Το τείχος στον Εβρο

Ηλέκτρα-Λήδα Κούτρα
Δικηγόρος Αθηνών, πρόεδρος της Ελληνικής Δράσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα - «Πλειάδες»

Παρέμβαση / άρθρο στην Ελευθεροτυπία της Παρασκευής 7/1

Προφανώς σε κατάσταση απόγνωσης από το βάρος του δυσεπίλυτου προβλήματος της κατακλυσμικής εισροής και του επακόλουθου -δυνάμει Ευρωκανονισμού- εγκλωβισμού στην Ελλάδα του 90% του προσφυγικού πληθυσμού που καταφεύγει στην Ευρώπη, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη προέβη σε μιαν ανατριχιαστική πρόταση «επίλυσης» του θέματος στα ελληνικά σύνορα στον Εβρο: η οικοδόμηση ενός τείχους θα αποτελούσε, κατά τη σύλληψή του, ανάχωμα στην είσοδο προσφύγων!
Θα έλεγε κανείς ότι ο κ. υπουργός, λόγω φόρτου εργασίας, μάλλον μπέρδεψε την Πρωτοχρονιά με την Πρωταπριλιά! Γιατί μόνον η αίσθηση ενός, έστω και μακάβριου, είδους χιούμορ θα μπορούσε να απαλύνει τους συνειρμούς που γεννά μια τέτοια ευφάνταστη πρόταση...

Αν η «έμπνευση» του κ. Παπουτσή πραγματοποιούνταν, δεν θα οδηγούσε φυσικά σε ουσιώδη μείωση των παράτυπα εισερχομένων -στην πλειονότητά τους αιτούντων άσυλο- στη χώρα μας (Ευρώπη), αλλά σε αύξηση των θαλασσοπνιγμένων στο Αιγαίο και σε πλουτισμό των πάσης φύσεως κυκλωμάτων διακινητών ανθρώπων που δραστηριοποιούνται στην περιοχή.

Οσο κι αν επιμένουμε να θεωρούμε -θεσμικά, δυστυχώς- τους αιτούντες άσυλο ως «παράνομους» ανθρώπους, η πραγματικότητα είναι ότι εκείνοι, εισερχόμενοι σε ασφαλές έδαφος για να ζητήσουν άσυλο, κάνουν χρήση δικαιώματος που τους δίνει το διεθνές δίκαιο.

Ενα τείχος στον Εβρο θα αποτελούσε ένα ετεροχρονισμένο τείχος της ντροπής, σε μιαν εποχή που τα τείχη το ένα μετά το άλλο καταρρίπτονται, μιαν άκομψη -όσο και άσφαιρη- απομάκρυνση από τη διάθεση να δοθούν ουσιαστικές λύσεις σε φλέγοντα ανθρωπιστικά ζητήματα. Παράλληλα, θα ενισχυόταν το «προφίλ» μας ως ενός χώρου που δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, με τρόπο που θα απασχολούσε μέχρι και τα βιβλία ευρωπαϊκής ιστορίας που θα διδάσκονται οι μελλοντικές γενιές στα σχολεία.

Ας σημειωθεί, όμως, ότι η υφιστάμενη πρακτική του ελληνικού κράτους είναι η ίδια ένα άυλο τείχος, που αποκόπτει τους πρόσφυγες από το δικαίωμα σε μιαν ασφαλή και αξιοπρεπή ζωή. Τα ποσοστά απόρριψης των αιτημάτων ασύλου φλερτάρουν το 100% στην Ελλάδα (σε τεράστια απόκλιση από τα αντίστοιχα ποσοστά σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες), ενώ, παράλληλα, όσο ο πρόσφυγας περιμένει την απόρριψη του αιτήματός του, γίνεται θύμα σωρείας παραβιάσεων δικαιωμάτων του, που εγγυάται το Διεθνές, το Ευρωπαϊκό και το Ελληνικό Δίκαιο. Ετσι έχει συμβεί και -όχι η Ελλάδα μόνο- η Ευρώπη σήμερα δεν είναι χώρος Ασύλου.

Υπό αυτήν την άποψη, η πραγματική ύψωση ενός τείχους δεν θα ήταν κάτι νέο: θα αποτελούσε τη μορφοποίηση, την υλική, πιο απτή εκδοχή αυτού που ήδη συμβαίνει: του αποκλεισμού των προσφύγων από το δικαίωμα στο Ασυλο στην Ευρώπη, μέσω της χρήσης της Ελλάδας, από τους Ευρωπαίους εταίρους μας, ως κυματοθραύστη των προσφυγικών ροών της.

Η Ελλάδα είναι ήδη ένοχη εγκλημάτων κατά των προσφύγων. Εχει, όμως, ένα σοβαρότατο ελαφρυντικό: τη συνενοχή των ίδιων των κριτών της!