3 ΕΤΩΝ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΤΡΟΦΙΜΟΣ ΦΥΛΑΚΩΝ

Δεν είναι και πολύ ευχάριστα τα νέα για την μικρή Ροζίτα Σαρέφι (δημοσίευση Αυγούστου στο blog μας με τίτλο "Αντιπαραβολή της ιστορίας...").
Διαβάστε το σχετικό άρθρο στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία της 22/9/2009
Δικαστικό Ρεπορτάζ της δημοσιογράφου Κατερίνας Κατή
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=84801

Το Τριμ.Πλημ.Κιλκίς στη συνεδρίασή του της 8ης Δεκεμβρίου 2008, καταδίκασε ένα ζευγάρι Αφγανών σε 6 μήνες φυλάκιση και χρηματική ποινή 3.000 Ευρώ, επειδή επιχείρησαν να βγουν από την Ελλάδα, μαζί με το μωράκι τους, με πλαστά έγγραφα. Η ποινή αυτή αναστάλθηκε επ’ αόριστο κατ’ άρθρο 99 παρ.2 Π.Κ., με τον όρο της άμεσης απέλασής της από τη χώρα.
Πλην όμως, στη δίκη αυτή κανένα δικαίωμα των κατηγορουμένων δεν τους γνωρίστηκε και δεν ασκήθηκε από αυτούς, δεν υπήρχε μεταφραστής (οι ίδιοι δεν μιλούν ούτε καταλαβαίνουν λέξη ελληνικά), δεν υπήρχε Δικηγόρος, δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να προετοιμάσουν την υπεράσπισή τους, ούτε ν’ απολογηθούν, ούτε να κάνουν έφεση κατά της καταδικαστικής απόφασης. Δεν έμαθαν καν την ύπαρξη και το περιεχόμενο της σε βάρος τους εκδοθείσας απόφασης, παρά μήνες αργότερα, όταν μετάχθηκαν (μετά από 10ήμερη απεργία πείνας) από το ΤΣΦ Πολυκάστρου, όπου κρατούνταν (μαζί με το μωρό, σε 6 τ.μ., χωρίς επαρκή ηλιασμό κι αερισμό, μαζί με άλλους κρατούμενους, που αριθμούσαν κατά περιόδους τους 18!!!) υπό απάνθρωπες κι εξευτελιστικές συνθήκες.
Η Ζαχρά κρατείται, από τις 8/12/2008, κατ’ άρθρο 74 παρ.4 Π.Κ. (το οποίο ορίζει ότι «Ο αλλοδαπός, μέχρι την απέλασή του, εξακολουθεί να παραμένει κρατούμενος σε ειδικούς χώρους των καταστημάτων κράτησης ή θεραπευτικών καταστημάτων.»), μέχρι να απελαθεί. Τι γίνεται, όμως, όταν η απέλαση είναι αδύνατη; Για δέκα σχεδόν μήνες, η Ζαχρά παραμένει φυλακισμένη, μαζί με το 3χρονο, πλέον, μωρό της, για το λόγο ότι η απέλασή της δεν έχει καταστεί εφικτή.
Στις 27/7/09 εκδόθηκε ΚΥΑ των Υπουργών Ες – Οικ. – Δ/νης (αριθ. 4000/4/46-α΄ - ΦΕΚ Β 1535/27-7-2009) με τίτλο «καθορισμός λεπτομερειών για την εκτέλεση διοικητικών και δικαστικών αποφάσεων απέλασης αλλοδαπών» η οποία ορίζει ότι (άρθ.2 παρ.3): «Στις περιπτώσεις της υφ’ όρον αναστολής της ποινής του αλλοδαπού κατά το άρθρο 99 παρ.1 και 2 Π.Κ., η κράτησή του παρατείνεται για τις ανάγκες εκτέλεσης της απέλασης για χρονικό διάστημα που δεν υπερβαίνει τον ένα μήνα».
Παρά τη νέα νομοθετική ρύθμιση, παρά το γεγονός ότι η Ζάχρα ΔΕΝ μπορεί να απελαθεί (αφού δεν έχει διαβατήριο και έχει ζητήσει διεθνή προστασία - άσυλο στη χώρα μας) το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θηβών, που εξέτασε στις 18-9-09, το αίτημα της Ζαχρά για αναστολή εκτέλεσης της απέλασης (αντιρρήσεις για την εκτέλεση, κατ’ άρθρο 565 ΚΠοινΔ) απέρριψε το αίτημά της.
Κατά τη διάρκεια της δίκης τονίστηκε, μεταξύ πολλών, από τη συνήγορο της ότι η απέλαση δύναται να εκτελεστεί ΜΟΝΟ ΑΝ απορριφθεί αμετάκλητα το αίτημα Ασύλου της ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΕΦΟΣΟΝ της χορηγηθεί Διαβατήριο από την κοντινότερη Πρεσβεία του Αφγανιστάν, η οποία βρίσκεται στο Βέλγιο. Τίποτα από τα δυο όμως δεν είναι βέβαιο, ούτε προβλέπεται να συμβεί στο εγγύς μέλλον, οπότε η Ζαχρά ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να απελαθεί, κάλεσε δε το Δικαστήριο να λάβει υπόψη του το ανέφικτο της απέλασής της ως πασίδηλο. Η παραδοχή του υφιστάμενου ανεφίκτου ήταν αρκετή για να γίνουν δεκτές οι αντιρρήσεις της Ζαχρά.
Σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία, η Ζαχρά θα μπορούσε να περιμένει την αμετάκλητη απάντηση επί του Αιτήματος Ασύλου της εκτός φυλακής και η μικρή Ροζίτα θα μπορούσε, εν τω μεταξύ, να παίζει με άλλα νήπια σε κάποιο πάρκο.

Ο Πρόεδρος του Συλλόγου «Νουρ» των Αφγανών, κ. Σουκουρί, ο οποίος κατέθεσε ως μάρτυρας, διαβεβαίωσε το Δικαστήριο ότι, σε περίπτωση απέλασης, η οικογένεια αυτή δεν πρόκειται να επιζήσει, καθώς είναι γνωστή η καταγωγή τους (Χαζαρά) και η περιοχή απ’ όπου κατάγονται (Μπεσούι) έχει περάσει ολοκληρωτικά στον έλεγχο των Ταλιμπάν. Ιδιαίτερα μετά τις εκδοτικές προσπάθειες, υπό συνθήκες μυστικότητας, ομάδων Χαζαρά, με έκδοση περιοδικών για τον εκδημοκρατισμό και την πρόοδο της νεολαίας και για τα δικαιώματα των γυναικών στο Αφγανιστάν, η μόνη δυνατή οδός επιβίωσης γι' αυτούς είναι η Δύση, εκτός αν αλλάξουν τα πράγματα στο Αφγανιστάν όπου, ακόμα και δημόσια πρόσωπα αστειεύονται πως «ο σωστός τόπος διαμονής του Χαζαρά είναι ο τάφος!»…
{Η φυλή Χαζαρά των Αφγανών είναι μια φιλειρηνική, φιλόμαθη, μη φανατισμένη φυλή, η οποία, ενώ αριθμούσε περί το 70% των Αφγανών πριν από 100 χρόνια, σήμερα τείνει να εξαφανιστεί (περίπου 20% του πληθυσμού), τα δε μέλη της αναγκάζονται, προκειμένου να επιβιώσουν, να κρύβουν την πραγματική τους ταυτότητα ή, σε περίπτωση που η καταγωγή τους αποκαλυφθεί, να ζητήσουν διεθνή προστασία σε ασφαλή γι’ αυτούς χώρα.}
Τη Ζαχρά και το μωρό δήλωσε υπεύθυνα ότι θα φιλοξενήσει οικογενειακός φίλος που διαμένει νόμιμα στη χώρα (κατατέθηκαν ως σχετικά η υπεύθυνη δήλωση φιλοξενίας, η άδεια διαμονής και το μισθωτήριό του), ενώ ο Σύλλογος Νουρ προσφέρθηκε να βρει στην ταλαιπωρημένη οικογένεια εργασία και να τους προμηθεύσει με ρουχισμό και τρόφιμα για την ίδια και το μωρό της. Η «Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα» δήλωσε πως θα τους παράσχει νομική υποστήριξη και διαμεσολάβηση σε υπηρεσίες ψυχοκοινωνικής υποστήριξης και ιατρικής περίθαλψης».
Παρ’ όλα αυτά, σχεδόν 10 μήνες μετά την έναρξη της κράτησής τους, το Δικαστήριο των Θηβών έκρινε ορθό να παρατείνει την περιπέτειά τους.

Η απόφαση της 18ης Σεπτεμβρίου, που εκδόθηκε ομόφωνα, στο όνομα του Ελληνικού Λαού, από τρεις γυναίκες (!) δικαστές – πλημμελειοδίκες Θηβών, προκαλεί έκπληξη και μαζί λύπη. Θα περιμέναμε να έχει εκφραστεί, μέσα από αυτήν (αν όχι η υποχρεωτική συμμόρφωση με το Νόμο και το Σύνταγμά μας, το Διεθνές και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο) η ευαισθησία του λαού μας, τουλάχιστον σε ζητήματα που αφορούν την παραμονή μωρών στις φυλακές.
Αν μέχρι σήμερα ήταν πιθανό να μη θελήσουν οι παθόντες την παραπομπή της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο, η πιθανότητα αυτή μόλις έσβησε, μαζί με την υπομονή τους. Θ' ακολουθήσει καταγγελία στα όργανα του ΕΔΔΑ και θα ζητηθεί να κινηθεί η σχετική διαδικασία παραπομπής, καθώς και να διερευνηθεί η νομιμότητα των πράξεων και παραλείψεων που έλαβαν χώρα από τη σύλληψή τους και μετά. Το ΕΔΔΑ έχει ήδη κρίνει ότι η κράτηση του προς απέλαση αλλοδαπού σε αστυνομικό κρατητήριο και σε συνθήκες απάνθρωπες και εξευτελιστικές συνιστά παραβίαση του ά. 3 της ΕΣΔΑ. (Υπόθεση Kaja κατά Ελλάδας. Ο ΣτΠ είχε επισημάνει επ’ αυτής της υπόθεσης ότι η κράτηση χωρούσε κατά παράβαση ποινικών διατάξεων, όπως αυτή του ά. 326 Π.Κ. περί κατακράτησης παρά το Σύνταγμα).
Μια ακόμα (πασιφανής, εν προκειμένω) διάγνωση παραβιάσεων των άρθρων 3 και 6 της ΕΣΔΑ ίσως κινητοποιήσει με τρόπο διαφορετικό τις αρχές που συνέβαλαν, έως σήμερα, με τις πρακτικές τους, σε μια τέτοια έκθεση της χώρας. Δεν μπορεί να θεωρείται ανεκτό, στην Ελλάδα του σήμερα, το να βιώνουμε δίκες που παραβιάζουν τα στοιχειωδέστερα ανθρώπινα δικαιώματα και σε εκτέλεσή τους ν' αφήνουμε (ΧΩΡΙΣ ΘΕΣΜΟΘΕΤΗΜΕΝΟ ΟΡΙΟ ΚΡΑΤΗΣΗΣ) ανθρώπους με μωρά σε ανήλια κι ανάερα κελιά φυλακών, περιμένοντας να τους απελάσουμε στις ύψιστου κινδύνου χώρες καταγωγής τους.
Άυτή η -επίσημη ή ανεπίσημη- "αντίληψη περί νομιμότητας" προσβάλλει το αίσθημα δικαίου του πολίτη, τη νομική σκέψη, βρίσκεται δε σε απόσταση από κάθε αντίληψη ανθρωπιάς.
Η ίδια η ταυτότητά της ελληνικής ψυχής (ή, τουλάχιστον, η πονετική και "ξένια" θελημένη αυτοεικόνα μας) τραυματίζεται και διαψεύδεται όταν τέτοιες αποφάσεις φτάνουν να θυματοποιούν μωρά παιδιά και μάνες, θυμίζοντας τα «πέτρινα χρόνια» και του δικού μας λαού…

Η 4η Έκθεση του Συμβουλίου τις Ευρώπης για τις φυλετικές διακρίσεις στην Ελλάδα

Δημοσιεύτηκε σήμερα, με σκληρή γλώσσα, η έκθεση της ECRI (European Commission against Racism and Intolerance) για τις φυλετικές διακρίσεις στην Ελλάδα. Διαβάστε την έκθεση στο σύνολό της εδώ:
http://www.coe.int/t/dghl/monitoring/ecri/Country-by-country/Greece/GRC-CbC-IV-2009-031-GRC.pdf

Η Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα θα επανέλθει στο ζήτημα αυτό με ειδικές αναφορές στις παρατηρήσεις, τα πορίσματα και τις συστάσεις της έκθεσης.

Καταγγελία: Παράνομη η κράτηση ασυνόδευτων ανηλίκων στην Παγανή

Η επικαιροποίηση του ζητήματος της κράτησης των ασυνόδευτων ανηλίκων αιτούντων άσυλο, υπό συνθήκες απάνθρωπες κι εξευτελιστικές φέρνει την Ελλάδα προ των ευθυνών της για σοβαρά εγκλήματα. Πέραν της αυτονόητης κοινωνικής του διάστασης (είναι σαφής σε όλους μας ο παράλογος κι ανήθικος χαρακτήρας της στοίβαξης απελπισμένων παιδιών σε σύγχρονα κολαστήρια, όπως αυτό της Παγανής), η οποία πήρε διαστάσεις και στα Μ.Μ.Ε. μέσα στον τελευταίο μήνα, τίθεται, παράλληλα, μια σοβαρότατη πτυχή του θέματος που φαίνεται να μην έχει γίνει ακόμη αντιληπτή. Αυτή των κατάφωρων παραβιάσεων, από τη χώρα μας, τόσο του διεθνούς όσο και του κοινοτικού Δικαίου. Δείχνουμε δε να παραγνωρίζουμε επιδεικτικά τις πάσης φύσεως σχετικές με τους πρόσφυγες υποχρεώσεις μας, με δυο κύριους τρόπους: είτε δεν εφαρμόζουμε αυτά που ψηφίζουμε υπέρ τους, είτε «ψευδοενσωματώνουμε» Οδηγίες που τους αφορούν, με τρόπο που ακυρώνονται οι υπέρ αυτών προβλεφθείσες (αναγκαστικές για την ελληνική νομοθεσία) ρυθμίσεις.
Μας τάσσει, δηλαδή, η Ε.Ε. μια προθεσμία για να μεταφέρουμε στη νομοθεσία μας, ορθά, απλά και αποτελεσματικά, μια ρύθμιση που προβλέπεται με Οδηγία, κι εμείς ναι μεν προβαίνουμε σε νομοθετική ρύθμιση με τίτλο «ενσωμάτωση της τάδε Οδηγίας», ναι μεν στην κεφαλίδα κάθε άρθρου του νομοθετήματός μας αναφερόμαστε στο αντίστοιχο άρθρο της Οδηγίας την οποίαν (υποτίθεται ότι) ενσωματώνουμε ορθά κι απλά, πλην όμως αυθαιρετούμε συστηματικά, αποκλίνοντας από το γράμμα και το πνεύμα των όσων καλούμαστε να ενσωματώσουμε νομοθετικά και «κοροϊδεύουμε», έτσι, την Ευρώπη ότι είμαστε τυπικά και ουσιαστικά εντάξει με τις υποχρεώσεις μας.
Συνήθως «πληρώνουν τη νύφη» οι αδύναμοι, όπως συμβαίνει εν προκειμένω και με τους πρόσφυγες.
Σε μια συγκριτική μελέτη της σχετικής Οδηγίας 2005/85/ΕΚ του Συμβουλίου (ρυθμίζει τις ελάχιστες διαδικασίες με τις οποίες τα κ-μ χορηγούν κι ανακαλούν το καθεστώς του πρόσφυγα) και του π.δ.90/2008, το οποίο αποκλειστικό σκοπό είχε τη συμμόρφωση με την παραπάνω Οδηγία, διαπιστώνει κανείς την παραπάνω «πρακτική». Δείτε αμέσως παρακάτω αυτολεξεί αντιπαραβολή του κειμένου των δυο αντίστοιχων άρθρων (Οδηγίας και π.δ.) που αφορούν στην κράτηση των προσφύγων:

Άρθρο 18 της Οδηγίας 2005/85/ΕΚ

Κράτηση
1. Τα κράτη μέλη δεν υποβάλλουν σε κράτηση ένα πρόσωπο για
το λόγο και μόνο ότι ζητεί άσυλο.
2. 'Όταν υποβάλλουν έναν αιτούντα άσυλο σε κράτηση, τα
κράτη μέλη μεριμνούν ώστε να υπάρχει η δυνατότητα ταχείας δικαστικής επανεξέτασης.

Άρθρο 13 π.δ. 90/2008
(Άρθρο 18 Οδηγίας)

Κράτηση των αιτούντων
1. Υπήκοος τρίτης χώρας ή ανιθαγενής, που αιτείται
τη χορήγηση καθεστώτος πρόσφυγα, δεν κρατείται
για μόνο το λόγο ότι εισήλθε και παραμένει παράνομα
στη χώρα. Το πρόσωπο που υποβάλλει αίτημα για τη
χορήγηση ασύλου, κατά το χρόνο που κρατείται και
εκκρεμεί σε βάρος του διαδικασία απέλασης, παραμένει
υπό κράτηση και η αίτησή του εξετάζεται με απόλυτη
προτεραιότητα. Μέχρι την ολοκλήρωση της διοικητικής
διαδικασίας ασύλου δεν απελαύνεται.
2. Ο οικείος Αστυνομικός Διευθυντής και προκειμέ−
νου περί Γενικών Αστυνομικών Διευθύνσεων Αττικής
και Θεσσαλονίκης ο αρμόδιος για θέματα αλλοδαπών
Αστυνομικός Διευθυντής ή ανώτερος αξιωματικός, που
ορίζεται από τον οικείο Γενικό Αστυνομικό Διευθυντή,
μπορεί με απόφασή του και σε συνεργασία με την αρ−
μόδια Υπηρεσία του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής
Αλληλεγγύης, να περιορίζει τους αιτούντες άσυλο σε
κατάλληλο χώρο όταν, και για όσο χρόνο, τούτο απαι−
τείται για τον προσδιορισμό των συνθηκών εισόδου, της
ταυτότητας και προέλευσης των μαζικά λάθρα εισερ−
χόμενων αιτούντων ή όταν συντρέχουν λόγοι δημοσίου
συμφέροντος ή δημόσιας τάξης ή όταν αυτό κρίνεται
αναγκαίο για την ταχεία και αποτελεσματική διεκπε−
ραίωση της ως άνω διαδικασίας. Το χρονικό διάστημα
του περιορισμού σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να
υπερβαίνει τις εξήντα (60) ημέρες.
3. Οι αιτούντες άσυλο που κρατούνται ή περιορίζο−
νται σε κατάλληλο χώρο σύμφωνα με τις προηγούμε−
νες παραγράφους έχουν τα δικαιώματα προσφυγής και
υποβολής αντιρρήσεων που προβλέπονται στην παρ. 3
του άρθρου 76 του ν. 3386/2005.
4. Στις περιπτώσεις κράτησης ή περιορισμού των αι−
τούντων, οι αρμόδιες αρχές παραλαβής και εξέτασης, με
την επιφύλαξη των διεθνών και εθνικών κανόνων δικαίου
που διέπουν την κράτηση, εφαρμόζουν τα ακόλουθα:
α. μεριμνούν ώστε οι γυναίκες να κρατούνται ή τί−
θενται υπό περιορισμό σε χώρο χωριστά από τους
άντρες.
β. αποφεύγουν την κράτηση ή τον περιορισμό των
ανήλικων, ειδικότερα των παιδιών που έχουν χωριστεί
από τις οικογένειές τους και των ασυνόδευτων ανη−
λίκων.
γ. αποφεύγουν την κράτηση ή τον περιορισμό εγκύων
σε προχωρημένη εγκυμοσύνη ή λεχώνων.
δ. παρέχουν στους κρατούμενους ή στους υπό περιο−
ρισμό τελούντες την προσήκουσα ιατρική φροντίδα.
ε. διασφαλίζουν το δικαίωμα για νομική εκπροσώπηση
των κρατούμενων ή των υπό περιορισμό τελούντων.


Πέραν της εξόφθαλμης εκτροπής από το κείμενο και το νόημα της παραπάνω Οδηγίας, ο Έλληνας νομοθέτης αποφάσισε, στα τέλη Ιουλίου, να τροποποιήσει διατάξεις του παραπάνω νομοθετήματος (και άρα της Οδηγίας;;;) με το π.δ. 81/2009, το οποίο η «Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα» έχει καυτηριάσει πολλάκις. Με την τροποποίηση αυτήν η αρχική απόρριψη των αιτημάτων ασύλου από την Αστυνομία, θα κρίνεται ΠΑΛΙ από την Αστυνομική Αρχή (να υποθέσουμε εκπαιδευμένη-ειδικευμένη στα λεπτά ζητήματα της προσφυγιάς και της νομικής της φύσης, με εγγυήσεις αμεροληψίας, λειτουργικής και προσωπικής ανεξαρτησίας του κρίνοντος σε δεύτερο βαθμό οργάνου;)

Τέλος, όσον αφορά στο πρόσφατα αναδειχθέν φαινόμενο της Παγανής, η «Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα» έχει να παρατηρήσει ότι Η ΚΡΑΤΗΣΗ των εκατοντάδων αυτών παιδιών, υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες που αυτή λαμβάνει χώρα, είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗ, ως αντικείμενη, πέραν των παραπάνω, στις διατάξεις της Οδηγίας 2004/83/ΕΚ (άρθρο 30, που ορίζει συγκεκριμένες συνθήκες φύλαξης των ανηλίκων ασυνόδευτων αιτούντων άσυλο προσώπων) αλλά και της Οδηγίας 2005/85/ΕΚ (βλέπετε παραπάνω το άρθρο 18) και συνακόλουθα του ά. 13 του π.δ. 90/2008, όπως «κακήν κακώς» την ενσωμάτωσε στην ελληνική έννομη τάξη!

Υπό το πρίσμα των ανωτέρω, η χώρα μας είναι πάλι εκτεθειμένη και κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να βρεθεί αντιμέτωπη με μιαν ακόμη καταδίκη.

Abduction of Greek Professor in Pakistan

To the Ambassador of Pakistan in Athens

The NGO “Hellenic Action for Human Rights” expresses, with the present letter, its protest to the recent fierce abduction of Greek Aid volunteer Professor Athanasios Lerounis, by an armed group of 20 people, while he was sleeping in the Museum, which he had created in order to save the Kalash culture. The abducted professor lived in the area with his wife since 1995 and has founded two primary schools, three maternity centers and the Kalash Cultural Centre, which houses a primary school, a clinic and an antiquities museum of the Kalash culture.
We hereby wish to note that the immigrants from Pakistan in Greece receive a lot of help from NGOs and volunteers who respect and admire their culture, such as the abducted Professor did.
The “Hellenic Action for Human Rights”, for instance, provides pro bono legal aid, lessons on Greek language, psychologist and social worker services and intermediation for health care.
We hereby declare that, as a protest for the above mentioned abduction, for the next 7 days we will not accept new petitions for help, coming from Pakistanis in Athens. Moreover, we withhold all our rights for further actions.
Given the unclouded diplomatic relations of Pakistan and Greece, the large number of the Pakistani community members – immigrants in this country and the actual friendship of our people, we strongly believe that the Pakistani government will do its best to locate the Greek Professor and return him safely to Greece.

Athens, September 12th, 2009


on behalf of the Hellenic Action for Human Rights
its president

Electra – Leda Koutra
Lawyer and human rights activist

Όταν η "επαγγελματοποιημένη" προστασία των δικαιωμάτων εξυπηρετεί "μάλλον το φαίνεσθαι"...

... ή, αλλιώς, όπως εύστοχα παρατήρησε κι ο Μαρκούζε, "όταν η θεωρία διαψεύδει την πράξη ...τόσο το χειρότερο για την πράξη!"
Διαβάστε το περιεκτικό άρθρο του Στρατή Μπαλάσκα, που δείχνει να έχει "αρπάξει αντιληπτικά" το νόημα της κατάστασης.

Πηγή: ΕΜΠΡΟΣ ΝΕΤ (1/9/2009)
Γράφει o Στρατής Μπαλάσκας

Το ερώτημα «τι να κάνεις; Να μαλώνεις (συνέχεια);» τέθηκε με τη μορφή ενός πανό χρωματιστού, και διατυπωμένο στα μυτιληνιά πλην όμως με λατινικά (!) στοιχεία σηκώθηκε το μεσημέρι της Κυριακής (τουλάχιστον τότε το είδε ο υπογράφων) στα σκαλιά του Δημοτικού Θεάτρου Μυτιλήνης. Εκφράζει απόλυτα το ερώτημα που με ταλανίζει μια εβδομάδα τώρα από τη μέρα που ξεκίνησε η πολυσυζητημένη συνάντηση «No Border 2009» στις αρχές της περασμένης εβδομάδας, μέχρι και χθες που ολοκληρωνόταν και «κάθε κατεργάρης επέστρεφε στο σπίτι του».

Οι «αντιρατσιστές» στις όποιες δουλειές τους, τα ΜΑΤ κι οι άλλες ειδικές δυνάμεις που κατέκλυσαν το νησί στις βάσεις τους, οι μετανάστες ενήλικοι, ανήλικοι, μικροί και μεγάλοι στο καθημερινό τους δράμα κι οι πραγματικά ενασχολούμενοι με την περίθαλψη και τα δικαιώματα αυτών των ανθρώπων που εξουθενωμένοι φτάνουν στις ακτές της Λέσβου, στο μετερίζι τους.Σήμερα, λοιπόν, που ακόμα «φρέσκα» είναι στα μάτια μας και στα αυτιά μας τα όσα συνέβησαν τούτες τις μέρες στο νησί, αξίζει τον κόπο να κάνουμε μια συζήτηση σοβαρή, χωρίς αφορισμούς και προπάντων αδογμάτιστα για ετούτο το διάρκειας μιας εβδομάδας «ακτιβιστικό πανηγύρι», περίπου 500 πολιτών από την άλλη Ελλάδα αλλά και από άλλα κράτη της Ευρώπης. Και ελάχιστων ντόπιων που έχουν σχέση με τέτοιας μορφής κινήματα, αλλά και δυστυχώς ελάχιστων που και ακτιβιστές γίνονται αν είναι να γλείψουν κανένα κοκκαλάκι αγωνιστικότητας!

Στόχος του «No border Camp», να διαμαρτυρηθεί, να γνωστοποιήσει, να εκφράσει το πολύ σοβαρό πρόβλημα των συνθηκών κράτησης των χιλιάδων μεταναστών που καθημερινά φτάνουν στη Λέσβο και όχι μόνο. Αλλά και για το επίσης πολύ σοβαρό ζήτημα της μεταναστευτικής πολιτικής (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοια) και της πολιτικής έναντι των μεταναστών και μάλιστα των παράνομων από φτωχές χώρες του τρίτου κόσμου κι ιδιαίτερα από εμπόλεμες χώρες όπως η Σομαλία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ, που ακολουθεί η Ελλάδα κι η Ευρωπαϊκή Ένωση κατ’ επέκταση.Τι έγινε από όλα αυτά;Εκτός από κάποιες εντυπωσιακές πραγματικά ενέργειες όπως αυτή στο λιμάνι το απόγευμα του περασμένου Σαββάτου, τι πραγματικά έγινε για την ανάδειξη των κακών συνθηκών κράτησης ενήλικων και ανήλικων και προπάντων των ασυνόδευτων ανήλικων μεταναστών; Πόσο οι πολίτες της Μυτιλήνης ενημερώθηκαν για την ουσία των προβλημάτων, αλλά και τι άλλο έμαθαν για τα ίδια τα προβλήματα αυτών των ανθρώπων, εκτός από τα όσα έχουν γίνει γνωστά και συνεχώς δημοσιοποιούνται μήνες ή μάλλον χρόνια τώρα; Πόσο συζητήθηκε ανάμεσα σε φορείς, άλλες συλλογικότητες και άτομα η ευρωπαϊκή και ελληνική πολιτική (επαναλαμβάνω αν υποθέσουμε πως υπάρχει τέτοια) έναντι των μεταναστών;

Τι έγινε, λοιπόν, στους δρόμους της Μυτιλήνης όλη ετούτη την εβδομάδα;

Δυστυχώς. Αυτό που συνήθως συμβαίνει όταν ολιγομελείς γκρούπες αναλαμβάνουν καθήκοντα γενικών εισαγγελέων και προπάντων εν είδει δημόσιων κατηγόρων και λαϊκών δημίων δικάζουν, καταδικάζουν και εκτελούν υποθέσεις πολύ σοβαρές.Γιατί τα όσα συνέβησαν όλες αυτές τις μέρες στους δρόμους της Μυτιλήνης τίποτα άλλο δεν έκαναν παρά:- να δυσφημίσουν το υπαρκτό σοβαρό και καθημερινό, χρόνια τώρα, κίνημα υποστήριξης των δικαιωμάτων και στήριξης των ίδιων αυτών των ανθρώπων που δικαιούνται αντιμετώπιση από σύγχρονο πολιτισμένο κράτος. Προπάντων όταν αυτή η αντιμετώπιση υποτίθεται ότι υπάρχει, στοιχίζει μάλιστα στον Έλληνα πολίτη εκατομμύρια ευρώ. Τόσα στοιχίζει η λειτουργία κολαστηρίων τύπου Παγανής.- να θάψουν κάτω από πολύχρωμα συνθήματα και αφίσες με τα οποία βρόμισαν δημόσια και ιδιωτικά κτήρια - πολλά από αυτά μνημεία -, συνθήματα κι αφίσες που παρέπαιαν ανάμεσα στο αστείο, στην πρόκληση και σε αυτή την ίδια την προσβολή των πολιτών του νησιού, της παράδοσής τους και της ιστορίας τους, τα προβλήματα των σύγχρονων κολασμένων της Παγανής. Θάψανε την ίδια την Παγανή στη συνείδηση του πολίτη, δυσφημώντας το κίνημα υποστήριξής τους, αυτούς που πραγματικά και χρόνια τώρα ασχολούνται με το δικό μας Γεντί Κουλέ. Αλλά και κάτι ακόμα… Αντιμετώπισαν με τον πλέον άθλιο τρόπο ανθρώπους που χρόνια τώρα έβαλαν πλάτη στην υπόθεση. Καθυβρίζοντάς τους αυτοί, εκ των οποίων κάποιοι είναι πασίγνωστοι για τις σχέσεις τους με το ίδιο το κράτος και ενίοτε το «βαθύ κράτος» του τόπου μας, και που ακόμα και τη στιγμή των όποιων συγκρούσεων τα έλεγαν με εκπροσώπους αυτού του «βαθέως νεοελληνικού κράτους». Όπως λέμε στη Μυτιλήνη, «μεσ’ στου νου μ’ κι μέσ’ του νου τους…».- να νομιμοποιήσουν τη αστυνομοκρατία στην πόλη της Μυτιλήνης. Να κάνουν το μέσο Μυτιληνιό να θεωρεί σαν κάτι το περίπου φυσιολογικό το ότι κινείται ανάμεσα σε διμοιρίες ΜΑΤ και ειδικών δυνάμεων και μάλιστα πως τούτο συμβαίνει «για το καλό του»! Και πως αν κάποια στιγμή κάποιοι άνδρες των ΜΑΤ βρίζουν ή και ρίχνουν και «καμμιά ψιλή», κι αυτό συμβαίνει «για το καλό μας»! Συνέβαλαν σε μια παραπέρα συντηρητικοποίηση της λεσβιακής κοινωνίας, μιας κατά τα άλλα προοδευτικής και ανεκτικής κοινωνίας. Συνέβαλαν με τις κυριακάτικές τους επιδρομές κατά του «εθίμου» της ύψωσης της σημαίας και τις φραστικές επιθέσεις τους κατά στρατιωτών, μελών του αγήματος ύψωσης της σημαίας στο λιμάνι της πόλης, να νομιμοποιήσουν μέχρι και τη δράση ομάδων πολιτών που παίρνουν το νόμο στα χέρια τους ή «επικουρικά» συμβάλλουν στο έργο των Αρχών! Απίστευτα πράγματα, που λέγαμε πως δε θα δούμε ποτέ στη Μυτιλήνη.Αλλά θα μου πείτε πως από σήμερα - αύριο όλα αυτά τελείωσαν. Επιστρέφουμε στα παλιά γνωστά και όλα μπορούν να αλλάξουν. Σωστά… Μόνο που στη Μυτιλήνη απομένουν οι «καταδικασμένοι» να υποστηρίζουν το δίκιο των κρατουμένων της Παγανής, των πολιτών που δεν έχουν κάνει το δίκιο του μετανάστη και του πρόσφυγα επάγγελμα, ούτε μη κυβερνητική οργάνωση, ούτε ευρωπαϊκό πρόγραμμα… Οι πολίτες που απορημένοι έβλεπαν την κατεδάφιση μέσα σε λίγες μέρες τού ό,τι χτίστηκε χρόνια τώρα. Που έβλεπαν το πώς μπορεί μια πολύ σοβαρή υπόθεση όπως αυτή για την οποία κρίνεται έναντι της ιστορίας ο σύγχρονος πολιτισμός, να τσαλαπατιέται…

«Ε τι ‘α κάν’ς; ‘Α μαλλών’ς;»… Σωστά τέθηκε το ερώτημα. Ακόμα και εκεί που τέθηκε, όπως τέθηκε. Ακόμα κι αν μάλλον ελάχιστοι το διάβασαν και ακόμα λιγότεροι το κατάλαβαν. Πλην όμως, δε χρειάζεται απάντηση. Γιατί να μαλώνεις; Σωστά… Μοναχά ξανά από σήμερα χρειάζεται να ξαναδείξεις στους πολίτες πως εκτός από τα συνθήματα, τις αφίσες, τις συγκρούσεις και τις διάφορες φυλές του «No border Camp», υπάρχει κι η ανάγκη «ενώπιον της φωτεινής του μέλλοντος την Κεντρική Επιτροπή» να πούμε για το τι κάναμε για τους σύγχρονους της γης τους κολασμένους, που θα συνεχίζουμε να βλέπουμε βρεμένους, πεινασμένους, διψασμένους, χτυπημένους πνιγμένους στις θάλασσες, τις ακτές και τους δρόμους, τα χωράφια του νησιού μας. Αυτούς τους ανθρώπους που δεν μπορεί να τους σταματήσει κανείς, είναι όμως χρέος μας σαν άνθρωποι να σταθούμε δίπλα τους.