Διαβάστε το σχετικό άρθρο στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία της 22/9/2009
Δικαστικό Ρεπορτάζ της δημοσιογράφου Κατερίνας Κατή
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=84801
Το Τριμ.Πλημ.Κιλκίς στη συνεδρίασή του της 8ης Δεκεμβρίου 2008, καταδίκασε ένα ζευγάρι Αφγανών σε 6 μήνες φυλάκιση και χρηματική ποινή 3.000 Ευρώ, επειδή επιχείρησαν να βγουν από την Ελλάδα, μαζί με το μωράκι τους, με πλαστά έγγραφα. Η ποινή αυτή αναστάλθηκε επ’ αόριστο κατ’ άρθρο 99 παρ.2 Π.Κ., με τον όρο της άμεσης απέλασής της από τη χώρα.
Πλην όμως, στη δίκη αυτή κανένα δικαίωμα των κατηγορουμένων δεν τους γνωρίστηκε και δεν ασκήθηκε από αυτούς, δεν υπήρχε μεταφραστής (οι ίδιοι δεν μιλούν ούτε καταλαβαίνουν λέξη ελληνικά), δεν υπήρχε Δικηγόρος, δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να προετοιμάσουν την υπεράσπισή τους, ούτε ν’ απολογηθούν, ούτε να κάνουν έφεση κατά της καταδικαστικής απόφασης. Δεν έμαθαν καν την ύπαρξη και το περιεχόμενο της σε βάρος τους εκδοθείσας απόφασης, παρά μήνες αργότερα, όταν μετάχθηκαν (μετά από 10ήμερη απεργία πείνας) από το ΤΣΦ Πολυκάστρου, όπου κρατούνταν (μαζί με το μωρό, σε 6 τ.μ., χωρίς επαρκή ηλιασμό κι αερισμό, μαζί με άλλους κρατούμενους, που αριθμούσαν κατά περιόδους τους 18!!!) υπό απάνθρωπες κι εξευτελιστικές συνθήκες.
Η Ζαχρά κρατείται, από τις 8/12/2008, κατ’ άρθρο 74 παρ.4 Π.Κ. (το οποίο ορίζει ότι «Ο αλλοδαπός, μέχρι την απέλασή του, εξακολουθεί να παραμένει κρατούμενος σε ειδικούς χώρους των καταστημάτων κράτησης ή θεραπευτικών καταστημάτων.»), μέχρι να απελαθεί. Τι γίνεται, όμως, όταν η απέλαση είναι αδύνατη; Για δέκα σχεδόν μήνες, η Ζαχρά παραμένει φυλακισμένη, μαζί με το 3χρονο, πλέον, μωρό της, για το λόγο ότι η απέλασή της δεν έχει καταστεί εφικτή.
Στις 27/7/09 εκδόθηκε ΚΥΑ των Υπουργών Ες – Οικ. – Δ/νης (αριθ. 4000/4/46-α΄ - ΦΕΚ Β 1535/27-7-2009) με τίτλο «καθορισμός λεπτομερειών για την εκτέλεση διοικητικών και δικαστικών αποφάσεων απέλασης αλλοδαπών» η οποία ορίζει ότι (άρθ.2 παρ.3): «Στις περιπτώσεις της υφ’ όρον αναστολής της ποινής του αλλοδαπού κατά το άρθρο 99 παρ.1 και 2 Π.Κ., η κράτησή του παρατείνεται για τις ανάγκες εκτέλεσης της απέλασης για χρονικό διάστημα που δεν υπερβαίνει τον ένα μήνα».
Παρά τη νέα νομοθετική ρύθμιση, παρά το γεγονός ότι η Ζάχρα ΔΕΝ μπορεί να απελαθεί (αφού δεν έχει διαβατήριο και έχει ζητήσει διεθνή προστασία - άσυλο στη χώρα μας) το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θηβών, που εξέτασε στις 18-9-09, το αίτημα της Ζαχρά για αναστολή εκτέλεσης της απέλασης (αντιρρήσεις για την εκτέλεση, κατ’ άρθρο 565 ΚΠοινΔ) απέρριψε το αίτημά της.
Κατά τη διάρκεια της δίκης τονίστηκε, μεταξύ πολλών, από τη συνήγορο της ότι η απέλαση δύναται να εκτελεστεί ΜΟΝΟ ΑΝ απορριφθεί αμετάκλητα το αίτημα Ασύλου της ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΕΦΟΣΟΝ της χορηγηθεί Διαβατήριο από την κοντινότερη Πρεσβεία του Αφγανιστάν, η οποία βρίσκεται στο Βέλγιο. Τίποτα από τα δυο όμως δεν είναι βέβαιο, ούτε προβλέπεται να συμβεί στο εγγύς μέλλον, οπότε η Ζαχρά ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να απελαθεί, κάλεσε δε το Δικαστήριο να λάβει υπόψη του το ανέφικτο της απέλασής της ως πασίδηλο. Η παραδοχή του υφιστάμενου ανεφίκτου ήταν αρκετή για να γίνουν δεκτές οι αντιρρήσεις της Ζαχρά.
Σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία, η Ζαχρά θα μπορούσε να περιμένει την αμετάκλητη απάντηση επί του Αιτήματος Ασύλου της εκτός φυλακής και η μικρή Ροζίτα θα μπορούσε, εν τω μεταξύ, να παίζει με άλλα νήπια σε κάποιο πάρκο.
Ο Πρόεδρος του Συλλόγου «Νουρ» των Αφγανών, κ. Σουκουρί, ο οποίος κατέθεσε ως μάρτυρας, διαβεβαίωσε το Δικαστήριο ότι, σε περίπτωση απέλασης, η οικογένεια αυτή δεν πρόκειται να επιζήσει, καθώς είναι γνωστή η καταγωγή τους (Χαζαρά) και η περιοχή απ’ όπου κατάγονται (Μπεσούι) έχει περάσει ολοκληρωτικά στον έλεγχο των Ταλιμπάν. Ιδιαίτερα μετά τις εκδοτικές προσπάθειες, υπό συνθήκες μυστικότητας, ομάδων Χαζαρά, με έκδοση περιοδικών για τον εκδημοκρατισμό και την πρόοδο της νεολαίας και για τα δικαιώματα των γυναικών στο Αφγανιστάν, η μόνη δυνατή οδός επιβίωσης γι' αυτούς είναι η Δύση, εκτός αν αλλάξουν τα πράγματα στο Αφγανιστάν όπου, ακόμα και δημόσια πρόσωπα αστειεύονται πως «ο σωστός τόπος διαμονής του Χαζαρά είναι ο τάφος!»…
{Η φυλή Χαζαρά των Αφγανών είναι μια φιλειρηνική, φιλόμαθη, μη φανατισμένη φυλή, η οποία, ενώ αριθμούσε περί το 70% των Αφγανών πριν από 100 χρόνια, σήμερα τείνει να εξαφανιστεί (περίπου 20% του πληθυσμού), τα δε μέλη της αναγκάζονται, προκειμένου να επιβιώσουν, να κρύβουν την πραγματική τους ταυτότητα ή, σε περίπτωση που η καταγωγή τους αποκαλυφθεί, να ζητήσουν διεθνή προστασία σε ασφαλή γι’ αυτούς χώρα.}
Τη Ζαχρά και το μωρό δήλωσε υπεύθυνα ότι θα φιλοξενήσει οικογενειακός φίλος που διαμένει νόμιμα στη χώρα (κατατέθηκαν ως σχετικά η υπεύθυνη δήλωση φιλοξενίας, η άδεια διαμονής και το μισθωτήριό του), ενώ ο Σύλλογος Νουρ προσφέρθηκε να βρει στην ταλαιπωρημένη οικογένεια εργασία και να τους προμηθεύσει με ρουχισμό και τρόφιμα για την ίδια και το μωρό της. Η «Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα» δήλωσε πως θα τους παράσχει νομική υποστήριξη και διαμεσολάβηση σε υπηρεσίες ψυχοκοινωνικής υποστήριξης και ιατρικής περίθαλψης».
Παρ’ όλα αυτά, σχεδόν 10 μήνες μετά την έναρξη της κράτησής τους, το Δικαστήριο των Θηβών έκρινε ορθό να παρατείνει την περιπέτειά τους.
Η απόφαση της 18ης Σεπτεμβρίου, που εκδόθηκε ομόφωνα, στο όνομα του Ελληνικού Λαού, από τρεις γυναίκες (!) δικαστές – πλημμελειοδίκες Θηβών, προκαλεί έκπληξη και μαζί λύπη. Θα περιμέναμε να έχει εκφραστεί, μέσα από αυτήν (αν όχι η υποχρεωτική συμμόρφωση με το Νόμο και το Σύνταγμά μας, το Διεθνές και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο) η ευαισθησία του λαού μας, τουλάχιστον σε ζητήματα που αφορούν την παραμονή μωρών στις φυλακές.
Αν μέχρι σήμερα ήταν πιθανό να μη θελήσουν οι παθόντες την παραπομπή της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο, η πιθανότητα αυτή μόλις έσβησε, μαζί με την υπομονή τους. Θ' ακολουθήσει καταγγελία στα όργανα του ΕΔΔΑ και θα ζητηθεί να κινηθεί η σχετική διαδικασία παραπομπής, καθώς και να διερευνηθεί η νομιμότητα των πράξεων και παραλείψεων που έλαβαν χώρα από τη σύλληψή τους και μετά. Το ΕΔΔΑ έχει ήδη κρίνει ότι η κράτηση του προς απέλαση αλλοδαπού σε αστυνομικό κρατητήριο και σε συνθήκες απάνθρωπες και εξευτελιστικές συνιστά παραβίαση του ά. 3 της ΕΣΔΑ. (Υπόθεση Kaja κατά Ελλάδας. Ο ΣτΠ είχε επισημάνει επ’ αυτής της υπόθεσης ότι η κράτηση χωρούσε κατά παράβαση ποινικών διατάξεων, όπως αυτή του ά. 326 Π.Κ. περί κατακράτησης παρά το Σύνταγμα).
Μια ακόμα (πασιφανής, εν προκειμένω) διάγνωση παραβιάσεων των άρθρων 3 και 6 της ΕΣΔΑ ίσως κινητοποιήσει με τρόπο διαφορετικό τις αρχές που συνέβαλαν, έως σήμερα, με τις πρακτικές τους, σε μια τέτοια έκθεση της χώρας. Δεν μπορεί να θεωρείται ανεκτό, στην Ελλάδα του σήμερα, το να βιώνουμε δίκες που παραβιάζουν τα στοιχειωδέστερα ανθρώπινα δικαιώματα και σε εκτέλεσή τους ν' αφήνουμε (ΧΩΡΙΣ ΘΕΣΜΟΘΕΤΗΜΕΝΟ ΟΡΙΟ ΚΡΑΤΗΣΗΣ) ανθρώπους με μωρά σε ανήλια κι ανάερα κελιά φυλακών, περιμένοντας να τους απελάσουμε στις ύψιστου κινδύνου χώρες καταγωγής τους.
Άυτή η -επίσημη ή ανεπίσημη- "αντίληψη περί νομιμότητας" προσβάλλει το αίσθημα δικαίου του πολίτη, τη νομική σκέψη, βρίσκεται δε σε απόσταση από κάθε αντίληψη ανθρωπιάς.
Η ίδια η ταυτότητά της ελληνικής ψυχής (ή, τουλάχιστον, η πονετική και "ξένια" θελημένη αυτοεικόνα μας) τραυματίζεται και διαψεύδεται όταν τέτοιες αποφάσεις φτάνουν να θυματοποιούν μωρά παιδιά και μάνες, θυμίζοντας τα «πέτρινα χρόνια» και του δικού μας λαού…
Πλην όμως, στη δίκη αυτή κανένα δικαίωμα των κατηγορουμένων δεν τους γνωρίστηκε και δεν ασκήθηκε από αυτούς, δεν υπήρχε μεταφραστής (οι ίδιοι δεν μιλούν ούτε καταλαβαίνουν λέξη ελληνικά), δεν υπήρχε Δικηγόρος, δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να προετοιμάσουν την υπεράσπισή τους, ούτε ν’ απολογηθούν, ούτε να κάνουν έφεση κατά της καταδικαστικής απόφασης. Δεν έμαθαν καν την ύπαρξη και το περιεχόμενο της σε βάρος τους εκδοθείσας απόφασης, παρά μήνες αργότερα, όταν μετάχθηκαν (μετά από 10ήμερη απεργία πείνας) από το ΤΣΦ Πολυκάστρου, όπου κρατούνταν (μαζί με το μωρό, σε 6 τ.μ., χωρίς επαρκή ηλιασμό κι αερισμό, μαζί με άλλους κρατούμενους, που αριθμούσαν κατά περιόδους τους 18!!!) υπό απάνθρωπες κι εξευτελιστικές συνθήκες.
Η Ζαχρά κρατείται, από τις 8/12/2008, κατ’ άρθρο 74 παρ.4 Π.Κ. (το οποίο ορίζει ότι «Ο αλλοδαπός, μέχρι την απέλασή του, εξακολουθεί να παραμένει κρατούμενος σε ειδικούς χώρους των καταστημάτων κράτησης ή θεραπευτικών καταστημάτων.»), μέχρι να απελαθεί. Τι γίνεται, όμως, όταν η απέλαση είναι αδύνατη; Για δέκα σχεδόν μήνες, η Ζαχρά παραμένει φυλακισμένη, μαζί με το 3χρονο, πλέον, μωρό της, για το λόγο ότι η απέλασή της δεν έχει καταστεί εφικτή.
Στις 27/7/09 εκδόθηκε ΚΥΑ των Υπουργών Ες – Οικ. – Δ/νης (αριθ. 4000/4/46-α΄ - ΦΕΚ Β 1535/27-7-2009) με τίτλο «καθορισμός λεπτομερειών για την εκτέλεση διοικητικών και δικαστικών αποφάσεων απέλασης αλλοδαπών» η οποία ορίζει ότι (άρθ.2 παρ.3): «Στις περιπτώσεις της υφ’ όρον αναστολής της ποινής του αλλοδαπού κατά το άρθρο 99 παρ.1 και 2 Π.Κ., η κράτησή του παρατείνεται για τις ανάγκες εκτέλεσης της απέλασης για χρονικό διάστημα που δεν υπερβαίνει τον ένα μήνα».
Παρά τη νέα νομοθετική ρύθμιση, παρά το γεγονός ότι η Ζάχρα ΔΕΝ μπορεί να απελαθεί (αφού δεν έχει διαβατήριο και έχει ζητήσει διεθνή προστασία - άσυλο στη χώρα μας) το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θηβών, που εξέτασε στις 18-9-09, το αίτημα της Ζαχρά για αναστολή εκτέλεσης της απέλασης (αντιρρήσεις για την εκτέλεση, κατ’ άρθρο 565 ΚΠοινΔ) απέρριψε το αίτημά της.
Κατά τη διάρκεια της δίκης τονίστηκε, μεταξύ πολλών, από τη συνήγορο της ότι η απέλαση δύναται να εκτελεστεί ΜΟΝΟ ΑΝ απορριφθεί αμετάκλητα το αίτημα Ασύλου της ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΕΦΟΣΟΝ της χορηγηθεί Διαβατήριο από την κοντινότερη Πρεσβεία του Αφγανιστάν, η οποία βρίσκεται στο Βέλγιο. Τίποτα από τα δυο όμως δεν είναι βέβαιο, ούτε προβλέπεται να συμβεί στο εγγύς μέλλον, οπότε η Ζαχρά ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να απελαθεί, κάλεσε δε το Δικαστήριο να λάβει υπόψη του το ανέφικτο της απέλασής της ως πασίδηλο. Η παραδοχή του υφιστάμενου ανεφίκτου ήταν αρκετή για να γίνουν δεκτές οι αντιρρήσεις της Ζαχρά.
Σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία, η Ζαχρά θα μπορούσε να περιμένει την αμετάκλητη απάντηση επί του Αιτήματος Ασύλου της εκτός φυλακής και η μικρή Ροζίτα θα μπορούσε, εν τω μεταξύ, να παίζει με άλλα νήπια σε κάποιο πάρκο.
Ο Πρόεδρος του Συλλόγου «Νουρ» των Αφγανών, κ. Σουκουρί, ο οποίος κατέθεσε ως μάρτυρας, διαβεβαίωσε το Δικαστήριο ότι, σε περίπτωση απέλασης, η οικογένεια αυτή δεν πρόκειται να επιζήσει, καθώς είναι γνωστή η καταγωγή τους (Χαζαρά) και η περιοχή απ’ όπου κατάγονται (Μπεσούι) έχει περάσει ολοκληρωτικά στον έλεγχο των Ταλιμπάν. Ιδιαίτερα μετά τις εκδοτικές προσπάθειες, υπό συνθήκες μυστικότητας, ομάδων Χαζαρά, με έκδοση περιοδικών για τον εκδημοκρατισμό και την πρόοδο της νεολαίας και για τα δικαιώματα των γυναικών στο Αφγανιστάν, η μόνη δυνατή οδός επιβίωσης γι' αυτούς είναι η Δύση, εκτός αν αλλάξουν τα πράγματα στο Αφγανιστάν όπου, ακόμα και δημόσια πρόσωπα αστειεύονται πως «ο σωστός τόπος διαμονής του Χαζαρά είναι ο τάφος!»…
{Η φυλή Χαζαρά των Αφγανών είναι μια φιλειρηνική, φιλόμαθη, μη φανατισμένη φυλή, η οποία, ενώ αριθμούσε περί το 70% των Αφγανών πριν από 100 χρόνια, σήμερα τείνει να εξαφανιστεί (περίπου 20% του πληθυσμού), τα δε μέλη της αναγκάζονται, προκειμένου να επιβιώσουν, να κρύβουν την πραγματική τους ταυτότητα ή, σε περίπτωση που η καταγωγή τους αποκαλυφθεί, να ζητήσουν διεθνή προστασία σε ασφαλή γι’ αυτούς χώρα.}
Τη Ζαχρά και το μωρό δήλωσε υπεύθυνα ότι θα φιλοξενήσει οικογενειακός φίλος που διαμένει νόμιμα στη χώρα (κατατέθηκαν ως σχετικά η υπεύθυνη δήλωση φιλοξενίας, η άδεια διαμονής και το μισθωτήριό του), ενώ ο Σύλλογος Νουρ προσφέρθηκε να βρει στην ταλαιπωρημένη οικογένεια εργασία και να τους προμηθεύσει με ρουχισμό και τρόφιμα για την ίδια και το μωρό της. Η «Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα» δήλωσε πως θα τους παράσχει νομική υποστήριξη και διαμεσολάβηση σε υπηρεσίες ψυχοκοινωνικής υποστήριξης και ιατρικής περίθαλψης».
Παρ’ όλα αυτά, σχεδόν 10 μήνες μετά την έναρξη της κράτησής τους, το Δικαστήριο των Θηβών έκρινε ορθό να παρατείνει την περιπέτειά τους.
Η απόφαση της 18ης Σεπτεμβρίου, που εκδόθηκε ομόφωνα, στο όνομα του Ελληνικού Λαού, από τρεις γυναίκες (!) δικαστές – πλημμελειοδίκες Θηβών, προκαλεί έκπληξη και μαζί λύπη. Θα περιμέναμε να έχει εκφραστεί, μέσα από αυτήν (αν όχι η υποχρεωτική συμμόρφωση με το Νόμο και το Σύνταγμά μας, το Διεθνές και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο) η ευαισθησία του λαού μας, τουλάχιστον σε ζητήματα που αφορούν την παραμονή μωρών στις φυλακές.
Αν μέχρι σήμερα ήταν πιθανό να μη θελήσουν οι παθόντες την παραπομπή της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο, η πιθανότητα αυτή μόλις έσβησε, μαζί με την υπομονή τους. Θ' ακολουθήσει καταγγελία στα όργανα του ΕΔΔΑ και θα ζητηθεί να κινηθεί η σχετική διαδικασία παραπομπής, καθώς και να διερευνηθεί η νομιμότητα των πράξεων και παραλείψεων που έλαβαν χώρα από τη σύλληψή τους και μετά. Το ΕΔΔΑ έχει ήδη κρίνει ότι η κράτηση του προς απέλαση αλλοδαπού σε αστυνομικό κρατητήριο και σε συνθήκες απάνθρωπες και εξευτελιστικές συνιστά παραβίαση του ά. 3 της ΕΣΔΑ. (Υπόθεση Kaja κατά Ελλάδας. Ο ΣτΠ είχε επισημάνει επ’ αυτής της υπόθεσης ότι η κράτηση χωρούσε κατά παράβαση ποινικών διατάξεων, όπως αυτή του ά. 326 Π.Κ. περί κατακράτησης παρά το Σύνταγμα).
Μια ακόμα (πασιφανής, εν προκειμένω) διάγνωση παραβιάσεων των άρθρων 3 και 6 της ΕΣΔΑ ίσως κινητοποιήσει με τρόπο διαφορετικό τις αρχές που συνέβαλαν, έως σήμερα, με τις πρακτικές τους, σε μια τέτοια έκθεση της χώρας. Δεν μπορεί να θεωρείται ανεκτό, στην Ελλάδα του σήμερα, το να βιώνουμε δίκες που παραβιάζουν τα στοιχειωδέστερα ανθρώπινα δικαιώματα και σε εκτέλεσή τους ν' αφήνουμε (ΧΩΡΙΣ ΘΕΣΜΟΘΕΤΗΜΕΝΟ ΟΡΙΟ ΚΡΑΤΗΣΗΣ) ανθρώπους με μωρά σε ανήλια κι ανάερα κελιά φυλακών, περιμένοντας να τους απελάσουμε στις ύψιστου κινδύνου χώρες καταγωγής τους.
Άυτή η -επίσημη ή ανεπίσημη- "αντίληψη περί νομιμότητας" προσβάλλει το αίσθημα δικαίου του πολίτη, τη νομική σκέψη, βρίσκεται δε σε απόσταση από κάθε αντίληψη ανθρωπιάς.
Η ίδια η ταυτότητά της ελληνικής ψυχής (ή, τουλάχιστον, η πονετική και "ξένια" θελημένη αυτοεικόνα μας) τραυματίζεται και διαψεύδεται όταν τέτοιες αποφάσεις φτάνουν να θυματοποιούν μωρά παιδιά και μάνες, θυμίζοντας τα «πέτρινα χρόνια» και του δικού μας λαού…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου