"Ενα παράθυρο ελπίδας και κουράγιου"

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Καθημερινή" της Κυριακής 12/12/2010
"Ενα παράθυρο ελπίδας και κουράγιου"
Η δεύτερη διοργάνωση TEDxAcademy

Της Λινας Γιανναρου

Κάποιες στιγμές νιώθεις ότι είναι «πολύ» να το αντέξεις -τις ιστορίες που κρύβονται εκεί έξω, πίσω από πόρτες, χαμόγελα ή δάκρυα, ιστορίες που δεν έχουν βρει ακόμα τις λέξεις να διατυπωθούν, αλλά ξέρεις ότι είναι εκεί, ορίζουν διαθέσεις, ζωές ολόκληρες. Οπως η ιστορία της μικρής Αλεξάνδρας, που στα 6 της, σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου των ΗΠΑ έκανε νόημα στον πατέρα της για μολύβι και χαρτί. Είχε δει στην τηλεόραση μια ανακοίνωση για παιδιά με καρκίνο. Ηθελε να γράψει τον αριθμό του τηλεφώνου. Εγραψε 17 αριθμούς στο χαρτί, όταν αποκαμωμένη έγειρε πάλι πίσω. «Μπαμπά, βοήθησε αυτά τα παιδιά», είπε. Η Αλεξάνδρα δεν είχε πάει ποτέ σχολείο. Χτυπημένη από καρκίνο στα 4 της, το να μάθει γράμματα ήταν το τελευταίο στο μυαλό των γονιών της. «Και όμως, κατάφερε να ξεχωρίσει τους αριθμούς, να τους σημειώσει στο χαρτί», λέει σήμερα, 28 χρόνια μετά, η μητέρα της.

Είναι η Μαρία Τρυφωνίδου και χάρη σε εκείνο το μικρό χαρτάκι, αυτό το «θησαυρό» που της άφησε η κόρη της, πεθαίνοντας λίγες ημέρες αργότερα, γνώρισε τη χαρά της προσφοράς μέσα από το σύλλογο γονιών παιδιών με καρκίνο «Φλόγα». «Λυπάμαι για τα χρόνια που πέρασα πριν αρρωστήσει η Αλεξάνδρα γιατί δεν είχα γνωρίσει τη χαρά του εθελοντισμού», λέει σήμερα από τη θέση της προέδρου. «Ακόμα και για μας που περάσαμε τις συμπληγάδες και αφήσαμε πίσω την ψυχή μας, η ζωή μπορεί να γίνει ωραία».

Ιδέες

Τι είναι το TED, εάν όχι ιστορίες σαν κι αυτή; Και ποιες ιδέες «αξίζουν να διαδοθούν» περισσότερο από αυτή; Η δεύτερη διοργάνωση του TEDxAcademy στην Ελλάδα που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα με άξονα τις «Γυναίκες», ήταν βάρκα ελπίδας κι έμπενυσης σε έναν ωκεανό κατήφειας. Οπως η ομιλία της κ. Ευγενίας Χατζηπαύλου, οδοκαθαρίστριας στον Δήμο Περιστερίου, που στα 40 της αποφάσισε να ακολουθήσει το όνειρό της, να τελειώσει το σχολείο. Γράφτηκε σε νυχτερινό. «Ηταν όπως η πρώτη μέρα στο δημοτικό. Μου ήρθε να το βάλω στα πόδια αλλά διάβαζα στα διαλείμματα στη δουλειά, στο λεωφορείο, στα επισκεπτήρια στους γιους μας που ήταν φαντάροι, ακόμα και σιδερώνοντας». Εδωσε Πανελλήνιες. Ηταν στη δουλειά, όταν της τηλεφώνησε ο γιος της: είχε περάσει δεύτερη στην Κοινωνιολογία Παντείου. «Συνεχίζω να δουλεύω, αλλά μετά τρέχω στη σχολή. Με συγκινεί, με ανυψώνει. Εγινα πιο ελεύθερος άνθρωπος, πιο ανοιχτόμυαλος».

Κάποιες ιστορίες, ένα προσωπικό ταξίδι, άλλες, μια προσπάθεια να αλλάξει ο κόσμος. Η δικηγόρος Ηλέκτρα Κούτρα, πρόεδρος της ΜΚΟ «Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα», γνωρίζει άριστα τα κενά και τις ελλείψεις του ελληνικού συστήματος χορήγησης ασύλου. «Ομως είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα διαχειρίζεται σήμερα το 90% της προσφυγιάς της Ευρώπης», είπε στην ομιλία της στο TEDx. Οταν μια ομάδα Φινλανδών επισκέφθηκε την οργάνωση, η Ηλέκτρα αισθάνθηκε την ανάγκη να υπερασπιστεί την Ελλάδα. «Η Ελλάδα διαχειρίζεται κάθε δέκα μέρες τους αριθμούς προσφύγων που φτάνουν στη Φινλανδία σε ένα χρόνο. Τι θα έκαναν εάν όλοι οι αιτούντες άσυλο που κοιμούνται αυτή τη στιγμή στα πάρκα της Αθήνας έφταναν στην πρεσβεία τους;». Σύμφωνα με διεθνείς συμβάσεις, κάθε κράτος οφείλει να εξασφαλίζει ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης στη δικαιοδοσία του. Η ιδέα ωρίμασε και έκτοτε η Ηλέκτρα χτυπάει τις πόρτες πρεσβειών ζητώντας αρωγή για το πρόβλημα των προσφύγων στην Ελλάδα. «Κανείς δεν τους δέχεται. Ετσι προσφεύγουμε εναντίον τους στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο».

Οι γυναίκες γεννούν ιδέες - και την προηγούμενη Τετάρτη τις μοιράστηκαν με τον κόσμο.