Το παραπάνω άρθρο, που δημοσιεύτηκε στο ΕΘΝΟΣ της 10ης Αυγούστου, μιλά για τη μικρή Αφγανή, την τρίχρονη Ζόχρα που βρήκε θαλπωρή στην αγκαλιά των λιμενικών της Πάτρας, όταν καταλήφθηκε επ' αυτοφώρω με την οικογένειά της να επιχειρούν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα με πλαστά έγγραφα. Ευτυχώς, στην περίπτωση αυτήν έτυχε ν' ασχοληθούν συλλογικότητες, όπως "το χαμόγελο του παιδιού", κι έτυχαν οι άνθρωποι μιας ανθρώπινης αντιμετώπισης... Δηλαδή, "έφαγαν" μόνο 30 μέρες φυλακής στο Δικαστήριο που ακολούθησε, η ποινή τους ανεστάλη και ΔΕΝ διατάχθηκε, απ' ότι φαίνεται, απέλασή τους, οπότε αφέθηκαν ελεύθεροι. Αυτό όμως αποτελεί μια φωτεινή εξαίρεση στον κανόνα....
Θέλω κι εγώ να πω μιαν ιστορία...
Μακάρι να 'ταν η εξαίρεση, είναι όμως, δυστυχώς, συνηθισμένη...
Η "Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα" παρέχει, δια της γράφουσας, τις μέρες αυτές, νομική βοήθεια (με υποβολή "αντιρρήσεων" κατ' άρθ. 565 Κ.Π.Δ. ενώπιον των Τριμελών Πλημμελειοδικείων Θηβών και Πειραιά) σε μιαν άλλην οικογένεια Αφγανών, επίσης μ' ένα κοριτσάκι τρεισήμισυ ετών, τη Ροζίτα, οι οποίοι επίσης προσπάθησαν να εξέλθουν των συνόρων της χώρας με τον ίδιον ακριβώς τρόπο, δηλαδή αγοράζοντας με τις τελευταίες οικονομίες τους "έγγραφα" πλαστά, για να περάσουν βαθύτερα στην Ευρώπη, όπου έχουν ορμηνευτεί πως θα 'χουν μια καλύτερη τύχη. Μόνο που η μοίρα δεν τους επιφύλαξε την ίδια αντιμετώπιση...
Οδηγήθηκαν στο αυτόφωρο, "έφαγαν" 6 μήνες φυλάκιση, η ποινή τους ανεστάλη και διατάχθηκε η απέλασή τους. Όλοι τους, επί 9 και πλέον μήνες τώρα, βρίσκονται στη φυλακή, επειδή δεν έχει καταστεί ακόμα εφικτή (κι ούτε διαφαίνεται στον ορίζοντα) η απέλασή τους!
Αμέσως μετά τη δίκη, οδηγήθηκαν στο ΤΣΦ (Τμήμα Συνοριακής Φύλαξης) Παλαιοκάστρου, όπου και κρατήθηκαν, μαζί με την -τριάχρονη, τότε- κόρη τους Rozita, έως τις 27 Μαρτίου 2009, οπόταν έλαβε χώρα μεταγωγή τους προς το Τμήμα Μεταγωγών Θες/νίκης, κι αμέσως μετά, στις Δικαστικές Φυλακές Κορυδαλλού. Εκεί, η οικογένειά τους, η οποία βρισκόταν σε κράτηση ήδη τέσσερις, σχεδόν, μήνες τότε, χωρίστηκε. Στις Δικαστικές Φυλακές Κορυδαλλού παρέμεινε ο πατέρας του παιδιού, μαζί με τον αδελφό της γυναίκας του, ενώ μάνα και κόρη, βρισκόμενες σε ισχυρό σοκ, μετά από πρόσκαιρο αναγκαστικό αποχωρισμό του μωρού από τη μητέρα του (!!!) και καθώς κανείς δεν τους είχε ενημερώσει ούτε γιατί μετακινούνται, ούτε που πηγαίνουν, ούτε γιατί τις χωρίζουν, ούτε για το τι θα τους συμβεί, μετήχθησαν, για 3η φορά μέσα σε 24 ώρες, αυτήν τη φορά προς το Κατάστημα Κράτησης Ελαιώνα Θηβών, όπου έκτοτε κρατούνται.
Ας σημειωθεί, εδώ, ότι από πολύ νωρίς όλοι τους προσπάθησαν να υποβάλουν αίτημα χορήγησης, σ’ αυτούς, πολιτικού Ασύλου, τούτο όμως στάθηκε αδύνατο, καθώς δεν ήταν σε θέση, λόγω άγνοιας της γλώσσας, να υποβάλλουν ορθά το εν λόγω Αίτημα, ούτε και βοηθήθηκαν ανάλογα, όπως υπήρχε υποχρέωση και από την Ελληνική νομοθεσία, από Οδηγίες της Ε.Ε. και από Διεθνείς συμβάσεις, τις οποίες έχει κυρώσει η Ελλάδα, καθιστώντας τις Δίκαιο του Κράτους και μάλιστα υπερνομοθετικής ισχύος. Έτσι, δεν προκύπτει από πουθενά ότι έχουν υποβάλλει το σχετικό Αίτημα και συνεχίζεται η διαδικασία για την απέλασή τους, η οποία διατάχθηκε δικαστικά. Τούτο, δε, παρά την έγγραφη, προ καιρού, σχετική με την περίπτωσή τους ενημέρωση-αναφορά, από την «Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα», τόσο της απρόσωπης και ενιαίας Εισαγγελικής Αρχής, όσο και της Διεύθυνσης του Καταστήματος Κράτησης Ελαιώνος Θηβών.
Αμέσως μετά τη δίκη, οδηγήθηκαν στο ΤΣΦ (Τμήμα Συνοριακής Φύλαξης) Παλαιοκάστρου, όπου και κρατήθηκαν, μαζί με την -τριάχρονη, τότε- κόρη τους Rozita, έως τις 27 Μαρτίου 2009, οπόταν έλαβε χώρα μεταγωγή τους προς το Τμήμα Μεταγωγών Θες/νίκης, κι αμέσως μετά, στις Δικαστικές Φυλακές Κορυδαλλού. Εκεί, η οικογένειά τους, η οποία βρισκόταν σε κράτηση ήδη τέσσερις, σχεδόν, μήνες τότε, χωρίστηκε. Στις Δικαστικές Φυλακές Κορυδαλλού παρέμεινε ο πατέρας του παιδιού, μαζί με τον αδελφό της γυναίκας του, ενώ μάνα και κόρη, βρισκόμενες σε ισχυρό σοκ, μετά από πρόσκαιρο αναγκαστικό αποχωρισμό του μωρού από τη μητέρα του (!!!) και καθώς κανείς δεν τους είχε ενημερώσει ούτε γιατί μετακινούνται, ούτε που πηγαίνουν, ούτε γιατί τις χωρίζουν, ούτε για το τι θα τους συμβεί, μετήχθησαν, για 3η φορά μέσα σε 24 ώρες, αυτήν τη φορά προς το Κατάστημα Κράτησης Ελαιώνα Θηβών, όπου έκτοτε κρατούνται.
Ας σημειωθεί, εδώ, ότι από πολύ νωρίς όλοι τους προσπάθησαν να υποβάλουν αίτημα χορήγησης, σ’ αυτούς, πολιτικού Ασύλου, τούτο όμως στάθηκε αδύνατο, καθώς δεν ήταν σε θέση, λόγω άγνοιας της γλώσσας, να υποβάλλουν ορθά το εν λόγω Αίτημα, ούτε και βοηθήθηκαν ανάλογα, όπως υπήρχε υποχρέωση και από την Ελληνική νομοθεσία, από Οδηγίες της Ε.Ε. και από Διεθνείς συμβάσεις, τις οποίες έχει κυρώσει η Ελλάδα, καθιστώντας τις Δίκαιο του Κράτους και μάλιστα υπερνομοθετικής ισχύος. Έτσι, δεν προκύπτει από πουθενά ότι έχουν υποβάλλει το σχετικό Αίτημα και συνεχίζεται η διαδικασία για την απέλασή τους, η οποία διατάχθηκε δικαστικά. Τούτο, δε, παρά την έγγραφη, προ καιρού, σχετική με την περίπτωσή τους ενημέρωση-αναφορά, από την «Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα», τόσο της απρόσωπης και ενιαίας Εισαγγελικής Αρχής, όσο και της Διεύθυνσης του Καταστήματος Κράτησης Ελαιώνος Θηβών.
- Λίγα "νομικά" λόγια για την απαράδεκτη αυτήν κατάσταση, της μακρόχρονης κράτησης του αλλοδαπού έως ότου καταστεί "δυνατή" η (δικαστικώς διαταχθείσα) απέλασή του:
Το ΕΔΔΑ, με την απόφασή του της 27/7/2006 (υπόθεση Kaja κατά Ελλάδος), για ακόμα μια φορά, διέγνωσε σε βάρος της Ελλάδας παραβίαση του άρθρου 3 της ΕΣΔΑ, με αφορμή τις συνθήκες κράτησης προς απέλαση αλλοδαπού σε αστυνομικά κρατητήρια. Ο προσφεύγων, αν και είχε απολυθεί υπό όρο, εξακολουθούσε να κρατείται, επί 8 μήνες, γιατί η άμεση απέλασή του ήταν αδύνατη. Το ΕΔΔΑ έκρινε ότι η κράτηση του αλλοδαπού σε αστυνομικό κρατητήριο και σε συνθήκες απάνθρωπες και εξευτελιστικές συνιστά παραβίαση του ά. 3 της ΕΣΔΑ. Ο ΣτΠ είχε επισημάνει επ’ αυτής της υπόθεσης ότι η κράτηση χωρούσε κατά παράβαση ποινικών διατάξεων, όπως αυτή του ά. 326 Π.Κ. περί κατακράτησης παρά το Σύνταγμα.
Η καταδικαστική αυτή απόφαση της Ελλάδας καταδεικνύει, μεταξύ άλλων, την αδυναμία της Διοίκησης να επιλύσει σε πλαίσια νομιμότητας το ζήτημα της ανέφικτης άμεσης απέλασης, αλλά και την παραβίαση των δικαιωμάτων των αλλοδαπών που υφίστανται την αμφιβόλου νομιμότητας κράτηση, σε συνθήκες συχνά απάνθρωπες και εξευτελιστικές.
Ο βραχύχρονος χαρακτήρας της κράτησης προς απέλαση είναι επιβεβλημένος ενόψει και της συνταγματικής κατοχύρωσης της προσωπικής ελευθερίας (: άρθρο 5 παρ.3 του Συντάγματος) και των θεσμικών της εγγυήσεων (: άρθρα 6 και 7 του Συντάγματος).
Ο Συνήγορος του Πολίτη, με το υπ’ αριθμ. 13821 πόρισμά του, έκρινε ότι η απέλαση πρέπει να εκτελείται άμεσα, ενώ η κράτηση για υλοποίηση αυτής πρέπει να είναι βραχεία. Σημειωτέον, δε, ότι η ως άνω ανεξάρτητη Αρχή επισημαίνει την αντισυνταγματικότητα της διάταξης του άρθρου 74 παρ.4 του Π.Κ. Συγκεκριμένα, η εν λόγω διάταξη προσκρούει στην αρχή της αναγκαίας αναλογίας μεταξύ στέρησης της ελευθερίας και απέλασης και προτείνεται, μεταξύ άλλων, η θέσπιση ανώτατου ορίου κράτησης των υπό δικαστική απέλαση κρατουμένων.
Η αδυναμία απέλασής τους πιστοποιείται, πεντακάθαρα, κι από το γεγονός ότι ΕΠΙ 9 ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ ΜΗΝΕΣ ΔΕΝ ΚΑΤΕΣΤΗ ΔΥΝΑΤΗ Η ΑΠΕΛΑΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ, εκείνοι όμως εξακολουθούν να ζούνε μέσα στη φυλακή και είναι άγνωστο το πότε (και το αν) θα καταστεί κάποτε αυτή ευχερής, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν συμβιβάζεται με το Δίκαιο και την Ανθρωπιά και δεν μπορεί σ’ ένα σύγχρονο Κράτος Δικαίου να έχει οποιανδήποτε νομική και ηθική βάση.
ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙΤΑΙ και ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΗ η επ’ αόριστο κράτηση των υπό απέλαση (διοικητική ή δικαστική) αλλοδαπών, υπάρχει, δε, δεσμευτική για τη χώρα μας απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ), σύμφωνα με την οποίαν η κράτηση αυτού του είδους δεν θα πρέπει να υπερβαίνει τις επτά ημέρες (υπόθεση Σάαντι κατά Μ. Βρετανίας)!
Σε περίπτωση, δε, που κρατείται ανήλικος (πόσω μάλλον ΜΩΡΟ), θα έπρεπε να ακολουθηθεί εντελώς ιδιαίτερη διαδικασία, η οποία να ανταποκρίνεται στις διεθνείς (και υπερνομοθετικού κύρους, μέσω του άρθρου 28 του Ελληνικού Συντάγματος) δεσμεύσεις της χώρας μας.
Οι Ελληνικές Αρχές δεσμεύονται να ενημερώνουν τους πιθανούς πρόσφυγες (όπως κατ’ εξοχήν οι προερχόμενοι από το Αφγανιστάν, σύμφωνα με τις δημοσιευμένες εκτιμήσεις της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, της Διεθνούς Αμνηστίας και τα στατιστικά στοιχεία ποσοστών αποδοχής αιτημάτων ασύλου των Ευρωπαϊκών Χωρών) και να παράσχει στους αιτούντες πολιτικό Άσυλο την υπηρεσία τουλάχιστον του μεταφραστή, προκειμένου να μπορέσουν πράγματι να ασκήσουν τα δικαιώματά τους, πράγμα που δεν συνέβη στην συγκεκριμένη περίπτωση, όλους αυτούς τους μήνες της κράτησής τους.
Η «Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα», εκτός από την παροχή στην οικογένεια αυτή νομικής υποστήριξης, θα μεσολαβήσει ώστε να λάβουν δωρεάν υποστηρικτικές ιατρικές και ψυχοκοινωνικές υπηρεσίες, προκειμένου να συνέλθουν από την περιπέτειά τους αυτήν και τις «πλούσιες» συνέπειες της πολύμηνης κράτησης ολόκληρης της οικογένειάς τους.
Σε αδιαμφισβήτητη γνώση της Ελληνικής Διοίκησης είναι, άλλωστε, εδώ και μήνες, η επιθυμία τους (αλλά και ανάγκη τους) να ζητήσουν πολιτικό Άσυλο και να αναγνωριστούν ως Πρόσφυγες σε ασφαλή και ευνομούμενη χώρα (κάτι το οποίο, δυνητικά, είναι για τους ανθρώπους αυτούς η Ελλάδα).
Η δρομολογημένη απέλασή τους σημαίνει, με μαθηματική ακρίβεια, ότι θα κινδυνεύσει άμεσα η ίδια η ζωή τους, στην καλύτερη δε των περιπτώσεων, όλοι τους θα συλληφθούν και ξανά θα φυλακιστούν, η δε Ελλάδα καθίσταται υπεύθυνη, από το Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο, για την πορεία που έχει δρομολογήσει, υιοθετώντας πρακτικές, οι οποίες παραβιάζουν κατάφωρα σημαντικότατες κανονιστικές ρυθμίσεις, όπως το δικαίωμα στο Πολιτικό Άσυλο (ά.14 Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου), τη Διεθνή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού, το Ελληνικό Σύνταγμα και το Νόμο, πόσο μάλλον όταν αυτά αφορούν και στα θεμελιώδη δικαιώματα μωρών παιδιών.
Ήδη, αυτού του είδους η «στάση» της Ελληνικής Διοίκησης έχει δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα και ΕΚΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΘΝΙΚΑ, ΚΟΙΝΟΤΙΚΑ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΩΣ, παρουσιάζοντας ένα πρόσωπο ανθρωπιστικά ανάλγητο, δημοκρατικά υποβαθμισμένο και σε κάθε περίπτωση αναντίστοιχο με την ιστορία μας, την ευαισθησία μας και την ποιότητά μας, ως λαού!
Η αδυναμία απέλασής τους πιστοποιείται, πεντακάθαρα, κι από το γεγονός ότι ΕΠΙ 9 ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ ΜΗΝΕΣ ΔΕΝ ΚΑΤΕΣΤΗ ΔΥΝΑΤΗ Η ΑΠΕΛΑΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ, εκείνοι όμως εξακολουθούν να ζούνε μέσα στη φυλακή και είναι άγνωστο το πότε (και το αν) θα καταστεί κάποτε αυτή ευχερής, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν συμβιβάζεται με το Δίκαιο και την Ανθρωπιά και δεν μπορεί σ’ ένα σύγχρονο Κράτος Δικαίου να έχει οποιανδήποτε νομική και ηθική βάση.
ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙΤΑΙ και ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΗ η επ’ αόριστο κράτηση των υπό απέλαση (διοικητική ή δικαστική) αλλοδαπών, υπάρχει, δε, δεσμευτική για τη χώρα μας απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ), σύμφωνα με την οποίαν η κράτηση αυτού του είδους δεν θα πρέπει να υπερβαίνει τις επτά ημέρες (υπόθεση Σάαντι κατά Μ. Βρετανίας)!
Σε περίπτωση, δε, που κρατείται ανήλικος (πόσω μάλλον ΜΩΡΟ), θα έπρεπε να ακολουθηθεί εντελώς ιδιαίτερη διαδικασία, η οποία να ανταποκρίνεται στις διεθνείς (και υπερνομοθετικού κύρους, μέσω του άρθρου 28 του Ελληνικού Συντάγματος) δεσμεύσεις της χώρας μας.
Οι Ελληνικές Αρχές δεσμεύονται να ενημερώνουν τους πιθανούς πρόσφυγες (όπως κατ’ εξοχήν οι προερχόμενοι από το Αφγανιστάν, σύμφωνα με τις δημοσιευμένες εκτιμήσεις της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, της Διεθνούς Αμνηστίας και τα στατιστικά στοιχεία ποσοστών αποδοχής αιτημάτων ασύλου των Ευρωπαϊκών Χωρών) και να παράσχει στους αιτούντες πολιτικό Άσυλο την υπηρεσία τουλάχιστον του μεταφραστή, προκειμένου να μπορέσουν πράγματι να ασκήσουν τα δικαιώματά τους, πράγμα που δεν συνέβη στην συγκεκριμένη περίπτωση, όλους αυτούς τους μήνες της κράτησής τους.
Η «Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα», εκτός από την παροχή στην οικογένεια αυτή νομικής υποστήριξης, θα μεσολαβήσει ώστε να λάβουν δωρεάν υποστηρικτικές ιατρικές και ψυχοκοινωνικές υπηρεσίες, προκειμένου να συνέλθουν από την περιπέτειά τους αυτήν και τις «πλούσιες» συνέπειες της πολύμηνης κράτησης ολόκληρης της οικογένειάς τους.
Σε αδιαμφισβήτητη γνώση της Ελληνικής Διοίκησης είναι, άλλωστε, εδώ και μήνες, η επιθυμία τους (αλλά και ανάγκη τους) να ζητήσουν πολιτικό Άσυλο και να αναγνωριστούν ως Πρόσφυγες σε ασφαλή και ευνομούμενη χώρα (κάτι το οποίο, δυνητικά, είναι για τους ανθρώπους αυτούς η Ελλάδα).
Η δρομολογημένη απέλασή τους σημαίνει, με μαθηματική ακρίβεια, ότι θα κινδυνεύσει άμεσα η ίδια η ζωή τους, στην καλύτερη δε των περιπτώσεων, όλοι τους θα συλληφθούν και ξανά θα φυλακιστούν, η δε Ελλάδα καθίσταται υπεύθυνη, από το Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο, για την πορεία που έχει δρομολογήσει, υιοθετώντας πρακτικές, οι οποίες παραβιάζουν κατάφωρα σημαντικότατες κανονιστικές ρυθμίσεις, όπως το δικαίωμα στο Πολιτικό Άσυλο (ά.14 Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου), τη Διεθνή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού, το Ελληνικό Σύνταγμα και το Νόμο, πόσο μάλλον όταν αυτά αφορούν και στα θεμελιώδη δικαιώματα μωρών παιδιών.
Ήδη, αυτού του είδους η «στάση» της Ελληνικής Διοίκησης έχει δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα και ΕΚΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΘΝΙΚΑ, ΚΟΙΝΟΤΙΚΑ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΩΣ, παρουσιάζοντας ένα πρόσωπο ανθρωπιστικά ανάλγητο, δημοκρατικά υποβαθμισμένο και σε κάθε περίπτωση αναντίστοιχο με την ιστορία μας, την ευαισθησία μας και την ποιότητά μας, ως λαού!
Οι πληροφορίες του νομικού μέρους προήλθαν κυρίως από το βιβλίο με τίτλο "Δίκαιο Αλλοδαπών", των συγγραφέων Ε. Πουλαράκη και Ε. Ψωμιάδη, εκδόσεις "Νομική Βιβλιοθήκη" 2007.
ΑπάντησηΔιαγραφή