Ο ρατσισμός είναι η πολιτική ορθότητα

Αναδημοσίευση από το νομικό ιστολόγιο http://wlawyer.blogspot.com

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μας ξαφνιάζει η τέλεση ρατσιστικών εγκλημάτων από οργανωμένες συμμορίες στο κέντρο της Αθήνας. Αυτό είναι το κανονικό, το mainstream, σε μια χώρα που η αντιρατσιστική νομοθεσία ουδέποτε εφαρμόστηκε ουσιαστικά, παρόλο που είναι σε ισχύ από το 1979 και παρόλο που το Σύνταγμα στο άρθρο 5 παράγραφος 2 αναφέρει ότι καθένας που βρίσκεται στην Ελληνική επικράτεια απολαμβάνει της απόλυτης προστασίας της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας του, "χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων". Αυτά λέει το Σύνταγμα, ας προσγειωθούμε τώρα στην πραγματικότητα:

"Ο ρατσιστικός λόγος είναι ο επίσημος θεσμικός λόγος των εξουσιαστικών φορέων στην Ελλάδα, χωρίς κανέναν θεσμικό αντίλογο από τη Δικαιοσύνη ή τις ανεξάρτητες δομές εκτελεστικής λειτουργίας που θα έπρεπε να λειτουργούν ως αντίβαρα σε αυτή τη μορφή βίας που υποθάλπει και καλλιεργεί την προκατάληψη και τον διχασμό μέσα στη ίδια τη κοινωνία.

Αρχηγοί πολιτικών κομμάτων προβαίνουν σε αντισημιτικές και ξενοφοβικές δηλώσεις ελεύθερα (κι ας επισημαίνει το Συμβούλιο της Ευρώπης ότι δεν έχουν ποτέ διωχθεί γι' αυτά), προϊστάμενοι θρησκευτικών νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου καταδικάζουν την ομοφυλοφιλία ως ψυχική νόσο (κερδίζοντας και δίκες εναντίον ακτιβιστών που αντιδρούν οργισμένα), κρατικοί οργανισμοί απαγορεύουν τη μετάδοση ή την παρουσίαση από σκηνής φιλιών ανάμεσα σε άνδρες, στελέχη στρατιωτικών υπηρεσιών εκφωνούν ξενοφοβικά συνθήματα σε παρελάσεις, επίσημοι εκπρόσωποι της Ελλάδας διαβεβαιώνουν διεθνείς οργανισμούς ότι "δεν υπάρχουν εξτρεμιστικές και νεοναζιστικές οργανώσεις στη Χώρα", συγγραφείς έργων που υπερασπίζονται το ναζιστικό καθεστώς αθωώνονται από ανώτερα δικαστήρια, εκδότες τέτοιων έργων εκλέγονται βουλευτές, τηλεοπτικοί σταθμοί αρνούνται να μεταδόσουν προεκλογικά μηνύματα πολιτικών κομμάτων επειδή περιέχουν ξενόγλωσσο περιεχόμενο, ελεγκτικοί θεσμοί απευθύνουν συστάσεις σε ραδιοφωνικούς σταθμούς επειδή το πρόγραμμά τους δεν είναι 30% στα Ελληνικά.

Η "ελευθερία" του μισαλλόδοξου λόγου, δηλαδή η δημόσια προτροπή της φίμωσης του διαφορετικού, της επιβολής λογοκρισίας και της προώθησης κάθε μορφής διακρίσεων, γνωρίζει πλήρη άνθιση στην Ελλάδα και ουδείς έχει τολμήσει να αμφισβητήσει αυτή την "ελευθερία", παρά τις διεθνείς συμβάσεις και το ευρωπαϊκό δίκαιο που ορίζουν ότι έχουμε υποχρέωση να αντιμετωπίζουμε αυτές τις συμπεριφορές ως ποινικά αδικήματα."

Αυτά έγραφα πέρσι σαν απάντηση στον Θανάση Τριαρίδη που έλεγε ότι θα πάει μάρτυρας υπέρ του Μητροπολίτη εναντίον του οποίου η Ένωση Ουμανιστών κατέθεσε μήνυση για μισαλλόδοξο λόγο εναντίον των αθέων (βλ. εδώ). Φυσικά δεν χρειάστηκε καν να πάει μάρτυρας: η εισαγγελέας έστειλε τη μήνυση στα σκουπίδια κι όχι στο ακροατήριο, ακολουθώντας πιστά την γνωστή απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου που έκρινε ότι το βιβλίο "Εβραίοι, όλη η αλήθεια" του Κ.Πλεύρη είναι επιστημονικό έργο. Η δίωξη του ρατσισμού στην Ελλάδα είναι η εξαίρεση και ο ρατσισμός είναι ο "κανόνας". Οι εισαγγελείς οφείλουν να υπερασπίζονται τον "κανόνα".


Και συνεχίζουμε φυσικά: χάνει η Dana International στον ημιτελικό της Eurovision, ξεκινάνε οχετοί τρανσφοβικού χιούμορ που την κράζουν, με έναν λόγο που δεν κρύβει καν το μίσος του για την ταυτότητα φύλου της. Αυτό περνάει επίσης ως mainstream και ως πολιτική ορθότητα: κοροϊδεύουμε την τρανς και αλοίμονο αν κάποιος εκφράσει την αντίθεσή του στην ποιότητα ή την αισθητική αυτού του είδους το χιούμορ.

Xθες ήμουν σε μια ημερίδα στη Νομική για το νέο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και άκουσα καθηγητή πανεπιστημίου να λέει στην κ. Βλάμη (που ο γάμος της με τη σύντροφό της ακυρώθηκε κατόπιν εισαγγελικής παρέμβασης που επικυρώθηκε από το Εφετείο) ότι πρέπει κι αυτή να ανεχθεί το hate speech κι ότι αφού δεν έχουμε αναγνωρίσει νομοθετικά τους γάμους ομόφυλων ζευγαριών τι θέλουμε και θεσμοθετούμε τον αντι-ομοερωτικό λόγο. Ότι δηλαδή η κοινωνία θα αποδεχθεί τον γάμο (από μόνη της) χωρίς να έχει απαγορευθεί ο αντι-ομοερωτικός λόγος. Θα φτάσουμε στο μείζον, πολύ πριν το έλασσον και με επιτρεπόμενη όλη την ομοφοβική υστερία που μαίνεται ως η απόλυτα θεμιτή δημόσια στάση που ηρωοποιεί τελικά τον Δήμαρχο επειδή επιτρέπει να χρησιμοποιηθεί το λογότυπο του Δήμου σε δύο φυλλάδια και τρεις αφίσσες ή επειδή ένας Δήμαρχος λέει ότι θα δεχθεί να τελέσει γάμους "εφόσον ο νόμος το επιτρέπει", λες κι έχει άλλη δυνατότητα αν ο νόμος αναγνωρίσει την αρμοδιότητα.

Θεσμικός ρατσισμός είναι όταν ο νομοθέτης έρχεται με το νέο νομοσχέδιο - παραβιάζοντας την υποχρέωση της χώρας βάσει της Διεθνούς Σύμβασης για την Εξάληψη των Διακρίσεων - να αποποινικοποιήσει την ρατσιστική προσβολή: ελάχιστοι διαπίστωσαν ότι στο νομοσχέδιο της εχθροπάθειας τιμωρείται μόνο η παρακίνηση σε βία και η εκμηδένιση γενοκτονιών, μόνον όταν διεγείρουν την δημόσια τάξη, οπότε αποποινικοποιείται πλήρως ο ρατσιστικός λόγος που στρέφεται κατά ατόμων ή ομάδων.

Η ρητορική περί δήθεν απόλυτης ελευθερίας έκφρασης είναι μια αρχαϊκή προσέγγιση στο θέμα. Ακόμα και οι πιο ακραιφνείς υποστηρικτές της αναγνωρίζουν ότι, ναι, σε κάποιες περιπτώσεις δεν μπορούμε να επιτρέψουμε τον θεσμικό μισαλλόδοξο λόγο. Όταν κατά τη διάρκεια μιας επίσημης παρέλασης μισθωτοί του Δημοσίου κραυγάζουν ξενοφοβικά συνθήματα, ακόμα και οι υποστηρικτικές της απόλυτης ελευθερίας του λόγου συναινούν στο ότι πρέπει να ληφθούν κάποια μέτρα εναντίον τους. Ο κ. Χατζής που εξαπολύει μύδρους κατά της αντιρατσιστικής νομοθεσίας, χθες μας είπε ότι θα ήταν υπέρ της απόταξής τους, για παράδειγμα. Ενώ είναι υπέρμαχος της απόλυτης ελευθερίας του λόγου, για την συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχει αντίρρηση να εφαρμοστεί η εσχάτη των πειθαρχικών κυρώσεων. O κ. Μανδραβέλης δεν είχε αντίρρηση να επέμβει το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης στην περίπτωση του σεξιστικού τηλεοπτικού σποτ που δείχνει έναν άνδρα να "επιστρέφει" τη σύζυγό του στην μάνα της: οι συχνότητες είναι ιδιοκτησία του κράτους κι άρα αυτό μπορεί να επιβάλλει τι θα παίζεται εκεί και τι όχι (εγώ πάλι διαφωνώ, βλ. εδώ). Ο κ. Χορμοβίτης επέπληξε τον κ. Μανδραβέλη γι' αυτή του την άποψη (βλ. εδώ), αλλά δεν είχε αντίρρηση για την απαγόρευση φιλιών σε μπαρ, επειδή είναι ιδιωτικός χώρος και θεωρεί ότι είναι "κρατική επέμβαση" να επικαλείσαι την ίση μεταχείριση (βλ. εδώ), δηλαδή τον νόμο, μέσα στο ακινητάκι κάποιου που είναι η ζεστή φωλίτσα του και μπορεί να κάνει ό,τι εγκληματάκι θέλει.

Επομένως, μην ακούω για "απόλυτη ελευθερία της έκφρασης": ακόμα και ο πιο ακραίος αναρχοφιλελεύθερος κάποτε θα λυγίσει και θα αποδεχθεί ότι, για τον ένα ή άλλο λόγο, ας δεχθούμε και τις εξαιρέσεις. Αφού δεχόμαστε τις εξαιρέσεις για το κάθε στρατιωτικό σώμα, για το κάθε κανάλι του κράτους και για το κάθε μπαρ, ας τις δεχθούμε και για την προστασία της ποικιλομορφίας της ανθρώπινης ιδιότητας, για μη μεταβαλλόμενες ιδιότητες, για την αξιοπρέπεια, γιατί διαφορετικά υποπίπτουμε σε αντιφάσεις. Είναι πολύ πιο θεμελιώδες έννομο αγαθό από την ευπρέπεια στην υπηρεσία, από το δημόσιο χαρακτήρα των τηλεοπτικών συχνοτήτων και από τις απόψεις του ιδιοκτήτη για την ηθική του μαγαζιού του.