστα για λόγους αποφυγής δικαστικών ανατροπών, θα έπρεπε το ερώτημα του δημοψηφίσματος, πριν γίνει η προκήρυξή του, να αποστέλλεται για επεξεργασία και προέλεγχο στο Α.Ε.Δ., ώστε να υπάρχει μια αρχική δικαστική απόφαση για το "παραδεκτό" ή μη του ίδιου του ερωτήματος.
Και φυσικά, ο νόμος θα πρέπει να προβλέπει και το τι ακολουθεί το δημοψήφισμα, ποιες είναι οι νομικές συνέπειές του, σε ποιες προθεμίες πρέπει να ενεργήσουν τα πολιτειακά όργανα για την εφαρμογή των συνεπειών του και κατά πόσον θα επιτραπεί ή οχι να επαναληφθεί ένα δημοψήφισμα για το ίδιο ακριβώς θέμα.
Τρίτη, Ιούλιος 13, 2010 της ανάρτησης με τίτλο "Ένα νομοσχέδιο για το δημοψήφισμα"
Ένα ιδιαίτερα θετικό μήνυμα ακούστηκε αυτές τις ημέρες στη Βουλή, από τον Πρωθυπουργό: η απόφαση για την εισαγωγή νομοθεσίας για τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων. Ο θεσμός προβλέπεται από το Σύνταγμα, αλλά δεν έχει γίνει χρήση του στα 35 χρόνια από τη θέσπιση του. Από την Ελληνική συνταγματική ιστορία γνωρίζουμε ότι το δημοψήφισμα χρησιμοποιήθηκε αποκλειστικά για ζητήματα μορφής του πολιτεύματος και αποτέλεσε αντικείμενο εκμετάλλευσης από δικτατορικά καθεστώτα για την "νομιμοποίησή" τους. Ωστόσο, το Σύνταγμα του 1975 προβλέπει την διεξαγωγή δημοψηφίσματος για ένα γενικό φάσμα ζητημάτων, απαγορεύοντας πάντως την διεξαγωγή για δημοσιονομικά νομοσχέδια.
Ο θεσμός κατοχυρώνεται από το άρθρο 44, το οποίο προβλέπει δύο περιπτώσεις για τις οποίες μπορεί να γίνει δημοψήφισμα:
(α) κρίσιμο εθνικό θέμα
Διαδικασία: το Υπουργικό Συμβούλιο προτείνει την διεξαγωγή δημοψηφίσματος, αποφασίζει η Βουλή με απόλυτη πλειοψηφία των βουλευτών (151 ψήφοι) και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκηρύσσει το δημοψήφισμα με διάταγμά του.
(β) ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα (πλην δημοσιονομικών)
Διαδικασία: τα 2/5 των βουλευτών προτείνουν, τα 3/5 των βουλευτών αποφασίζουν και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκηρύσσει το δημοψήφισμα. Εδώ δηλαδή δεν εμπλέκεται θεσμικά το Υπουργικό Συμβούλιο. Για αυτή τη δεύτερη περίπτωση δημοψηφίσματος, το Σύνταγμα παραπέμπει στον κοινό νομοθέτη, εξουσιοδοτώντας τον να προσδιορίσει τη διαδικασία.
Χρονικός περιορισμός: μόνο δύο προτάσεις για δημοψηφίσματα σχετικά με νομοσχέδια εισάγονται ανά περίοδο Βουλής.
Δικαστικός έλεγχος: το κύρος του δημοψηφίσματος ελέγχεται από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο του άρθρου 100 του Συντάγματος.
Ένας νόμος για την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος θα πρέπει λοιπόν να ρυθμίζει την διαδικασία που αναφέρει το ίδιο το Σύνταγμα και να διευκρινίζει το πιο καίριο ζήτημα: ποιος διατυπώνει το ερώτημα που θα απευθυνθεί στο εκλογικό σώμα: το όργανο που προτείνει, το όργανο που αποφασίζει ή το όργανο που προκηρύσσει το δημοψήφισμα; Ή μήπως το ερώτημα θα πρέπει να διατυπώνεται από μία επιτροπή με την συμμετοχή όλων των οργάνων;
Με ποιους όρους διαφάνειας θα επιτρέπεται η προεκλογική εκστρατεία υπέρ του "ναι" και του "όχι"; Θα επιτρέπεται και η εκστρατεία με πόρους του Δημοσίου ή αυτό θα αποτελεί λόγο ακύρωσης του αποτελέσματος;
Έπειτα, ο νόμος θα πρέπει να καθορίζει επίσης, με κάποια κριτήρια, την έννοια του "κρίσιμου εθνικού θέματος" και του "σοβαρού κοινωνικού ζητήματος", επισημαίνοντας σε κάθε περίπτωση ότι ένα δημοψήφισμα δεν είναι δυνατόν να αφορά ένα θέμα που άπτεται της εφαρμογής των ανθρώπινων δικαιωμάτων, αλλά και των μη αναθεωρήσιμων διατάξεων του Συντάγματος (άρθρο 110 Σ). Επίσης, ένα δημοψήφισμα δεν μπορεί να αφορά, κατά τη γνώμη μου, κυριαρχικά δικαιώματα τρίτων χωρών. Όμοια, πρέπει να διευκρινισθει και η έννοια του "δημοσιονομικού" νομοσχεδίου. Εμπίπτει σε αυτό, λ.χ. η κύρωση διεθνούς σύμβασης δανεισμού της Χώρας; Εμπίπτει σε αυτό λ.χ. ένα κοινωνικοασφαλιστικό νομοσχέδιο;
Όλα αυτά θα πρέπει να είναι και ελέγξιμα δικαστικά, ώστε ο έλεγχος του "κύρους" από το Α.Ε.Δ. να επεκτείνεται και στον έλεγχο του "παραδεκτού" της κήρυξης δημοψηφίσματος. Ίσως μάλιστα για λόγους αποφυγής δικαστικών ανατροπών, θα έπρεπε το ερώτημα του δημοψηφίσματος, πριν γίνει η προκήρυξή του, να αποστέλλεται για επεξεργασία και προέλεγχο στο Α.Ε.Δ., ώστε να υπάρχει μια αρχική δικαστική απόφαση για το "παραδεκτό" ή μη του ίδιου του ερωτήματος.
Και φυσικά, ο νόμος θα πρέπει να προβλέπει και το τι ακολουθεί το δημοψήφισμα, ποιες είναι οι νομικές συνέπειές του, σε ποιες προθεμίες πρέπει να ενεργήσουν τα πολιτειακά όργανα για την εφαρμογή των συνεπειών του και κατά πόσον θα επιτραπεί ή οχι να επαναληφθεί ένα δημοψήφισμα για το ίδιο ακριβώς θέμα.
Τρίτη 13 Ιουλίου 2010
ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
Σε συνεδρίασή του της 6ης Ιουλίου 2010, το διοικητικό συμβούλιο της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:
ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
Το Κοινωνικό Κράτος Δικαίου, ιδίως μάλιστα στο πεδίο της κοινωνικής ασφάλισης και του εργατικού δικαίου, συλλογικού και ατομικού, δεν αποτελεί απλώς στοιχείο της ταυτότητας του Ευρωπαίου Πολίτη, όπως διαμορφώθηκε ιστορικά τα μεταπολεμικά χρόνια. Τα κοινωνικά δικαιώματα είναι θεμελιώδη, δηλαδή ο πυρήνας τους δεν μπορεί να παραβιάζεται, ούτε από τον εθνικό νομοθέτη, ούτε από τους υπερεθνικούς οργανισμούς όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, ακριβώς διότι στο θεμέλιο νόμο της εθνικής αλλά και της κοινοτικής έννομης τάξης, στο κοινωνικό συμβόλαιο που συγκροτεί την πολιτεία, περιλαμβάνονται ως συστατικές οι ρυθμίσεις που διασφαλίζουν ένα ελάχιστο επίπεδο κοινωνικής προστασίας.
Η ψήφιση, τον περασμένο Μάιο, του νόμου 3845/2010 «Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο» αποτέλεσε την αφετηρία μιας σειράς νομοθετικών πρωτοβουλιών, στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων και του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, που παραβιάζουν θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα κατοχυρωμένα στο Σύνταγμα και το διεθνές δίκαιο. Κατ’ επίκληση του Μνημονίου Συνεργασίας και της στρατηγικής εξόδου της οικονομίας από την κρίση, επιχειρείται η συρρίκνωση βασικών εγγυήσεων του κοινωνικού κράτους δικαίου, ενώ παράλληλα το βάρος της εξόδου από την κρίση επωμίζονται πρωτίστως οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι, οι μητέρες ανήλικων παιδιών και εκείνοι που βρίσκονται στο μεταίχμιο προς τη συνταξιοδότηση.
Πέρα, όμως, από την περιστολή κοινωνικών δικαιωμάτων, διαπιστώνεται η σταδιακή μεταφορά αρμοδιοτήτων από το Κοινοβούλιο προς την εκτελεστική εξουσία, με νομοθετικές εξουσιοδοτήσεις οι οποίες δεν πληρούν τις προϋποθέσεις που θέτει το Σύνταγμα. Αυτού του είδους η πρακτική συνιστά δείγμα μιας ευρύτερης υποχώρησης ουσιωδών χαρακτηριστικών του δημοκρατικού και κοινωνικού κράτους δικαίου.
Ειδικότερα, επισημαίνονται ενδεικτικά οι ακόλουθες παραβιάσεις:
1. Στο άρθρο δεύτερο παρ.9 του Ν. 3845/2010 παρέχεται γενική και αόριστη εξουσιοδότηση για έκδοση προεδρικών διαταγμάτων σε θέματα που αφορούν τη διαδικασία προσφυγής στον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας, την αύξηση των ορίων απολύσεων κλπ., χωρίς να καθορίζονται έστω ελλειπτικά οι κατευθύνσεις των ρυθμίσεων αυτών.
2. Στο άρθρο δεύτερο παρ.7 του ίδιου νόμου προβλέπεται ότι οι όροι των ομοιοεπαγγελματικών και επιχειρησιακών συμβάσεων εργασίας μπορούν να αποκλίνουν έναντι των αντίστοιχων όρων κλαδικών συμβάσεων εργασίας, καθώς και των εθνικών γενικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας και ότι οι όροι των κλαδικών συμβάσεων εργασίας μπορούν να αποκλίνουν έναντι των αντίστοιχων όρων εθνικών γενικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Έτσι καταλύεται η αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης και καταργούνται τα κατώτατα όρια αποδοχών.
3. Στο σχέδιο προεδρικού διατάγματος που ανακοίνωσε ο υπουργός Εργασίας ( και κατόπιν των γενικευμένων αντιδράσεων ενσωματώθηκε στο νομοσχέδιο για τη μεταρρύθμιση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης) περιλαμβάνεται ρύθμιση που στην πράξη αφαιρεί τη δυνατότητα μονομερούς προσφυγής στη Διαιτησία από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζομένων, στο πλαίσιο των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Με τον τρόπο αυτό καταστρατηγείται η συνταγματικά κατοχυρωμένη συλλογική αυτονομία, αφού η Διαιτησία συνιστά προέκταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, χωρίς την οποία ματαιώνεται κατ’ ουσίαν η δυνατότητα σύναψης συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
4. Στο ίδιο προεδρικό διάταγμα εισάγονται αδικαιολόγητες μισθολογικές διακρίσεις εις βάρος των νέων εργαζομένων, κατά παράβαση του άρθρου 22 παρ.1 του Συντάγματος, που κατοχυρώνει δικαίωμα ίσης αμοιβής για ίσης αξίας εργασία, καθώς επίσης σε αντίθεση προς τις οδηγίες 2000/43/ΕΚ και 2000/78/ΕΚ, που απαγορεύουν δυσμενή μεταχείριση λόγω ηλικίας στον τομέα της απασχόλησης.
5. Επίσης, στο ίδιο νομοσχέδιο, οι θεσπιζόμενες αλλαγές καταλαμβάνουν και εκείνους που έχουν θεμελιώσει ώριμα ασφαλιστικά δικαιώματα, κατά παράβαση των συνταγματικά κατοχυρωμένων αρχών του κοινωνικού κράτους δικαίου και της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης των πολιτών προς τη δημόσια διοίκηση.
6. Περαιτέρω, στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο προβλέπεται, κατά παράβαση των άρθρων 22 παρ. 5 και 25 παρ. 1 του Συντάγματος, η απαλλαγή του κράτους από κάθε υποχρέωση για κάλυψη τρέχοντος ή μελλοντικού ελλείμματος των επικουρικών ταμείων και κλάδων και των επαγγελματικών ταμείων, μετά την 1.1.2011.
7. Στο ίδιο σχέδιο νόμου το επίπεδο της βασικής σύνταξης ορίζεται στο ύψος των 360 ευρώ, που κρίνεται ανεπαρκές για τη διασφάλιση ενός αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης και κατ’ επέκταση αντίθετο στις αρχές του σεβασμού της αξίας του ανθρώπου και του κοινωνικού κράτους δικαίου.
8. Η ολοσχερής αναστολή καταβολής της σύνταξης σε περίπτωση απασχόλησης των συνταξιούχων, που προβλέπεται στο εν λόγω σχέδιο νόμου, προσκρούει σε περιουσιακά δικαιώματα των συνταξιούχων και είναι αντίθετη στο άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ.
Όλες οι προηγούμενες νομοθετικές πρωτοβουλίες απηχούν μία αντίληψη άνευ όρων μείωσης των κρατικών δαπανών, που δεν συνάδει με βασικές κατακτήσεις του νομικού μας πολιτισμού. Οι αναγκαίες προσαρμογές για την έξοδο της οικονομίας από την κρίση δεν είναι ανεκτό να πραγματοποιηθούν χωρίς να ληφθούν υπόψιν οι δεσμεύσεις που απορρέουν ιδίως από το Σύνταγμα, τις κυρωθείσες Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας, τον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη και την ΕΣΔΑ.
Πέραν των προηγούμενων όμως, η αναίρεση ή συρρίκνωση των κεκτημένων αυτών αναπόφευκτα οδηγεί σε όξυνση της κοινωνικής διαμαρτυρίας. Η αντιμετώπιση της διαμαρτυρίας αυτής από το κράτος εγκυμονεί μείζονες κινδύνους και για τα ατομικά δικαιώματα, όπως η προσωπική ελευθερία, η ιδιωτικότητα, το δικαίωμα της συνάθροισης κλπ. Τα ατομικά είναι αδιαίρετα των κοινωνικών δικαιωμάτων: η ελληνική εμπειρία της κρίσης απλώς το ξαναθυμίζει με οδυνηρό τρόπο.
Source: www.hlhr.gr
ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
Το Κοινωνικό Κράτος Δικαίου, ιδίως μάλιστα στο πεδίο της κοινωνικής ασφάλισης και του εργατικού δικαίου, συλλογικού και ατομικού, δεν αποτελεί απλώς στοιχείο της ταυτότητας του Ευρωπαίου Πολίτη, όπως διαμορφώθηκε ιστορικά τα μεταπολεμικά χρόνια. Τα κοινωνικά δικαιώματα είναι θεμελιώδη, δηλαδή ο πυρήνας τους δεν μπορεί να παραβιάζεται, ούτε από τον εθνικό νομοθέτη, ούτε από τους υπερεθνικούς οργανισμούς όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, ακριβώς διότι στο θεμέλιο νόμο της εθνικής αλλά και της κοινοτικής έννομης τάξης, στο κοινωνικό συμβόλαιο που συγκροτεί την πολιτεία, περιλαμβάνονται ως συστατικές οι ρυθμίσεις που διασφαλίζουν ένα ελάχιστο επίπεδο κοινωνικής προστασίας.
Η ψήφιση, τον περασμένο Μάιο, του νόμου 3845/2010 «Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο» αποτέλεσε την αφετηρία μιας σειράς νομοθετικών πρωτοβουλιών, στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων και του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, που παραβιάζουν θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα κατοχυρωμένα στο Σύνταγμα και το διεθνές δίκαιο. Κατ’ επίκληση του Μνημονίου Συνεργασίας και της στρατηγικής εξόδου της οικονομίας από την κρίση, επιχειρείται η συρρίκνωση βασικών εγγυήσεων του κοινωνικού κράτους δικαίου, ενώ παράλληλα το βάρος της εξόδου από την κρίση επωμίζονται πρωτίστως οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι, οι μητέρες ανήλικων παιδιών και εκείνοι που βρίσκονται στο μεταίχμιο προς τη συνταξιοδότηση.
Πέρα, όμως, από την περιστολή κοινωνικών δικαιωμάτων, διαπιστώνεται η σταδιακή μεταφορά αρμοδιοτήτων από το Κοινοβούλιο προς την εκτελεστική εξουσία, με νομοθετικές εξουσιοδοτήσεις οι οποίες δεν πληρούν τις προϋποθέσεις που θέτει το Σύνταγμα. Αυτού του είδους η πρακτική συνιστά δείγμα μιας ευρύτερης υποχώρησης ουσιωδών χαρακτηριστικών του δημοκρατικού και κοινωνικού κράτους δικαίου.
Ειδικότερα, επισημαίνονται ενδεικτικά οι ακόλουθες παραβιάσεις:
1. Στο άρθρο δεύτερο παρ.9 του Ν. 3845/2010 παρέχεται γενική και αόριστη εξουσιοδότηση για έκδοση προεδρικών διαταγμάτων σε θέματα που αφορούν τη διαδικασία προσφυγής στον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας, την αύξηση των ορίων απολύσεων κλπ., χωρίς να καθορίζονται έστω ελλειπτικά οι κατευθύνσεις των ρυθμίσεων αυτών.
2. Στο άρθρο δεύτερο παρ.7 του ίδιου νόμου προβλέπεται ότι οι όροι των ομοιοεπαγγελματικών και επιχειρησιακών συμβάσεων εργασίας μπορούν να αποκλίνουν έναντι των αντίστοιχων όρων κλαδικών συμβάσεων εργασίας, καθώς και των εθνικών γενικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας και ότι οι όροι των κλαδικών συμβάσεων εργασίας μπορούν να αποκλίνουν έναντι των αντίστοιχων όρων εθνικών γενικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Έτσι καταλύεται η αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης και καταργούνται τα κατώτατα όρια αποδοχών.
3. Στο σχέδιο προεδρικού διατάγματος που ανακοίνωσε ο υπουργός Εργασίας ( και κατόπιν των γενικευμένων αντιδράσεων ενσωματώθηκε στο νομοσχέδιο για τη μεταρρύθμιση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης) περιλαμβάνεται ρύθμιση που στην πράξη αφαιρεί τη δυνατότητα μονομερούς προσφυγής στη Διαιτησία από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζομένων, στο πλαίσιο των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Με τον τρόπο αυτό καταστρατηγείται η συνταγματικά κατοχυρωμένη συλλογική αυτονομία, αφού η Διαιτησία συνιστά προέκταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, χωρίς την οποία ματαιώνεται κατ’ ουσίαν η δυνατότητα σύναψης συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
4. Στο ίδιο προεδρικό διάταγμα εισάγονται αδικαιολόγητες μισθολογικές διακρίσεις εις βάρος των νέων εργαζομένων, κατά παράβαση του άρθρου 22 παρ.1 του Συντάγματος, που κατοχυρώνει δικαίωμα ίσης αμοιβής για ίσης αξίας εργασία, καθώς επίσης σε αντίθεση προς τις οδηγίες 2000/43/ΕΚ και 2000/78/ΕΚ, που απαγορεύουν δυσμενή μεταχείριση λόγω ηλικίας στον τομέα της απασχόλησης.
5. Επίσης, στο ίδιο νομοσχέδιο, οι θεσπιζόμενες αλλαγές καταλαμβάνουν και εκείνους που έχουν θεμελιώσει ώριμα ασφαλιστικά δικαιώματα, κατά παράβαση των συνταγματικά κατοχυρωμένων αρχών του κοινωνικού κράτους δικαίου και της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης των πολιτών προς τη δημόσια διοίκηση.
6. Περαιτέρω, στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο προβλέπεται, κατά παράβαση των άρθρων 22 παρ. 5 και 25 παρ. 1 του Συντάγματος, η απαλλαγή του κράτους από κάθε υποχρέωση για κάλυψη τρέχοντος ή μελλοντικού ελλείμματος των επικουρικών ταμείων και κλάδων και των επαγγελματικών ταμείων, μετά την 1.1.2011.
7. Στο ίδιο σχέδιο νόμου το επίπεδο της βασικής σύνταξης ορίζεται στο ύψος των 360 ευρώ, που κρίνεται ανεπαρκές για τη διασφάλιση ενός αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης και κατ’ επέκταση αντίθετο στις αρχές του σεβασμού της αξίας του ανθρώπου και του κοινωνικού κράτους δικαίου.
8. Η ολοσχερής αναστολή καταβολής της σύνταξης σε περίπτωση απασχόλησης των συνταξιούχων, που προβλέπεται στο εν λόγω σχέδιο νόμου, προσκρούει σε περιουσιακά δικαιώματα των συνταξιούχων και είναι αντίθετη στο άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ.
Όλες οι προηγούμενες νομοθετικές πρωτοβουλίες απηχούν μία αντίληψη άνευ όρων μείωσης των κρατικών δαπανών, που δεν συνάδει με βασικές κατακτήσεις του νομικού μας πολιτισμού. Οι αναγκαίες προσαρμογές για την έξοδο της οικονομίας από την κρίση δεν είναι ανεκτό να πραγματοποιηθούν χωρίς να ληφθούν υπόψιν οι δεσμεύσεις που απορρέουν ιδίως από το Σύνταγμα, τις κυρωθείσες Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας, τον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη και την ΕΣΔΑ.
Πέραν των προηγούμενων όμως, η αναίρεση ή συρρίκνωση των κεκτημένων αυτών αναπόφευκτα οδηγεί σε όξυνση της κοινωνικής διαμαρτυρίας. Η αντιμετώπιση της διαμαρτυρίας αυτής από το κράτος εγκυμονεί μείζονες κινδύνους και για τα ατομικά δικαιώματα, όπως η προσωπική ελευθερία, η ιδιωτικότητα, το δικαίωμα της συνάθροισης κλπ. Τα ατομικά είναι αδιαίρετα των κοινωνικών δικαιωμάτων: η ελληνική εμπειρία της κρίσης απλώς το ξαναθυμίζει με οδυνηρό τρόπο.
Source: www.hlhr.gr
Απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση των κρατούμενων αλλοδαπών στα κρατητήρια του «Ελ. Βενιζέλος» διαπιστώνει σε αυτοψία ΚΑΙ ο Συνήγορος του Πολίτη
ΑΥΤΟΨΙΑ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗΤΗΡΙΑ ΤΟΥ «ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ» ΚΑΙ ΣΥΣΚΕΨΗ ΜΕ ΤΑ ΑΡΜΟΔΙΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ ΓΙΑ ΛΗΨΗ ΑΜΕΣΩΝ ΜΕΤΡΩΝ
Απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση των κρατούμενων αλλοδαπών στα κρατητήρια του αεροδρομίου «Ελ. Βενιζέλος» διαπίστωσε σε αυτοψία του ο Συνήγορος του Πολίτη και ζήτησε από τα αρμόδια υπουργεία έκτακτη συνάντηση για την άμεση βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης. Στη σύσκεψη, που έγινε στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη στις 8 Ιουλίου 2010, συμμετείχαν ο Βοηθός Συνήγορος του Πολίτη αρμόδιος για θέματα δικαιωμάτων του ανθρώπου, Βασίλης Καρύδης, ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, Γρηγόρης Τασούλας, ο ειδικός γραμματέας του υπουργείου Δικαιοσύνης, Μαρίνος Σκανδάμης, και υπηρεσιακοί παράγοντες.
Οι αρμόδιοι φορείς δεσμεύθηκαν να απολυμάνουν άμεσα τους χώρους κράτησης, να αντικαταστήσουν τα στρώματα, και να ζητήσουν από την Περιφέρεια την ταχύτατη ολοκλήρωση της ανέγερσης του προβλεπόμενου νέου χώρου κράτησης. Ειδικά το υπουργείο Δικαιοσύνης δεσμεύτηκε να προβεί σε άμεσες ενέργειες ώστε οι αλλοδαποί με αναστολή έκτισης της ποινής να μην κρατούνται επιπλέον μέρες λόγω αδυναμίας καταβολής δικαστικών εξόδων, έτσι ώστε να αποσυμφορηθεί άμεσα ο χώρος.
Απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση των κρατούμενων αλλοδαπών στα κρατητήρια του αεροδρομίου «Ελ. Βενιζέλος» διαπίστωσε σε αυτοψία του ο Συνήγορος του Πολίτη και ζήτησε από τα αρμόδια υπουργεία έκτακτη συνάντηση για την άμεση βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης. Στη σύσκεψη, που έγινε στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη στις 8 Ιουλίου 2010, συμμετείχαν ο Βοηθός Συνήγορος του Πολίτη αρμόδιος για θέματα δικαιωμάτων του ανθρώπου, Βασίλης Καρύδης, ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, Γρηγόρης Τασούλας, ο ειδικός γραμματέας του υπουργείου Δικαιοσύνης, Μαρίνος Σκανδάμης, και υπηρεσιακοί παράγοντες.
Οι αρμόδιοι φορείς δεσμεύθηκαν να απολυμάνουν άμεσα τους χώρους κράτησης, να αντικαταστήσουν τα στρώματα, και να ζητήσουν από την Περιφέρεια την ταχύτατη ολοκλήρωση της ανέγερσης του προβλεπόμενου νέου χώρου κράτησης. Ειδικά το υπουργείο Δικαιοσύνης δεσμεύτηκε να προβεί σε άμεσες ενέργειες ώστε οι αλλοδαποί με αναστολή έκτισης της ποινής να μην κρατούνται επιπλέον μέρες λόγω αδυναμίας καταβολής δικαστικών εξόδων, έτσι ώστε να αποσυμφορηθεί άμεσα ο χώρος.
Το ΕΔΔΑ καταδικάζει την Ελλάδα για την αποστέρηση του δικαιώματος ψήφου Ελλήνων, κατοίκων εξωτερικού
Επί 35 ολόκληρα χρόνια έχει μείνει ανενεργή η πρόβλεψη του άρθρου 51 παρ.4 του Συντάγματός μας (εξουσιοδότηση στο νομοθετη για ψήφιση νόμου που θα καθορίζει τις λεπτομέρειες για την άσκηση από τους Έλληνες που κατοικούν/διαμένουν στο εξωτερικό του δικαιώματος ψήφου σε πρεσβείες - προξενεία), κάτι που οδήγησε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη δικαίωση δυο Ελλήνων προσφευγόντων που κατοικούν στη Γαλλία και στην καταδίκη της Ελλάδας για παραβίαση του 3ου άρθρου του 1ου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ.
Στην απόφαση αποσαφηνίζεται ότι δεν εφαρμόζεται "πλατιά" το συγκεκριμένο άρθρο του 1ου Πρωτοκόλλου, αλλά ότι θα πρέπει να ερευνώνται οι συνθήκες σε κάθε περίπτωση.
Στη δική μας παρίπτωση, μάλλον βάρυνε στην ζυγαριά της Δικαιοσύνης η αδυναμία της Ελληνικής Πολιτείας να "συμμορφωθεί" επί 35 χρόνια με το ίδιο της το Σύνταγμα...
Expatriates’ Voting Rights: Greece below Common Denominator
July 14, 2010
by Lourdes Peroni
Republication from: http://www.strasbourgobservers.com/
.The Court has recently ruled in a case concerning voting rights of Greek citizens residing abroad (Sitaropoulos and Giakoumopoulos v. Greece). The applicants, two Greek nationals working at the Council of Europe in Strasbourg, were unable to exercise their right to vote in the 2007 Greek parliamentary elections from their place of residence. They had formally addressed the Greek Ambassador expressing their wish to vote in France. But the request was rejected given the absence of legislative regulation providing for “special measures […] for the setting up of polling stations in Embassies and Consulates.”
Article 51 § 4 of the Greek Constitution, adopted in 1975 and restated in the 2001 revision, authorizes the legislature to lay down the conditions for the exercise of voting rights for expatriate voters. However, no regulation rendering effective such rights has been adopted. Has the absence for over three decades of effective measures to enable the applicants to exercise their right to vote in national elections from their place of residence breached the right to free elections?
The Court found, by five votes to two, that there had been a violation of Article 3 of Protocol 1. According to the Court, this provision does not require States to secure voting rights in parliamentary elections for voters living abroad. The Court considered nonetheless that the Greek constitutional provision in question could not remain inapplicable indefinitely. It noted that, thirty-five years after it was adopted, the legislature had still not rendered that provision effective. The Court concluded that the lack of legislative implementation in respect of expatriates’ voting rights was likely to constitute unfair treatment of Greek citizens living abroad in relation to those living in Greece. Economic, professional or family reasons are likely to make travelling unfeasible.
The Court recalled the relevance of the presence or absence of a common denominator among Contracting Parties to determine the scope of the margin of appreciation. Thus, the lack of regulation in Greece implementing expatriates’ voting rights became even more obvious in light of the legal evolution within the Council of Europe (texts urging Member States to enable their non-resident citizens to participate to the fullest extent possible in elections), and on the basis of a comparative study of the domestic law of 33 Member States showing that 29 had implemented procedures for that purpose. The Court concluded that Greece fell below the common denominator regarding the effective exercise of expatriates’ voting rights. It further pointed to an element to be taken into account when granting a margin of appreciation to the Respondent State: the Court is more demanding when it concerns the active aspect – restrictions on voting rights – than the passive aspect – the right to stand for election – of Article 3 of Protocol 1. Greece could then not rely on the broad margin of appreciation usually afforded to States under that provision.
Judge Vajić, dissenting, considered that the majority has unduly departed from the Court’s case-law, which affords Contracting States a wide margin of appreciation in the application of Article 3 of Protocol 1. The dissenting judge seemed to be troubled by the possibility that the Court’s conclusion could be interpreted as entailing a broad positive obligation regarding voting modalities, that is, a general recognition of the right to vote to citizens living abroad from their place of residence. This, said judge Vajić, would carry considerable political, organizational, and/or economic consequences for numerous Member States.
The Court, however, seems to have been wary enough to make clear that this should not be the case. “La Cour ne considère pas que l’article 3 du Protocole no 1 doive être interprété comme imposant de manière générale une obligation positive aux autorités nationales de garantir le droit de vote aux élections législatives pour les électeurs expatriés” (para. 47). It therefore appears that the Court’s conclusion may not be as overreaching as judge Vajić fears but be mostly read in the context of the particular circumstances of this case. The fact that for over thirty years Greece, unlike the vast majority of Member States, has not yet been able to adopt implementing measures despite its own Constitution providing so seemed to have been determinant in the final outcome. Such measures are no doubt long overdue and the outcome seems to be rightly sensible to this
Αναδημοσίευση από http://elawyer.blogspot.com
Παρασκευή, Ιούλιος 09, 2010 της ανάρτησης με τίτλο "Καταδίκη για αποστέρηση δικαιώματος ψήφου Ελλήνων του εξωτερικού"
Δύο Έλληνες που κατοικούν μόνιμα στο εξωτερικό, ενόψει των εκλογών του 2007, ζήτησαν να ασκήσουν το δικαίωμα ψήφου τους στην ελληνική πρεσβεία. Η απάντηση που έλαβαν ήταν αρνητική, για "αντικειμενικούς λόγους" που οφείλονταν στην έλλειψη ρυθμιστικού θεσμικού πλαισίου (νομοθεσίας), παρ' όλο που το Σύνταγμα προβλέπει στο άρθρο 51 την δυνατότητα ψήφου για τους Έλληνες του εξωτερικού. Έτσι, οι δύο Έλληνες προσέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, επικαλούμενοι παραβίαση του ανθρώπινου δικαιώματος για συμμετοχή σε ελεύθερες εκλογές (άρθρο 3 Πρώτου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ).
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έκρινε δεκτή την προσφυγή τους, καταδικάζοντας την Ελλάδα για παραβίαση του δικαιώματος ψήφου (απόφαση Σιταρόπουλος και Γιακουμόπουλος εναντίον Ελλάδας, βλ. και δελτίο τύπου). Παρ' όλο που συμφωνώ ότι η Ελλάδα παραβίασε το δικαίωμα συμμετοχής σε ελεύθερες εκλογές, διαφωνώ κάθετα με την αιτιολόγηση της απόφασης.
Το άρθρο 3 ("Δικαίωμα συμμετοχής σε ελεύθερες εκλογές") ορίζει ότι τα κράτη "αναλαμβάνουν την υποχρέωση να διενεργούν κατά λογικά διαστήματα ελεύθερες μυστικές εκλογές, υπό συνθήκες που επιτρέπουν την ελεύθερη έκφραση της λαϊκής βούλησης ως προς την εκλογή του νομοθετικού σώματος". Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κρίνει ότι αυτό το άρθρο δεν εμπεριέχει την νομική υποχρέωση των Κρατών να διασφαλίζουν και το δικαίωμα ψήφου των εκλογέων που ζουν στο εξωτερικό. Οπότε, κανονικά θα έπρεπε να είχε αθωώσει την Ελλάδα. Όμως, επειδή το Ελληνικό Σύνταγμα αναφέρει στο άρθρο 51 το δικαίωμα ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού κι επειδή το Κράτος δεν έχει λάβει νομοθετιά και οργανωτικά μέτρα για την ενάσκηση του συνταγματικού δικαιώματος, η Ελλάδα καταδικάζεται για παραβίαση του άρθρου 3. Δηλαδή εάν το Σύνταγμα μας δεν το έλεγε, η Ελλάδα δεν θα είχε παραβιάσει την ΕΣΔΑ. Δηλαδή ερμηνεύουμε την ΕΣΔΑ σύμφωνα με το εκάστοτε εθνικό Σύνταγμα, ανατρέποντας την σχέση άμεσης εφαρμογής και υπεροχής του διεθνούς δικαίου έναντι του εσωτερικού δικαίου.
Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι Ευρωπαίοι αλλά και οι εθνικοί δικαστές έχουν την υποχρέωση της "συναρμογής", κατά την έκφραση του αείμνηστου καθ. Γ. Παπαδημητρίου, των αυξημένης τυπικής ισχύος κειμένων που κατοχυρώνουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δηλαδή να μην αναζητούμε ιεραρχήσεις ανάμεσα σε Σύνταγμα, ΕΣΔΑ, ΔΣΑΠΔ, Χάρτη ΕΕ κλπ, αλλά να τα προσεγγίζουμε όλα ως αλληλοσυμπληρούμενα και ουσιαστικά ως ένα ενιαίο νομικό σώμα, χάριν της καθολικής υπεροχής των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Είναι άλλο όμως αυτό κι άλλο να λες ότι η Ελλάδα παραβιάζει την ΕΣΔΑ λόγω της πληρότητας του Συντάγματός της, ενώ η άλλη χώρα που επίσης δεν έχει ψήφο για κατοίκους εξωτερικού δεν παραβιάζει την ΕΣΔΑ, λόγω κενού του Συντάγματός της. Το λάθος σε αυτήν την απόφαση είναι δηλαδή ότι εξάγει την κρίση της από ένα σωρό μη νομικά δεσμευτικά για το ΕΔΔΑ κείμενα (Σύνταγμα, ψηφίσματα, διακηρύξεις, συγκριτικό δίκαιο), εκτός από το ίδιο το άρθρο 3 που καλείται να ερμηνεύσει και να εφαρμόσει. Το ΕΔΔΑ λειτούργησε σαν ένα απλό εθνικό δικαστήριο: οι προσφεύγοντες θα μπορούσαν να είχαν προσφύγει στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών, ζητώντας την αποζημίωση των 10.000 για προσβολή της προσωπικότητάς τους, επειδή δεν μπόρεσαν να ασκήσουν το συνταγματικό δικαίωμα που προβλέπεται από το άρθρο 51 του Συντάγματος. Με την αιτιολογία του ΕΔΔΑ, η επίκληση της ΕΣΔΑ είναι απλώς περιττή, όπως και η εμπλοκή του ίδιου του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Απλώς θα είχαμε την απόφαση σε 5 χρόνια αντί για τρία.
Γι' αυτό η σωστή απόφαση θα έπρεπε να ξεκινάει από το άρθρο 1 της ΕΣΔΑ, κατά το οποίο τα κράτη του Συμβουλίου της Ευρώπης οφείλουν να διασφαλίζουν τα προβλεπόμενα ανθρώπινα δικαιώματα για κάθε πρόσωπο επί του οποίου έχουν δικαιοδοσία. Οι Έλληνες πολίτες που ζουν στο εξωτερικό εμπίπτουν ως προς το δικαίωμα ψήφου στην δικαιοδοσία της Ελλάδας, άρα η χώρα πρέπει να διασφαλίζει την ενάσκηση των δικαιωμάτων. Έπειτα, κατά το άρθρο 14 της ΕΣΔΑ, η ενάσκηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων πρέπει να διασφαλίζεται χωρίς διακρίσεις λόγω διαφορετικής κατάστασης ("other status"/"autre situation"), όπως η κατοικία στο εξωτερικό. Κατά το άρθρο 3 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου, οι εκλογές πρέπει να απηχούν την λαϊκή θέληση για το νομοθετικό σώμα. Σε αυτό το σημείο, η συμβολή του Στρασβούργου θα έπρεπε να αφορά την κομβική έννοια της "λαϊκής θέλησης", διακρίνοντας ανάμεσα (α) στο νομοθετικά προβλεπόμενο εκλογικό σώμα (που εξαιρούσε τους Έλληνες πολίτες του εξωτερικού) και (β) στο ευρύτερο συνταγματικό εκλογικό σώμα (πολίτες με δικαίωμα ψήφου) που απηχεί όντως την "θέληση του λαού". Διότι ο πολίτης δεν επιτρέπεται να χάνει το δικαίωμα ψήφου ανάλογα με το αν κατοικεί στο εσωτερικό ή το εξωτερικο της χώρας, καθώς τότε ο αποκλεισμός του δικαιώματος που οφείλεται στον τόπο κατοικίας του γίνεται κατά αθέμιτη διάκριση κι επιπρόσθετα περιορίζει κατά πολύ την έκταση της λαϊκής συμμετοχής στις εκλογές.
Κατά τη γνώμη μου το ΕΔΔΑ έπρεπε να διαγνώσει παραβίαση του άρθρου 14 σε συνδυασμό με το άρθρο 3 ΠΠΠ ΕΣΔΑ. Ανεξάρτητα δηλαδή από το αν το Σύνταγμα προέβλεπε ή όχι την ψήφο στο εξωτερικό. Επίσης οι πολλές αναφορές στο συγκριτικό δίκαιο έχουν γίνει επικίνδυνες, γιατί σταδιακά αρχίζουν διάφορα μη δεσμευτικά (για το ΕΔΔΑ) κείμενα να αντιμετωπίζονται ως νοηματοδοτούντα την ΕΣΔΑ, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Τρανταχτό παράδειγμα, η υπόθεση με τους γάμους των ομόφυλων ζευγαριών, όπου ξαφνικά το εθνικό δίκαιο έγινε πιο σημαντικό από το άρθρο 12.
Άλλη μια απόφαση του Στρασβούργου που απογοητεύει, λόγω σύγχυσης κατά την εφαρμογή της νομικής μεθοδολογίας: οι δικαιοσυγκριτικές μελέτες δεν έχουν κανονιστικό περιεχόμενο όσο κι αν βοηθούν στην αντίληψη των εθνικών θέσεων για τα μεγάλα θεσμικά θέματα. Αν ήταν έτσι όμως δεν θα χρειαζόμασταν Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, θα αρκούσαν τα πανεπιστήμια και οι εργασίες των φοιτητών στις νομικές σχολές.
Στην απόφαση αποσαφηνίζεται ότι δεν εφαρμόζεται "πλατιά" το συγκεκριμένο άρθρο του 1ου Πρωτοκόλλου, αλλά ότι θα πρέπει να ερευνώνται οι συνθήκες σε κάθε περίπτωση.
Στη δική μας παρίπτωση, μάλλον βάρυνε στην ζυγαριά της Δικαιοσύνης η αδυναμία της Ελληνικής Πολιτείας να "συμμορφωθεί" επί 35 χρόνια με το ίδιο της το Σύνταγμα...
Expatriates’ Voting Rights: Greece below Common Denominator
July 14, 2010
by Lourdes Peroni
Republication from: http://www.strasbourgobservers.com/
.The Court has recently ruled in a case concerning voting rights of Greek citizens residing abroad (Sitaropoulos and Giakoumopoulos v. Greece). The applicants, two Greek nationals working at the Council of Europe in Strasbourg, were unable to exercise their right to vote in the 2007 Greek parliamentary elections from their place of residence. They had formally addressed the Greek Ambassador expressing their wish to vote in France. But the request was rejected given the absence of legislative regulation providing for “special measures […] for the setting up of polling stations in Embassies and Consulates.”
Article 51 § 4 of the Greek Constitution, adopted in 1975 and restated in the 2001 revision, authorizes the legislature to lay down the conditions for the exercise of voting rights for expatriate voters. However, no regulation rendering effective such rights has been adopted. Has the absence for over three decades of effective measures to enable the applicants to exercise their right to vote in national elections from their place of residence breached the right to free elections?
The Court found, by five votes to two, that there had been a violation of Article 3 of Protocol 1. According to the Court, this provision does not require States to secure voting rights in parliamentary elections for voters living abroad. The Court considered nonetheless that the Greek constitutional provision in question could not remain inapplicable indefinitely. It noted that, thirty-five years after it was adopted, the legislature had still not rendered that provision effective. The Court concluded that the lack of legislative implementation in respect of expatriates’ voting rights was likely to constitute unfair treatment of Greek citizens living abroad in relation to those living in Greece. Economic, professional or family reasons are likely to make travelling unfeasible.
The Court recalled the relevance of the presence or absence of a common denominator among Contracting Parties to determine the scope of the margin of appreciation. Thus, the lack of regulation in Greece implementing expatriates’ voting rights became even more obvious in light of the legal evolution within the Council of Europe (texts urging Member States to enable their non-resident citizens to participate to the fullest extent possible in elections), and on the basis of a comparative study of the domestic law of 33 Member States showing that 29 had implemented procedures for that purpose. The Court concluded that Greece fell below the common denominator regarding the effective exercise of expatriates’ voting rights. It further pointed to an element to be taken into account when granting a margin of appreciation to the Respondent State: the Court is more demanding when it concerns the active aspect – restrictions on voting rights – than the passive aspect – the right to stand for election – of Article 3 of Protocol 1. Greece could then not rely on the broad margin of appreciation usually afforded to States under that provision.
Judge Vajić, dissenting, considered that the majority has unduly departed from the Court’s case-law, which affords Contracting States a wide margin of appreciation in the application of Article 3 of Protocol 1. The dissenting judge seemed to be troubled by the possibility that the Court’s conclusion could be interpreted as entailing a broad positive obligation regarding voting modalities, that is, a general recognition of the right to vote to citizens living abroad from their place of residence. This, said judge Vajić, would carry considerable political, organizational, and/or economic consequences for numerous Member States.
The Court, however, seems to have been wary enough to make clear that this should not be the case. “La Cour ne considère pas que l’article 3 du Protocole no 1 doive être interprété comme imposant de manière générale une obligation positive aux autorités nationales de garantir le droit de vote aux élections législatives pour les électeurs expatriés” (para. 47). It therefore appears that the Court’s conclusion may not be as overreaching as judge Vajić fears but be mostly read in the context of the particular circumstances of this case. The fact that for over thirty years Greece, unlike the vast majority of Member States, has not yet been able to adopt implementing measures despite its own Constitution providing so seemed to have been determinant in the final outcome. Such measures are no doubt long overdue and the outcome seems to be rightly sensible to this
Αναδημοσίευση από http://elawyer.blogspot.com
Παρασκευή, Ιούλιος 09, 2010 της ανάρτησης με τίτλο "Καταδίκη για αποστέρηση δικαιώματος ψήφου Ελλήνων του εξωτερικού"
Δύο Έλληνες που κατοικούν μόνιμα στο εξωτερικό, ενόψει των εκλογών του 2007, ζήτησαν να ασκήσουν το δικαίωμα ψήφου τους στην ελληνική πρεσβεία. Η απάντηση που έλαβαν ήταν αρνητική, για "αντικειμενικούς λόγους" που οφείλονταν στην έλλειψη ρυθμιστικού θεσμικού πλαισίου (νομοθεσίας), παρ' όλο που το Σύνταγμα προβλέπει στο άρθρο 51 την δυνατότητα ψήφου για τους Έλληνες του εξωτερικού. Έτσι, οι δύο Έλληνες προσέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, επικαλούμενοι παραβίαση του ανθρώπινου δικαιώματος για συμμετοχή σε ελεύθερες εκλογές (άρθρο 3 Πρώτου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ).
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έκρινε δεκτή την προσφυγή τους, καταδικάζοντας την Ελλάδα για παραβίαση του δικαιώματος ψήφου (απόφαση Σιταρόπουλος και Γιακουμόπουλος εναντίον Ελλάδας, βλ. και δελτίο τύπου). Παρ' όλο που συμφωνώ ότι η Ελλάδα παραβίασε το δικαίωμα συμμετοχής σε ελεύθερες εκλογές, διαφωνώ κάθετα με την αιτιολόγηση της απόφασης.
Το άρθρο 3 ("Δικαίωμα συμμετοχής σε ελεύθερες εκλογές") ορίζει ότι τα κράτη "αναλαμβάνουν την υποχρέωση να διενεργούν κατά λογικά διαστήματα ελεύθερες μυστικές εκλογές, υπό συνθήκες που επιτρέπουν την ελεύθερη έκφραση της λαϊκής βούλησης ως προς την εκλογή του νομοθετικού σώματος". Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κρίνει ότι αυτό το άρθρο δεν εμπεριέχει την νομική υποχρέωση των Κρατών να διασφαλίζουν και το δικαίωμα ψήφου των εκλογέων που ζουν στο εξωτερικό. Οπότε, κανονικά θα έπρεπε να είχε αθωώσει την Ελλάδα. Όμως, επειδή το Ελληνικό Σύνταγμα αναφέρει στο άρθρο 51 το δικαίωμα ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού κι επειδή το Κράτος δεν έχει λάβει νομοθετιά και οργανωτικά μέτρα για την ενάσκηση του συνταγματικού δικαιώματος, η Ελλάδα καταδικάζεται για παραβίαση του άρθρου 3. Δηλαδή εάν το Σύνταγμα μας δεν το έλεγε, η Ελλάδα δεν θα είχε παραβιάσει την ΕΣΔΑ. Δηλαδή ερμηνεύουμε την ΕΣΔΑ σύμφωνα με το εκάστοτε εθνικό Σύνταγμα, ανατρέποντας την σχέση άμεσης εφαρμογής και υπεροχής του διεθνούς δικαίου έναντι του εσωτερικού δικαίου.
Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι Ευρωπαίοι αλλά και οι εθνικοί δικαστές έχουν την υποχρέωση της "συναρμογής", κατά την έκφραση του αείμνηστου καθ. Γ. Παπαδημητρίου, των αυξημένης τυπικής ισχύος κειμένων που κατοχυρώνουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δηλαδή να μην αναζητούμε ιεραρχήσεις ανάμεσα σε Σύνταγμα, ΕΣΔΑ, ΔΣΑΠΔ, Χάρτη ΕΕ κλπ, αλλά να τα προσεγγίζουμε όλα ως αλληλοσυμπληρούμενα και ουσιαστικά ως ένα ενιαίο νομικό σώμα, χάριν της καθολικής υπεροχής των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Είναι άλλο όμως αυτό κι άλλο να λες ότι η Ελλάδα παραβιάζει την ΕΣΔΑ λόγω της πληρότητας του Συντάγματός της, ενώ η άλλη χώρα που επίσης δεν έχει ψήφο για κατοίκους εξωτερικού δεν παραβιάζει την ΕΣΔΑ, λόγω κενού του Συντάγματός της. Το λάθος σε αυτήν την απόφαση είναι δηλαδή ότι εξάγει την κρίση της από ένα σωρό μη νομικά δεσμευτικά για το ΕΔΔΑ κείμενα (Σύνταγμα, ψηφίσματα, διακηρύξεις, συγκριτικό δίκαιο), εκτός από το ίδιο το άρθρο 3 που καλείται να ερμηνεύσει και να εφαρμόσει. Το ΕΔΔΑ λειτούργησε σαν ένα απλό εθνικό δικαστήριο: οι προσφεύγοντες θα μπορούσαν να είχαν προσφύγει στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών, ζητώντας την αποζημίωση των 10.000 για προσβολή της προσωπικότητάς τους, επειδή δεν μπόρεσαν να ασκήσουν το συνταγματικό δικαίωμα που προβλέπεται από το άρθρο 51 του Συντάγματος. Με την αιτιολογία του ΕΔΔΑ, η επίκληση της ΕΣΔΑ είναι απλώς περιττή, όπως και η εμπλοκή του ίδιου του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Απλώς θα είχαμε την απόφαση σε 5 χρόνια αντί για τρία.
Γι' αυτό η σωστή απόφαση θα έπρεπε να ξεκινάει από το άρθρο 1 της ΕΣΔΑ, κατά το οποίο τα κράτη του Συμβουλίου της Ευρώπης οφείλουν να διασφαλίζουν τα προβλεπόμενα ανθρώπινα δικαιώματα για κάθε πρόσωπο επί του οποίου έχουν δικαιοδοσία. Οι Έλληνες πολίτες που ζουν στο εξωτερικό εμπίπτουν ως προς το δικαίωμα ψήφου στην δικαιοδοσία της Ελλάδας, άρα η χώρα πρέπει να διασφαλίζει την ενάσκηση των δικαιωμάτων. Έπειτα, κατά το άρθρο 14 της ΕΣΔΑ, η ενάσκηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων πρέπει να διασφαλίζεται χωρίς διακρίσεις λόγω διαφορετικής κατάστασης ("other status"/"autre situation"), όπως η κατοικία στο εξωτερικό. Κατά το άρθρο 3 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου, οι εκλογές πρέπει να απηχούν την λαϊκή θέληση για το νομοθετικό σώμα. Σε αυτό το σημείο, η συμβολή του Στρασβούργου θα έπρεπε να αφορά την κομβική έννοια της "λαϊκής θέλησης", διακρίνοντας ανάμεσα (α) στο νομοθετικά προβλεπόμενο εκλογικό σώμα (που εξαιρούσε τους Έλληνες πολίτες του εξωτερικού) και (β) στο ευρύτερο συνταγματικό εκλογικό σώμα (πολίτες με δικαίωμα ψήφου) που απηχεί όντως την "θέληση του λαού". Διότι ο πολίτης δεν επιτρέπεται να χάνει το δικαίωμα ψήφου ανάλογα με το αν κατοικεί στο εσωτερικό ή το εξωτερικο της χώρας, καθώς τότε ο αποκλεισμός του δικαιώματος που οφείλεται στον τόπο κατοικίας του γίνεται κατά αθέμιτη διάκριση κι επιπρόσθετα περιορίζει κατά πολύ την έκταση της λαϊκής συμμετοχής στις εκλογές.
Κατά τη γνώμη μου το ΕΔΔΑ έπρεπε να διαγνώσει παραβίαση του άρθρου 14 σε συνδυασμό με το άρθρο 3 ΠΠΠ ΕΣΔΑ. Ανεξάρτητα δηλαδή από το αν το Σύνταγμα προέβλεπε ή όχι την ψήφο στο εξωτερικό. Επίσης οι πολλές αναφορές στο συγκριτικό δίκαιο έχουν γίνει επικίνδυνες, γιατί σταδιακά αρχίζουν διάφορα μη δεσμευτικά (για το ΕΔΔΑ) κείμενα να αντιμετωπίζονται ως νοηματοδοτούντα την ΕΣΔΑ, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Τρανταχτό παράδειγμα, η υπόθεση με τους γάμους των ομόφυλων ζευγαριών, όπου ξαφνικά το εθνικό δίκαιο έγινε πιο σημαντικό από το άρθρο 12.
Άλλη μια απόφαση του Στρασβούργου που απογοητεύει, λόγω σύγχυσης κατά την εφαρμογή της νομικής μεθοδολογίας: οι δικαιοσυγκριτικές μελέτες δεν έχουν κανονιστικό περιεχόμενο όσο κι αν βοηθούν στην αντίληψη των εθνικών θέσεων για τα μεγάλα θεσμικά θέματα. Αν ήταν έτσι όμως δεν θα χρειαζόμασταν Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, θα αρκούσαν τα πανεπιστήμια και οι εργασίες των φοιτητών στις νομικές σχολές.
Εν αναμονή της κατάργησης του θρησκευτικού όρκου στα Δικαστήρια... (ή, αντί να παρεμβαίνουμε υπέρ της Ιταλίας, δε συμμορφωνόμαστε με το ΕΔΔΑ;)
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΕΝΩ.ΟΥΜ.Ε.
11 Ιουλίου 2010
Ευρωδικαστήριο κοινοποιεί σε Ελλάδα νέες υποθέσεις θρησκευτικού όρκου
Η Ένωση Ουμανιστών Ελλάδας (ΕΝΩ.ΟΥΜ.Ε.) γνωστοποιεί πως στις 3 Ιουνίου 2010 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) κοινοποίησε στην Ελλάδα δύο νέες προσφυγές κατά της καταγραφής του θρησκεύματος μεταξύ των προσωπικών στοιχείων στα δικόγραφα και κατά του θρησκευτικού όρκου στις ένορκες καταθέσεις των μαρτύρων. Τις προσφυγές υπέβαλαν στο ΕΔΔΑ τα μέλη της ΕΝΩ.ΟΥΜ.Ε. Παναγιώτης Δημητράς, Ναυσικά Παπανικολάτου και Γρηγόρης Βαλλιανάτος και αφορούν 35 καταθέσεις τους κατά το 2008. Οι ανακοινώσεις του ΕΔΔΑ είναι διαθέσιμες στις ιστοσελίδες: http://cmiskp.echr.coe.int/tkp197/view.asp?action=html&documentId=870173&portal=hbkm&source=externalbydocnumber&table=F69A27FD8FB86142BF01C1166DEA398649 και
http://cmiskp.echr.coe.int/tkp197/view.asp?action=html&documentId=870167&portal=hbkm&source=externalbydocnumber&table=F69A27FD8FB86142BF01C1166DEA398649 .
Υπενθυμίζεται πως την ίδια ημέρα, 3 Ιουνίου 2010, το ΕΔΔΑ δημοσιοποίησε την απόφασή του σε πέντε προηγούμενες προσφυγές των μελών της ΕΝΩ.ΟΥΜ.Ε. Παναγιώτη Δημητρά, Θεόδωρου Αλεξανδρίδη, Ναυσικάς Παπανικολάτου και Andrea Gilbert για 56 καταθέσεις τους το 2006 και το 2007 (βλπ. δελτίο τύπου στην ιστοσελίδα http://cm.greekhelsinki.gr/index.php?sec=192&cid=3648 ). Η Ελλάδα, κατά το ΕΔΔΑ, παραβίασε το Άρθρο 9 (ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) (τα προσφεύγοντα άτομα υποχρεώθηκαν να αποκαλύψουν σε 58 ανακριτικές διαδικασίες ή δίκες στις οποίες κατέθεσαν το 2006 και το 2007 ότι δεν είναι Χριστιανοί/ές Ορθόδοξοι/ες προκείμενου να ορκιστούν στην τιμή και στη συνείδησή τους και όχι στο Ευαγγέλιο) και το Άρθρο 13 (δικαίωμα πραγματικής προσφυγής) της ΕΣΔΑ (δεν υπάρχει στην Ελλάδα νομική δυνατότητα αποκατάστασης για την παραβίαση της ελευθερίας της θρησκείας ούτε υπήρξε δικαστική αρχή που να αρνήθηκε να εφαρμόσει τις διατάξεις για την ορκοδοσία ως αντίθετες με τη Σύμβαση ή το Σύνταγμα). Το σημαντικότερο στοιχείο της απόφασης είναι πως το ΕΔΔΑ εξέτασε το νομοθετικό πλαίσιο καταγραφής των προσωπικών στοιχείων κάθε διαδίκου και κάθε μάρτυρα στις ποινικές διαδικασίες (ανακρίσεις και δίκες) και της ορκοδοσίας (Άρθρα 217, 218 και 220 Κώδικα Ποινικής Δικονομίας - ΚΠΔ). Διαπίστωσε πως αυτά περιλαμβάνουν την υποχρεωτική καταγραφή του θρησκεύματος (ακόμα και για τα μη ορκιζόμενα άτομα) καθώς και το θρησκευτικό όρκο κάθε μάρτυρα που συνήθως ζητείται από αυτόν/ή αφού οι δικαστικοί λειτουργοί θεωρούν πως οι μάρτυρες είναι Χριστιανοί. Το ΕΔΔΑ αποφάνθηκε πως οι διατάξεις αυτές «δύσκολα συμβιβάζονται με τη θρησκευτική ελευθερία όπως την εγγυάται το Άρθρο 9 της ΕΣΔΑ». Γι’ αυτό, εκτός από την καταδίκη της χώρας, το ΕΔΔΑ προχώρησε σε μια σπάνια υπόδειξη προς την Ελλάδα, στη βάση του Άρθρου 46 ΕΣΔΑ (υποχρεωτική ισχύς και εκτέλεση των δικαστικών αποφάσεων), να τροποποιήσει το νομοθετικό πλαίσιο ώστε να γίνει συμβατό με τη Σύμβαση και να αποφευχθούν παρόμοιες παραβιάσεις της στο μέλλον.
Η Ελλάδα οφείλει να απαντήσει στις νέες προσφυγές μέχρι τις 29 Σεπτεμβρίου 2010 για την παραβίαση των ίδιων άρθρων 9 και 13 της ΕΣΔΑ. Είναι προφανές πως στην απάντησή της θα πρέπει να εξηγήσει αν συμμορφώθηκε με την καταδικαστική απόφαση του ΕΔΔΑ με τροποποίηση των Άρθρων 217, 218 και 220 ΚΠΔ. Ελπίζεται δε πως θα αποφύγει την υποστήριξη της διατήρησης του θρησκευτικού όρκου με προσβλητική για τους Χριστιανούς θέση πως η επίκληση της τιμής και συνείδησής τους δεν τους δεσμεύει να πουν την αλήθεια, και απαιτείται για αυτούς η επίκληση του Ευαγγελίου, όταν μάλιστα οι κληρικοί της Χριστιανικής Εκκλησίας δεν ορκίζονται στο Ευαγγέλιο:
«Εξάλλου, η επίμαχη ρύθμιση είναι αναγκαία, πρόσφορη και ανάλογη προς τον επιδιωκόμενο σκοπό δημοσίου συμφέροντος, διότι οι άνθρωποι, ανάλογα με τον χαρακτήρα, την ψυχολογία, το μορφωτικό, κοινωνικό και οικονομικό τους επίπεδο και τα υπόλοιπα στοιχεία της προσωπικότητας ή της ζωής τους, διαφοροποιούνται πολύ μεταξύ τους, όσον αφορά τα στοιχεία εκείνα, η επίκληση των οποίων τους δεσμεύει, κατά την ανάληψη δημοσίων υποχρεώσεων. Για παράδειγμα, άλλοι δεσμεύονται με την επίκληση του θεού, άλλοι με την επίκληση της τιμής και της υπολήψεώς τους, άλλοι από άλλα στοιχεία (π.χ. οικογένεια, πρόγονοι κλπ). Ως εκ τούτου, θα ήταν μη αποτελεσματική για την επίτευξη του ανωτέρου σκοπού δημοσίου συμφέροντος η πρόβλεψη ενιαίου τύπου όρκου για όλα τα πρόσωπα, όπως φαίνονται να ισχυρίζονται οι προσφεύγοντες και συγκεκριμένα, η πρόβλεψη μόνον πολιτικού όρκου, δηλαδή η επίκληση της τιμής και της συνειδήσεως του υπόχρεου.»
Το κείμενο αυτό είναι στη σελίδα 8 των παρατηρήσεων της Ελλάδας της 15 Ιανουαρίου 2010, δηλαδή όταν Υπουργός Εξωτερικών ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου και Υπουργός Δικαιοσύνης ο Χάρης Καστανίδης. Οι παρατηρήσεις είναι διαθέσιμες στην ιστοσελίδα: http://cm.greekhelsinki.gr/uploads/2010_files/greece_observations_on_ghm_oath_2007a_15-1-10.pdf. Παράλληλα, στην απόφαση του, το ΕΔΔΑ επικαλείται μεταξύ άλλων γνωμάτευση της 8 Δεκεμβρίου 2008 του τότε Προέδρου του Τριμελούς Συμβουλίου Διοίκησης του Πρωτοδικείου Αθηνών Δημητρίου Κράνη ότι η ισχύουσα νομοθεσία «φαίνεται να παραβιάζει την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης» (διαθέσιμη στην ιστοσελίδα http://cm.greekhelsinki.gr/uploads/2010_files/proedos_protodikeiou_on_ghm_oath_8-12-08.pdf ).
Η ΕΝΩ.ΟΥΜ.Ε. καλεί τον Πρωθυπουργό και Υπουργό Εξωτερικών Γιώργο Παπανδρέου και τον Υπουργό Δικαιοσύνης Χάρη Καστανίδη να αποφασίσουν αυτοί -και όχι διπλωμάτες και στελέχη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους- για τη θέση που θα υποστηρίξει η Ελλάδα στις παρατηρήσεις της στις δύο νέες υποθέσεις. Η θέση αυτή πρέπει να αποδεικνύει το σεβασμό του ΕΔΔΑ, τη συμμόρφωση προς την προηγούμενη απόφασή του, αλλά και το σεβασμό των χριστιανών πολιτών, την τιμή και συνείδηση των οποίων η Ελλάδα έχει μέχρι τώρα προσβάλει με τις παρατηρήσεις της στις προηγούμενες προσφυγές στο ΕΔΔΑ. Η αναδημοσιευόμενη στη συνέχεια επιστολή του συμβουλευτικού οργάνου της κυβέρνησης στα θέματα ανθρώπινων δικαιωμάτων, της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, στην οποία υπενθυμίζεται παλιότερη συγκεκριμένη πρόταση της Επιτροπής για την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου, πρέπει να αποτελέσει τον οδηγό για τις αλλαγές αυτές (http://www.nchr.gr/document.php?category_id=2&document_id=1016 ).
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
website: www.nchr.gr
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ
Προς τον κύριο Χ. Καστανίδη
Υπουργό Δικαιοσύνης, Διαφάνειας
και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Ενταύθα
Αθήνα, 10 Ιουνίου 2010
Α.Π. 182
Αξιότιμε κύριε Υπουργέ,
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (εφεξής ΕΔΔΑ), στις 3 Ιουνίου 2010, στη υπόθεση Δημητράς και Άλλοι καταδίκασε την Ελλάδα για παραβίαση των άρθρων 9 (θρησκευτική ελευθερία) και 13 (δικαίωμα αποτελεσματικής προσφυγής) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Αντικείμενο της ως άνω καταδικαστικής απόφασης αποτέλεσαν τα άρθρα 218 και 220 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας αναφορικά με τον όρκο μαρτύρων. Το ΕΔΔΑ έκρινε ότι τα εν λόγω άρθρα παραβιάζουν το δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας, καθώς κάποιος μάρτυρας είναι υποχρεωμένος να αποκαλύψει τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις ώστε να δώσει τον πολιτικό όρκο (παρ. 84-85). Επίσης, το ΕΔΔΑ επισήμανε ότι τα άρθρα 218 και 220 δεν προβλέπουν καμία εξαίρεση για τους μάρτυρες που είναι χριστιανοί ορθόδοξοι, αλλά οι οποίοι θεωρούν ότι ο θρησκευτικός όρκος αντιβαίνει στις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις (παρ. 85).
Επιπλέον, το ΕΔΔΑ έκρινε ότι και το άρθρο 217 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας (εξακρίβωση της ταυτότητας του μάρτυρα) έρχεται σε αντίθεση με το δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας, καθώς ένα από τα στοιχεία που καλείται να δηλώσει ο μάρτυρας πριν καταθέσει είναι το θρήσκευμά του και άρα είναι υποχρεωμένος να αποκαλύψει στο δικαστήριο τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις (παρ. 86).
Τέλος, το ΕΔΔΑ σημείωσε ότι το άρθρο 218 στην ουσία δημιουργεί ένα τεκμήριο σύμφωνα με το οποίο ο μάρτυρας είναι χριστιανός ορθόδοξος και επιθυμεί να δώσει τον θρησκευτικό όρκο. Το εν λόγω τεκμήριο ενισχύεται μάλιστα από την ύπαρξη έτοιμων σχεδίων πρακτικών σύμφωνα με τα οποία ο μάρτυρας καταγράφεται εξ αρχής ως χριστιανός ορθόδοξος και ότι έχει δώσει το θρησκευτικό όρκο (παρ. 84).
Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου με αφορμή την ως άνω απόφαση του ΕΔΔΑ επαναφέρει την πρότασή της περί κατάργησης του θρησκευτικού όρκου και αντικατάστασής του από τον πολιτικό όρκο, την οποία είχε διαμορφώσει το 2008 με αφορμή την καταδικαστική απόφαση του ΕΔΔΑ στην υπόθεση Αλεξανδρίδης και πάλι για το ζήτημα του θρησκευτικού όρκου. Στη βάση της πρότασής της αυτής σας καλεί να λάβετε τα αναγκαία μέτρα ώστε η υποχρέωση ορκοδοσίας, όπου αυτή προβλέπεται, να καταστεί συμβατή με το δικαίωμα θρησκευτικής ελευθερίας όπως αυτό κατοχυρώνεται στο ελληνικό Σύνταγμα και στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.
Με τιμή
Ο Πρόεδρος
Κωστής Α. Παπαϊωάννου
Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου
11 Ιουλίου 2010
Ευρωδικαστήριο κοινοποιεί σε Ελλάδα νέες υποθέσεις θρησκευτικού όρκου
Η Ένωση Ουμανιστών Ελλάδας (ΕΝΩ.ΟΥΜ.Ε.) γνωστοποιεί πως στις 3 Ιουνίου 2010 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) κοινοποίησε στην Ελλάδα δύο νέες προσφυγές κατά της καταγραφής του θρησκεύματος μεταξύ των προσωπικών στοιχείων στα δικόγραφα και κατά του θρησκευτικού όρκου στις ένορκες καταθέσεις των μαρτύρων. Τις προσφυγές υπέβαλαν στο ΕΔΔΑ τα μέλη της ΕΝΩ.ΟΥΜ.Ε. Παναγιώτης Δημητράς, Ναυσικά Παπανικολάτου και Γρηγόρης Βαλλιανάτος και αφορούν 35 καταθέσεις τους κατά το 2008. Οι ανακοινώσεις του ΕΔΔΑ είναι διαθέσιμες στις ιστοσελίδες: http://cmiskp.echr.coe.int/tkp197/view.asp?action=html&documentId=870173&portal=hbkm&source=externalbydocnumber&table=F69A27FD8FB86142BF01C1166DEA398649 και
http://cmiskp.echr.coe.int/tkp197/view.asp?action=html&documentId=870167&portal=hbkm&source=externalbydocnumber&table=F69A27FD8FB86142BF01C1166DEA398649 .
Υπενθυμίζεται πως την ίδια ημέρα, 3 Ιουνίου 2010, το ΕΔΔΑ δημοσιοποίησε την απόφασή του σε πέντε προηγούμενες προσφυγές των μελών της ΕΝΩ.ΟΥΜ.Ε. Παναγιώτη Δημητρά, Θεόδωρου Αλεξανδρίδη, Ναυσικάς Παπανικολάτου και Andrea Gilbert για 56 καταθέσεις τους το 2006 και το 2007 (βλπ. δελτίο τύπου στην ιστοσελίδα http://cm.greekhelsinki.gr/index.php?sec=192&cid=3648 ). Η Ελλάδα, κατά το ΕΔΔΑ, παραβίασε το Άρθρο 9 (ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) (τα προσφεύγοντα άτομα υποχρεώθηκαν να αποκαλύψουν σε 58 ανακριτικές διαδικασίες ή δίκες στις οποίες κατέθεσαν το 2006 και το 2007 ότι δεν είναι Χριστιανοί/ές Ορθόδοξοι/ες προκείμενου να ορκιστούν στην τιμή και στη συνείδησή τους και όχι στο Ευαγγέλιο) και το Άρθρο 13 (δικαίωμα πραγματικής προσφυγής) της ΕΣΔΑ (δεν υπάρχει στην Ελλάδα νομική δυνατότητα αποκατάστασης για την παραβίαση της ελευθερίας της θρησκείας ούτε υπήρξε δικαστική αρχή που να αρνήθηκε να εφαρμόσει τις διατάξεις για την ορκοδοσία ως αντίθετες με τη Σύμβαση ή το Σύνταγμα). Το σημαντικότερο στοιχείο της απόφασης είναι πως το ΕΔΔΑ εξέτασε το νομοθετικό πλαίσιο καταγραφής των προσωπικών στοιχείων κάθε διαδίκου και κάθε μάρτυρα στις ποινικές διαδικασίες (ανακρίσεις και δίκες) και της ορκοδοσίας (Άρθρα 217, 218 και 220 Κώδικα Ποινικής Δικονομίας - ΚΠΔ). Διαπίστωσε πως αυτά περιλαμβάνουν την υποχρεωτική καταγραφή του θρησκεύματος (ακόμα και για τα μη ορκιζόμενα άτομα) καθώς και το θρησκευτικό όρκο κάθε μάρτυρα που συνήθως ζητείται από αυτόν/ή αφού οι δικαστικοί λειτουργοί θεωρούν πως οι μάρτυρες είναι Χριστιανοί. Το ΕΔΔΑ αποφάνθηκε πως οι διατάξεις αυτές «δύσκολα συμβιβάζονται με τη θρησκευτική ελευθερία όπως την εγγυάται το Άρθρο 9 της ΕΣΔΑ». Γι’ αυτό, εκτός από την καταδίκη της χώρας, το ΕΔΔΑ προχώρησε σε μια σπάνια υπόδειξη προς την Ελλάδα, στη βάση του Άρθρου 46 ΕΣΔΑ (υποχρεωτική ισχύς και εκτέλεση των δικαστικών αποφάσεων), να τροποποιήσει το νομοθετικό πλαίσιο ώστε να γίνει συμβατό με τη Σύμβαση και να αποφευχθούν παρόμοιες παραβιάσεις της στο μέλλον.
Η Ελλάδα οφείλει να απαντήσει στις νέες προσφυγές μέχρι τις 29 Σεπτεμβρίου 2010 για την παραβίαση των ίδιων άρθρων 9 και 13 της ΕΣΔΑ. Είναι προφανές πως στην απάντησή της θα πρέπει να εξηγήσει αν συμμορφώθηκε με την καταδικαστική απόφαση του ΕΔΔΑ με τροποποίηση των Άρθρων 217, 218 και 220 ΚΠΔ. Ελπίζεται δε πως θα αποφύγει την υποστήριξη της διατήρησης του θρησκευτικού όρκου με προσβλητική για τους Χριστιανούς θέση πως η επίκληση της τιμής και συνείδησής τους δεν τους δεσμεύει να πουν την αλήθεια, και απαιτείται για αυτούς η επίκληση του Ευαγγελίου, όταν μάλιστα οι κληρικοί της Χριστιανικής Εκκλησίας δεν ορκίζονται στο Ευαγγέλιο:
«Εξάλλου, η επίμαχη ρύθμιση είναι αναγκαία, πρόσφορη και ανάλογη προς τον επιδιωκόμενο σκοπό δημοσίου συμφέροντος, διότι οι άνθρωποι, ανάλογα με τον χαρακτήρα, την ψυχολογία, το μορφωτικό, κοινωνικό και οικονομικό τους επίπεδο και τα υπόλοιπα στοιχεία της προσωπικότητας ή της ζωής τους, διαφοροποιούνται πολύ μεταξύ τους, όσον αφορά τα στοιχεία εκείνα, η επίκληση των οποίων τους δεσμεύει, κατά την ανάληψη δημοσίων υποχρεώσεων. Για παράδειγμα, άλλοι δεσμεύονται με την επίκληση του θεού, άλλοι με την επίκληση της τιμής και της υπολήψεώς τους, άλλοι από άλλα στοιχεία (π.χ. οικογένεια, πρόγονοι κλπ). Ως εκ τούτου, θα ήταν μη αποτελεσματική για την επίτευξη του ανωτέρου σκοπού δημοσίου συμφέροντος η πρόβλεψη ενιαίου τύπου όρκου για όλα τα πρόσωπα, όπως φαίνονται να ισχυρίζονται οι προσφεύγοντες και συγκεκριμένα, η πρόβλεψη μόνον πολιτικού όρκου, δηλαδή η επίκληση της τιμής και της συνειδήσεως του υπόχρεου.»
Το κείμενο αυτό είναι στη σελίδα 8 των παρατηρήσεων της Ελλάδας της 15 Ιανουαρίου 2010, δηλαδή όταν Υπουργός Εξωτερικών ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου και Υπουργός Δικαιοσύνης ο Χάρης Καστανίδης. Οι παρατηρήσεις είναι διαθέσιμες στην ιστοσελίδα: http://cm.greekhelsinki.gr/uploads/2010_files/greece_observations_on_ghm_oath_2007a_15-1-10.pdf. Παράλληλα, στην απόφαση του, το ΕΔΔΑ επικαλείται μεταξύ άλλων γνωμάτευση της 8 Δεκεμβρίου 2008 του τότε Προέδρου του Τριμελούς Συμβουλίου Διοίκησης του Πρωτοδικείου Αθηνών Δημητρίου Κράνη ότι η ισχύουσα νομοθεσία «φαίνεται να παραβιάζει την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης» (διαθέσιμη στην ιστοσελίδα http://cm.greekhelsinki.gr/uploads/2010_files/proedos_protodikeiou_on_ghm_oath_8-12-08.pdf ).
Η ΕΝΩ.ΟΥΜ.Ε. καλεί τον Πρωθυπουργό και Υπουργό Εξωτερικών Γιώργο Παπανδρέου και τον Υπουργό Δικαιοσύνης Χάρη Καστανίδη να αποφασίσουν αυτοί -και όχι διπλωμάτες και στελέχη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους- για τη θέση που θα υποστηρίξει η Ελλάδα στις παρατηρήσεις της στις δύο νέες υποθέσεις. Η θέση αυτή πρέπει να αποδεικνύει το σεβασμό του ΕΔΔΑ, τη συμμόρφωση προς την προηγούμενη απόφασή του, αλλά και το σεβασμό των χριστιανών πολιτών, την τιμή και συνείδηση των οποίων η Ελλάδα έχει μέχρι τώρα προσβάλει με τις παρατηρήσεις της στις προηγούμενες προσφυγές στο ΕΔΔΑ. Η αναδημοσιευόμενη στη συνέχεια επιστολή του συμβουλευτικού οργάνου της κυβέρνησης στα θέματα ανθρώπινων δικαιωμάτων, της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, στην οποία υπενθυμίζεται παλιότερη συγκεκριμένη πρόταση της Επιτροπής για την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου, πρέπει να αποτελέσει τον οδηγό για τις αλλαγές αυτές (http://www.nchr.gr/document.php?category_id=2&document_id=1016 ).
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
website: www.nchr.gr
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ
Προς τον κύριο Χ. Καστανίδη
Υπουργό Δικαιοσύνης, Διαφάνειας
και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Ενταύθα
Αθήνα, 10 Ιουνίου 2010
Α.Π. 182
Αξιότιμε κύριε Υπουργέ,
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (εφεξής ΕΔΔΑ), στις 3 Ιουνίου 2010, στη υπόθεση Δημητράς και Άλλοι καταδίκασε την Ελλάδα για παραβίαση των άρθρων 9 (θρησκευτική ελευθερία) και 13 (δικαίωμα αποτελεσματικής προσφυγής) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Αντικείμενο της ως άνω καταδικαστικής απόφασης αποτέλεσαν τα άρθρα 218 και 220 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας αναφορικά με τον όρκο μαρτύρων. Το ΕΔΔΑ έκρινε ότι τα εν λόγω άρθρα παραβιάζουν το δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας, καθώς κάποιος μάρτυρας είναι υποχρεωμένος να αποκαλύψει τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις ώστε να δώσει τον πολιτικό όρκο (παρ. 84-85). Επίσης, το ΕΔΔΑ επισήμανε ότι τα άρθρα 218 και 220 δεν προβλέπουν καμία εξαίρεση για τους μάρτυρες που είναι χριστιανοί ορθόδοξοι, αλλά οι οποίοι θεωρούν ότι ο θρησκευτικός όρκος αντιβαίνει στις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις (παρ. 85).
Επιπλέον, το ΕΔΔΑ έκρινε ότι και το άρθρο 217 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας (εξακρίβωση της ταυτότητας του μάρτυρα) έρχεται σε αντίθεση με το δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας, καθώς ένα από τα στοιχεία που καλείται να δηλώσει ο μάρτυρας πριν καταθέσει είναι το θρήσκευμά του και άρα είναι υποχρεωμένος να αποκαλύψει στο δικαστήριο τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις (παρ. 86).
Τέλος, το ΕΔΔΑ σημείωσε ότι το άρθρο 218 στην ουσία δημιουργεί ένα τεκμήριο σύμφωνα με το οποίο ο μάρτυρας είναι χριστιανός ορθόδοξος και επιθυμεί να δώσει τον θρησκευτικό όρκο. Το εν λόγω τεκμήριο ενισχύεται μάλιστα από την ύπαρξη έτοιμων σχεδίων πρακτικών σύμφωνα με τα οποία ο μάρτυρας καταγράφεται εξ αρχής ως χριστιανός ορθόδοξος και ότι έχει δώσει το θρησκευτικό όρκο (παρ. 84).
Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου με αφορμή την ως άνω απόφαση του ΕΔΔΑ επαναφέρει την πρότασή της περί κατάργησης του θρησκευτικού όρκου και αντικατάστασής του από τον πολιτικό όρκο, την οποία είχε διαμορφώσει το 2008 με αφορμή την καταδικαστική απόφαση του ΕΔΔΑ στην υπόθεση Αλεξανδρίδης και πάλι για το ζήτημα του θρησκευτικού όρκου. Στη βάση της πρότασής της αυτής σας καλεί να λάβετε τα αναγκαία μέτρα ώστε η υποχρέωση ορκοδοσίας, όπου αυτή προβλέπεται, να καταστεί συμβατή με το δικαίωμα θρησκευτικής ελευθερίας όπως αυτό κατοχυρώνεται στο ελληνικό Σύνταγμα και στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.
Με τιμή
Ο Πρόεδρος
Κωστής Α. Παπαϊωάννου
Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου
Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010
Η ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ ΣΤΟ ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ
Αναδημοσίευση από www.athinorama.gr (αθηνόραμα.gr - 8/7/2010)
Στα βήματα του El Sistema, του ριζοσπαστικού μουσικού/εκπαιδευτικού συστήματος που έδωσε διέξοδο σε αμέτρητα φτωχά παιδιά της Βενεζουέλας (απόδειξη η εξαιρετική Ορχήστρα Νέων «Simon Bolivar» που απολαύσαμε πρόσφατα), η Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα δημιούργησε τη Χορωδία της Ουτοπίας, μοιράζοντας ένα ανέλπιστο μουσικό χαρτί σε παιδιά -ανεξαρτήτως προέλευσης- που ζουν σε κακές συνθήκες στη χώρα μας. Το 2010 η χορωδία πέρασε από τις συζητήσεις στην πράξη και μετρά ήδη 30 νεαρούς ερμηνευτές. Υπεύθυνη για την επιλογή των μελών και την επίβλεψη της μουσικής τους εξέλιξης είναι μια επιτροπή με επικεφαλής τον πολυσυζητημένο μαέστρο Γιώργο Πέτρου. Επιπλέον, όμως, ο J.A. Abreu (ο εμπνευστής του El Sistema) ήρθε πρόσφατα σε επαφή με το σύνολο, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο για μια δημιουργική συνεργασία με τη «Simon Bolivar», ενώ μια διόλου... ουτοπική συναυλία της χορωδίας συζητιέται για το Μέγαρο το 2011 (http://hellenicaction.blogspot.com).
Δανάη Μολόχα dmolocha@athinorama.gr
Στα βήματα του El Sistema, του ριζοσπαστικού μουσικού/εκπαιδευτικού συστήματος που έδωσε διέξοδο σε αμέτρητα φτωχά παιδιά της Βενεζουέλας (απόδειξη η εξαιρετική Ορχήστρα Νέων «Simon Bolivar» που απολαύσαμε πρόσφατα), η Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα δημιούργησε τη Χορωδία της Ουτοπίας, μοιράζοντας ένα ανέλπιστο μουσικό χαρτί σε παιδιά -ανεξαρτήτως προέλευσης- που ζουν σε κακές συνθήκες στη χώρα μας. Το 2010 η χορωδία πέρασε από τις συζητήσεις στην πράξη και μετρά ήδη 30 νεαρούς ερμηνευτές. Υπεύθυνη για την επιλογή των μελών και την επίβλεψη της μουσικής τους εξέλιξης είναι μια επιτροπή με επικεφαλής τον πολυσυζητημένο μαέστρο Γιώργο Πέτρου. Επιπλέον, όμως, ο J.A. Abreu (ο εμπνευστής του El Sistema) ήρθε πρόσφατα σε επαφή με το σύνολο, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο για μια δημιουργική συνεργασία με τη «Simon Bolivar», ενώ μια διόλου... ουτοπική συναυλία της χορωδίας συζητιέται για το Μέγαρο το 2011 (http://hellenicaction.blogspot.com).
Δανάη Μολόχα dmolocha@athinorama.gr
Τρίτη 6 Ιουλίου 2010
Η Ύπατη Αρμοστεία καλεί περισσότερες χώρες να υιοθετήσουν προγράμματα μετεγκατάστασης προσφύγων
Δευτέρα, 5 Ιουλίου 2010"If we cannot bring protection to refygees,we must bring refugees to protection"
Η Ύπατη Αρμοστεία καλεί περισσότερες χώρες να υιοθετήσουν προγράμματα μετεγκατάστασης προσφύγων
Γενεύη - Η Ύπατη Αρμοστεία εκτιμάει ότι τα προσεχή τρία με πέντε χρόνια, περισσότεροι από 850.000 πρόσφυγες θα χρειαστεί να μετεγκατασταθούν σε τρίτες χώρες, καθώς δεν θα έχουν τη δυνατότητα να επιστρέψουν στη χώρα τους αλλά ούτε και να ενταχθούν στις χώρες όπου φιλοξενούνται.
Για πολλούς πρόσφυγες, η μετεγκατάσταση σε μία τρίτη χώρα φαντάζει ως η μοναδική λύση για διαρκή ασφάλεια και ένα νέο, μόνιμο σπίτι. Ενώ ο εθελούσιος επαναπατρισμός παραμένει η προτιμώμενη επιλογή για τον μεγαλύτερο αριθμό προσφύγων παγκοσμίως, οι συνεχιζόμενες συγκρούσεις και ο φόβος δίωξης συχνά τους αποτρέπουν από το να επιστρέψουν στη χώρα καταγωγής τους. Πάνω από το 80% των προσφύγων ανά τον κόσμο ζει σε αναπτυσσόμενες χώρες, όπου πολλοί δεν μπορούν να παραμείνουν σε ασφαλές περιβάλλον και δεν έχουν δυνατότητες ένταξης.
Επί του παρόντος, είναι μικρός ο αριθμός των κρατών που συμμετέχουν στα προγράμματα μετεγκατάστασης της Ύπατης Αρμοστείας, όπου οι χώρες δέχονται πρόσφυγες με ποσόστωση σε ετήσια βάση. Συνεπώς, ο αριθμός των διαθέσιμων θέσεων μετεγκατάστασης δεν ανταποκρίνεται ούτε στις αυξανόμενες αιτήσεις της Ύπατης Αρμοστείας ούτε στις ανάγκες μετεγκατάστασης. Για το 2010, οι εκτιμήσεις της Ύπατης Αρμοστείας μιλούν για 747.000 πρόσφυγες που χρειάζονται μετεγκατάσταση. Για το 2011, οι ίδιες εκτιμήσεις ξεπερνούν τα 805.000 άτομα, ένα ιδιαίτερο υψηλό ρεκόρ. Εν τω μεταξύ, οι ετήσιες θέσεις που προσφέρουν τα κράτη παραμένουν στις 80.000 χωρίς καμία αλλαγή.
«Χρειάζεται να ενεργήσουμε. Υπάρχει μεγάλο χάσμα μεταξύ αναγκών μετεγκατάστασης και διαθέσιμων θέσεων. Εύχομαι πραγματικά ότι περισσότερες χώρες θα υιοθετήσουν προγράμματα μετεγκατάστασης ή θα αυξήσουν τις ευκαιρίες για μετεγκατάσταση», δήλωσε ο Αντόνιο Γκουτέρες, Ύπατος Αρμοστής του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Συνέχισε λέγοντας ότι «κάτι τέτοιο είναι ιδιαίτερα σημαντικό, καθώς περισσότεροι άνθρωποι εκτοπίζονται λόγω νέων κρίσεων, τη στιγμή που παλιότερες συγκρούσεις δεν έχουν ακόμα σταματήσει. Ο εθελούσιος επαναπατρισμός βρίσκεται στα χαμηλότερα επίπεδα των τελευταίων δύο δεκαετιών».
Το αυξανόμενο χάσμα μεταξύ παγκόσμιων αναγκών μετεγκατάστασης και διαθέσιμων θέσεων εκ μέρους των κρατών θα αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης των τριμερών συσκέψεων μεταξύ κυβερνήσεων, μη κυβερνητικών φορέων και της Ύπατης Αρμοστείας που πρόκειται να ξεκινήσουν αυτήν την εβδομάδα. Στις φετινές συσκέψεις που θα πραγματοποιηθούν στη Γενεύη από τις 6 έως τις 8 Ιουλίου, θα συμπροεδεύσουν η Σουηδία και η Ύπατη Αρμοστεία. Ο Νταν Ελίασον, Γενικός Διευθυντής του Σουηδικού Συμβουλίου Μετανάστευσης και ο Αντόνιο Γκουτέρες, Ύπατος Αρμοστής του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, θα κηρύξουν από κοινού την έναρξη των εργασιών.
«Είμαι πραγματικά απογοητευμένος από τα ευρωπαϊκά κράτη που δεν αναλαμβάνουν μεγαλύτερη ανθρωπιστική ευθύνη σχετικά με τη μετεγκατάσταση, και ανησυχώ ιδιαίτερα για την κατάσταση των προσφύγων που υποφέρουν στους καταυλισμούς και τις πόλεις ανά τον κόσμο», είπε ο Νταν Ελίασον.
Δεχόμενη 1.900 πρόσφυγες για μετεγκατάσταση ετησίως, η Σουηδία έρχεται πρώτη μεταξύ 13 Ευρωπαϊκών κρατών (Τσεχία, Δανία, Φιλανδία, Γαλλία, Ισλανδία, Ιρλανδία, Ολλανδία, Νορβηγία, Πορτογαλία, Ρουμανία, Ισπανία, Σουηδία και Ηνωμένο Βασίλειο). Πέρσι, το Βέλγιο, η Γερμανία, η Ιταλία και το Λουξεμβούργο εφάρμοσαν ad hoc προγράμματα μετεγκατάστασης.
Πηγή: Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε. για τους Πρόσφυγες, γραφείο Αθήνας
Geneva, Monday 5 July 2010
UNHCR urges more countries to establish refugee resettlement programmes
UNHCR estimates that over the next three to five years more than 805,000 refugees will need resettling in third countries, as there will neither be a possibility for them to return to their homes nor there will there be integration options in countries presently sheltering them.
For many refugees, resettlement in a third country is the only way to find lasting safety and a new and permanent home. While voluntary repatriation remains the preferred solution among most of the world’s refugees, persistent conflict or fear of persecution often prevent people from returning to their countries of origin. More than 80 per cent of the world’s refugees live in developing countries where many cannot remain safely and have no possibility of integration.
Currently, only a small number of nations take part in UNHCR resettlement programmes, accepting refugees in quotas on an annual basis. As a result the number of resettlement places available has neither kept pace with increased submissions by UNHCR nor with resettlement needs. For 2010, UNHCR’s multi-year projections were that 747,000 persons would need resettlement. For 2011, the same projections now pass the 805,000 mark, a record high. Meanwhile, the annual quotas offered by states have remained unchanged at 80,000 slots.
“We need to act. There is a growing gap between resettlement needs and available places. I strongly hope more countries will establish resettlement programmes or increase resettlement opportunities,” said Antònio Guterres, the UN High Commissioner for Refugees. “This is all the more important since new crises continue to displace more people while old conflicts are failing to resolve. Voluntary returns are at their lowest level in two decades.”
The widening gap between global resettlement needs and the quotas offered by states will be at the core of annual tripartite consultations between governments, the non-governmental sector, and UNHCR, starting this week. This year’s consultations, which are taking place in Geneva from July 6th to 8th, are co-chaired by Sweden and UNHCR. Dan Eliasson, Director-General of the Swedish Migration Board, and High Commissioner Guterres will together open the meeting.
“I am truly disappointed with the states in Europe not taking a higher humanitarian responsibility for resettlement, and I am seriously concerned considering the situation for refugees suffering in camps and cities all over the world” said Dan Eliasson.
With an annual resettlement quota of 1,900 places, Sweden tops the list of 13 European countries (Czech Republic, Denmark, Finland, France, Iceland, Ireland, the Netherlands, Norway, Portugal, Romania, Spain, Sweden and the UK). Last year Belgium, Germany, Italy and Luxembourg also implemented ad hoc resettlement programmes.
In September 2009, UNHCR welcomed the European Commission's proposal for the establishment of a Joint EU Resettlement Programme. UNHCR encourages greater European engagement in refugee resettlement. At present, 90% of the refugees resettled every year are accepted by the United States, Canada and Australia. All European countries together provide roughly six per cent of the world's resettlement opportunities.
In 2009, UNHCR presented over 128,000 refugees for resettlement. Some 84,000 refugees were resettled with UNHCR’s assistance. According to government statistics, 19 countries reported the admission of 112,400 resettled refugees during 2009 with or without UNHCR assistance. The United States accepted the highest number (80,000).
END
For further information on these topics, please see UNHCR website or contact:
• Sybella Wilkes, in Geneva Switzerland
wilkes@unhcr.org +41 79 557 9138
• Adrian Edwards, in Geneva Switzerland
edwards@unhcr.org +41 79 557 9120
• Ketty Kehayioylou, UNHCR Greece Public Information Officer
kehayioy@unhcr.org
Website: www.unhcr.org (English)
www.unhcr.gr (Greek)
Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010
Αντιδράσεις για τη μετακίνηση προσφύγων στη Σάμο- Πόσο ασφαλής μπορεί να είναι για τους πρόσφυγες ένας τόπος που τους θεωρεί "οικονομικούς";
Σύμφωνα με τις σχετικές ανακοινώσεις, οι πρόσφυγες ήταν... "οικονομικοί". Ας μας εξηγήσει κάποιος τι εννοούν με αυτό οι συντάξαντες... Ότι δεν μας κοστίζει πολλά η διαβίωσή τους στη χώρα; Είναι ή δεν είναι πρόσφυγες; Μήπως ότι ελήφθησαν συνεντεύξεις προκειμένου να εντοπιστεί ο λόγος φυγής των 56 αυτών προσώπων από την πατρίδα τους; Ή μήπως είναι άλλος ένας ημιεπίσημος τρόπος για να απαξιωθεί ο δικαιολογημένος φόβος δίωξης που υφίσταται συνήθως ως ισχυρότατο κίνητρο μετατόπισης σ' αυτές τις κατηγορίες ανθρώπινων ροών;
Γιατί, όταν έχεις έναν άνθρωπο από τη Σομαλία ή το Αφγανιστάν ή την Παλαιστίνη μπροστά σου, μάλλον δεν είναι το "για μια καλύτερη ζωή" ο λόγος που παράτησε τα οποία υπάρχοντά του πίσω και που ριψοκινδύνευσε πολλάκις τη ζωή του, αλλά για να φτάσει σε ασφαλές έδαφος.
Πόσο "ασφαλές" είναι όμως για εκείνους το έδαφος που η διοίκησή του τους θεωρεί μετανάστες;
Με τον προσδιορισμό Κέντρο "Υποδοχής" "Μεταναστών" μάλλον τα δημοσιεύματα εννοούν το Κέντρο Κράτησης Προσφύγων (δίπλα στον Άγιο Σπυρίδωνα) στη πόλη της Σάμου, όπου φιλόξενοι αστυνομικοί υποδέχονται σε χώρους κράτησης παράτυπα εισερχόμενους ανθρώπους από άκρως επικίνδυνες χώρες καταγωγής (στην πλειοψηφία τους) και όπου, προ μερικών μηνών, απεργούσαν πεινώντας 170 "μετανάστες" (ενώ εξακολουθούσαν να σιτίζονται 20 απεργοσπάστες "Σομαλοί μετανάστες") διεκδικώντας τα αυτονόητα.
Ο νεοαφιχθείς όρος "Σομαλός μετανάστης" είναι μάλλον αντίστοιχος του "Αλβανού τουρίστα" μέχρι τη δεκαετία του '90. Ας ευχηθούμε στους Σομαλούς σε μερικά χρόνια πράγματι να μεταναστεύουν, όπως σήμερα πράγματι υπάρχουν Αλβανοί που επισκέπτονται διάφορες χώρες για τουρισμό. Προς το παρόν, όμως, είναι και θα έπρεπε να θεωρούνται πρόσφυγες. Όποια "τροποποίηση" στον χαρακτηρισμό τους δεν μπορεί παρά να κατατείνει σε στέρηση θεμελιωδών δικαιωμάτων τους και είναι κατακριτέα!
Γιατί, θα πει κανείς, τέτοια "φασαρία" για μια λέξη;
Γιατί, πέρα από το "αστείο" του παραλληλισμού, υπάρχει μια ουσιαστική -μια καθοριστική γι' ανθρώπινες ζωές- παράμετρος: ο μετανάστης, που κατά κόρον μετακινείται για οικονομικούς λόγους, απαγορεύεται να εισέλθει παράνομα στη χώρα και "άνετα" απελαύνεται, ενώ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ο πρόσφυγας, που δεν μετακινείται για οικονομικούς αλλά για πολύ σοβαρότερους λόγους που θίγουν έως και την ίδια του την υπόσταση, ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να εισέλθει παράτυπα σε μια χώρα για να ζητήσει άσυλο σε αυτήν και ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ από το διεθνές, το ευρωπαϊκό και το εθνικό μας δίκαιο να απελαθεί στη χώρα καταγωγής ή κάπου που θα κινδυνεύει, όπως πιθανότατα θα συμβεί στους "οικονομικούς" αυτούς πρόσφυγες από τη Σομαλία, το Αφγανιστάν, την Παλαιστίνη, το Ιράν, το Ιράκ... Ψιλά γράμματα δηλαδή...
Θυμίζουμε ότι από τον Γενάρη του 2010, που ανακοινώνονται οι γιορταστικές ειδήσεις περί νέου θεσμικού πλαισίου για το Άσυλο, ΔΕΝ ΠΑΡΑΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΑΣΥΛΟΥ ΑΠΟ ΜΗ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ, πλην εξαιρετικών περιπτώσεων. Ρωτάμε επίμονα τις αρμόδιες Αρχές ΠΟΙΟΣ και ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ αποφάσισε ότι, εν αναμονή της νέας νομοθεσίας, δεν εφαρμόζεται η υπάρχουσα -έστω,αυτή η απαράδεκτη πολιτική παραλαβής αιτημάτων που ίσχυε μέχρι τις αθέατες προς το παρόν πλην "μεγάλες", όπως φημολογείται, καινοτομίες (με τη λογική ότι το "κάτι" είναι καλύτερο του "καθόλου", όταν μάλιστα θίγονται ανθρώπινες ζωές). Το φαινόμενο είναι πρωτοφανές... Δεν προβλέπεται πουθενά στο δικαιϊκό μας σύστημα να μην εφαρμόζεται ο νόμος επειδή προετοιμάζεται νέος! Δεν νοείται, μετά από τόσες επικοινωνιακές τυμπανοκρουσίες περί "αναμόρφωσης του συστήματος Ασύλου", να βρισκόμαστε στον τραγικότερο απολογισμό πρώτου εξαμήνου έτους, από τότε που θυμόμαστε τις διαδικασίες ασύλου, μόνο και μόνο επειδή "περιμένουμε το π.δ.".
Κατά τούτο δε, εκφράζουμε την έντονη ανησυχία μας για την ασφάλεια και τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια χιλιάδων ανθρώπων που ζουν σήμερα αθέατοι από την -περήφανη μάλιστα για τις επιδόσεις της στο Άσυλο!- Πολιτεία και καλούμε τις αρμόδιες Αρχές, αντί να παραβιάζουν συστηματικά με τις πράξεις ή/και τις παραλείψεις τους ανθρώπινα δικαιώματα, αφενός να αντιληφθούν ότι παρανομούν συστηματικά και αφετέρου να το παραδεχθούν, να διατυπώσουν δηλαδή με ειλικρίνεια τις "αδυναμίες" μας στην επικείμενη απάντηση της χώρας μας στην ευρεία σύνθεση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο θα κληθεί ν' αποφασίσει, την 1η Σεπτέμβρη, την αναστολή επιστροφής κάθε "οικονομικού" (καθ' ημάς), πολιτικού (κατά τα λοιπά) πρόσφυγα στην Ελλάδα δυνάμει του Κανονισμού Δουβλίνο ΙΙ, πιθανότατα προκαλώντας με την απόφασή του την οριστική ρωγμή στον Ευρωκανονισμό που δυσχέρανε όσο τίποτα άλλο τις τύχες των προσφυγικών, ανθρώπινων ροών στην ασφαλή Ευρώπη.
Από την Ομάδα της Ελληνικής Δράσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα
Ακολουθεί η δημοσιευθείσα είδηση:
Αναδημοσίευση από: www.athina984.gr
Έντονες είναι οι αντιδράσεις της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων της Σάμου στην πρόσφατη απόφαση για μετακίνηση 56 οικονομικών προσφύγων από τα Δωδεκάνησα (Αγαθονήσι) στο Κέντρο Υποδοχής Μεταναστών στη Σάμο, ύστερα από σχετικό αίτημα της Αστυνομικής Διεύθυνσης Δωδεκανήσου. Ο πρόεδρος της Ένωσης, Στέλιος Βελώνης, τονίζει ότι η έλλειψη προσωπικού είναι η μεγαλύτερη των τελευταίων χρόνων, λόγω συνταξιοδοτήσεων και μεταθέσεων, με αποτέλεσμα να υπάρχουν, ήδη, σοβαρά προβλήματα στην αντιμετώπιση των καθημερινών περιστατικών.
Για αύριο έχει προγραμματιστεί σύσκεψη στη Νομαρχία Σάμου, παρουσία της συμβούλου του υφυπουργού Σπ. Βούγια για θέματα λειτουργίας του Κέντρου.
Η Πανσαμιακή Επιτροπή για την Ειρήνη, από την πλευρά της, καταγγέλει την απέλαση οικονομικών προσφύγων, την προηγούμενη εβδομάδα, «με τρόπο που θύμιζε μεταφορά κακοποιών. Ήταν δεμένοι με χειροπέδες και τους συνόδευαν άνδρες της Φρόντεξ και του Λιμεναρχείου».
Γιατί, όταν έχεις έναν άνθρωπο από τη Σομαλία ή το Αφγανιστάν ή την Παλαιστίνη μπροστά σου, μάλλον δεν είναι το "για μια καλύτερη ζωή" ο λόγος που παράτησε τα οποία υπάρχοντά του πίσω και που ριψοκινδύνευσε πολλάκις τη ζωή του, αλλά για να φτάσει σε ασφαλές έδαφος.
Πόσο "ασφαλές" είναι όμως για εκείνους το έδαφος που η διοίκησή του τους θεωρεί μετανάστες;
Με τον προσδιορισμό Κέντρο "Υποδοχής" "Μεταναστών" μάλλον τα δημοσιεύματα εννοούν το Κέντρο Κράτησης Προσφύγων (δίπλα στον Άγιο Σπυρίδωνα) στη πόλη της Σάμου, όπου φιλόξενοι αστυνομικοί υποδέχονται σε χώρους κράτησης παράτυπα εισερχόμενους ανθρώπους από άκρως επικίνδυνες χώρες καταγωγής (στην πλειοψηφία τους) και όπου, προ μερικών μηνών, απεργούσαν πεινώντας 170 "μετανάστες" (ενώ εξακολουθούσαν να σιτίζονται 20 απεργοσπάστες "Σομαλοί μετανάστες") διεκδικώντας τα αυτονόητα.
Ο νεοαφιχθείς όρος "Σομαλός μετανάστης" είναι μάλλον αντίστοιχος του "Αλβανού τουρίστα" μέχρι τη δεκαετία του '90. Ας ευχηθούμε στους Σομαλούς σε μερικά χρόνια πράγματι να μεταναστεύουν, όπως σήμερα πράγματι υπάρχουν Αλβανοί που επισκέπτονται διάφορες χώρες για τουρισμό. Προς το παρόν, όμως, είναι και θα έπρεπε να θεωρούνται πρόσφυγες. Όποια "τροποποίηση" στον χαρακτηρισμό τους δεν μπορεί παρά να κατατείνει σε στέρηση θεμελιωδών δικαιωμάτων τους και είναι κατακριτέα!
Γιατί, θα πει κανείς, τέτοια "φασαρία" για μια λέξη;
Γιατί, πέρα από το "αστείο" του παραλληλισμού, υπάρχει μια ουσιαστική -μια καθοριστική γι' ανθρώπινες ζωές- παράμετρος: ο μετανάστης, που κατά κόρον μετακινείται για οικονομικούς λόγους, απαγορεύεται να εισέλθει παράνομα στη χώρα και "άνετα" απελαύνεται, ενώ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ο πρόσφυγας, που δεν μετακινείται για οικονομικούς αλλά για πολύ σοβαρότερους λόγους που θίγουν έως και την ίδια του την υπόσταση, ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να εισέλθει παράτυπα σε μια χώρα για να ζητήσει άσυλο σε αυτήν και ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ από το διεθνές, το ευρωπαϊκό και το εθνικό μας δίκαιο να απελαθεί στη χώρα καταγωγής ή κάπου που θα κινδυνεύει, όπως πιθανότατα θα συμβεί στους "οικονομικούς" αυτούς πρόσφυγες από τη Σομαλία, το Αφγανιστάν, την Παλαιστίνη, το Ιράν, το Ιράκ... Ψιλά γράμματα δηλαδή...
Θυμίζουμε ότι από τον Γενάρη του 2010, που ανακοινώνονται οι γιορταστικές ειδήσεις περί νέου θεσμικού πλαισίου για το Άσυλο, ΔΕΝ ΠΑΡΑΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΑΣΥΛΟΥ ΑΠΟ ΜΗ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ, πλην εξαιρετικών περιπτώσεων. Ρωτάμε επίμονα τις αρμόδιες Αρχές ΠΟΙΟΣ και ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ αποφάσισε ότι, εν αναμονή της νέας νομοθεσίας, δεν εφαρμόζεται η υπάρχουσα -έστω,αυτή η απαράδεκτη πολιτική παραλαβής αιτημάτων που ίσχυε μέχρι τις αθέατες προς το παρόν πλην "μεγάλες", όπως φημολογείται, καινοτομίες (με τη λογική ότι το "κάτι" είναι καλύτερο του "καθόλου", όταν μάλιστα θίγονται ανθρώπινες ζωές). Το φαινόμενο είναι πρωτοφανές... Δεν προβλέπεται πουθενά στο δικαιϊκό μας σύστημα να μην εφαρμόζεται ο νόμος επειδή προετοιμάζεται νέος! Δεν νοείται, μετά από τόσες επικοινωνιακές τυμπανοκρουσίες περί "αναμόρφωσης του συστήματος Ασύλου", να βρισκόμαστε στον τραγικότερο απολογισμό πρώτου εξαμήνου έτους, από τότε που θυμόμαστε τις διαδικασίες ασύλου, μόνο και μόνο επειδή "περιμένουμε το π.δ.".
Κατά τούτο δε, εκφράζουμε την έντονη ανησυχία μας για την ασφάλεια και τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια χιλιάδων ανθρώπων που ζουν σήμερα αθέατοι από την -περήφανη μάλιστα για τις επιδόσεις της στο Άσυλο!- Πολιτεία και καλούμε τις αρμόδιες Αρχές, αντί να παραβιάζουν συστηματικά με τις πράξεις ή/και τις παραλείψεις τους ανθρώπινα δικαιώματα, αφενός να αντιληφθούν ότι παρανομούν συστηματικά και αφετέρου να το παραδεχθούν, να διατυπώσουν δηλαδή με ειλικρίνεια τις "αδυναμίες" μας στην επικείμενη απάντηση της χώρας μας στην ευρεία σύνθεση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο θα κληθεί ν' αποφασίσει, την 1η Σεπτέμβρη, την αναστολή επιστροφής κάθε "οικονομικού" (καθ' ημάς), πολιτικού (κατά τα λοιπά) πρόσφυγα στην Ελλάδα δυνάμει του Κανονισμού Δουβλίνο ΙΙ, πιθανότατα προκαλώντας με την απόφασή του την οριστική ρωγμή στον Ευρωκανονισμό που δυσχέρανε όσο τίποτα άλλο τις τύχες των προσφυγικών, ανθρώπινων ροών στην ασφαλή Ευρώπη.
Από την Ομάδα της Ελληνικής Δράσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα
Ακολουθεί η δημοσιευθείσα είδηση:
Αναδημοσίευση από: www.athina984.gr
Έντονες είναι οι αντιδράσεις της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων της Σάμου στην πρόσφατη απόφαση για μετακίνηση 56 οικονομικών προσφύγων από τα Δωδεκάνησα (Αγαθονήσι) στο Κέντρο Υποδοχής Μεταναστών στη Σάμο, ύστερα από σχετικό αίτημα της Αστυνομικής Διεύθυνσης Δωδεκανήσου. Ο πρόεδρος της Ένωσης, Στέλιος Βελώνης, τονίζει ότι η έλλειψη προσωπικού είναι η μεγαλύτερη των τελευταίων χρόνων, λόγω συνταξιοδοτήσεων και μεταθέσεων, με αποτέλεσμα να υπάρχουν, ήδη, σοβαρά προβλήματα στην αντιμετώπιση των καθημερινών περιστατικών.
Για αύριο έχει προγραμματιστεί σύσκεψη στη Νομαρχία Σάμου, παρουσία της συμβούλου του υφυπουργού Σπ. Βούγια για θέματα λειτουργίας του Κέντρου.
Η Πανσαμιακή Επιτροπή για την Ειρήνη, από την πλευρά της, καταγγέλει την απέλαση οικονομικών προσφύγων, την προηγούμενη εβδομάδα, «με τρόπο που θύμιζε μεταφορά κακοποιών. Ήταν δεμένοι με χειροπέδες και τους συνόδευαν άνδρες της Φρόντεξ και του Λιμεναρχείου».
Κυριακή 4 Ιουλίου 2010
RELIGIOUS INTOLERANCE 'THE NEW RACISM'
Religious intolerance is "the new racism" and one of the main causes of persecution of minorities across the world, according to the annual Minority Rights Group International report published today.
1/7/2010- In an overview of government policies, global trends and personal accounts, the campaign group argues that counter-terrorism efforts and economic marginalisation are increasingly being associated with religion, not ethnicity. "Religious intolerance is the new racism," said Mark Lattimer, director of Minority Rights Group International. "Many communities that have faced racial discrimination for decades are now being targeted because of their religion." The report notes that Muslims have been increasingly targeted by authorities in Europe and the United States as part of counter-terrorism measures. This is evident from police stop-and-searches to the US restrictions introduced after a Nigerian Muslim was accused of trying to bomb an airliner on Christmas Day 2009. The restrictions applied to citizens from 14 countries - 13 of them predominantly Muslim, the report notes. It also highlighted how religious groups can be the focus of nationalist campaigns, such as in Switzerland, where voters chose in a referendum to ban the construction of new minarets after a campaign by a far-right party.
Meanwhile in Iraq and Pakistan, which are on the frontline of the so-called "war on terror", attacks against religious minorities have also escalated in recent years, the report said. It notes religious groups in Iraq such as the Christians, Mandaeans, Baha'i and Yezidis have become targets of violence since the US-led invasion in 2003. And in Pakistan, the Taliban have targeted Christians for attack through killings, torture, forcible conversions and burning of churches, it says. Other discrimination occurs through government registration schemes for religious groups, a practice used in Azerbaijan, Belarus, Kazakhstan, Serbia, Turkmenistan and Uzbekistan since 2001. In Egypt, all identification papers must list religious affiliation - but the choice is restricted to Islam, Christianity and Judaism. This means the Baha'i cannot get ID papers, and therefore cannot work or access healthcare.
© AFP http://www.afp.com/english/home/
Source: www.ICARE.to
1/7/2010- In an overview of government policies, global trends and personal accounts, the campaign group argues that counter-terrorism efforts and economic marginalisation are increasingly being associated with religion, not ethnicity. "Religious intolerance is the new racism," said Mark Lattimer, director of Minority Rights Group International. "Many communities that have faced racial discrimination for decades are now being targeted because of their religion." The report notes that Muslims have been increasingly targeted by authorities in Europe and the United States as part of counter-terrorism measures. This is evident from police stop-and-searches to the US restrictions introduced after a Nigerian Muslim was accused of trying to bomb an airliner on Christmas Day 2009. The restrictions applied to citizens from 14 countries - 13 of them predominantly Muslim, the report notes. It also highlighted how religious groups can be the focus of nationalist campaigns, such as in Switzerland, where voters chose in a referendum to ban the construction of new minarets after a campaign by a far-right party.
Meanwhile in Iraq and Pakistan, which are on the frontline of the so-called "war on terror", attacks against religious minorities have also escalated in recent years, the report said. It notes religious groups in Iraq such as the Christians, Mandaeans, Baha'i and Yezidis have become targets of violence since the US-led invasion in 2003. And in Pakistan, the Taliban have targeted Christians for attack through killings, torture, forcible conversions and burning of churches, it says. Other discrimination occurs through government registration schemes for religious groups, a practice used in Azerbaijan, Belarus, Kazakhstan, Serbia, Turkmenistan and Uzbekistan since 2001. In Egypt, all identification papers must list religious affiliation - but the choice is restricted to Islam, Christianity and Judaism. This means the Baha'i cannot get ID papers, and therefore cannot work or access healthcare.
© AFP http://www.afp.com/english/home/
Source: www.ICARE.to
Σάββατο 3 Ιουλίου 2010
ΝΕΑ ΓΕΝΙΚΗ Δ/ΝΣΗ ΓΙΑ ΑΣΥΛΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ Η ΚΟΜΙΣΙΟΝ
Την αυξανόμενη σημασία της μετανάστευσης και του ασύλου στην ευρωπαϊκή ατζέντα και την ανάγκη κατ’ αποκλειστικότητα χειρισμού των θεμάτων αυτών από μια ξεχωριστή Γενική Διεύθυνση αντανακλά η απόφαση της Κομισιόν να «σπάσει» τη Γενική Διεύθυνση Δικαιοσύνης, Ελευθερίας και Ασφάλειας, τον πάλαι ποτέ «τρίτο πυλώνα» της αρχιτεκτονικής Μάαστριχτ, σε δύο νέες διευθύνσεις, τη Γενική Διεύθυνση Δικαιοσύνης και τη Γενική Διεύθυνση Εσωτερικών Υποθέσεων, με τη δεύτερη να επωμίζεται τα θέματα μετανάστευσης και ασύλου. Η Γενική Διεύθυνση Εσωτερικών Υποθέσεων υπό την Επίτροπο Σεσίλια Μάλστρομ, θα έχει τρεις επιμέρους τομείς, την εσωτερική ασφάλεια, τη μετανάστευση και το άσυλο και την πολιτική διαχείρισης των συνόρων. Αντίστοιχα, η Γενική Διεύθυνση Δικαιοσύνης υπό την Επίτροπο Βίβιαν Ρέντιγκ, θα περιλαμβάνει τους τομείς αστικής δικαιοσύνης, ποινικής δικαιοσύνης και θεμελιωδών δικαιωμάτων και ιθαγένειας.
(Πηγή: europa.eu)
Αναδημοσίευση από www.diavatirio.net
(Πηγή: europa.eu)
Αναδημοσίευση από www.diavatirio.net
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)